REVIEWS

Το Bring Her Back δεν το βλέπεις, το αντέχεις

Οι Ελληνοαυστραλοί αδελφοί Philippou επιστρέφουν με καλοδεχούμενη αυτοσυγκράτηση στο Bring Her Back.

Αν θες τον τρόμο σου ζοφερό, μοχθηρό και τρομακτικό με τρόπους που δεν μπορείς απαραίτητα να περιγράψεις με λόγια, τότε το Bring Her Back των Ελληνοαυστραλών αδερφών Philippou θα είναι μία υπέροχα δυσάρεστη απόλαυση.

Πιστοί στην ιδέα της δυσλειτουργικής οικογένειας αλλά και στους εφήβους που παίρνουν μέτριες αποφάσεις όπως είδαμε ήδη να κάνουν πολύ καλά στο Talk to Her – τα χρόνια που πέρασαν ως YouTubers οι δυο τους έχουν πιθανώς βοηθήσει στο να προσεγγίζουν τη νεότητα των χαρακτήρων τους ως μία άμεση, ζωντανή κατάσταση – οι δημιουργοί εντείνουν εδώ τη βία με μία ελαττωματική το λιγότερο οικογενειακή κατάσταση, όπου μία μητέρα που ακόμα πενθεί για την απώλεια της κόρης της φιλοξενεί δύο αδέλφια που έχουν συγκλονιστεί από τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα τους.

Από την πρώτη σκηνή που περιλαμβάνει ένα θολό video VHS με μία μακάβρια τελετή μαγείας, μέχρι την ύποπτη συμπεριφορά της ανάδοχης μητέρας τους, Laura (Sally Hawkins), απέναντι στην τυφλή Piper (Sora Wong) και στον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό της Andy (Billy Barratt), οι Philippou αποκαλύπτουν από νωρίς στο κοινό το πού κατευθύνεται το Bring Her Back.

Είναι σαφές πως κάτι δυσώδες βράζει κάτω από την επιφάνεια και ότι η Laura προσπαθεί σκόπιμα να παραπλανήσει τον Andy ώστε να πλησιάσει την Piper, οι σκηνοθέτες όμως δημιουργούν μυστήριο γύρω από ένα ακόμη παιδί, τον Oliver (Jonah Wren Phillips), που βρίσκεται επίσης υπό την επίβλεψη της Laura και πάσχει από επιλεκτική αλαλία.

Bring Her Back

Υπάρχει κάτι στον τρόπο με τον οποίο ο τελευταίος παίζει αυτό το ζόμπι για παιδί, που ξεπερνά το κλισέ. Αναγκάζεσαι να τον παρακολουθείς ακόμα και όταν βρίσκεται στο παρασκήνιο. Και όταν η τρίτη πράξη παίρνει μπρος γι’ αυτόν, τα πράγματα γίνονται απερίγραπτα. Η Hawkins μπορεί να είναι επιβλητική και δραστική πάνω στην αφήγηση, ο Phillips όμως ειδικά δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμβαδίσει μαζί της.

Με τα τεράστια μάτια και το βλοσυρό του βλέμμα, είναι υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος του βραδύκαυστου τρόμου της ταινίας, και η πιο επιδραστική στιγμή φρίκης του Bring Her Back χρησιμοποιεί χαρωπά το γεγονός πως ο Oliver είναι ένα παιδί που θα έπρεπε να προστατεύεται, αλλά και που θα ήθελες και εσύ να το κλείσεις σε μία καλύβα για να μην το αντικρίζεις.

Οι αδελφοί Philippou έχουν αναφέρει το What Ever Happened to Baby Jane? ως σημείο αναφοράς για την αφήγηση της Laura, και η Hawkins προσδίδει μία νευρική, απελπισμένη ενέργεια στην ερμηνεία της. Η επιλογή της Hawkins για έναν ρόλο για τον οποίο δεν θα ήταν αυτονόητη είναι πανέξυπνη κίνηση – πολλοί μπορεί ας πούμε να την αγαπούν για τη ζωηρή ερμηνεία της στην ταινία Happy-Go-Lucky του Mike Leigh, για τον ρόλο της στοργικής και δημιουργικής κυρίας Brown στα δύο πρώτα Paddington, ή για τη ζεστή της αφέλεια στο οσκαρικό Shape of Water – αλλά είναι η ικανότητά της να μετατρέπει αυτή τη ζεστασιά και την καλοσύνη σε κάτι τρομακτικά κακόβουλο που κάνει αυτή την αλλαγή ρυθμού της εδώ τόσο αποτελεσματική.

Bring Her Back

Ο ανατριχιαστικός τρόμος, ο συμβολισμός του νερού και το σχήμα του κύκλου που απεικονίζονται σε όλη τη διάρκεια του Bring Her Back φέρνουν στο νου το κλασικό J-horror. Ο Andy για παράδειγμα στοιχειώνεται από ένα τραύμα που παρουσιάζεται σε αποσπασματικές εμφανίσεις με jump scares και flashbacks – τα Dark Water και Ring του Hideo Nakata είχαν χρησιμοποιήσει παρόμοιες μεθόδους για να εκφράσουν την επιδείνωση μιας εύθραυστης ψυχικής κατάστασης.

Μία εφιαλτική σεκάνς που προκαλεί αναγούλα περιλαμβάνει ένα αγόρι, ένα χασαπομάχαιρο και κάποια λίγα δόντια, υποδηλώνει ότι οι Philippou εξακολουθούν να θέλουν να κινούνται στα κόκκινα, υπάρχει όμως λιγότερη κοίτα-τι-μπορούμε-να-κάνουμε αναζήτηση προσοχής, αυτής που είναι συχνά χαρακτηριστικό νέων κινηματογραφιστών με την αγωνία να αφήσουν το στίγμα τους.

Υπάρχει περισσότερος έλεγχος, υπομονή και δεξιοτεχνία σε αυτή την ανησυχητική, ημι-γοτθική ιστορία πένθους που πήγε στραβά. Εξακολουθούν να είναι πρόθυμοι και έτοιμοι να φτάσουν στα άκρα, η αυτοσυγκράτηση όμως που επιδεικνύουν μεταξύ των κορυφώσεων αδρεναλίνης κάνει τα πάντα πιο επιδραστικά.

Οι Philippou θέλουν σίγουρα να μας ταράξουν. Θέλουν όμως επίσης να μας φέρουν σε ένα μέρος όπου τα συναισθηματικά επακόλουθα της ταραχής αυτής θα παραμείνουν για καιρό μετά την εξασθένιση των jump scares.

Aκολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.