Ο Brad Pitt τερματίζει πρώτος στο F1

Η ιδέα ενός γηράσκοντος αθλητή, κλέφτη, καουμπόη, με ένα τελευταίο κενό κουτάκι που πρέπει να τικάρει πριν χαθεί στο ηλιοβασίλεμα, είναι τουλάχιστον τόσο παλιά όσο το Wild Bunch του Sam Peckinpah. Πιθανώς και παλαιότερη. Υπάρχει κάτι συγκινητικό σε ιστορίες για μεγαλύτερους σε ηλικία τύπους που κυνηγούν την τελευταία μεγάλη μπάζα, το τελευταίο εμβληματικό τρόπαιο.

Ο εγωισμός τους είναι τόσο ισχυρός όσο πάντοτε, το σώμα τους όμως τους εγκαταλείπει με τρόπους που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν νεότεροι. Αυτού του είδους οι ρόλοι δεν γίνονται απλώς σπουδαία έπαθλα παρηγοριάς για τους (άνδρες! οι γυναίκες δεν έχουν την ίδια πολυτέλεια) ηθοποιούς καθώς βγαίνουν σιγά-σιγά από την κατηγορία των ξεκάθαρων leading man ρόλων, αλλά ορισμένες φορές γίνονται οι καλύτερες δουλειές τους. Αυτή είναι η περίπτωση του Brad Pitt στο F1 ως Sonny Hayes.

Με ένα πρόσωπο χάρτη από λάθη και τύψεις, ο Pitt του F1 δεν υποδύεται τόσο έναν χαρακτήρα, όσο μία ελαφρώς διαφορετική βερσιόν της movie star περσόνας του. Με το ηλιοκαμένο του λουκ και ένα χαμόγελο που αστράφτει πανεύκολα, καλύπτει να καλύψει την άγρια αποφασιστικότητα που τον ωθεί προς τα εμπρός.

Δεν έχει απολαύσει και την ιστορικότερη επαγγελματική καριέρα αγώνων, αντιλαμβάνεσαι άμεσα όμως ότι γεννήθηκε για να βρίσκεται στη θέση του οδηγού. Δεν ανήκει πουθενά αλλού. Πριν από περίπου τριάντα χρόνια υπήρξε ανερχόμενο αστέρι της Formula 1, μέχρι που τα όνειρά του διαψεύστηκαν από ένα παρ’ ολίγον θανατηφόρο ατύχημα κατά τη διάρκεια μίας προσπάθειάς του να προσπεράσει τον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Ayrton Senna. Έκτοτε επιβιώνει με μικροποσά σε χαμηλότερου προφίλ αγώνες.

Tim Goode/PA Images via Getty Images/Ideal Image

Στο F1 τον ξετρυπώνει ένας παλιός φίλος και συνάδελφος, ο Ruben Cervantes του Javier Bardem, προσπαθώντας να τον δελεάσει για μία τελευταία ευκαιρία. Να γίνει το όχι και τόσο νέο πρόσωπο της φανταστικής ομάδας APXGP και να σώσει ό,τι έχει απομείνει από τη σεζόν τους, ώστε να μη φαλιρίσει ο Ruben και να μην εκτοπιστεί από το διοικητικό συμβούλιο. Ο Sonny δεν είναι σίγουρος πως όλο αυτό αξίζει την πιθανότητα να ρεζιλευτεί, δεν μπορεί όμως να απορρίψει την ευκαιρία για τη δόξα που του έφυγε κάποτε από τα χέρια.

Τελικά υποκύπτει και εμφανίζεται για προπόνηση στο Λονδίνο φορώντας ένα τσαλακωμένο πουκάμισο, με αχτένιστα μαλλιά και μια τσάντα περασμένη στον ώμο του – με άλλα λόγια μοιάζει πιο άνετος από όλους ακόμα κι αν, κάτω από την επιφάνεια, είναι εντελώς αγχωμένος. Η αποστολή του είναι να καθοδηγήσει τον Νο.1 οδηγό της ομάδας, τον Joshua Pearce του Damson Idris, έναν πολλά υποσχόμενο νεοσύλλεκτο, του οποίου η καριέρα στην F1 κινδυνεύει να λάβει τέλος πριν καν αρχίσει.

Δεν θα αργήσει η ώρα όμως που ο Hayes αρχίζει να επιβάλλει την άλφα αρρενωπότητά του σε όλη την ομάδα, γοητεύοντας τους πάντες, από τους μηχανικούς μέχρι την υπεύθυνη τύπου και το πιο σημαίνον μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Όλους, εκτός από τον Pearce δηλαδή, του οποίου η προθυμία να ξεπεράσει τον νέο de facto αντίπαλό του θα έχει καταστροφικές συνέπειες – όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για ολόκληρη την ομάδα.

Είναι ολοφάνερο πως οι δυο τους θα συγκρουστούν, ίσως περισσότερες φορές απ’ ότι χρειαζόταν η ταινία.

Αν και οι σκηνές εκτός των αγωνιστικών σεκάνς αγγίζουν συνήθως την τυποποίηση, η χημεία μεταξύ του Pitt με τους γύρω του – ιδιαίτερα των Idris, Bardem και της εξαιρετικής Kerry Condon σε ρόλο ανθεκτικής τεχνικής διευθύντριας της APXGP – είναι στέρεη. Ο αδιάκοπος εξυπνακισμός του χαρακτήρα του περιστασιακά κουράζει, υπάρχουν όμως μπόλικες στιγμές ευαλωτότητας που τον εξισορροπούν.

Ο Idris δε, στέκεται άξια απέναντι στον Pitt – είναι επιβλητική παρουσία επί της οθόνης, και καταφέρνει να είναι αλαζόνας, γοητευτικός και πολύπλοκος ταυτόχρονα.

Κουμάντο εδώ όμως κάνει η ιλιγγιώδης ταχύτητα. Κάθε δευτερόλεπτο αγωνιστικής δράσης του F1 είναι πραγματικά καθηλωτικό. Ο Joseph Kosinski του Top Gun: Maverick, ο καλύτερος σκηνοθέτης αδρεναλίνης επί γης ή αέρα που έχουμε αυτή τη στιγμή, και ο διευθυντής φωτογραφίας του Claudio Miranda δεν εκμεταλλεύονται απλώς πλήρως το ευρύτερο IMAX κάδρο, αλλά τοποθετούν πρωτοποριακές νέες, μικρότερες κάμερες IMAX για οπτικές μέσα από τα μονοθέσια αγωνιστικά αμάξια, φέρνοντάς μας τόσο κοντά στην πίστα που σχεδόν μυρίζουμε την άσφαλτο. Η συμπυκνωμένη δράση είναι υψηλών οκτανίων, ειδικά χάρη στο μοντάζ που εξαλείφει ακόμα και την παραμικρή πιθανότητα πλήξης μεταπηδώντας 20 ή και περισσότερους γύρους.

Ο πραγματικός σταρ της F1 ωστόσο μπορεί τελικά να είναι η μουσική του Hans Zimmer. Ο βραβευμένος με Όσκαρ συνθέτης δημιουργεί μουσικές που δεν μοιάζουν με προηγούμενες δουλειές του, δίνοντας παλμό σε μία ταινία που βασίζεται τόσο πολύ στην προσδοκία της εμβύθισής μας.

Αυτό που λείπει, εύλογα εφόσον μιλάμε για μία επίσημη συνεργασία της πραγματικής οργάνωσης της Formula 1, είναι οποιαδήποτε προσπάθεια να θιχτούν ζητήματα όπως οι ανησυχίες σχετικά με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της, οι κακές συμπεριφορές στον χώρο εργασίας και οι προσωπικές καταγγελίες εναντίον διαφόρων υψηλόβαθμων στελεχών του αθλήματος και της οργάνωσης.

Όλα αυτά αξίζουν ευρύτερη συζήτηση, ίσως όμως όχι σε μία ταινία όπως αυτή όπου οι λεπτές αποχρώσεις παίρνουν κίτρινη σημαία και η ψυχρή πραγματικότητα έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη φαντασίωση ενός παγκόσμιου προϊόντος, σχεδιασμένο για να τροφοδοτεί συνεχώς τη διαφημιστική του μηχανή. Αν ψάχνεις για κάποιο παράθυρο στον υψηλού ρίσκου, ανελέητο κόσμο της Formula 1, δεν θα το βρεις εδώ.

Θα βρεις ένα συγκεκριμένο είδος “καλοκαιρινής” ταινίας τόσο ορμητικό, τόσο γεμάτο λάμψη, ταλέντο και star power που, πριν καλά-καλά ξεκινήσει, νιώθεις να ενθουσιάζεσαι με τον ίδιο σου τον ενθουσιασμό. Θέλεις να νιώσεις τη συγκίνηση, την ενέργεια, τη φούρια. Το F1 είναι μία από αυτές τις ταινίες που θα στις προσφέρουν.