Παγιδευμένοι μέσα στα ηχητικά κύματα της Φωνής της Χιντ Ρατζάμπ
Όσα συνέβησαν εντός και εκτός της αίθουσας, στη σπαρακτική προβολή του έργου της Kaouther Ben Hania στις Νύχτες Πρεμιέρας.
- 6 ΟΚΤ 2025
Η κινηματογραφική αίθουσα αποτελεί ένα σημείο συνάντησης. Check-in στα εκδοτήρια, επιβίβαση και πλάι σε γνωστά και άγνωστα πρόσωπα, ταξιδεύετε παρέα μέσα στο σύμπαν του εκάστοτε δημιουργού.
Η Kaouther Ben Hania δε δημιούργησε ένα δικό της κόσμο. Μονάχα μετέφερε μια σκηνή που έλαβε χώρα στο πιο αιματοβαμμένο σημείο του παγκόσμιου χάρτη, την ανεπούλωτη Γάζα.
Οι θεατές που βρέθηκαν χθες τη νύχτα, στο Cinobo Opera, παγιδεύτηκαν μέσα στις κυματομορφές ενός φρικτού ηχητικού. Στο 240129.wav ακούγεται η παιδική χροιά ενός κοριτσιού που δεν έχει κλείσει καν τα έξι χρόνια.
Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ, με κινηματογραφικούς όρους, είναι ένα docudrama. Οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως ανατρέχουν σε αυτή ως ντοκουμέντο για να αποδείξουν ότι η ανθρωπότητα έχει αποτύχει, παταγωδώς.
Οι Νύχτες Πρεμιέρας πήραν θέση στον φεστιβαλικό κόσμο των ίσων αποστάσεων και έδωσαν βήμα στις ομάδες Filmmakers For Palestine Greece και Students For Gaza Greece, να βγουν και να τα πουν, με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας να αφιερώνει την προβολή της ταινίας στον δίκαιο αγώνα του Πάνου Ρούτσι, λίγα μέτρα μακριά από την αίθουσα.
Λίγο πριν σκανάρουμε τα εισιτήρια, αναρωτιόμασταν με ένα φίλο στην ουρά αν συνηθίσαμε, ή αν συνηθίζεται η φρίκη στα 1300 χιλιόμετρα μακριά από τη γη που πατάμε. «Νιώθω ότι χρειάζομαι αποστάσεις ανά διαστήματα», μου λέει.
Με απορία παρατηρούσα τον κόσμο που περίμενε στην ουρά του κυλικείου. Παρότι διαφωνώ γενικότερα με την ιδέα των σνακς εντός της αίθουσας, καταλαβαίνω ότι για πολλούς είναι κομμάτι της όλης διαδικασίας και προφανώς δε θα κάνουμε κουμάντο στο τρόπο που ψυχαγωγείται ο καθένας.
Εδώ δε μιλάμε για άλλο έργο, όμως. Δε γίνεται να σερβίρεις την προβολή σε άλλο ένα έγκλημα πολέμου, με ποπκόρν και πατατάκια. Από το πρώτο λεπτό της ταινίας πάντως, αρκετοί τα άφησαν διακριτικά δίπλα τους, όταν κατάλαβαν τι φιλμ βλέπουν.
Η ιστορία της μικρής είναι γνωστή, με ακτιβιστές στο Columbia να δίνουν το όνομα της (Hind’s Hall) στο Hamilton Hall, το οποίο αργότερα έγινε και τραγούδι από τον Macklemore. Μακάρι να μη γινόταν ποτέ τίποτα από τα δύο και η μικρή Hind να κυλιόταν στην άμμο όπως της άρεσε να κάνει, πλάι στην αγαπημένη της θάλασσα στη Γάζα.
Η φωνή που ακούγεται όμως στην ταινία και όλα όσα εξελίσσονται είναι βασισμένα πλήρως σε τραγικά και αληθινά γεγονότα. Καμία ομοιότητα δεν είναι συμπτωματική, όλα έχουν συμβεί και συμβαίνουν ακόμα, σε ζωντανή μετάδοση, με εκείνους που κυβερνούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι εκείνοι τελικά, που τρώνε πατατάκια μπροστά στη φλεγόμενη κάθετη πραγματικότητα που βιντεοσκοπούν οι Παλαιστίνιοι με τα κινητά τους για να ενημερώσουν τον κόσμο. Ή καλύτερα, για να τον αφυπνίσουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια, η καθημερινότητα στη Γάζα μυρίζει θάνατο. Δεν μπορείς να κοιτάξεις αυτές τις εικόνες για πολύ και στρέφεις το βλέμμα αλλού.
Η μόνη μυθοπλασία είναι τα AI βίντεο του Ισραήλ, που έφτασαν μέχρι και το YouTube, στα οποία παρουσιάζονται ευτυχείς Παλαιστίνιοι να λαμβάνουν μερίδες φαγητού. Ένα υλικό τόσο ψεύτικο, που μοιάζει ανίκανο να πείσει μέχρι και τον φιλοϊσραηλινό υπουργό υγείας της χώρας.
Στην ταινία δεν υπάρχουν spoilers. Μέσα σε μια πόλη βαμμένη με αίμα, οι άνθρωποι πεθαίνουν στο τέλος. Η επιχείρηση διάσωσης της μικρής θυμίζει περισσότερο το παιχνίδι με τη γάτα και το ποντίκι. Για να σώσεις το παιδί που κινδυνεύει από τους δολοφόνους, παίρνεις άδεια από τους δολοφόνους για να το σώσεις.
Όταν το ασθενοφόρο πλησίαζε την κρυμμένη, δίπλα στα πτώματα των συγγενών της, Hind στο χάρτη και παρότι ξέραμε ότι οι επιχειρήσεις που επιτυγχάνουν αποτελούν εξαιρέσεις και όχι κανόνα, ασυναίσθητα και κάπως ανθρώπινα ένιωθες ότι στο τέλος, κάτι θα γίνει και το μικρό κορίτσι θα φτάσει στο σπίτι, ή σε κάποιο ασφαλές μέρος. Δεν είναι σινεμά η ζωή όμως.
Στην πρεμιέρα της ταινίας στο φεστιβάλ Βενετίας ακολούθησε ένα χειροκρότημα 23 λεπτών. Χθες το βράδυ τα χέρια μας έμοιαζαν αδύναμα και δεν έβγαινε φωνή.
Άνθρωποι καρφωμένοι στη θέση τους κι άλλοι που κατευθύνθηκαν μηχανικά και βουβά προς την έξοδο, με βήματα βαριά λες και κουβαλούσαν εκείνοι τη στραβόμπαρα των φυλακισμένων Παλαιστίνιων μαζί τους, έστω για λίγο, για κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα, ή για όσο ηχούσε μέσα τους η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ, του εξάχρονου κοριτσιού που έλεγε στους υπάλληλους της Ερυθράς Ημισελήνου ότι φοβάται και τους ζήταγε να έρθουν να την πάρουν.
Και εμείς κρυφακούγαμε κρυφά τη συνομιλία τους, παγιδευμένοι και κενοί, δεμένοι στις καρέκλες του σινεμά και ανήμποροι να αντιδράσουμε, μένοντας άφωνοι, ακούγοντας τη φωνή, την πραγματική φωνή ενός κοριτσιού που ήθελε να ζήσει, για να μπορέσει να ξαναπάει μια μέρα στη θάλασσα.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
