Νέες ταινίες: Φρέσκος Park Chan-wook, η επιστροφή του Daniel Day-Lewis και ασιατικός τρόμος

Η επιστροφή του Daniel Day-Lewis στο σινεμά είναι γεγονός, οι καλύτερες ταινίες της εβδομάδας όμως έρχονται από την Ασία.

Βρες παρακάτω τις κριτικές για τις ταινίες της εβδομάδας που είδαμε παρακάτω:

Exit 8

Βαθμολογία: 90/100

Μετά από την πολύ θερμή του υποδοχή στο Φεστιβάλ Καννών, ως η πρώτη μεταφορά video game που έχει κάνει πρεμιέρα στη συγκεκριμένη διοργάνωση, το Exit 8 καταφθάνει στις ελληνικές αίθουσες, μετατρέποντας τους κλειστοφοβικούς διαδρόμους στο μετρό του Τόκιο σε έναν χώρο ψυχολογικής εξερεύνησης και προσωπικών επιλογών.

Η μεταφορά του ομώνυμου viral παιχνιδιού από το 2023 ξεκινά με μία σχεδόν οκτάλεπτη εισαγωγή, αυστηρά σε πρώτο πρόσωπο. Ένας ανώνυμος άνδρας (ο Kazunari Ninomiya, μέλος του ιαπωνικού idol συγκροτήματος Arashi) ακούει μουσική όταν οι κραυγές ενός μωρού διακόπτουν την ησυχία του.

Αν και βλέπει έναν οργισμένο άντρα να φωνάζει στη μητέρα του μωρού επειδή δεν ηρεμεί γρήγορα το παιδί, δεν παρεμβαίνει. Αντ’ αυτού επιστρέφει στη μουσική του πριν διακοπεί ξανά από ένα τηλεφώνημα της πρώην κοπέλας του, η οποία είναι έγκυος και δεν έχει αποφασίσει αν θα κρατήσει το μωρό.

Η είδηση αυτή κάνει τον μυστηριώδη ήρωά μας ακόμα πιο μπερδεμένο, προκαλώντας του οριακά κρίση άσθματος καθώς προσπαθεί να βγει από τον σταθμό του τρένου. Θα βρεθεί, ωστόσο, παγιδευμένος σε έναν ατελείωτο διάδρομο που φαίνεται να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, ενώ ένας πίνακας πληροφοριών θα του παρέχει τους κανόνες του καθαρτηρίου – αν εντοπίσει οποιαδήποτε έξω από το κανονικό, θα πρέπει να γυρίσει πίσω. Εάν πάλι όχι, μπορεί να συνεχίσει. Και εάν θέλει να δραπετεύσει, θα πρέπει να ολοκληρώσει με επιτυχία τον κύκλο αυτό οκτώ φορές.

Ο Χαμένος Άνδρας δεν είναι εντελώς μόνος, καθώς βλέπουμε και τον Περιπατητή (Kôchi Yamato), έναν υπάλληλο γραφείου που περνά μηχανικά και σιωπηλά δίπλα από τον Χαμένο Άνδρα, φαινομενικά κι ο ίδιος παγιδευμένος σε έναν αιώνιο κύκλο.

Μόλις καθιερωθεί η δύσκολη συνθήκη του Χαμένου Άνδρα, το Exit 8 σπάει από την αρχική του POV λήψη, αλλά μας κρατάει μέσα στο μυαλό του. Καθώς ο Χαμένος Άνδρας καταγράφει τα πάντα στο νου κατά τη διάρκεια κάθε νέου ταξιδιού του στον διάδρομο, είναι αδύνατον να μην αρχίσουμε να ψάχνουμε εμμονικά για τις λεπτομέρειες μαζί του – τις αφίσες, τον αριθμό των ντουλαπιών στον τοίχο, τις κινήσεις του Περιπατητή και ούτω καθεξής.

Ο Genki Kawamura που σκηνοθετεί και συν-γράφει το σενάριο του Exit 8 μπορεί να μοιάζει με περίεργη επιλογή. Έχει υπάρξει διακεκριμένος παραγωγός ταινιών (Your Name, Monster), το σκηνοθετικό του όμως ντεμπούτο, το A Hundred Flowers του 2022, ήταν ένα συγκρατημένο, μελαγχολικό δράμα για την άνοια που επικεντρωνόταν στις διαπροσωπικές συγκρούσεις και όχι στα jump scares.

Με τρόπους που θυμίζουν το Cube του Vincenzo Natali – ίσως τον πρόγονο των ταινιών escape room τρόμου – ο Kawamura πράγματι δεν βασίζεται σε κλασικές τρομάρες, αλλά πετυχαίνει μέσω του συσσωρευμένου άγχους που μεταδίδεται μεθοδικά στο κοινό. Μήπως ο Χαμένος Άνδρας δεν πρόσεξε κάτι; Τι θα φέρει η επόμενη έξοδος; Και μισό λεπτό – μήπως τα μάτια σε αυτή την αφίσα μόλις κουνήθηκαν;

Μπορεί ο ήρωας να μείνει κολλημένος εκεί για πάντα και εσύ μαζί του, αυτό είναι βίωμα του κοινού στο Exit 8, και πως κάτι πραγματικά τρομακτικό θα μπορούσε να εμφανιστεί τελικά σε αυτή τη λούπα. Οι ανατροπές που επιφυλάσσει η ιστορία είναι απολαυστικές και αξίζει να τις ζήσεις χωρίς να γνωρίζεις τίποτα εκ των προτέρων.

Το Exit 8 είναι η σπάνια βασισμένη σε video game ταινία που έχει πραγματικά την αίσθηση ενός παιχνιδιού και καινοτομεί εξερευνώντας τη δομή του. Γνωρίζει καλά πώς να καθηλώσει δηλαδή, κάνοντάς σε να ψάχνεις την οθόνη μαζί με τον παγιδευμένο άνδρα. Εν τέλει θα γίνει ένας έξυπνος εφιάλτης για την αποδοχή της αλλαγής και τον φόβο που συνοδεύει το άγνωστο.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.

Καμία Άλλη Επιλογή (No Other Choice)

Βαθμολογία: 85/100

Είναι ο Park Chan-wook ο πιο σικάτος σκηνοθέτης που έχουμε; Η μαύρη κωμωδία No Other Choice πάντως είναι η τελευταία από μία σειρά αποδείξεων που υποδηλώνουν πως ναι, πιθανότατα.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Donald E. Westlake από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το The Ax που είχε μεταφέρει και ο Κώστας Γαβράς, αφορά έναν υπάλληλο σε εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού, τον Man-su του Κορεάτη σταρ Lee Byung-hun, που απολύεται από τους νέους Αμερικανούς ιδιοκτήτες της εταιρείας («δεν υπάρχει άλλη επιλογή», λέει ένας εξ αυτών) και καταφεύγει σε ακραία μέτρα για να βρει νέα δουλειά – να σκοτώσει κάθε ανταγωνισμό του.

Για τον σκηνοθέτη των The Handmaiden, Decision to Leave και της τριλογίας δράσης Sympathy for Mr. Vengeance, Oldboy και Lady Vengeance, μία μαύρη κωμωδία δεν είναι αποδεκτή αν δεν είναι πραγματικά μαύρη και πραγματικά κωμική, άρα το No Other Choice είναι γεμάτο από φόνους γυρισμένους για να γελάσεις, μεταξύ άλλων συναισθημάτων όπως η αηδία και η προσωρινή θλίψη.

Παρότι αντιλαμβανόμαστε εξαρχής το σχέδιο του Man-su, η διαχείριση του σκηνοθέτη κάνει την εξέλιξη και τον βαθμό επιτυχίας/αποτυχίας του συναρπαστικά. Όσο περισσότερο επικρατεί το χάος τόσο πιο σχολαστική γίνεται η κινηματογραφική δουλειά του Park, καθώς ανακαλύπτει νέους τρόπους για να εκμεταλλευτεί τις προκαθορισμένες ιδιαιτερότητες του εδάφους και της αρχιτεκτονικής. Σε μία εμπνευσμένη συνεργασία με τον διευθυντή φωτογραφίας του Little Drummer Girl, Kim Woo-hyung, σχεδόν κάθε πλάνο της ταινίας δίνει την αίσθηση πως ο Park ανυπομονούσε να τη σκηνοθετήσει.

Μία καταδίωξη διακρίνεται για μια στιγμή μέσα από δύο κυρτούς καθρέφτες κυκλοφορίας, σε έναν απότομα επικλινές δρόμο. Ο Man-su μιλάει στο τηλέφωνο καθώς η κόρη του κάνει κούνια στον κήπο, όπως υποδηλώνουν οι κίτρινες μπότες της που εμφανίζονται διαρκώς στο κάδρο. Άλλη στιγμή βλέπουμε από μακριά μία ανόσια δραστηριότητα να εκτυλίσσεται στον δρόμο τη νύχτα, με την αιματοβαμμένη άσφαλτο να έρχεται σε υπέροχη αντίθεση με την κοντινή ακτή.

Περισσότερο ακόμη συναρπαστικός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη δολοφονική μανία του Man-su ως φυσική προέκταση του καπιταλισμού. Είναι τρελό αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει, ναι, παράλογο όμως όχι. Ο ήρωάς μας, για τον οποίο η ταινία βρίσκει την εξαιρετικά σπάνια ισορροπία συμπάθειας άνευ υποστήριξης, δεν κινδυνεύει να μη μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του (τα σκυλιά είναι μία άλλη ιστορία).

Το No Other Choice δεν αφορά κάποια περίπτωση σοβαρής φτώχειας, όπως το συγγενικό του Parasite. Ο Man-su απλώς δεν μπορεί να συντηρήσει το υψηλό επίπεδο ζωής που βλέπουμε να έχει στην αρχή της ταινίας («τα έχω όλα!»). Αυτή είναι μία παραβολή για το πώς ο καπιταλισμός επιβάλλει τον εαυτό του τροφοδοτώντας την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας ενώ γεμίζει τα πορτοφόλια μας, και συγχέοντας αυτό που κάνουμε με αυτό που είμαστε, σε σημείο που τα δύο γίνονται αλληλοεξαρτώμενα.

Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή.

Η ταινία προβάλλεται στο Άστυ.

Ανεμώνη (Anemone)

Βαθμολογία: 55/100

Να μια ταινία με τεράστια άποψη για τον εαυτό της. Μεγάλες σκηνές, μεγάλες εικόνες, μεγάλες ερμηνείες, επιφοιτήσεις και παραισθήσεις να δίνουν και να παίρνουν. Λίγα από όλα αυτά λειτουργούν εκτός από τον Daniel Day-Lewis, τον θρύλο της υποκριτικής με το out of office μονίμως ενεργοποιημένο, αυτή τη φορά σε συνεργασία με τον γιο του, Ronan, που σκηνοθετεί και γράφει μαζί του το σενάριο.

Είναι ενδιαφέρον και ίσως λίγο αποκαλυπτικό το γεγονός πως πατέρας και γιος συνεργάστηκαν σε μια ιστορία όπως η Ανεμώνη, μία αμείλικτα αυστηρή μελέτη της πατριαρχικής απουσίας, της διαγενεακής δυσαρέσκειας και μια μελαγχολική γιορτή της έμφυτης επιθυμίας που κάποιες φορές έχουμε να τα μαζέψουμε όλα και να φύγουμε αναζητώντας την απομόνωση.

Είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς την ταινία ως κάποια έκρηξη πικρίας μεταξύ πατέρα και γιου καθώς οι δυο τους φαίνονται να μοιράζονται μία θαυμάσια σχέση, αν και πρόκειται για ένα έργο που σε μεγάλο βαθμό ακολουθεί την παράδοση των βρετανικών δραμάτων για οργισμένους νεαρούς άνδρες από τη δεκαετία του ‘60, στα οποία οι νέοι αγωνίζονταν να βρουν τη θέση τους στον κόσμο.

Στο Anemone ο Day-Lewis υποδύεται, μεταξύ άλλων, έναν ερημίτη. Τον Ray Stoker, που έχει κλειστεί σε μια καλύβα στην έρημο της Βόρειας Αγγλίας επί 16 χρόνια, πικραμένος από κάτι που αρχικά δεν αποκαλύπτεται στο σενάριο. Σε τούτο τον ζοφερό χειμώνα ανακουφίζεται μόνο από τις φρέσκες ανεμώνες γύρω από την καλύβα του. Την απομόνωσή του θα διακόψει ο αδελφός του, Jem, ένας ρόλος που ο Sean Bean υποχρεώνεται να ενσαρκώσει ακούγοντας κυρίως τους μονολόγους του πρεσβύτερου Day-Lewis.

Ο Jem, ένας ευσεβής άνθρωπος, έχει έρθει στον αδελφό του κατόπιν παραγγελίας της συντρόφου του, Nessa (μία καταπληκτική Samantha Morton), που πιστεύει πως ο Ray μπορεί να βοηθήσει να σώσει τον γιο της, Brian (Samuel Bottomley), ένα βίαιο αγόρι του οποίου τα συναισθήματα αντιστέκονται σε κάθε προσπάθειά της να τον ηρεμήσει.

Ως σκηνοθέτης ο Ronan Day-Lewis βασίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο στα φυσικά στοιχεία για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα που μιλάει για τους χαρακτήρες – συμβαίνει ένας τρομερός τυφώνας που ταιριάζει απόλυτα στον Ray για παράδειγμα. Ο διευθυντής φωτογραφίας Ben Fordesman και ο συνθέτης Bobby Krlic (ο Άγγλος μουσικός που ηχογραφεί ως Haxan Cloak) προσθέτουν επίσης στη μελαγχολική μίξη φωτιάς και πάγου εδώ.

Η υπόθεση του Anemone μας μεταφέρει στις ρίζες των Ταραχών, της καλά τεκμηριωμένης, 30ετούς ιρλανδοβρετανικής σύγκρουσης που άφησε τραύματα μεταξύ καθολικών και προτεσταντών, βασιλοφρόνων και ανεξαρτητιστών. Αποδεικνύεται λοιπόν πως ο Ray είχε αποστατήσει ως βρετανός στρατιώτης για να ενταχθεί στον IRA, γεγονός που προκάλεσε επιπτώσεις στις φιλίες και το περιβάλλον του, οδηγώντας τον να αποσυρθεί από τα εγκόσμια.

Ο νεότερος Day-Lewis έχει σίγουρα καλλιτεχνικό μάτι – είναι άλλωστε αναγνωρισμένος ζωγράφος – αλλά ο απίστευτα ταλαντούχος πατέρας του αναζητά σαφώς καλύτερο υλικό. Η Ανεμώνη είναι ένα απείθαρχο, ασυνάρτητο έργο, υπερφορτωμένο με κενούς συμβολισμούς. Μεγάλο μέρος της μοιάζει είτε παραπλανημένο είτε επίπεδο, ειδικά η τελική πράξη που καταλήγει σε έναν βαρύ μαγικό ρεαλισμό, εντελώς μακριά από τον σκληρό νατουραλισμό που η ταινία είχε αξιοποιήσει μέχρι εκείνο το σημείο.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ