Καιρός να την πουλεύουμε: Δεν είναι μόνο αυτοκόλλητο στον δρόμο, αλλά και θεατρική παράσταση
Το έργο του Ν. Χαρνεζά ανεβαίνει από τη νεοσύστατη ομάδα Art by Trauma στο Θέατρο Art 63. Μιλήσαμε με τους τρεις νέους ηθοποιούς, που την απαρτίζουν και τον σκηνοθέτη Βασίλη Ρίσβα.
- 4 ΝΟΕ 2025
Τελευταία μέρα του Αυγούστου περπατάω στο Παγκράτι και περιμένοντας να ανάψει το φανάρι για να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο, κοιτάζω κάτω και βλέπω αυτό το αυτοκόλλητο. Το σύμπαν μου στέλνει μηνύματα, θα έλεγα αν πίστευα στον Κοέλιο. Το φωτογραφίζω, το στέλνω σε τρία διαφορετικά τσατ και συνεχίζω τον δρόμο μου.
Μία ημέρα μετά, την 1η Σεπτεμβρίου μου έρχεται το εξής email: «Καιρός να την πουλεύουμε σε σκηνοθεσία Βασίλη Ρίσβα από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Art 63». Ο πιο ρεαλιστικός τρόπος για να πούμε καλό μήνα.
Έκτοτε, το ίδιο αυτοκόλλητο το έχω πετύχει από τον τοίχο υπόγειας διάβαση στη Συγγρού, μέχρι κολλημένο σε πόρτα τουαλέτας σε μπαρ στο Κουκάκι.
Να ξεκαθαρίσω ωστόσο ότι το αυτοκόλλητο και η θεατρική παράσταση δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
«Το είχα πετύχει κι εγώ στο κέντρο της Αθήνας και, για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή μπερδεύτηκα. Δεν έχουμε όμως καμία σχέση με αυτή την “εξωθεατρική” διάδοση της φράσης, ούτε γνωρίζουμε πώς ξεκίνησε. Ωστόσο, δεν σου κρύβω ότι όταν συνειδητοποίησα πως ο τίτλος μας κυκλοφορούσε παντού στους δρόμους της Αθήνας, ένιωσα μια περίεργη χαρά· σαν να είχε ήδη βρει τον δρόμο του μέσα στον κόσμο· σαν το έργο να είχε αρχίσει να επικοινωνεί πριν καν ανέβει στο σανίδι», αναφέρει ο Πάνος Λιούντρης, εκ των νεαρών ηθοποιών της παράστασης και μέλος της νεοσύστατης ομάδας Art by Trauma, που την ανεβάζει στη σκηνή. Τα άλλα δύο μέλη είναι οι συμπρωταγωνιστές του, Θάνια Παντελίδη και Νίκος Α. Πολυκανδριώτης.
«Το συγκεκριμένο quote είχε ξεκινήσει μήνες πριν μέσα στη χρονιά να εμφανίζεται στα social media», λέει η Θάνια και συνεχίζει: «Είχαμε ρωτήσει σε μια πρόβα μήπως πρέπει να βγουν οι αφίσες νωρίτερα ή να φτιάξουμε μια σελίδα ή κάτι τέλος πάντων, για να μην πάει χαμένη αυτή η φράση-τίτλος. Ο σκηνοθέτης μας, Βασίλης Ρίσβας και η Μαρένα Καδιγιαννοπούλου, που κάνει την επικοινωνία στην παράσταση, μάς είπαν να το αφήσουμε. “Θα τρέξει από μόνο του. Θα το δείτε”, θυμάμαι να μας λένε. Λίγο καιρό μετά, είδαμε τα αυτοκόλλητα. Δεν ξέρουμε ποιος το έκανε αλλά, αν τύχει και διαβάσει αυτή τη συνέντευξη, φίλε/η, να ξέρεις μας έδωσες μεγάλη χαρά. Σε ευχαριστούμε».
Το Καιρός να την πουλεύουμε, όπως εξηγεί ο Βασίλης Ρίσβας, γράφτηκε μέσα στο 2025 από τον Ν. Χαρνεζά. «Με ιντρίγκαρε η “λοξή” του ματιά στα πράγματα και ο συχνά ποιητικός ρεαλισμός του». Η συνεργασία του με την ομάδα των νεαρών ηθοποιών προέκυψε καθώς και οι τρεις ήταν πρώην μαθητές του στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη. «Μου ζήτησαν να τους σκηνοθετήσω και αφού διάβασα το έργο, είπα το “ναι” και ξεκίνησε αυτό το πολύ δημιουργικό ταξίδι, για όλους μας».
Η ιστορία του έργου διαδραματίζεται σε μια απροσδιόριστη τοποθεσία, όπου δύο φίλοι νταουλιέρηδες, ο Νικόλας κι ο Δημοσθένης, έχουν μόλις ξεφύγει από μια καταδίωξη. Ο Νίκος, που υποδύεται τον Δημοσθένη, τον λογικό της παρέας («μαζί με τον Νικόλα έχουμε όνειρο ή τουλάχιστον έτσι νομίζω να ανοίξουμε το δικό μας Escape Room. Πιστεύω στη φιλία και φοβάμαι μη μείνω μόνος μου»), μας βάζει στο κλίμα: «Μέσα στον πανικό τους συνειδητοποιούν τελευταία στιγμή ότι αφήσαν πίσω τους ένα νταούλι που προσωποποιεί τον τρίτο της παρέας, τον φίλο τους τον Γιάννο, ο οποίος πριν από κάποια χρόνια έφυγε από την καθημερινότητα τους δίχως να αφήσει ή να δώσει από τότε σημάδια ζωής.
Στο μεταξύ, όσο οι δύο αυτοί οι ήρωες συνδιαλέγονται, τσακώνονται, σμίγουν, κάνουν σαν παιδιά, ονειρεύονται, μοιράζονται και κρύβουν πληγές τούς περιτριγυρίζει η μυστηριώδης παρουσία μιας κοπέλας που δεν μπορούν να δουν».
Ο Πάνος είναι ο Νικόλας. «Ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, με δυναμισμό και μια διάθεση που αλλάζει τον ρυθμό στη σκηνή. Το χιούμορ του είναι το βασικό του εργαλείο – ένας τρόπος να αντιμετωπίζει τον κόσμο, να προστατεύεται αλλά και να πλησιάζει τους άλλους. Παρ’ όλα αυτά, κάτω από τον παιχνιδιάρικο και εξωστρεφή χαρακτήρα του, κρύβεται έντονη ευαισθησία. Εκεί είναι ο πυρήνας του: ένας άνθρωπος που νιώθει βαθιά, πληγώνεται, νοιάζεται και παλεύει να καταλάβει τον εαυτό του και τους γύρω του. Νομίζω πως σε πολλά σημεία μοιάζουμε κι αυτό κάνει τον ρόλο ακόμα πιο προσωπικό για μένα».
«Κι εγώ, όπως φαντάζεστε, είμαι η μυστηριώδης κοπέλα», λέει η Θάνια και κάνει τις απαραίτητες συστάσεις με την ηρωίδα της. «Η Αν είναι ένα πλάσμα πολύ ευαίσθητο, από μια άλλη διάσταση ίσως, αν θέλουμε να το πούμε ποιητικά. Λειτουργεί σχεδόν ενστικτωδώς και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει να “κινεί” τα πράγματα άθελά της. Είναι αόρατη σε μεγάλο κομμάτι του έργου.
Όταν αποκτά κυριολεκτική και ανθρώπινη υπόσταση, τότε όλοι έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα, από την οποία αντικειμενικά, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει».
Αυτή δεν είναι άλλωστε και ο λόγος για να πούμε/σκεφτούμε «Καιρός να την πουλεύουμε»;
«Δεν είμαι άνθρωπος της φυγής, αλλά η εποχή μας πολλές φορές μου φέρνει μαύρες σκέψεις από τις οποίες προσπαθώ να την “πουλεύω” σκεπτόμενος ότι σε κάθε γκρίζο υπάρχει και το άσπρο», απαντά ο Νίκος για να συμπληρώσει ο Βασίλης, που εκτός από σκηνοθέτης, έχει μία μακρόχρονη πορεία ως ηθοποιός, αλλά και ως συγγραφέας (με τη Δήμητρα Σακαλή έγραψε τη μίνι σειρά 6 ωριαίων επεισοδίων ΡΙΦΙΦΙ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια που θα κάνει πρεμιέρα στο Cosmote TV, ενώ προσεχώς θα βγει στις αίθουσες η ταινία Τελευταία Κλήση σε σκηνοθεσία Σερίφ Φράνσις και σενάριο του ίδιου και της Κατερίνας Μπέη):
«Έχω την τύχη να δραπετεύω συχνά ερμηνεύοντας κάποιον ρόλο στη σκηνή ή γράφοντας κάποιο σενάριο ή θεατρικό έργο. Τη συγκεκριμένη φράση είχα καιρό να την ξεστομίσω ή έστω να τη σκεφτώ μέχρι που μου τη θύμισε το έργο του Χαρνεζά. Προσωπικά, νιώθω ανήμπορος και παγώνει το μυαλό και η ψυχή μου με όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στον πλανήτη. Θα δανειστώ κάτι που έγραψε ο βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας 2025 Ούγγρος συγγραφέας Λάσλο Κρασναχορκάι. “Σε έναν κόσμο που σε ποτίζει με βία και εξόντωση, η μοναδική ζωή που αξίζει να ζει κανείς, είναι αυτή της ονειροπόλησης”».
Με τη σειρά τους, η Θάνια και ο Πάνος θυμούνται τη δική τους πρόσφατη #καιρόςνατηνπουλεύουμεστιγμή. Της Θάνιας: «Ήμουν στο γραφείο του γιατρού μου και μιλούσαμε για το άγχος. Εγώ του είπα βασικά “Γιατρέ νιώθω κάπως την καρδιά μου τελευταία. Όλο μου έρχεται να αναστενάξω. Τη νιώθω να τρέχει. Πεθαίνω;”. Είμαι τέρας ψυχραιμίας, το παραδέχομαι. Ο γιατρός μού γέλασε και μου έκανε κάποιες ερωτήσεις. Άλλες γενικές, άλλες πιο προσωπικές – αυτές πάντα μου είναι δύσκολο να τις απαντάω απευθείας. Πάντοτε ξεκινάω με ένα παρατεταμένο “ε”. Μου λέει λοιπόν: “Άγχος έχετε κυρία Παντελίδη, γι’ αυτό σας πιάνει αυτή η δυσφορία. Και αφού ξέρετε το περιβάλλον που σας το προκαλεί, μήπως είναι καιρός…”. “Να την πουλεύουμε”, τον διακόπτω. Γέλασε και μου είπε “ενδιαφέρουσα φράση χρησιμοποιήσατε. Ναι. Καιρός να την πουλεύετε, λοιπόν”».
Και του Πάνου: «Η τελευταία φορά που το αναφώνησα ήταν σε μια κατάσταση που ήταν ξεκάθαρα τοξική. Ξέρεις αυτές τις στιγμές που, όσο κι αν προσπαθείς, βλέπεις πως δεν υπάρχει πια κάτι να πάρεις ή να δώσεις. Που η ενέργεια εξαντλείται, τα όρια δοκιμάζονται και η παραμονή μοιάζει με αυτοσαμποτάζ. Εκεί λοιπόν κατάλαβα πως ήταν ώρα να φύγω. Μερικές φορές το πιο υγιές πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να αποχωρήσεις κι αυτό θέλει τελικά θάρρος».
Επιστρέφοντας τη συζήτηση στην παράσταση, ο Βασίλης τονίζει ότι το Καιρός να την πουλεύουμε είναι ένα έργο που μιλάει για τη φιλία, την απώλεια, την ανάγκη να αποδράσουμε έστω και λίγο από την πραγματικότητα που είναι αφόρητη, προκειμένου να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να συνεχίσουμε, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Γιατί χωρίς τον άλλον, δεν επιβιώνουμε. Όλα αυτά με χιούμορ, αλλά και συγκίνηση και με ένα γοητευτικό παιχνίδι ανάμεσα στο τι είναι πραγματικό και τι όχι.
Σκηνοθετικά φρόντισα να “φωτίσω” αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ψευδαίσθηση, οδηγώντας τους ηθοποιούς να παίξουν ρεαλιστικά μέσα σε ένα σουρεαλιστικό παραμύθι».
Όπως προανέφερα η ομάδα είναι νεοσύστατη. «Τον Πάνο τον γνώριζα από μικρή. Παίζαμε μαζί σε παραστάσεις και μετά, γνώρισα τον Νικόλα στη σχολή. Είναι τα πιο αστεία άτομα που έχω γνωρίσει και τα πιο δημιουργικά. Όποτε ταιριάξαμε πολύ γρήγορα και αμοιβαία», αναφέρει η Θάνια και ο Πάνος προσθέτει:
«Η ομάδα μας γεννήθηκε από μια βαθιά ανάγκη: να πούμε τη δική μας ιστορία, με τον δικό μας τρόπο. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου θα μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να πειραματιζόμαστε, να ρισκάρουμε και να μιλάμε αληθινά για όσα μας καίνε. Δεν μας αρκούσε να περιμένουμε ευκαιρίες, θέλαμε να τις δημιουργήσουμε. Να πάρουμε θέση στην πρώτη γραμμή της θεατρικής δημιουργίας και να πούμε: “Κι εμείς είμαστε εδώ”. Μαζί, βρίσκουμε δύναμη, έμπνευση και αλήθεια».
Γιατί επέλεξαν όμως να «βαπτιστούν» Art by Trauma; Ο Νίκος δίνει την απάντηση: «Διότι τα τραύματα, εκείνα τα αθέατά μας τραύματα, που αν τα βάλεις όλα μαζί συνθέτουν τη γεωγραφία της καρδιάς μας και την προσωπογραφία της ψυχής μας, έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την Τέχνη που κάνουμε. Τέχνη από τραύματα. Art by Trauma».
***
Καιρός να την πουλεύουμε
Κείμενο: Ν. Χαρνεζά
Σκηνοθεσία: Βασίλης Ρίσβας
Σκηνικά – Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Ελένη Πετροπούλου
Γραφιστική επιμέλεια: Δημήτρης Γκέλμπουρας @forbidden.designs
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Παίζουν: Θάνια Παντελίδη, Πάνος Λιούντρης, Νίκος Α. Πολυκανδριώτης
Info: έως 25 Νοεμβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Art 63 (3ης Σεπτεμβρίου 63, Αθήνα). Προπώληση εδώ.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.