Εσύ ποιο βιβλίο διάβασες στην παραλία (και γιατί ήταν η Τελειότητα);
Οι αναγνώστες του OneMan μοιράζονται τα βιβλία που τους έκαναν συντροφιά σε παραλίες και ξαπλώστρες και σου δίνουν έμπνευση για τα αναγνώσματα του χειμώνα.
- 30 ΑΥΓ 2025
Στην εφηβεία δήλωνα βιβλιοφάγος. Τώρα, στα 30κάτι μού πολλές φορές μοιάζει ακατόρθωτο το να τελειώσω ένα βιβλίο, ακόμα κι αν μου αρέσει. Η προσοχή μου διασπάται από το παραμικρό και το κινητό που βρίσκεται μονίμως δίπλα μου, δε βοηθάει καθόλου την κατάσταση.
Υπάρχει όμως ακόμα ένα μέρος στο οποίο μπορώ να διαβάζω με τις ώρες, χωρίς ποτέ να παίρνω τα μάτια μου από τις σελίδες του όποιου βιβλίου έχω μπροστά μου. Στην παραλία γίνομαι και πάλι βιβλιοφάγος. Δεν ξέρω γιατί -και ειλικρινά δε με αφορά να το ανακαλύψω- αλλά στη θάλασσα δε μου αποσπά τίποτα την προσοχή, σε σημείο που οι φίλοι μου με αποκαλούν αντικοινωνική.
Σε αυτή τη συνθήκη τα τελευταία χρόνια έχει συμβάλει και το γεγονός πως στο αγαπημένο μου νησί, το σήμα είναι εξαιρετικά δυσεύρεστο, ακόμα και στο δωμάτιο που νοικιάζουμε κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα το κινητό να μη βγαίνει από την τσάντα παρά μόνο για να δω την ώρα. Εδώ δεν έχει σκρολάρισμα στο κρεβάτι μετά το μπάνιο, γιατί πολύ απλά δε λειτουργεί ούτε το wi-fi.
Κάπως έτσι, φέτος κατάφερα μέσα σε 15 μέρες διακοπών να διαβάσω τέσσερα βιβλία (εντάξει, το ένα ήταν πάρα πολύ μικρό).
Γύρω μου και κυριολεκτικά και μεταφορικά έβλεπα τους πάντες να κρατούν το διαβόητο θα λέγαμε πια, βιβλίο με το kelly green εξώφυλλο. Η Τελειότητα του Ιταλού Βιντσέντζο Λατρόνικο (εκδόσεις Loggia), κατέκλυσε το Instagram μου πριν μπω στο πλοίο για τις Μικρές Κυκλάδες και μετά κατέκλυσε και τις παραλίες του αγαπημένου μου νησιού. Στη δική μου πολυάριθμη παρέα υπήρχαν δύο αντίτυπα, τα οποία άλλαζαν χέρια, μέχρι που το διάβασαν σχεδόν όλοι. Δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς;), ήμασταν τόσοι πολλοί που δεν ήρθε η σειρά μου.
Επειδή αυτό το κείμενο έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνα αυτοαναφορικό και επειδή στα άλλα νησιά μπορεί να διάβαζαν και άλλα βιβλία εκτός από την Τελειότητα, ρώτησα τους αναγνώστες του OneMan να μου πουν το βιβλίο ή τα βιβλία που εκείνοι επέλεξαν να τους συντροφεύσουν στις φετινές τους διακοπές.
«Όταν η Όλγκα Τοκάρτσουκ κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2018 είχε κάνει στον μακροσκελή ευχαριστήριο λόγο της μία τρομερή σύνδεση για το πώς η λογοτεχνία είναι χτισμένη πάνω στην τρυφερότητα απέναντι σε κάθε άλλη ύπαρξη πέρα από τη δική μας. Αυτή ήταν η αφορμή για να θέλω να γνωρίσω την Πολωνή συγγραφέα, μόνο που έπρεπε τελικά να περάσουν κάποια χρόνια -επτά για την ακρίβεια- για να συναντήσω την πραγματικά ξεχωριστή γραφή, φαντασία και κοσμοθεωρία της.
Στο Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών (εκδόσεις Καστανιώτη), μια εκκεντρική μεσήλικας, που λατρεύει την αστρολογία, μεταφράζει την ποίηση του Ουίλιαμ Μπλέικ και προτιμά την παρέα των ζώων από αυτή την ανθρώπων, προσπαθεί να εξιχνιάσει τις μυστηριώδεις δολοφονίες αντρών κυνηγών στη χειμωνιάτικη Κοιλάδα του Κλότζκο, όπου ζει, και συγκλονίζουν τον τόπο της. Η Τοκάρτσουκ γράφει ένα οικολογικό θρίλερ με μαύρο χιούμορ, που ακροβατεί μεταξύ φανταστικού και πραγματικού και το κάνει με έναν βαθιά συγκινητικό, τρόπο αντίληψης της ζωής, του θανάτου, της ύπαρξης κάθε πλάσματος σε έναν κόσμο βίαιο, ενώ πραγματεύεται πανανθρώπινους προβληματισμούς σαν ένας σύγχρονος Ντοστογιέφσκι.
Καθόλου τυχαίο λοιπόν το δεύτερο βιβλίο που διάβασα στις διακοπές -βασικά, το πρώτο, μιας και με αυτό ξεκίνησαν οι πρώτες μέρες χαλάρωσης στην παραλία. Ο Κροκόδειλος (εκδόσεις Γκοβόστη) δεν είναι από τα γνωστά και δημοφιλή μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι. Είναι ένα διήγημα για έναν κυβερνητικό υπάλληλο που ενώ τον καταπίνει ένας κροκόδειλος και μένει άθικτος και ζωντανός μέσα στο σώμα του ερπετού, το μόνο που τον ανησυχεί είναι πώς θα εκμεταλλευτεί την περίσταση προς όφελός του για να ορθώσει ανάστημα, να ξεφύγει από τη μετριότητά του και να νιώσει για πρώτη φορά στη ζωή του ότι έχει δύναμη, εξουσία. Ποιος μπορεί άλλωστε να τον βλάψει, αφού βρίσκεται μέσα στην ασφάλεια μιας κοιλιάς;
Με σουρεαλισμό και σάτιρα, που φανερώνει την αδιαμφισβήτητη επιρροή του από τον Νικολάι Γκογκόλ -παραπέμπει στη νουβέλα του, Η Μύτη-, ο Ντοστογιέφσκι μελετά για ακόμα μία φορά τους σκοτεινούς λαβυρίνθους της ψυχής, τοποθετώντας τους σε ένα πλαίσιο, όπου αναδεικνύονται η αναξιοπιστία του Τύπου και η απουσία δημοσιογραφικής ηθικής». -Χριστίνα, 40 ετών
«2 Μαλαφέκες και μισό James διάβασα φέτος. Είχα διαβάσει το Δε Λες Κουβέντα (εκδόσεις Μελάνι) πριν το καλοκαίρι και έκτοτε ανυπομονούσα να βρω χρόνο να ολοκληρώσω την τριλογία του Μιχάλη Κρόκου. Οι διακοπές είναι πάντα το τέλειο setup για ανάγνωση κι έτσι μέσα σε 5 μέρες, Μεσακτή (εκδόσεις Μελάνι) και Deepfake (εκδόσεις Αντίποδες) έφυγαν νεράκι και πλέον ελπίζω ο Μάκης Μαλαφέκας να διαψεύσει τον εαυτό του και να ξαναφέρει τον Κρόκο σε νέες περιπέτειες, αφού ο πήχης μπήκε ψηλά. Προσωπικό μου αγαπημένο της τριλογίας πάντως, η Μεσακτή και όχι το hypaρισμένο Deepfake.
Όταν τελείωσα με τις σουρεάλ ιστορίες του Κρόκου, αποφάσισα να πάω σε κάτι ξενόγλωσσο, πρόσφατο και βραβευμένο. Πρόκειται για το James του Percival Everett (εκδόσεις Ψυχογιός) και έχοντας διαβάσει τα 2/3 του, καταλαβαίνω απόλυτα τους επαίνους που έχει αποσπάσει αυτή η ματιά στην Αμερική της εποχής της σκλαβιάς». -Κωνσταντίνος, 38 ετών
«Φέτος είπα να το τολμήσω: να πάρω μαζί μου ένα τεράστιο βιβλίο, γύρω στις 700 σελίδες. Τους Άγριους Ντετέκτιβ του Μπολάνιο (εκδόσεις Καστανιώτης). Από αυτά που όλοι χαρακτηρίζουν αριστούργημα, κλασικό, “να το διαβάσετε πριν πεθάνετε”. Τέτοια βιβλία, όμως, είναι δύσκολο να τα ξεκινήσεις στην κανονική, χαοτική καθημερινότητα. Έτσι σκέφτηκα: ας το πάρω στις διακοπές, να δούμε τι θα γίνει.
Έχω και τη θεωρία πως, αντί να διαβάζεις πολλά μικρά βιβλία –άλλα που σε κερδίζουν, άλλα που τα παρατάς–, είναι πιο ωραίο να αφεθείς σ’ ένα μεγάλο για όλο τον Αύγουστο. Σιγά-σιγά δένεσαι με τους ήρωες, καταλήγετε να κάνετε διακοπές μαζί. Και πήγε καλά: έφτασα μέχρι τη σελίδα 523. Αν δεν κουνιόταν τόσο το καράβι στην επιστροφή, ίσως να έφτανα και στη σελίδα 600. Αλλά αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ.
Για την Τελειότητα, πάλι, θέλω να πω κάτι: την είχα διαβάσει πριν φύγω για διακοπές και ήθελα τόσο πολύ να τη συζητήσω με κόσμο, που έπιανα τη φίλη μου τη Μαίρη –που το διάβαζε εκείνη την περίοδο– και τη βομβάρδιζα με ερωτήσεις: “Πού είσαι τώρα; Πώς σου φαίνεται; Τρελό, ε;” Και λίγο αργότερα, ξανά: “Και τώρα πού είσαι;”
Δεν είναι το πιο συναρπαστικό βιβλίο που θα σου συμβεί ποτέ, αλλά είναι σπάνιο να βρεις κάτι που να λειτουργεί τόσο σαν clickbait για συζήτηση. Σε βάζει σε mode να θέλεις να το αναλύσεις, να το μοιραστείς, να το ζήσεις μαζί με κάποιον άλλον». -Αθηνά, 30 ετών
«Φέτος στις διακοπές μου διάβασα τρία βιβλία. Το πρώτο ήταν το Τα λέμε τον Αύγουστο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (εκδόσεις Ψυχογιός). Δεν είναι από τα καλύτερά του, αλλά παραμένει ευανάγνωστο.
Το δεύτερο ήταν η Πανδώρα του Χωμενίδη (εκδόσεις Πατάκη). Το ρούφηξα. Έχει ωραία πλοκή, σύγχρονο ύφος και χαρακτήρες με στοιχεία που εύκολα ταυτίζεται κάποιος. Το τρίτο ήταν Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία του Ρόμπερτ Φίσερ (εκδόσεις Όπερα). Εξαιρετικό, από εκείνα τα βιβλία που σε βάζουν να ψάξεις λίγο πιο βαθιά. Tip: κράτα σημειώσεις, άσε τη φαντασία σου να σε οδηγήσει, μπες πραγματικά μέσα στην ιστορία, όταν επιστρέψεις ξανά σε αυτό, μπορεί να σε εκπλήξει με νέες αναγνώσεις που δεν είχες προσέξει την πρώτη φορά». -Νάντια, 28 ετών
«Φέτος διάβασα Τον φύλακα στη σίκαλη του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (εκδόσεις Επίκουρος) και ξανασυνδέθηκα με την εφηβεία αν και είναι ένα βιβλίο για ενήλικες. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για άτομα που αποσυνδέονται συναισθηματικά από φόβο να δείξουν την ευαίσθητη πλευρά τους -κυρίως άντρες». -Τάσος, 35 ετών
«Διάβασα το Τέσσερα ερωτικά γράμματα του Oυίλιαμς Νάιαλ (εκδόσεις Δώμα) και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι πρόκειται για τελειότητα. Ένα κείμενο ποιητικό, βαθιά ρομαντικό, που δε στέκεται απλώς σε μια ερωτική ιστορία, αλλά αποτυπώνει την ίδια την πορεία του έρωτα. Η αφήγηση κυλάει αβίαστα, χωρίς να κουράζει, και σε συνεπαίρνει συναισθηματικά, αφήνοντάς σου την αίσθηση ότι βυθίζεσαι σε κάτι αληθινό και διαχρονικό». -Ηλέκτρα, 39 ετών
«Φέτος διάβασα τρία βιβλία του Μάκη Μαλαφέκα. Το πρώτο ήταν το Δε λες κουβέντα (εκδόσεις Μελάνι). Ωμό, άμεσο, με εκείνη τη χαρακτηριστική του γλώσσα που σε τραβάει από την πρώτη σελίδα. Το δεύτερο ήταν το Μεσακτή (εκδόσεις Μελάνι). Ατμόσφαιρα καλοκαιριού, παραλίας και ξεγνοιασιάς, αλλά και με μια υπόγεια μελαγχολία που σε ακολουθεί.
Το τρίτο ήταν το Deepfake (εκδόσεις Αντίποδες). Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, θα διάλεγα αυτό. Ο ήρωας, ο Μιχάλης Κρόκος, θα μπορούσε εύκολα να είναι κολλητός μου. Η ιστορία ξετυλίγεται στη σημερινή Αθήνα και μοιάζει σαν να στη διηγείται κάποιος δικός σου: έχει Εξάρχεια, κέντρο, μπαρ, περιπέτεια, μυστήριο, ελληνικό καλοκαίρι, νησιά, μπύρες και –το καλύτερο– μια επική αναφορά στον Φουσέκη». -Άρης, 56 ετών
«Από τα πολλά βιβλία που διάβασα φέτος, ξεχωρίζω το Σουπερόσαυρος (εκδόσεις Carnivora). Έξυπνο, με χιούμορ, περιγράφει με μοναδικό τρόπο τη διαδικασία της γυναικείας ενηλικίωσης –που, κατά τη γνώμη μου, δεν έρχεται απαραίτητα στα 18. Με έκανε να ταυτιστώ με την ηρωίδα σε τέτοιο βαθμό, που όταν έφτασα στο τέλος ήθελα να ξέρω τι συνέβη στη ζωή της μετά το τέλος του βιβλίου». -Ευγενία, 36 ετών
«Φέτος έπεσαν στα χέρια μου δύο ιδιαίτερα βιβλία. Το πρώτο, το Του Όθωνα τα χρόνια της Ελένης Λετώνη (εκδόσεις Παπαδόπουλος), μου άρεσε γιατί, αν και ιστορικό και γεμάτο στοιχεία, είναι γραμμένο με έναν σύγχρονο, millenial τρόπο που σε κρατάει χωρίς να σε κουράζει.
Το δεύτερο ήταν το Πίνοντας καφέ με τον Θουκυδίδη των Θανάση Λάλα και Σταμάτη Κωνσταντινίδη (εκδόσεις Αρμός). Εδώ οι συγγραφείς στήνουν μια φανταστική συνέντευξη με τον Θουκυδίδη κι έτσι, αντί να διαβάζεις ξερά αποσπάσματα από τα έργα του, τον ακούς σχεδόν να σου μιλάει ο ίδιος. Το αποτέλεσμα είναι τόσο ζωντανό που το τελείωσα μέσα σε δύο μέρες». -Ελένη, 32 ετών
«Στις φετινές διακοπές μου διάβασα το Ο άνθρωπος που έζησε υπογείως του Richard Wright (εκδόσεις Ωκυτοκία), και πραγματικά είναι ένα βιβλίο που σε συγκλονίζει. Η ιστορία ακολουθεί έναν νεαρό αφροαμερικανό στην Αμερική, κάπου ανάμεσα στις δεκαετίες 1920-1940. Του φορτώνουν ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει, και εκείνος κρύβεται στους υπονόμους της πόλης, όπου και εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής.
Η ένταση του βιβλίου είναι αδιαμφισβήτητη. Διαβάζοντάς το, νιώθεις στο πετσί σου την αδικία που βίωναν οι Αφροαμερικανοί εκείνη την εποχή. Μέσα από την περιπλάνηση του ήρωα στους υπονόμους, παρακολουθούμε την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου, όπου περνάει από διάφορα στάδια: απόγνωση, παράνοια, ματαίωση, και αναθεώρηση της σχέσης του με τη θρησκεία και τη ζωή γενικότερα. Δρα αποφασιστικά, κάνοντας πράξεις που συγκρούονται πλήρως με την προσωπικότητα που είχε στον «επάνω» κόσμο.
Το βιβλίο κλείνει με το δοκίμιο Αναμνήσεις από τη γιαγιά μου, στο οποίο ο συγγραφέας αφηγείται στιγμές από τη ζωή του με τη γιαγιά του, που τον οδήγησαν στο να δημιουργήσει αυτόν τον χαρακτήρα. Διαβάζοντας αυτό το κεφάλαιο, η ιστορία αποκτά νέο βάθος και το βλέπεις από άλλη οπτική.
Γενικά, το βιβλίο αξίζει πάρα πολύ γιατί καταφέρνει να σου κάνει εικόνα το διάβασμα, να σε ταξιδέψει σε έναν κόσμο τόσο έντονο, που σχεδόν τον ζεις μαζί με τον ήρωα». -Άννα, 26 ετών
«Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών διάβασα το Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες της Ντελια Οουενς (εκδόσεις Δώμα). Ενα βιβλίο που πραγματικά σε ταξιδεύει. Εξαιρετικές περιγραφές των τοπίων και της φύσης που ενώ θεωρητικά θα με κουράζαν, έδεναν αρμονικά με την πλοκή της ιστορίας . Ένα ρομαντικό και ταυτόχρονα ανατρεπτικό αστυνομικό μυθιστόρημα που προσωπικά για εμένα αποτελεί τελειότητα. Η ιστορία της Κάια μας υπενθυμίζει πως η παιδική μας ηλικία μας καθορίζει για πάντα. Το σασπένς κυριαρχούσε καθόλη τη διάρκεια γεγονός που δεν σου επιτρέπει να το αφήσεις από τα χέρια σου». -Ελένη, 34 ετών
«Ένα από τα βιβλία που διάβασα πρόσφατα ήταν το Ονειρεύτηκα τη Σαγκάη του Γιάννη Ξανθούλη (εκδόσεις Διόπτρα). Στην αρχή το διάλεξα μόνο για τον τίτλο, επειδή έχω περιοδεία για παραστάσεις στην Κίνα το Σεπτέμβρη, αλλά αποδείχθηκε αδιανόητα ξεκαρδιστικό και σουρεαλιστικό. Στο φινάλε, η σύνδεση με την Κίνα ήταν ελάχιστη, αλλά όλη η υπόθεση ήταν τόσο αστεία που γέλαγα μόνη μου σα χαζή στην παραλία, μπροστά στο κύμα». -Δήμητρα, 29 ετών
«Φέτος, έκανα μια μικρή βουτιά στην ιταλική λογοτεχνία. Διάβασα σε μια μέρα το hit του καλοκαιριού, την Τελειότητα του Βιντσέντζο Λατρόνικο (εγώ και όλα τα perfomative males) για τη δηθενιά των millennial ζευγαριών που η τελειότητα τους είναι επιφανειακή και εύθραυστη και ευθύνονται για τον εξευγενισμό ακόμη και του Βερολίνου.
Λάτρεψα τη Βερόνικα Ράιμο, με βρήκα πολύ στον σαρκασμό του Ας πούμε πως είμαι εγώ (εκδόσεις Δώμα). Και θα ήθελα να είχα τη δύναμη να παρατήσω Το υπουργείο του χρόνου της Καλιάν Μπράντλεϊ (εκδόσεις Μεταίχμιο). Έπεσα θύμα του marketing, το παραδέχομαι. Συμβαίνει.
Τέλος, γέλασα πάρα μα πάρα πολύ με το Όσα σκέφτεται ο βιβλιοπώλης σου για σένα του Σον Μπάιθελ (εκδόσεις Key Books)». -Ζωή, 44 ετών
«Φέτος σε παραλία στην Λέσβο, έσπασα όλα τα κλισέ και τα ήσυχα και νερά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Όσο οι διπλανοί διάβαζαν ρομάντζα σε χρυσαφένιες αμμουδιές και δαντελένια κορμιά, εγώ ανέσυρα από την τσάντα μου το βαρύ πυροβολικό: Δύο κείμενα για την ιστορία της Αραβο-Ισραηλινής σύγκρουσης και τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού του Πέρι Άντερσον (εκδόσεις Τόπος). Ειλικρινά, μόνο που δεν με ρώτησαν αν είμαι απεσταλμένος του ΟΗΕ ή μέλος σε διεθνή αποστολή για το Μεσανατολικό.
Η παραλία μου μετατράπηκε σε think tank: Εγώ κάτω από την ομπρέλα αφηρημένος, οι άλλοι με σταυρόλεξα και ιστορίες αγάπης, και εγώ να προσπαθώ να θυμηθώ αν έχεις δικαίωμα προτεραιότητας στη δανεική ξαπλώστρα ή αν πρέπει να ακολουθήσω το ψήφισμα του ΟΗΕ για τον διαμοιρασμό. Κάπου ανάμεσα στο δεύτερο κεφάλαιο και στο άλειμμα αντηλιακού, προσπαθούσα να αποφασίσω αν η λύση δύο κρατών είναι πιο εφικτή από το να ακούσει επιτέλους το beach bar την παραγγελία μου.
Θαύμαζα κι εγώ τον εαυτό μου όταν εξηγούσα στην παρέα πώς συνδέονται οι Σύνοδοι Κορυφής της Γενεύης με τα μεγάλα κύματα και ομολογώ ότι οι συζητήσεις κατέληξαν γρηγορότερα σε ναυάγιο απ’ ό,τι οι διπλωματικές διαβουλεύσεις. Το μόνο πρακτικό που αποκόμισα ήταν να μην προσπαθώ ποτέ να καταλάβω τις λεπτές ισορροπίες της Μέσης Ανατολής με τη ζέστη να χτυπάει 40ρια και τα παιδιά να παίζουν ρακέτες δίπλα μου.
Στο τέλος της ημέρας, το μαύρισμα βγήκε άνισο, σαν τις εδαφικές διεκδικήσεις. Του χρόνου σκέφτομαι να πάρω και χάρτη της Μέσης Ανατολής για να κάνω και πρακτική στην άμμο». -Γιάννης, 29 ετών
«Φέτος κατάφερα να διαβάσω τέσσερα ολόκληρα βιβλία, κάτι όχι απαραίτητα εύκολο για μένα. Ένα από αυτά ήταν η Τελειότητα του Βιντσέντζο Λατρόνικο (εκδόσεις Loggia). Είναι σαν ένα ρεζουμέ του μιλένιαλ βιώματος της τελευταίας δεκαετίας, γεμάτο, αλλά με αμφιβολίες για το τι τελικά ήθελε να πει ο συγγραφέας. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι απογοητεύεται γιατί δεν βρίσκει έτοιμη τη φάση, και το τέλος τα λέει όλα.
Το Εξ Αίματος της Οκτάβια Μπάτλερ (εκδόσεις Αίολος) είναι ο ορισμός του page-turner και όσο λιγότερα ξέρει κανείς γι’ αυτό, τόσο καλύτερα. Εύχομαι να το δούμε σωστά στον κινηματογράφο.
Διαβάζοντας το Στόμα Γεμάτο Χώμα του Μπράντιμιρ Στσεπάνοβιτς (εκδόσεις Κυψέλη), σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είναι ταινία του Μαύρου Κύματος. Ωραίο ως αφήγημα, αλλά στο τέλος με άφησε με το μειδίαμα του Bugs Bunny. Αντίθετα, το Deepfake του Μάκη Μαλαφέκα (εκδόσεις Αντίποδες) είναι αστικό πολάρ και πολιτικό θρίλερ που δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά και φεύγει μονοκοπανιά. Πολύ επίκαιρο και με ενδιαφέρον για το αθηναϊκό κέντρο.
Τέλος, το αγγλόφωνο Big Swiss του Jen Beagin (εκδόσεις Faber & Faber) με έχει συνεπάρει, με χιούμορ κραυγαλέο, τρυφερό και πανέξυπνο, που σε κάνει να γελάς ακόμη και στο λεωφορείο». -Γιάννης, 30 ετών
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
