Τελικά, πόσο αυθεντικά ζούμε;
Οι επιλογές μας - οικογένεια, γάμος, παιδιά, σπουδές, εργασία - είναι πράγματι αποτέλεσμα ώριμης και συνειδητής σκέψης;
- 1 ΙΟΥΛ 2025
Η κοινή μας συνύπαρξη, όπως και η ανάγκη να ενταχθούμε σε κοινωνικά σύνολα, γεννά πρότυπα. Αυτά τα πρότυπα δεν διαμορφώνονται πάντα αυθόρμητα. Μας επιβάλλονται, άλλοτε αθόρυβα, άλλοτε επιτακτικά, μέσα από τη θρησκεία, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες.
Έτσι οδηγούμαστε – και οδηγούμε τους εαυτούς μας – στη σύγκριση. Στην αγωνία να ανταποκριθούμε σε κριτήρια και στόχους που δεν θέσαμε εμείς, αλλά οι άλλοι. Προσδοκούμε η επιτυχία μας να αναγνωριστεί από αυτούς. Πόσα από τα καθημερινά μας πρότυπα είναι αληθινά και πόσα φορεμένα απ’ έξω; Πόσο αυθεντική είναι η στάση μας απέναντι στους άλλους και στον εαυτό μας – και πόση υπαγορεύεται από τον φόβο της απόρριψης ή της αποδοκιμασίας;
Κι όταν λέμε «αυτός είμαι εγώ», πως έχει συντεθεί το εγώ ; ποια τα υλικά του; Στο μονοπάτι που χαράζει καθένας μας περπατώντας τη ζωή του, ο ρυθμός του βήματος είναι δική μας επιλογή; Ή μήπως ακολουθεί το τέμπο μιας πίεσης εξωτερικής, που μας υπαγορεύει το πώς και το πότε;
Οι επιλογές μας – οικογένεια, γάμος, παιδιά, σπουδές, εργασία – είναι πράγματι αποτέλεσμα ώριμης και συνειδητής σκέψης; Ή μήπως αποφάσεις που πάρθηκαν από επιρροές που αφιλτράριστα υιοθετήσαμε.
Συζητώντας με τον εαυτό μας ισχυριζόμαστε πως «είμαστε καλά», «έχουμε επίγνωση των επιλογών μας», «έτσι είναι η ζωή». Βαδίζουμε μηχανικά, προφανώς συμβιβασμένοι και από ανάγκες βιοπορισμού. Όταν όμως η εσωτερική μας σύγκρουση ανοίγει την πόρτα στον εαυτό που έχουμε κλειδωμένο στο δωμάτιο, δύσκολα θα του επιτρέψουμε την είσοδο στον χώρο μας. Γιατί αυτό θα προκαλέσει αναστάτωση. «Δεν προλαβαίνω τώρα να κάνω διαρρυθμίσεις. Επείγουν άλλα». Η εκλογικευμένη απόκριση στη φωνή της αλήθειας.
Υιοθετούμε επιλογές που δεν μας εκφράζουν, ίσως από ενοχές που μας φορέθηκαν ως ρούχο. Σπαταλάμε την πεπερασμένη μας χρονικότητα σε συνθήκες, σχέσεις ή επαγγελματικούς ρόλους που φωνάζουν «φύγε». Η προτροπή για φυγή όμως τρομάζει και έτσι την ντύνουμε με ηθικοπλαστικές νουθεσίες, όπως: «έχεις ευθύνες», «η κοινωνία δεν είναι παραμύθι», «έτσι κάνουν όλοι». Ποια είναι τελικά η αλήθεια της ζωής που ζούμε;
Η κοινωνία δεν μας ενθαρρύνει στην αλήθεια – ίσως και εμείς οι ίδιοι ως μέρη του συνόλου. «Μας κρατά σε έναν κύκλο,» δείχνοντάς μας με το δάχτυλο αν υιοθετήσουμε μια στάση διαφορετική – όπως κάνουν ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται σε ένα έλος και, αντί να παρακινήσουν εκείνον που θέλει να βγει, τον αποδοκιμάζουν ώστε να παραμείνει. Για να μη χρειαστεί να ξεβολευτούν οι ίδιοι.
Φροντίζουμε επιμελώς τη βιτρίνα ώστε να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον. Όμως ο χώρος στο εσωτερικό είναι κλειδωμένος έχουμε βάλει τα αληθινά μας προϊόντα στο πατάρι – για να μη φανούν. Ίσως όλα αυτά να είναι λόγια. Θεωρητικολογία. Προσωπικά νοήματα, σε έναν κόσμο που δεν έχει χρόνο να τα ακούσει και είναι πολύ χαώδης για να οριστεί.
Πώς τελικά αποδεικνύεται η αυθεντικότητα; Πόσο εύκολο είναι να μείνουμε πιστοί στην εσωτερική μας αλήθεια, όταν αισθανόμαστε μειοψηφία σε έναν κόσμο που μοιάζει να ζει αντιγράφοντας αφιλτράριστα; Και τελικά, ποιος θα κρίνει ποιόν; Η νοηματοδότηση είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και αν θεωρούμε πως ορισμένοι ζουν κοπιάροντας ίσως εκεί να συναντούν το νόημα που αναζητούν. Ας συναντήσει ο καθένας/μια το νόημα στον τρόπο που θα τον γεμίζει με ουσία.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
