Βασίλης Αναστόπουλος: «Όνειρό μου, να κερδίσω έναν Γύρο Γαλλίας»

Ας ξεκινήσουμε με την ομάδα σου. Η πορεία της XDS Astana στη φετινή σεζόν είναι σχεδόν εξωπραγματική, το ίδιο και η συγκομιδή των βαθμών που έχει πετύχει μέχρι τώρα. Ποια είναι τα σημεία κλειδιά αυτής της πορείας και ποια η μεθοδολογία που ακολούθησες ώστε να έρθουν αυτά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα;

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Από τον περασμένο Αύγουστο και μετά, μαζί με τον Morgan Saussine, τον Data Analyst που έχω στην ομάδα, κάναμε μια ανάλυση σχετικά με το ποιους αγώνες θα έπρεπε να στοχεύσουμε φέτος με βάση το ρόστερ που έχουμε, ώστε να πάρουμε τους περισσότερους δυνατούς βαθμούς, υπολογίσαμε τους πόντους που θα μπορούσαμε να κερδίσουμε με συγκεκριμένους αθλητές σε συγκεκριμένους αγώνες, αποφασίσαμε να αποφύγουμε αγώνες με πολύ υψηλό συναγωνισμό και παρουσία όλων των μεγάλων ονομάτων (Pogacar, Vingegaard, Evenepoel κλπ), άρα στην ουσία επιλέξαμε μικρότερης δυναμικής αγώνες, πιο εύκολους εντός εισαγωγικών και τελικά αυτή η τακτική απέδωσε. Χωρίσαμε την ομάδα σε διάφορα γκρουπ, με προετοιμασία το καθένα σε διαφορετικές περιόδους, ώστε να έχουμε αθλητές έτοιμους από το ξεκίνημα μέχρι και το τέλος της σεζόν.

Γενικά ο σχεδιασμός ξεκίνησε από πολύ νωρίς, ίσως ήμασταν η μοναδική ομάδα που ήδη από τον Νοέμβριο είχαμε έτοιμο το αγωνιστικό μας πρόγραμμα, οπότε τον Δεκέμβριο που έγινε η πρώτη συνάντηση με τους αθλητές, τους εξηγήσαμε τη φιλοσοφία, τους δώσαμε το πλάνο των αγώνων και οι ίδιοι συμφώνησαν με αυτό, κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό. Μέχρι σήμερα, πετύχαμε να μείνουμε συνεπείς στο 90% του αρχικού προγραμματισμού, είχαμε κάποιες αναποδιές, κάποιες ατυχίες, με ασθένειες και τραυματισμούς, αλλάξαμε κάποιους αθλητές, αλλά στη μεγάλη πλειοψηφία, όλα τα μέλη της ομάδας παρουσιάστηκαν έτοιμα και φορμαρισμένα στο χρονικό σημείο που είχαμε σχεδιάσει για τον καθένα και ιδιαίτερα για τους αρχηγούς.

Η ποδηλασία αλλάζει, εξελίσσεται συνεχώς, οι αθλητές πρωταγωνιστούν πλέον από πολύ μικρές ηλικίες και οι επιδόσεις τους είναι εξωπραγματικές σε σύγκριση με εκείνες των αθλητών πριν από 10 και 20 χρόνια. Πόσο σημαντικό είναι για έναν προπονητή να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και να υιοθετεί συνεχώς νέες επιστημονικές μεθόδους, ώστε να βελτιώνει τους αθλητές του;

Πράγματι, σήμερα έχουμε αθλητές οι οποίοι βγαίνουν μπροστά από πολύ μικρές ηλικίες, 18, 19, 20 ετών, με επιδόσεις που παλαιότερα δεν βλέπαμε σε ποδηλάτες πριν φτάσουν στα 30 τους χρόνια. Αυτή ήταν η ώριμη ηλικία για έναν αθλητή, πριν μια και δυο δεκαετίες. Αυτό έχει αλλάξει επειδή πλέον υπάρχουν πολλοί προπονητές με πανεπιστημιακές σπουδές, με μάστερ, με εξειδίκευση, που συνεχώς ενημερώνονται για τις επιστημονικές εξελίξεις, κάτι που δεν υπήρχε παλιά. Και βέβαια οι αθλητές έχουν από μικρή ηλικία τον προσωπικό τους προπονητή, τον διατροφολόγο τους, τον γιατρό που τους προσέχει, κυρίως όμως έχει γίνει πιο μεθοδική η προπόνηση.

Οπότε εμείς οι προπονητές πρέπει να ακολουθούμε συνεχώς τα νέα δεδομένα, είναι ένας διαρκής «αγώνας» για επιμόρφωση και επειδή υπάρχει καταιγισμός πληροφοριών, επαφίεται στην κρίση του καθενός αν θα εντάξει κάποια νέα πρακτική στη δική του μεθοδολογία. Προσωπικά, προσπαθώ να ενημερώνομαι συνεχώς για τις νέες τάσεις, να παρακολουθώ συνέδρια, να βλέπω δουλειές άλλων συναδέλφων και να ακολουθώ τις καινοτομίες που παρουσιάζονται στην ποδηλασία, φιλτράροντας φυσικά όλα αυτά μέσα από τη δική μου οπτική, ώστε να εφαρμόζω κάθε χρόνο νέα στοιχεία στην προπόνηση των αθλητών μου.

Στη διάρκεια της προπονητικής σου καριέρας έχεις αντιμετωπίσει τρεις πολύ μεγάλες προκλήσεις, την επάνοδο στις νίκες του Κάβεντις το 2021, την 35η νίκη-ρεκόρ του Βρετανού το 2024 και φέτος την προσπάθεια για παραμονή της XDS Astana στο World Tour. Πώς διαχειρίζεσαι το άγχος και την ευθύνη που σε βαραίνουν σε κάθε μια από αυτές; Πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία δίπλα στην επιστημονική/προπονητική προσέγγιση αυτών των προκλήσεων;

Κάθε φορά που έχω να αντιμετωπίσω μια πρόκληση, αυτό που με απασχολεί είναι να κάνουμε όλοι μαζί το καλύτερο δυνατό. Αν με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία και τον ιδανικό σχεδιασμό, καταφέρουμε να πετύχουμε τον στόχο μας, τότε είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Αλλά και στην περίπτωση που δεν φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, μπορούμε τουλάχιστον να είμαστε ήσυχοι γνωρίζοντας πως κάναμε ό,τι ήταν εφικτό στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας.

Εννοείται ότι υπάρχει άγχος όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι δύσκολο, είτε να προπονήσεις έναν αθλητή, είτε να οργανώσεις σωστά μια ομάδα, αλλά στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει να ξέρεις ότι το προσπάθησες καλύπτοντας κάθε πιθανή πτυχή του όποιου εγχειρήματος. Αυτός λοιπόν είναι ο τρόπος που προσεγγίζω κάθε πρόκληση σαν αυτές που ανέφερες, πάντα η ψυχολογική πίεση είναι μεγάλη, αλλά προσπαθώ να αντιδρώ λογικά και ψύχραιμα απέναντι στις δυσκολίες.

Συνεργάστηκες στην Quickstep με τον Patrick Lefevere και τώρα στην XDS Astana με τον Alexander Vinokourov. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η σχέση ενός προπονητή με τα «αφεντικά» της ομάδας;

Πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Ο Lefevere, αν ήσουν καλός στη δουλειά σου και ήταν ευχαριστημένος από σένα, όλα ήταν εντάξει. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να γίνεται η δουλειά σωστά και να μην υπάρχουν προβλήματα. Ο Vinokourov από την άλλη, είναι πιο «μάχιμος», πιο ποδηλάτης, ακόμα και τώρα θα πάρει τηλέφωνο στη διάρκεια του αγώνα για να δώσει ο ίδιος συμβουλές, θα ρωτήσει πώς είναι ο αθλητής, θα ζητήσει εξηγήσεις αν δεν έρθει κάποια νίκη, είναι πιο ενεργός συνολικά.

Η σχέση μου και με τους δυο είναι πολύ καλή, έτσι κι αλλιώς το τελικό κριτήριο είναι τα αποτελέσματα και αμφότεροι είναι ευχαριστημένοι από τη δουλειά μου. Πρόκειται βέβαια για σχέση αφεντικού με υπάλληλο. Υπάρχει φυσικά σεβασμός και για τους δυο, όπως και εκείνοι σέβονται τις επιλογές μου και ειδικά τώρα με τον “Vino” που έχω πιο υπεύθυνη θέση στην ομάδα και δεν είμαι απλά ένας προπονητής, πάντα ακούει με ενδιαφέρον τις απόψεις μου και βλέπει ότι ο σχεδιασμός και η στρατηγική που έχω επιλέξει για την ομάδα, αποδίδουν καρπούς, οπότε έχουμε μια αγαστή συνεργασία.

29/6/2021, ο Mark Cavendish κερδίζει το πρώτο ετάπ του στον Γύρο Γαλλίας, ξεκινώντας το μεγάλο come-back του. 9/7/2021, ο Cavendish κερδίζει το τέταρτο ετάπ στη διοργάνωση και ισοφαρίζει τον Eddy Merckx. 3/7/2024, ο Cavendish κερδίζει το 35ο ετάπ στο Tour de France και παίρνει το απόλυτο ρεκόρ από τον Merckx. Ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένιωσες σε κάθε μια από αυτές τις τρεις νίκες; Αν σου ζητούσα να διαλέξεις μια από τις τρεις, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Σίγουρα κάθε μια ήταν ξεχωριστή. Ιδιαίτερη ήταν η πρώτη νίκη του 2021, ήμουν τότε στο Livigno της Ιταλίας για προετοιμασία με την Quickstep και παρακολουθούσαμε τον αγώνα. Μου πήρε πολλή ώρα για να συνέλθω, ήταν κάτι απίστευτο, κάτι που δεν περίμενε κανείς. Στην τέταρτη νίκη, αφού είχε ήδη κερδίσει τρία ετάπ, ήταν πιο εύκολο, είχαμε συνηθίσει αυτό το συναίσθημα. Και στην 35η νίκη του το 2024, ήταν και αυτή μια κατάσταση την οποία μπορώ να συγκρίνω μόνο με την πρώτη νίκη του 2021. Ήταν διαφορετικές οι συνθήκες, γιατί το 2021 ο Cavendish έκανε το απόλυτο come-back, κάτι που δεν περίμενε κανείς, πραγματοποίησε μια τεράστια έκπληξη.

Αντίθετα, η πίεση που είχα το 2024 για το λεγόμενο “Project 35” ήταν πάρα πολύ μεγάλη και απλά εκείνη τη μέρα βγήκε όλη η ανακούφιση για τη σκληρή δουλειά που είχε γίνει πριν. Τώρα, αν θα έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε μια από τις τρεις, νομίζω θα είναι η πρώτη του 2021. Ήταν ένα τρελό όνειρο και θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που το έζησα και το είδα να γίνεται πραγματικότητα. Πραγματικά μαγικές στιγμές, ένιωσα ευφορία και ικανοποίηση στον υπερθετικό βαθμό, βλέποντας τον αθλητή μου να επιστρέφει στα καλύτερά του και να πρωταγωνιστεί στο παγκόσμιο στερέωμα ύστερα από τέσσερα χρόνια αγωνιστικής παρακμής.

Ένας πολύ μεγάλος αριθμός από τους αθλητές που είχες στην SEG Racing Academy, αγωνίζονται τώρα σε ομάδες του World Tour. Ποιος από όλους αυτούς ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία σου, ποιος είχε το μεγαλύτερο ταλέντο και ποιος σε εντυπωσίασε περισσότερο με την εξέλιξή του;

Από τους αθλητές που είχα στην SEG, είναι 32 αυτοί που σήμερα αγωνίζονται σε ομάδες του World Tour. Η μεγαλύτερη αδυναμία μου ήταν ο Edoardo Affini (σ.σ. αθλητής της Visma-Lease a Bike) και αυτό επειδή είχε αρκετά προβλήματα και τον βοήθησα πολύ να συνεχίσει την καριέρα του και να κάνει μια εκπληκτική σεζόν το 2018, με αποτέλεσμα να υπογράψει το 2019 για την Mitchelton Scott. Είχε βγει πρωταθλητής Ιταλίας U23 στο χρονόμετρο και στην αντοχή, πρωταθλητής Ευρώπης U23 στο χρονόμετρο και 4ος στο Παγκόσμιο U23, είχε κερδίσει το χρυσό επίσης στο χρονόμετρο στους Μεσογειακούς.

Ο Affini και ο Stevie Williams (σ.σ. σήμερα στην Israel-Premier Tech) ήταν οι δυο αθλητές που ήθελαν περισσότερη προσοχή. Σε ό,τι αφορά το μεγαλύτερο ταλέντο και τον αθλητή στην SEG που με εντυπωσίασε με την εξέλιξή του, ήταν σίγουρα ο Fabio Jakobsen (σ.σ. σήμερα στην Picnic PostNL). Από τα 18 του ήταν επαγγελματίας, ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει, ήταν απίστευτος. Και φυσικά, μέχρι το ατύχημά του το 2020 στον Γύρο της Πολωνίας, ήταν αν όχι ο κορυφαίος, ένας από τους κορυφαίους σπρίντερ στον κόσμο και ελπίζω να επανέλθει κάποια στιγμή σε αυτό το επίπεδο.

Giro, Tour και Vuelta. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου από τους τρεις μεγάλους γύρους; Ποιο είναι το σημαντικότερο θετικό χαρακτηριστικό κατά τη γνώμη σου σε κάθε έναν από αυτούς;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Tour είναι ο σημαντικότερος αγώνας, ακριβώς επειδή είναι πάνω από την ίδια την ποδηλασία. Πρόκειται για το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο, είναι οι διαδρομές, η ατμόσφαιρα, είναι η ιστορία, είναι το Tour, είναι τα πάντα. Το Giro είναι ένας αγώνας με δύσκολες ανηφόρες, συχνά επικρατούν άσχημες καιρικές συνθήκες, ενώ η Vuelta είναι ο γύρος που απευθύνεται αποκλειστικά στους ανηφορίστες, αφού οι Ισπανοί κάθε χρόνο προσπαθούν να βρουν κάτι καινούργιο, πιο «πικάντικο» και σαφώς πιο δύσκολο για να το προσθέσουν στη διαδρομή και να κάνουν τον αγώνα ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Τα θετικά χαρακτηριστικά του Giro είναι το πάθος των Ιταλών και οι απρόβλεπτες καταστάσεις που προκύπτουν κυρίως λόγω του καιρού, του Tour είναι φυσικά η «αύρα» που αποπνέει και η συνολική του παγκόσμια αίγλη και της Vuelta είναι ο σχεδιασμός που κάθε χρόνο, με τις καινούργιες αναβάσεις που προστίθενται, μετατρέπεται σε αγώνα επιβίωσης. Κάθε ένας από τους τρεις μεγάλους γύρους έχει τη δική του ταυτότητα, προσφέροντας στους φιλάθλους την ευκαιρία να παρακολουθήσουν πάντοτε κάτι διαφορετικό.

Θα ήθελα να μου φτιάξεις μια οκτάδα για το Tour de France, που να την αποτελούν αθλητές από τότε που ξεκίνησες να παρακολουθείς ποδηλασία. Ποιοι είναι οι 8 που θα επέλεγες, ποιος ο αρχηγός και σε ποια τερέν θα βοηθούσαν οι υπόλοιποι;

Η ιδανική μου σύνθεση για τον Γύρο Γαλλίας θα είναι μια έκπληξη, επειδή δεν θα συμπεριλάβω τον Pogacar, όπως ίσως θα περίμεναν οι περισσότεροι. Έχουμε και λέμε λοιπόν: οι δυο Βέλγοι, Tim Declercq (σ.σ. αθλητής της Lidl Trek) και Tim Wellens (σ.σ. αθλητής της UAE), για να είναι αθλητές ρυθμού. Ο George Hincapie (σ.σ. Αμερικανός πρώην αθλητής της US Postal), ο Αυστραλός Mark Renshaw (σ.σ. πρώην αθλητής και lead out man του Mark Cavendish) και ο Mark Cavendish για τα μαζικά σπριντ.

Και μετά έχουμε τον Ισπανό Miguel Indurain (σ.σ. πρώην αθλητής, νικητής 5 Γύρων Γαλλίας & 2 Γύρων Ιταλίας) που θα επιβάλλει δυνατό ρυθμό στις ανηφόρες, αμέσως μετά θα είναι ο επίσης Ισπανός Alberto Contador (σ.σ. πρώην αθλητής, νικητής 7 μεγάλων Γύρων) και στη ρόδα του ο αρχηγός της ομάδας, ο Δανός Jonas Vingegaard (σ.σ. αθλητής της Visma-Lease a Bike, νικητής 2 Γύρων Γαλλίας)! Αυτή η οκτάδα μπορεί να κερδίσει και τα σπριντ και τη γενική σε ένα Tour de France.

Tadej Pogacar εναντίον Jonas Vingegaard. Πες μου τρία στοιχεία που ξεχωρίζεις στον καθένα. Αν είχες την ευκαιρία να προπονήσεις έναν εκ των δυο, ποιον θα επέλεγες και γιατί;

Τι να πρωτοπούμε εδώ; Είμαστε ευτυχισμένοι που μπορούμε να παρακολουθούμε αυτούς τους δυο αθλητές. Ο Pogacar είναι εκρηκτικός, είναι απρόβλεπτος και τρέχει κυρίως με το ένστικτο. Ο Vingegaard είναι πιο συγκρατημένος, πιο μεθοδικός και υπολογίζει περισσότερο από τον Σλοβένο τις προσπάθειες που κάνει. Αν είχα την ευκαιρία να προπονήσω έναν από τους δυο, φυσικά θα διάλεγα τον Pogacar, γιατί νομίζω ότι αυτός ο αθλητής είναι πρόκληση για κάθε προπονητή που θα μπορεί να δουλέψει μαζί του, να δει τα όριά του και να κατανοήσει πόσο μεγάλη πραγματικά είναι αυτή η «μηχανή» που έχει μέσα του και μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές του.

Τι περιμένεις φέτος στον Γύρο Γαλλίας; Με 8 ανηφορικούς τερματισμούς θυμίζει περισσότερο Vuelta παρά Tour. Πώς είδες τα δυο μεγάλα φαβορί, Pogacar και Vingegaard, στο Dauphiné, τι προβλέπεις στη μάχη ανάμεσά τους και ποιοι άλλοι μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις μια θέση στο βάθρο;

Στο Dauphiné είδαμε ξανά έναν εξωπραγματικό Pogacar, ο οποίος έδειξε ότι είναι ένα σκαλί ανώτερος από τους υπόλοιπους. Βέβαια μεσολάβησαν τρεις εβδομάδες από τότε μέχρι την έναρξη του Tour de France και ελπίζω ο Vingegaard να έχει βελτιώσει την κατάστασή του, ώστε να δούμε έναν συναρπαστικό όσο και ανταγωνιστικό Γύρο Γαλλίας. Ο Evenepoel φάνηκε ότι δεν είναι σε θέση να συναγωνιστεί τον Σλοβένο και τον Δανό, παρά τη νίκη του στο χρονόμετρο, όπου είχε μεγάλο πλεονέκτημα λόγω του αντίθετου ανέμου στο κομμάτι της ευθείας, εκεί όπου τον ευνοεί η μικρή του μάζα.

Νομίζω όμως ότι και φέτος νικητής θα είναι ο Pogacar, που πιθανότατα θα επαναλάβει τις απίστευτες επιδόσεις στις οποίες μας έχει συνηθίσει. Μιλάμε για έναν αθλητή, ο οποίος βρίσκεται σε φοβερή κατάσταση ήδη από τον Φεβρουάριο μέχρι και το Liége-Bastogne-Liége στο τέλος Απριλίου και στη συνέχεια εμφανίστηκε πάλι τον Ιούνιο πάρα πολύ καλός, οπότε οι υπόλοιποι δυο, Jonas και Remco, έχουν πολλή δουλειά να κάνουν ακόμα για να τον φτάσουν. Και βέβαια, ο ψυχολογικός πόλεμος ενόψει Tour, που ξέραμε ότι θα ξεκινήσει από το Dauphiné, έληξε και αυτός με νίκη του Σλοβένου.

Για τους μη μυημένους στο άθλημα, μπορείς να μας πεις ποια είναι τα οφέλη για τους αθλητές από την προετοιμασία στο υψόμετρο; Με την ευκαιρία, ποια είναι η καθημερινή ρουτίνα μιας τέτοιας προετοιμασίας;

Ουσιαστικά αυτό που πετυχαίνουμε με την προετοιμασία στο υψόμετρο, είναι ότι επειδή η περιεκτικότητα του οξυγόνου στον αέρα είναι μικρότερη, αναγκάζεται ο οργανισμός να παράγει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο αποδοτική η μεταφορά του οξυγόνου από τις κυψελίδες στους μυς, με άμεσο επακόλουθο την αύξηση της αντοχής και της αερόβιας ικανότητας, την αύξηση ουσιαστικά της αθλητικής σου απόδοσης όταν επιστρέψεις στο επίπεδο της θάλασσας. Οι προετοιμασίες αυτές γίνονται συνήθως σε μέρη όπου δεν υπάρχουν άλλου είδους δραστηριότητες, δηλαδή μιλάμε για ένα ξενοδοχείο ή ένα αθλητικό κέντρο στην κορυφή ενός βουνού και οι αθλητές ουσιαστικά επικεντρώνονται στο να κάνουν την προπόνησή τους, την αποκατάστασή τους, να τραφούν σωστά, να κοιμηθούν νωρίς και να επαναλάβουν για όσο διαρκέσει εκεί η παραμονή τους αυτή την καθημερινή ρουτίνα.

Οπότε ακόμα και αθλητές που δεν ανταποκρίνονται τόσο πολύ στην προετοιμασία στο υψόμετρο, των οποίων δηλαδή ο οργανισμός δεν βελτιώνεται ουσιαστικά τόσο πολύ από το «ερέθισμα» του υψομέτρου, αποκομίζουν άλλα οφέλη μέσα από αυτή τη διαδικασία, κάνοντας μια πολύ σωστή αθλητική προετοιμασία χωρίς εξωγενείς περισπασμούς. Για παράδειγμα, ένας επαγγελματίας αθλητής που είναι οικογενειάρχης, όταν γυρίσει στο σπίτι από την προπόνησή του, θα περάσει κάποιο χρόνο με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, δεν θα έχει τον απαραίτητο χρόνο να ξεκουραστεί, ενώ στο υψόμετρο θα είναι τελείως απερίσπαστος.

Η καθημερινή ρουτίνα έχει ως εξής: Οι αθλητές, αφού ξυπνήσουν το πρωί και μετρήσουν πρώτα την περιεκτικότητα του οξυγόνου στο αίμα και κάποιες άλλες παραμέτρους για να δούμε αν όλα πάνε καλά, στη συνέχεια θα πάρουν το πρωινό τους, θα ετοιμαστούν για την προπόνηση, θα κάνουν μερικές ασκήσεις κυρίως ευλυγισίας και τόνωσης και αμέσως μετά θα βγουν στον δρόμο για 4, 5, 6 ώρες, ανάλογα με το πόσο διαρκεί το πρόγραμμα της ημέρας. Θα επιστρέψουν στο ξενοδοχείο, θα φάνε, υπάρχουν πολλοί αθλητές που κάνουν είτε σάουνα είτε ένα ζεστό μπάνιο, είτε εργόμετρο σε υψηλές θερμοκρασίες σαν συμπληρωματικό της προπόνησης που έκαναν στο υψόμετρο, θα ξεκουραστούν, θα κάνουν το μασάζ τους και αφού πάρουν και το βραδινό τους, θα πάνε για ύπνο.

Με αφορμή τη μεγάλη νίκη-ανατροπή του Simon Yates στον πρόσφατο Γύρο της Ιταλίας, πόσο σημαντική και παράλληλα πόσο δύσκολη είναι η εφαρμογή σύνθετων στρατηγικών στη διάρκεια ενός αγώνα; Είναι αποκλειστικά ευθύνη των DS (αθλητικών διευθυντών) ή φταίει και το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό έχει εξαφανιστεί η ποδηλασία του «ενστίκτου» που άφηνε πολλές φορές την πρωτοβουλία στους ίδιους τους αθλητές να αποφασίσουν πώς θα κινηθούν μέσα στον αγώνα;

Σίγουρα οι τακτικές που σχεδιάζουν οι DS στον αγώνα, είναι καθοριστικές. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε, ότι ειδικά όταν δεν βρίσκονται πίσω ακριβώς από το γκρουπ, έχουν μια καθυστέρηση γύρω στα 20 με 30 δευτερόλεπτα από την εικόνα που παίρνουν από την τηλεόραση. Άρα, πολλές φορές, όταν πρέπει να «απαντήσουν» σε μια επίθεση ενός αντίπαλου αθλητή ή γενικότερα όταν πρέπει να πάρουν κάποια πρωτοβουλία, ο χρόνος αντίδρασής τους έρχεται και αυτός με καθυστέρηση.

Συνήθως πάντως, οι αθλητές ακολουθούν τις εντολές των DS, όμως για παράδειγμα, στην περίπτωση του Simon Yates στο φετινό Giro, είδαμε ότι ο Del Toro είχε εντολή να ακολουθήσει τις επιθέσεις του Carapaz, αλλά όταν ο Μεξικανός είδε τον Βρετανό να φεύγει μπροστά και να φτιάχνει μια διαφορά μερικών δευτερολέπτων, έπρεπε κατά τη γνώμη μου, να αξιολογήσει ο ίδιος την κατάσταση και να τον καταδιώξει. Πιστεύω ότι ίσως επειδή η ανηφόρα ήταν μεγάλη και το υψόμετρο επίσης, οι DS της UAE πιθανόν να έχασαν για λίγο το τηλεοπτικό σήμα, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να δώσουν τις σωστές οδηγίες στον αθλητή τους τη στιγμή που έπρεπε. Αλλά για μένα, ο Del Toro έπρεπε να τρέξει με το ένστικτο, κάτι που λείπει σήμερα από τους περισσότερους αθλητές, αφού όλοι περιμένουν τα πάντα έτοιμα από τα αυτοκίνητα των ομάδων.

Φέτος έγινες ο πρώτος στην ιστορία που κατέκτησε την πρώτη θέση στη γενική κατάταξη του Γύρου Ελλάδας τόσο ως αθλητής, όσο και ως προπονητής. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για σένα; Ποιες είναι οι γενικές σου εντυπώσεις για τον Γύρο Ελλάδας ως διοργάνωση;

Ο Γύρος Ελλάδας έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, γιατί εκτός του ότι κέρδισα αυτόν τον αγώνα το 2003 και μάλιστα μέσα στη γενέτειρά μου τη Μεγαλόπολη με τους συντοπίτες μου να έχουν κατακλύσει την πλατεία και να έχουν στήσει ένα τρελό πανηγύρι, ήμουν και από αυτούς που έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι ώστε να επανέλθει ο Γύρος στο προσκήνιο μετά το 2022. Το ότι επέστρεψα φέτος ως προπονητής πλέον της XDS Astana και κερδίσαμε τον αγώνα, ήταν ένα ακόμα πολύ όμορφο κεφάλαιο στη σχέση μου με τον Γύρο Ελλάδας.

Οι εντυπώσεις μου από τη διοργάνωση ήταν πολύ καλές, το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό, η ασφάλεια των αθλητών ήταν δεδομένη, ο διευθυντής του αγώνα (σ.σ. ο Βλαδίμηρος Πέτσας) έκανε εκπληκτική δουλειά, άλλωστε έχει μεγάλη εμπειρία από τέτοιες διοργανώσεις και οι διαδρομές ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα για την ομάδα που κατέβασα ώστε να κατακτήσουμε τη γενική.

Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει, είναι το κομμάτι της επικοινωνίας, γιατί για μένα είναι αδιανόητο μια τέτοια μεγάλη διοργάνωση, η οποία έχει εκπληκτική τηλεοπτική παραγωγή σήματος, να μην μεταδίδεται από κάποιο από τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, ώστε να μπορεί να το παρακολουθήσει ο κόσμος. Το να μεταδίδεται μόνο από το Ertflix, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή διαφήμιση ή ενημέρωση για το πού μπορούν να το δουν οι τηλεθεατές, είναι κάτι που δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Αν αλλάξει αυτό και ο αγώνας μπει ως αθλητικό «προϊόν» στα ελληνικά σπίτια, τότε σίγουρα θα προσελκύσουμε πολύ περισσότερο κόσμο και στους δρόμους, γιατί σήμερα δεν γνωρίζουν τι είναι ένας ποδηλατικός αγώνας, τι είναι ο Γύρος Ελλάδας. Φέτος υπήρχαν περιπτώσεις που περάσαμε μέσα από χωριά, οι κάτοικοι δεν ήξεραν τι είναι όλο αυτό και όταν τους εξηγήσαμε, μας είπαν πως αν ξαναπεράσει από εκεί ο αγώνας, θα βγουν στον δρόμο για να τον παρακολουθήσουν από κοντά. Πρέπει λοιπόν να βελτιωθεί η επικοινωνία, ώστε να μεγαλώσει και η ανταπόκριση του κόσμου τα επόμενα χρόνια.

Η επαγγελματική αγωνιστική ποδηλασία έχει μέλλον στην Ελλάδα ή απλά κάθε 10 χρόνια θα βγαίνει κάποιος αθλητής που θα ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους και με λίγη τύχη θα έχει την ευκαιρία να αγωνιστεί σε επαγγελματική ομάδα του εξωτερικού;

Αυτή είναι μια ερώτηση που μου κάνουν πολύ συχνά. Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι είμαστε πολύ μακριά από την Ευρώπη. Δηλαδή για να αγωνιστεί κάποιος Έλληνας αθλητής σε αγώνες που διεξάγονται στην Ευρώπη, ή θα πρέπει να μετακομίσει στο εξωτερικό (όπως έχουν κάνει δυο-τρεις νέοι ταλαντούχοι αθλητές) ή θα πρέπει κάθε τρεις και λίγο να παίρνει το αεροπλάνο, να τρέχει στον αγώνα, να επιστρέφει και ούτω καθεξής.

Νομίζω ότι έχουμε αθλητές και αθλήτριες με ταλέντο και είμαι αισιόδοξος ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε Έλληνες και Ελληνίδες να αγωνίζονται σε ομάδες του εξωτερικού και θα έχουμε την ευκαιρία να χειροκροτήσουμε και να θαυμάσουμε δικά μας παιδιά, όπως το κάνουμε με όλα τα μεγάλα ονόματα της ποδηλασίας. Γίνονται ήδη κάποιες τέτοιες προσπάθειες, οπότε ναι, όπως είπα, είμαι αισιόδοξος.

Η επαγγελματική ποδηλασία έχει ξεπεράσει πλέον το πρόβλημα του ντόπινγκ ή υπάρχουν ακόμα σκιές;

Ναι, νομίζω ότι η επαγγελματική ποδηλασία έχει ξεπεράσει πλέον τις σκιές του ντόπινγκ, οι έλεγχοι που έχουμε είναι συνεχείς και εξονυχιστικοί, η παρακολούθηση από τους γιατρούς είναι πολύ καλύτερη από ό,τι ήταν στο παρελθόν και θέλω να πιστεύω ότι έχουμε αφήσει μια για πάντα πίσω μας τις «σκοτεινές» εποχές. Άλλωστε έχει να πιαστεί εδώ και πολύ πολύ καιρό κάποιος αθλητής θετικός, ειδικά από τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Το σίγουρο είναι ότι είμαστε σε πολύ καλό δρόμο.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει τους προϋπολογισμούς κάποιων ομάδων να εκτοξεύονται, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυο και τρεις ταχύτητες μέσα στο World Tour. Πώς θα μπορούσε να εξισορροπηθεί αυτή η ανισότητα, ειδικά από τη στιγμή που όλες οι ομάδες εξαρτώνται 100% από τους χορηγούς, χωρίς να έχουν άλλα έσοδα όπως άλλα αθλήματα (εισιτήρια, διαρκείας, τηλεοπτικά κλπ);

Πράγματι, έχουμε ομάδες διαφορετικών ταχυτήτων, κάποιες διαθέτουν πολύ υψηλό budget, ενώ κάποιες άλλες απλά επιβιώνουν οριακά. Κατά συνέπεια, ο συναγωνισμός είναι άνισος, αφού αυτές οι ομάδες που διαθέτουν πολύ περισσότερα χρήματα, είναι φυσιολογικό να παίρνουν τους καλύτερους αθλητές και να κυριαρχούν στους αγώνες. Μια λύση θα ήταν να υπάρξει ένα salary cap, δηλαδή ένα ανώτατο όριο στο budget, ώστε όλες οι ομάδες να έχουν να διαχειριστούν το ίδιο ακριβώς ποσό. Από την άλλη όμως, αφού μιλάμε για χορηγούς, δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να απαγορεύσει σε έναν ισχυρό σπόνσορα να μπει σε μια ομάδα και να διαθέσει σε αυτήν μεγάλα ποσά, με στόχο να πρωταγωνιστήσει και φυσικά να διαφημιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, που δεν είναι άλλος από τις νίκες στους μεγάλους αγώνες.

Για μένα το μοντέλο της ποδηλασίας πρέπει να αλλάξει. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του κόσμου, ο Γύρος Γαλλίας, να μην μοιράζεται τα υπέρογκα έσοδά του με τους συμμετέχοντες, να μην υπάρχει δηλαδή ένα ανταποδοτικό όφελος για τις ομάδες και τους αθλητές, που σε τελική ανάλυση είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές. Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνο για την ASO και το Tour de France ή την Vuelta, αλλά και για την RCS με το Giro d’Italia και όλους τους άλλους μεγάλους αγώνες.

Είμαστε σε ένα σημείο, όπου οι ομάδες όχι μόνο εξαρτώνται απόλυτα από τους χορηγούς τους, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις πληρώνουν και από την τσέπη τους για να μπορέσουν να καλύψουν τις ανάγκες τους στη διάρκεια κάποιων αγώνων. Για παράδειγμα, στον Γύρο Γαλλίας, η κάθε ομάδα παίρνει από την ASO ένα ποσό γύρω στις 60 με 70 χιλιάδες ευρώ. Αυτά τα χρήματα έχουν φύγει ήδη μέσα στις πρώτες 5-6 μέρες του αγώνα, αφού η επιπλέον υποστήριξη που χρειάζονται οι αθλητές (προσωπικό, οχήματα κλπ), σε καμία περίπτωση δεν καλύπτεται από τα χρήματα των διοργανωτών. Άρα, η μοναδική λύση είναι να αλλάξει το μοντέλο και οι ομάδες – πέραν των χορηγών – να έχουν έσοδα και από τους ίδιους τους αγώνες στους οποίους συμμετέχουν.

Από όταν ξεκίνησες την ποδηλασία μέχρι και σήμερα, στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, ποιοι είναι οι τρεις αγαπημένοι σου ποδηλάτες και για ποιο λόγο ο καθένας;

Όταν ήμουν μικρός, δεν υπήρχε φυσικά τότε το διαδίκτυο και τα ποδηλατικά περιοδικά ήταν ξένα και πολύ δύσκολο να τα βρεις. Θυμάμαι λοιπόν, είχε πέσει στα χέρια μου ένα περιοδικό που παρουσίαζε τον Bernard Hinault και τον Greg LeMond. Είχα εντυπωσιαστεί από τον Αμερικανό, όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί στην Ελλάδα το – ελεύθερο τότε – Eurosport, είχα δει και στιγμιότυπα από αγώνες του, οπότε σίγουρα ο LeMond με έκανε να αγαπήσω πολύ την ποδηλασία, ο τρόπος με τον οποίο αγωνιζόταν, το στιλ του, ήταν κάτι το μαγευτικό για μένα. Η αφίσα του ήταν πάνω από το κρεβάτι μου και μου έδινε ώθηση να πηγαίνω κι εγώ κάθε μέρα για προπόνηση και να προσπαθώ να γίνω όλο και καλύτερος.

Η δεύτερη μεγάλη μου συμπάθεια ήταν φυσικά ο Miguel Indurain, γιατί όταν αγωνιζόταν, ήμουν κι εγώ στην κατηγορία των παίδων και των εφήβων και το να τον βλέπεις να κερδίζει πέντε συνεχόμενους Γύρους Γαλλίας, ήταν για εμένα έμπνευση, ο απόλυτος ποδηλάτης. Μπορούσε να κάνει τα πάντα, να ανηφορίζει, να διαλύει τον ανταγωνισμό στο χρονόμετρο, να κάνει το ρεκόρ της ώρας. Και τρίτος ήταν ο «χορευτής», ο Alberto Contador, ένας αθλητής που έκανε επιθέσεις σε ανύποπτα σημεία, κέρδιζε τους αγώνες με τη φοβερή στρατηγική που εφάρμοζε, γενικά το στιλ του όπως χόρευε πάνω στα πεντάλ, ήταν κάτι το φανταστικό να το βλέπεις, γι’ αυτό μπορώ να πω ότι και αυτός ήταν ένας από τους τρεις αγαπημένους μου ποδηλάτες.

Γύρος της Φλάνδρας, Paris-Roubaix, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ποιος από τους τρεις αυτούς μονοήμερους αγώνες είναι ο αγαπημένος σου και γιατί;

Σίγουρα ο πιο αγαπημένος μου μονοήμερος αγώνας είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, γιατί σου δίνει τη φανέλα με τα χρώματα της ίριδας, την οποία φοράς για όλη την επόμενη χρονιά και σε χαρακτηρίζει ως τον παγκόσμιο πρωταθλητή, τον κορυφαίο σε όλον τον κόσμο στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Μπορεί να υπάρχουν πάρα πολύ σημαντικοί αγώνες σε όλη τη χρονιά, μπορεί να υπάρχουν τα πέντε «μνημεία», αλλά το παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι το «κερασάκι στην τούρτα». Για μένα είναι πιο σημαντικό ακόμα και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Για πρώτη φορά φέτος διοργανώθηκε το Megalopolis Gravel Classic, αφήνοντας πολύ θετικές εντυπώσεις. Τι σημαίνει για σένα αυτός ο αγώνας, ποια είναι η προοπτική του και ποιο ήταν το πιο θετικό στοιχείο από όσα συνέβησαν στο πρώτο διήμερο;

Πράγματι, φέτος διοργανώσαμε μαζί με το MBike το Megalopolis Gravel Classic, στην πραγματικότητα ήταν μια ιδέα που μας ήρθε πέρυσι το καλοκαίρι, αφού το gravel γνωρίζει πολύ μεγάλη άνθηση σε όλον τον κόσμο, αλλά και επειδή ήθελα να κάνω κι εγώ κάτι για την πόλη μου, εκεί που μεγάλωσα, μια πόλη που περνάει πλέον στην μεταλιγνιτική εποχή. Μέχρι τώρα όλοι γνώριζαν τη Μεγαλόπολη για το εργοστάσιο της ΔΕΗ που υπήρχε εκεί, το οποίο κλείνει, οπότε νομίζω ότι ήταν ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο τις ομορφιές της περιοχής και να τον προσκαλέσουμε να έρθει και να δει από κοντά ένα σχετικά άγνωστο μέρος.

Τελικά, το στοίχημα που βάλαμε κερδήθηκε, οι εντυπώσεις όσων ήρθαν είτε για να αγωνιστούν, είτε απλά για να παρακολουθήσουν τον αγώνα και να περάσουν ένα όμορφο διήμερο στην αρκαδική φύση, ήταν πάρα πολύ θετικές, οπότε σίγουρα θέλουμε να το καθιερώσουμε. Ήδη ανανεώσαμε το ραντεβού μας για του χρόνου, το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Απριλίου και για μένα το πιο σημαντικό ήταν ότι παράλληλα με τον αγώνα, διοργανώσαμε τον γύρο της πόλης για τα παιδιά της Μεγαλόπολης, τα οποία με πολλή χαρά και ενθουσιασμό πήραν μέρος σε όλες τις εκδηλώσεις.

Από την άλλη, όλοι οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν την προσπάθειά τους με ένα μεγάλο χαμόγελο στα πρόσωπά τους και είπαν ότι «θέλουμε να επιστρέψουμε του χρόνου, να φέρουμε και τους φίλους μας, γιατί όλα τα τοπία που περάσαμε ήταν απίστευτης ομορφιάς και δεν πιστεύαμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο σε αυτή την περιοχή». Οπότε ανυπομονώ κι εγώ για την επόμενη χρονιά, θέλουμε να μεγαλώσουμε αυτή τη διοργάνωση, θέλουμε να φέρουμε κόσμο και από το εξωτερικό και σιγά σιγά να καθιερώσουμε το Megalopolis Gravel Classic ως τον μεγαλύτερο αγώνα gravel στην Ελλάδα.

Κλείνοντας, μια ερώτηση με τρία σκέλη. Ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σου ως προπονητής, ποια η μεγαλύτερη απογοήτευση και ποιο το μεγαλύτερο επαγγελματικό σου όνειρο;

Η μεγαλύτερη επιτυχία μου ως προπονητής είναι φυσικά η αγωνιστική επάνοδος του Mark Cavendish. Νομίζω πως όσα χρόνια και να περάσουν, ό,τι και να πετύχω, αυτό θα είναι το προπονητικό μου παράσημο, κάτι για το οποίο θα είμαι μια ζωή περήφανος. Και αναφέρομαι και στις δυο περιόδους στις οποίες συνεργαστήκαμε, τόσο τη διετία 2021-22 στην Deceuninck Quickstep με το περιβόητο come-back, όσο και το 2024 στην Astana με το Project 35.

Η μεγαλύτερή μου απογοήτευση έχει να κάνει με στιγμές όπου αθλητές μου βρίσκονταν σε εξαιρετική κατάσταση και είχαν πτώση μέσα στον αγώνα, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν, όπως για παράδειγμα φέτος ο Davide Ballerini στο Paris-Roubaix ή παλαιότερα, το 2020, ένας από τους πιο αγαπημένους μου αθλητές, ο Mattia Cattaneo, στο Giro dell’Emilia, που ήταν αποσπασμένος μόνος του μπροστά, αλλά στάθηκε άτυχος και χτύπησε άσχημα, με αποτέλεσμα να μείνει για αρκετό καιρό εκτός αγωνιστικής δράσης. Γενικά, οι απογοητεύσεις μου προέρχονται μόνο από τέτοια άσχημα περιστατικά.

Τέλος, το μεγαλύτερο επαγγελματικό μου όνειρο, είναι να κερδίσει κάποιος αθλητής μου τον Γύρο Γαλλίας. Μέχρι σήμερα δεν είχα την ευκαιρία να δουλέψω με κάποιον αθλητή που να έχει τέτοια χαρακτηριστικά, όμως αν κάποια μέρα το πετύχω, τότε σίγουρα θα έχω πραγματοποιήσει αυτό που ονειρεύεται κάθε προπονητής της επαγγελματικής ποδηλασίας.

* Ευχαριστούμε τον Νάσο Τριανταφύλλου και το cyclingphotos.gr για την ευγενική παραχώρηση φωτογραφικού υλικού από το προσωπικό τους αρχείο.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Mark Cavendish: «Ο Γύρος Γαλλίας είναι μεγαλύτερος από την ποδηλασία»

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Για τον Hugo Fοulon, το fixed gear είναι η πιο ωμή μορφή ποδηλασίας

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.