Οι πολλές φάσεις της Νεφέλης Φασούλη

Δεν χρειάζεται να έχεις εκπαιδεύσει τον αλγόριθμό σου στο TikTok για να σου εμφανίσει τη Νεφέλη Φασούλη στη σκηνή, όσο τραγουδάει το «Πρόσωπο δικό μου». Πλέον γίνεται αυτόματα. Το κομμάτι από τον δίσκο Ο Κήπος (2024) με τον Αντώνη Απέργη είναι viral, παίζει παντού και δημιουργεί ό,τι δημιουργεί συνήθως ένα τραγούδι που έχει εισχωρήσει στο ασυνείδητο: αντανακλαστικό χαμόγελο και ευθυμία.

Η Νεφέλη Φασούλη περνάει μία καλή φάση, μία από τις πολλές και διαφορετικές που ήδη έχει περάσει σε αυτά τα 12 χρόνια καριέρας. Η περίοδος αυτή είναι δημιουργική και παράλληλα πιεστική, ειδικά από τη στιγμή που το νέο της project έχει αγκαλιαστεί από το κοινό. Καλοκαιρινή περιοδεία λοιπόν. Οι απαιτήσεις αυξάνονται μαζί με την επιτυχία ή τέλος πάντων το εκτόπισμα, όλοι το ξέρουν αυτό.

Μαζί με την μπάντα της, τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο μπάσο, την Κατερίνα Λιάκη στα πλήκτρα, τον John Patax στην κιθάρα και τον Παναγιώτη Κωστόπουλο στα ντραμς, κυκλοφόρησαν πρόσφατα το Wyrd, ένα EP με δύο revisits από τον Κήπο και δύο νέες προσθήκες, που με έναν περίεργο τρόπο δένουν μεταξύ τους, προσφέροντας ένα αποτέλεσμα που μας έρχεται από τα ψυχεδελικά 70s της Ανατολής, αλλά και από την Ελλάδα των αναποδογυρισμένων τραπεζιών.

Με αφορμή τη νέα της δουλειά συναντηθήκαμε ένα μεσημέρι στο Περιστέρι, λίγο πριν ξεκινήσει το αναπόφευκτο τρέξιμο για την προώθηση του Wyrd και μιλήσαμε, μεταξύ άλλων, για τις διάφορες φάσεις της ζωή της, την αγάπη της στην τζαζ, το κόλλημα των κριτικών για τον ήχο της, το τραγούδι για την Παλαιστίνη, αλλά και τα social media.

Phase 1: Στην αναζήτηση του προσωπικού ήχου

Νομίζω όλα έχουν να κάνουν με την έμπνευση, το πώς νιώθεις εκείνη την περίοδο. Είμαι άτομο που επηρεάζεται από τον ανθρώπους όταν τους θαυμάζει. Τον ήχο που έχω τώρα τον βρήκα με τα παιδιά της μπάντας. Όταν πρωτοξεκίνησα με το Ο Κόσμος Σου (2021) είχα ένα τζαζ τρίο. Σιγά-σιγά όμως ήθελα να στήσω κάτι δικό μου και άρχισα να βάζω μουσικούς που τώρα μπαίνουν σε όλο αυτό. Έφεραν μια δική τους ταυτότητα και ό,τι άκουγα από τα παιδιά ήθελα να το ενσωματώσουμε στη μουσική μας και να μας μάθει ο κόσμος γι’ αυτό.

Έχω περάσει πολλές φάσεις και έχω φάει αρκετό bullying εντός εισαγωγικών. Μου έλεγαν συχνά ότι πρέπει να βρω τον ήχο μου. Βασικά είναι το πρώτο πράγμα που ακούω από τις κριτικές. Ευτυχώς δεν με επηρεάζει πλέον. Ας βρουν τον ήχο αυτοί που τον ψάχνουν.

Τώρα νιώθω καλά. Μπορεί μέσα μου να είμαι τώρα πιο σίγουρη συγκριτικά με παλιά, αλλά ποτέ δεν κόλλησα με τον ήχο, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι «α, αυτό θα φανεί περίεργο». Να βάλω δηλαδή ένα παλιό λαϊκό, μετά κάτι άλλο και μετά να βάλω ένα τζαζ. Απλώς τώρα το κάνω και με πιο πολλή σιγουριά.

Phase 2: Η υποτροφία στην Αμερική και η τζαζ

Πήγα στο Παρίσι πρόσφατα και σε ένα τζαζ μπαρ για ένα αφιέρωμα στην Billie Holiday. Χιπστεριά στο φουλ (σ.σ. γελάει). Οι Γάλλοι ξέρουν ότι κάθε Πέμπτη θα πάνε να ακούσουν την τζαζ τους και να πιουν το κρασί τους. Μη φανταστείς τίποτα υπερβολές, όμως το μαγαζί είναι πίτα κάθε Πέμπτη. Στην Ελλάδα δεν είναι πάντα έτσι, δεν έχεις πολλές επιλογές. Θα πας εκεί που σου λένε να πας. Είναι και θέμα επιβίωσης.

Η τζαζ μου αρέσει πάρα πολύ, απλώς είναι περιορισμένες οι ευκαιρίες να παίξεις αυτή τη μουσική καλά, γι’ αυτό και δεν την κάνω. Θέλω να είναι κάτι πολύ καλό, γιατί το υπηρετώ με πάρα πολύ σεβασμό το στιλ και το είδος. Ίσως σε μια άλλη ζωή θα μπορούσα να το κάνω.

Την περίοδο μετά τον COVID βρέθηκα στην Αμερική με υποτροφία. Από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει. Έτσι δημιουργήθηκε και ο δίσκος Phases (2023). Εντάξει, υπάρχει και η εκτίμηση για την τζαζ εκεί. Το επίπεδο είναι ίσως το υψηλότερο που έχω δει ποτέ. Μαζεύονται όλοι για να μάθουν. Παίζουν σε μια γωνίτσα κάτι παιδάκια 17χρονα και ακούς παπάδες.

Στην Αμερική επί της ουσίας έκανα μουσικό τουρισμό. Έδωσα όλα μου τα λεφτά να ακούσω πράγματα, πράγμα που δεν κάνω πια εδώ πέρα. Εκεί το έκανα κάθε μέρα. Νομίζω ότι αυτές οι εμπειρίες με τροφοδοτούν ακόμα.

Phase 3: Επιστροφή στα 70ς με Wyrd και ψυχεδέλεια

Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι που το γράφω με “y” και όχι όπως το έχουμε συνηθίσει. Στα παλιά αγγλοσαξονικά το “wyrd” σημαίνει «μοίρα». Άλλωστε έχουμε μέσα τραγούδια του Αντώνη Απέργη από τον Κήπο (2024), που η μοίρα και το μοιραίο είναι ένας κοινός παρονομαστής. Έκανα revisit λοιπόν τα τραγούδια όπως ήθελα εγώ να τα κάνω με την μπάντα μου. Παλιά, όταν πρωτοξεκίνησε στα 70s αυτή η ψυχεδέλεια, πολλοί ονόμαζαν το συγκεκριμένο είδος “wyrd folk”. Ήταν όλα αυτά μαζί για να φτάσω στην ονομασία του EP.

Tο πρώτο κομμάτι είναι η «Μωρία». Είναι ένα κομμάτι του Αντώνη, ο οποίος έχει ένα φοβερό μοτίβο όταν μιλάει για τη μοίρα και για τα πράγματα που έρχονται. Έτσι ονόμασε και το συγκεκριμένο κομμάτι «Μωρία» γιατί σημαίνει «ανθρώπινη βλακεία». Το ίδιο συμβαίνει και με το «Ποιος να με περιμένει». Έχει πιάσει σε μια φράση όλο τον πανικό που συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων που τρέχουν να τα προλάβουν όλα και στην τελική δεν προλαβαίνουν τίποτα. Θεωρώ ότι αυτό κάνουμε και τώρα μέσω των social media.

Στο Wyrd υπάρχει και το «Θα τα κάψω» σε διασκευή, το οποίο το διάλεξα για πάρα πολλούς λόγους, αλλά ίσως όχι τόσο για το νόημά του. Ήταν η εποχή του, αυτό που σήμαινε τότε, αυτό που συμβαίνει στο live κάθε φορά που το λέμε. Είναι σαν ήταν σαν φόρος τιμής για την τότε εποχή.

Phase 4: Το statement έχει γίνει, λευτεριά στην Παλαιστίνη

Στα live μου συνήθιζα να βάζω κομμάτια από τη Μεσόγειο γιατί πιστεύω ότι έχω εξαντλήσει το ελληνικό ρεπερτόριο. Είχα ξεκινήσει με πολλά τούρκικα γιατί τα γούσταρα πολύ. Κάποια στιγμή και με αφορμή τον πόλεμο – τη γενοκτονία θέλω να πω – μπήκα στη διαδικασία να ψάξω καλλιτέχνες από την Παλαιστίνη. Βρήκα λοιπόν τη Rola Azar που είναι και ακτιβίστρια. Ήμασταν ανάμεσα σε 3-4 τραγούδια και ενώ υπήρχε ένα κομμάτι που έλεγε για την Παλαιστίνη, εμείς τελικά διαλέξαμε ένα άλλο που μας λειτουργούσε πιο καλά. Αυτό είναι το “Ma baquad balaki”.

Ξεκινήσαμε να παίζουμε το “Ma baquad balaki” και τελειώνοντας ένα live στο Αγρίνιο μια κοπέλα μου λέει «είμαι από το Λίβανο, τι φανταστική ιδέα να βάλεις αυτό το κομμάτι. Μόνο που δεν είναι παλαιστινιακό, είναι λιβανέζικο». Ήταν όμως πολύ αργά, έπρεπε να φτάσω στο Αγρίνιο για να καταρρεύσει το αφήγημα. Το statement όμως έχει γίνει, λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί να μιλάει για την Παλαιστίνη ή όχι. Εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, το βλέπω ως χρέος μου. Δεν θα βγω ποτέ όμως να πω στον άλλον τι να κάνει. Και για μένα πολλές φορές είναι δύσκολος ο δημόσιος λόγος.

Phase 5: Τα social media, οι αλλαγές και το καλοκαιρινό on the road

Περνάω πολύ χρόνο στα social media και με σιχαίνομαι. Λαμβάνω περισσότερη πληροφορία από αυτή που χρειάζομαι. Είμαι άτομο που την έψαχνα την πληροφορία από πάντα, ακόμα και χωρίς τα social media. Τώρα μπαίνω στη θέση του άλλου, νιώθω ότι είναι too much. Είναι και εργαλείο για τη δουλειά μου, γι’ αυτό τα χρησιμοποιώ και τόσο πολύ. Τον καταλαβαίνω όμως τον εθισμό μου. Αυτό που με έχει πληγώσει πιο πολύ είναι η συνειδητοποίηση ότι μερικές φορές το θέλω για αποφόρτιση. Αυτό μου φαίνεται θλιβερό.

Έχω αλλάξει πολύ μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια, θα ήταν αστείο να σου έλεγα το αντίθετο. Στην αρχή μπήκα στο χώρο χωρίς καθόλου φιλοδοξίες, περιμένοντας απλά την ημερομηνία λήξης στη γωνία. Και ξαφνικά ερχόταν το ένα μετά το άλλο. Οπότε και μόνο που συνειδητοποίησα ότι θα κάνω αυτό το πράγμα στη ζωή μου και έπεισα τον εαυτό μου ότι έτσι θα είναι, ήταν για μένα μια τεράστια αλλαγή.

Τώρα βιώνω μια δεύτερη αλλαγή. Τα τελευταία δύο χρόνια περίπου έχω συνειδητοποιήσει ότι άλλαξε λίγο το πράγμα γιατί ανοίχτηκε το project σε περισσότερο κόσμο. Οπότε τώρα πρώτη φορά καταλαβαίνω ότι εκτίθεμαι πιο πολύ, το οποίο είναι και καλό και κακό ταυτόχρονα. Αλλά έχω καταπληκτικό κοινό. Ο κόσμος που έχει μαζευτεί γύρω από αυτό που κάνουμε είναι αξιολάτρευτος.

Γενικά στη ζωή μου είμαι στο τρέξιμο, αλλά αυτή την περίοδο πιο πολύ απ’ ό,τι πρέπει. Προτεραιότητα έχει το Wyrd που βγάλαμε τώρα. Με αφορμή αυτό θα κάνουμε περιοδεία με την μπάντα μου. Ιούνιο, Ιούλιο, Αύγουστο θα είμαστε στο δρόμο. Θα είμαι επίσης στην Ταράτσα του Φοίβου ενώ θα γίνουν και κάποια διπλά live με τον Εισβολέα, με το μεγάλο μας να είναι στην Τεχνόπολη στις 3 Ιουλίου.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ