Νέες ταινίες: Από τη Nouvelle Vague του Richard Linklater, μέχρι μία Επέτειο διαφορετική από τις άλλες
Οι ταινίες της εβδομάδας περιλαμβάνουν επιστροφή Richard Linklater και το αγγλόφωνο ντεμπούτο ενός υποψήφιου για Όσκαρ σκηνοθέτη.
- 30 ΟΚΤ 2025
Ξεκάθαρο highlight της κινηματογραφικής εβδομάδας είναι το Nouvelle Vague του Richard Linklater, αν και η Επέτειος που συμπληρώνει τις ενδιαφέρουσες ταινίες έχει κι αυτή τις αρετές της αν την αντιμετωπίσει κανείς γι’ αυτά που κάνει καλύτερα.
Ακολουθούν κριτικές για τις ταινίες της εβδομάδας:
Nouvelle Vague
Βαθμολογία: 73/100
Το Nouvelle Vague, όπως περιγράφηκε από το Φεστιβάλ Καννών, είναι «η ιστορία του Godard καθώς γύριζε το Breathless, αφηγούμενη με το ύφος και το πνεύμα με το οποίο ο Godard γύρισε το Breathless».
Αυτή είναι η φιλοδοξία λοιπόν, αλλά το Nouvelle Vague δεν επιχειρεί να μιμηθεί επιλογές όπως τα jump cuts, τη ντοκιμαντερίστικη τεχνική ή τον εκτεταμένο σχεδιασμό, που έκαναν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jean-Luc Godard τόσο ριζοσπαστικό όταν είχε βγει στις αίθουσες το 1960. Και αποδεικνύεται πολύ καλό στο να απεικονίζει το γεγονός πως το να κάνεις κάτι επαναστατικό, τη στιγμή που το δημιουργείς, μπορεί να είναι παντελώς παρόμοιο με το να δημιουργείς ένα χάος.
Εκτός από τον Godard, εμφανίζονται οι Claude Chabrol, François Truffaut, Jacques Rivette, Robert Bresson, Agnès Varda, και άλλοι διακεκριμένοι σκηνοθέτες, όλοι τους παιγμένοι από λιγότερο γνωστούς ηθοποιούς που ομοιάζουν, σε διαφορετικό βαθμό, με τους πραγματικούς αντίστοιχους. Κάποιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν πέρα από το α-να-είναι-κι-αυτός-εδώ context, αλλά το Nouvelle Vague είναι συνολικά βαθύτερο από αυτό.
Είναι μία ανάλαφρη, ευθεία προσέγγιση του τότε 28χρονου δημιουργού που στρατολογεί φίλους και διστακτικούς επαγγελματίες για μία χαμηλού μπάτζετ παραγωγή, χωρίς να ξέρουν καν αν θα βγει τελικά ταινία. Με άλλα λόγια, είναι άλλη μία παρεΐστικη ταινία “αράγματος” του Linklater, του μεγάλου δασκάλου του είδους στο σήμερα, που μπορεί να βρίσκει το μεγαλείο σε σκηνές με φίλους να λένε τα δικά τους.
Μία ταινία για έναν σπουδαίο σκηνοθέτη και το καστ του, το Nouvelle Vague είναι μια ματιά στην ίδια την έννοια της δημιουργίας και στους κινδύνους που αναλαμβάνουν οι σκηνοθέτες και οι σκηνοθέτριες για να αποκτήσουν την ελευθερία που χρειάζονται για την τέχνη τους.
Έτσι το φιλμ γίνεται μία ευχαριστήρια επιστολή μεγάλου μήκους από τον Linklater προς τον Godard, για τον δρόμο που του έδειξε ώστε να κάνει κι αυτός ταινίες με τον δικό του τρόπο, και υμνεί αυτόν τον τολμηρό, αντιδραστικό τρόπο, αν και σε αφήνει με την επιθυμία να υπήρχε λίγο περισσότερο από αυτόν στην ταινία που μόλις είδες.
Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo.
Η Επέτειος (Anniversary)
Βαθμολογία: 55/100
Η Επέτειος είναι το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Jan Komasa, του Πολωνού σκηνοθέτη που είχε βρεθεί υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερου Διεθνούς Φιλμ το 2019, με το έξοχο Corpus Christi. (Η πρώτη από τις δύο φετινές αγγλόφωνές του – το Good Boy με τον Stephen Graham και την Andrea Riseborough έχει ήδη παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ του Τορόντο και του Λονδίνου, αποσπώντας θετικές κριτικές).
Εδώ ο Komasa παρακολουθεί την αρχικά ευτυχισμένη οικογένεια της Ellen και του Paul – Diane Lane και Kyle Chandler αντίστοιχα – που βλέπουν τη ζωή τους να καταρρέει όταν μία πρώην φοιτήτρια της ακαδημαϊκού Ellen αρχίζει να βγαίνει με τον γιο τους.
Η Liz, όπως ονομάζεται ο χαρακτήρας της Phoebe Dyvenor (Fair Play, Bridgerton), είχε αμφιλεγόμενες απόψεις ως φοιτήτρια και τώρα ανήκει σε ένα επίσης αμφιλεγόμενο, συντηρητικό κίνημα που λέγεται Αλλαγή. Καθώς σιγά-σιγά θα γίνεται μέλος της οικογένειας, οι σχέσεις μεταξύ των μελών της θα διαλυθούν, την ίδια στιγμή που η χώρα θα βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού.
Και αν αναρωτιέσαι ποια είναι η επέτειος που υπόσχεται ο τίτλος, η πιο επίμαχη ανάμεσα στις πολλές είναι η 30η του γάμου της Ellen και του Paul – μία περίοδος κατά την οποία η πολιτική καριέρα της Liz θα ανατείλει και το δημοκρατικό σύστημα γύρω τους θα καταρρέει.
Ο Komasa έχει φέρει μαζί ένα ταλαντούχο καστ – McKenna Grace, Zoey Deutch, Madeline Brewer, Dylan O’Brien εκτός των παραπάνω – και δίνει σε κάθε έναν και καθεμία τους τη μεγάλη στιγμή τους, στις περισσότερες περιπτώσεις παραπάνω από μία φορές. Η Dyvenor δεν χάνει beat, ο O’Brien γίνεται αγνώριστος ως το τέλος της ταινίας, και η Lane έχει τον πιο απαιτητικό ρόλο που της έχει δοθεί εδώ και χρόνια. Αυτό όμως το προειδοποιητικό αντιφασιστικό μήνυμα του Πολωνού δεν ξέρει πάντοτε πώς να κάνει τις ατάκες τους να προσγειωθούν σωστά στα αγγλικά – διόλου σπάνιο φαινόμενο κατά τη μετάβαση δημιουργών σε διαφορετική γλώσσα.
Μπορεί να είναι συναρπαστικό το να βλέπεις τους ηθοποιούς να κατατρώγονται από το παράσιτο που εισέβαλε στην οικογένειά τους, η υπόθεση όμως ξεφτίζει κάθε φορά που το ωμό συναίσθημα δίνει τη θέση του σε ένα δευτερόλεπτο, έστω, λογικής, και η ταινία είναι συνολικά υπερκατασκευασμένη από το φινάλε της προς τα εμπρός για να επιβιώσει από όλες τις δραματουργικές θυσίες που κάνει για να εξασφαλίσει τον προορισμό της εκεί.
Και δεν ξέρω εάν υπάρχουν ή αν θα υπάρξουν ποτέ αρκετές αντιφασιστικές ταινίες εκεί έξω, πάντως η Επέτειος φτάνει καταϊδρωμένη μετά το Η Μία Μάχη Μετά την Άλλη, ή ακόμα και μετά από τη Μακριά Πορεία που είχε ήδη προηγηθεί. Μοιάζει να λειτουργεί καλύτερα ως ταινία exploitation που έχει βάλει, ας πούμε, τα καλά της.
Η ταινία κυκλοφορεί από τη Spentzos Film.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.