Η πυξίδα για την Ευρυδίκη ήταν πάντα το ντροπαλό κοριτσάκι μέσα της

Από μικρή, ήθελε να λέει τραγούδια. Όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για να ακούει η ίδια τη φωνή της. Όσα δεν τολμούσε να κάνει στη ζωή της, η Ευρυδίκη τα έκανε στη σκηνή.

Κι όταν αναρωτιέται για κάτι, θυμάται πάντα την υπόσχεση που είχε δώσει στο μικρό κορίτσι μέσα της. Να συνεχίσει να τραγουδάει.

Τα φώτα ποτέ δεν την τύφλωναν. Όταν όμως οι προβολείς πέρασαν από τα live, στη σκηνή του παιδικού δωματίου, κατάλαβε πολλά, για την ίδια και για τη ζωή.

Αυτό το χειμώνα, ανεβαίνει στο Σταυρό του Νότου Plus παρέα με τον Χρήστο Δάντη και με αφορμή αυτή τη μουσική συνάντηση, η Ευρυδίκη αφηγείται στο OneMan σταθμούς, στάσεις και μεγάλες παραστάσεις της ζωής της, εντός και εκτός σκηνής.

Το κοριτσάκι που ήθελε να λέει τραγούδια

Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε σκηνή ήταν σε μια γιορτή, σε ηλικία τεσσάρων χρονών. Ήμουν πολύ ντροπαλή, από το νηπιαγωγείο ακόμα. Έπαιξα μαζί με την κούκλα μου και τραγούδησα. Θυμάμαι να μη σηκώνω καν χέρι στην τάξη ενώ ήξερα το μάθημα, ντρεπόμουν να μιλήσω. Παρ’ όλα αυτά ήθελα να ανεβαίνω στη σκηνή, ήθελα να παίζω στις παραστάσεις του σχολείου, μπήκα σε γκρουπάκια. Μου έδινε μια αυτοπεποίθηση. Αυτό που δεν τολμούσα να κάνω στη ζωή μου, το έκανα στη σκηνή. Εκεί τολμούσα να κάνω τα πάντα.

Έβρισκα το θάρρος, γινόμουν και πιο επιθετική, πιο ερωτική, τα πάντα. Κατάλαβα ότι μου δίνει μια δύναμη. Πίστευα ότι ένας τρόπος για να τραβήξω την προσοχή, ήταν η φωνή μου. Σε όλα τα πάρτι, μου ζητούσαν οι φίλοι να φέρω την κιθάρα και να πω τραγούδια. Έβλεπα ότι με πρόσεχαν. Εκεί ήταν η δύναμη μου, στη φωνή μου. Τα πρώτα τραγούδια που έμαθα στην κιθάρα ήταν το “Woman In Love” της Barbra Streisand, το “It’s a Heartache” της Bonnie Tyler.

Όταν κατέβαινα από τη σκηνή επέστρεφα στον εαυτό μου, στο ντροπαλό, το σεμνό κορίτσι. Ακόμα και τώρα. Δεν έλεγα όχι, ήθελα πάντα να ευχαριστώ τους φίλους μου, την οικογένειά μου.

Το μικρό θαύμα που λέγεται παιδί

Είναι απίστευτο από τη μία να ζεις τα όνειρα σου και μετά να έρχεται ένα παιδί το οποίο δεν ήταν στα σχέδιά μου τότε, αλλά ήταν σαν να με ξύπνησε. Σαν να με ωρίμασε. Η γέννηση του γιου μου με έκανε να νιώσω πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Αυτό που λένε γυναίκες και τώρα πια και άντρες που ζουν μαζί τον τοκετό, εκείνη τη στιγμή, νιώθεις πραγματική ευτυχία. Δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο από αυτό. Όταν ήρθε ο γιος μου στη ζωή μου, είχα ήδη επιτυχίες στη δουλειά, συναυλίες, δισκογραφία, φώτα και κόσμο που μου έδινε μεγάλη ικανοποίηση και ευτυχία.

Από την άλλη, όταν έρχεται ένα παιδί στον κόσμο νιώθεις πια την τεράστια ευθύνη ως άνθρωπος, προς έναν άλλον άνθρωπο. Είναι ένα μικρό θαύμα. Ήταν δύσκολο πάρα πολύ στην αρχή. Δεν ήθελα να φεύγω από το σπίτι. Ο Άγγελος γεννήθηκε αρχές Νοέμβρη και παραμονή πρωτοχρονιάς τον είχα μαζί μου στο καμαρίνι.

Ένιωθα τύψεις και ενοχές όταν έφευγα, έλεγα τι κάνω τώρα, αφού όλη μου η ζωή είναι εκεί, ο κόσμος μου είναι εκεί. Μετά, όμως, άρχισε να μου λείπει και το τραγούδι, μου έλειπε η δουλειά μου. Άρα, εκεί που έβρισκα τον εαυτό μου, τον έχανα. Έπρεπε να βρω την ισορροπία και η ισορροπία θέλει δουλειά. Είναι σα να είσαι πάντα σε ένα τεντωμένο σκοινί και να ακροβατείς.

Τα φώτα στη σκηνή του παιδικού δωματίου

Δεν κλείνει ποτέ το φως, είναι αλήθεια. Περνώντας τα χρόνια, συνειδητοποιείς ότι εκεί είναι η ουσία. Στο σπίτι, στην οικογένεια. Είναι και η δουλειά μας. Για τον κάθε άνθρωπο. Ό,τι δουλειά και να κάνει. Όταν έχεις ζήσει όμως τα 2/3 της ζωής σου και λες, τι άλλο θέλω να κάνω, ναι, ονειρεύομαι τραγούδια και παραστάσεις, αλλά πιο πολύ, αυτό που θέλω, είναι παραπάνω χρόνος με τους δικούς μου ανθρώπους.

Έχει να κάνει και με το πόσο δουλεύει κανείς με τον εαυτό του. Τι θέλει τελικά να πετύχει, τι είναι πιο σημαντικό για αυτό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Με βοήθησε να ωριμάσω, γιατί πριν ήμουν εγώ το παιδί στο σπίτι. Ήμουν λίγο κακομαθημένη και ξαφνικά, έπρεπε εγώ, ως μητέρα, να γίνω υπεύθυνος άνθρωπος, να αναλάβω τις ευθύνες μου και να είμαι σωστή απέναντι σε ένα παιδί.

Άρχισα να κάνω τα πάντα. Αυτή η διαδικασία με οδήγησε στο να ανακαλύψω πράγματα για τον εαυτό μου. Και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ και στο τραγούδι. Από ένα σημείο και μετά δε με ενδιέφερε το πόσους δίσκους θα πουλήσω, αλλά το τι θα πω. Με ενδιέφερε το τι θα πω.

Το γαλλικό τραγούδι, ο μπαμπάς και το Παρίσι

Ανακάλυψα θησαυρούς στο πικάπ του πατέρα μου. Δίσκους της Piaf, Jacques Braille, Charles Aznavour. Έτσι γεννήθηκε μέσα μου η αγάπη για το γαλλικό τραγούδι. Τα τελευταία τρία χρόνια ξεκίνησα να κάνω και αφιερώματα στο γαλλικό τραγούδι, στο Half Note.

Ο πατέρας μου δούλευε στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Ήταν υπεύθυνος για τα πανεπιστήμια. Έκανε διαλέξεις στα παιδιά για να καθοδηγήσει φοιτητές που ήθελαν να σπουδάσουν στη Γαλλία. Οι γονείς μου αγαπούσαν πάρα πολύ το τραγούδι και τις τέχνες. Ο πατέρας μου ήταν ο δάσκαλος μου. Από εκείνον πήρα όλα μου τα ωραία ακούσματα. Στην εφηβεία άκουγα τα πάντα, από ποπ μέχρι ροκ, Madonna, Cyndi Laupe, Rolling Stones. Παράλληλα, άκουγα και Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Ξυλούρη.

Όταν είπα στον πατέρα μου ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια, μου είπε ότι θα κάνεις ό,τι θες, αυτό που ονειρεύεσαι, αλλά, υπό έναν όρο. Να σπουδάσεις. Και τι μεγαλύτερη ευτυχία από αυτό, όταν ο ίδιος ο γονέας λέει στο παιδί πήγαινε να πάρεις γνώσεις, να μορφωθείς. Και αρχίσαμε να ψάχνουμε μαζί.

Ο δάσκαλος μου, με καθοδηγούσε προς το να σπουδάσω κλασική κιθάρα. Ο πατέρας μου το άκουγε και χαιρόταν, αλλά εγώ ήμουν κολλημένη στο τραγούδι. Τότε έπαιζε στην τηλεόραση το Fame και λέω στον μπαμπά μου ότι θέλω να μου βρεις μία σχολή στο Παρίσι που να είναι σαν αυτό. Λίγο, τραγούδι, λίγο χορό, λίγο θέατρο, λίγο αυτό.

Και όντως υπήρχε το Le Studio Des Variétés, έπρεπε να περάσω από ακρόαση. Ανάμεσα σε χίλιους διαγωνιζόμενους έπρεπε να επιλέξουν τους είκοσι. Ήμουν τυχερή και έγινε η πρώτη μη γαλλόφωνη που έγινε δεκτή στη σχολή. Σεπτέμβριο του 1987, βρέθηκα στο Παρίσι να σπουδάζω σε αυτή τη φανταστική σχολή και να ξεκινάω το όνειρό μου.

Όταν πηγαίνω στο Παρίσι, νιώθω σα να γυρίζω σπίτι μου. Πολύ οικεία και ζεστά. Ήμουν ερωτευμένη με το Παρίσι από μικρή, ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα ήταν να ζήσω εκεί. Δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί πήρα άλλες αποφάσεις, έκανα άλλες επιλογές. Συνέχισα στη Βοστόνη, μετά ήρθε η πρόταση από τη δισκογραφική στην Ελλάδα και λέω όλη μου τη ζωή, αυτό ονειρευόμουν, να κάνω δίσκους. Αντί να μείνω στο Παρίσι, στην Αμερική και να ψάχνομαι, λέω θα κάνω αυτό γιατί δεν πετάς τις ευκαιρίες.

Όποτε γυρνάω στο Παρίσι, το κοριτσάκι μέσα μου χοροπηδάει, υπάρχει αυτό το καρδιοχτύπι. Στον ένα χρόνο που έμεινα στο Παρίσι με είχαν επιλέξει και για να κάνουμε κάποια ντεμάκια, να με δειγματίσουν σε κάποιες εταιρείες. Αλλά εγώ ήθελα να φύγω. Γιατί ερωτεύτηκα τον Γιώργο Θεοφάνους, αυτός ήταν στην Αμερική και τον ακολούθησα. Ο πατέρας μου έλεγε ότι τον πήραν από τη σχολή, ότι θα σου κάνουν σινγκλάκια. Καμιά φορά λέω τι θα γινόταν αν είχα μείνει, αλλά δεν το σκέφτομαι και πολύ.

Κάθε δεκαετία και κύκλος

Είναι σαν να έχω κάνει μέχρι τώρα τρεις διαφορετικούς κύκλους στην καριέρα μου. Κάθε δεκαετία ήταν και κάτι καινούριο για μένα. Στα πρώτα χρόνια με τον Γιώργο Θεοφάνους, θυμάμαι και το κοριτσάκι που ήμουν, την ανυπομονησία, την αγωνία, τη χαρά με την οποία μπαίναμε κάθε φορά στο στούντιο.

Ακούγοντας εκείνες τις πρώτες δουλειές, ανακαλύπτω ακόμα τραγούδια που ίσως τότε να μην τα καταλάβαινα ακριβώς, αλλά τώρα πια με την ωριμότητα που έχω θα ήθελα να τα ξαναπώ, γιατί πιστεύω ότι θα τα έλεγα ακόμα καλύτερα.

Αγαπάω εκείνα τα πρώτα χρόνια, τα ξεχωρίζω, γιατί θεωρώ ότι ειδικά στους πέντε πρώτους δίσκους, κάναμε πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να σταθούν σήμερα και να είναι παράδειγμα στον χώρο της pop σκηνής. Και τραγούδια πιο δύσκολα, και με στίχους πιο ψαγμένους. Είμαι περήφανη για αυτές τις δουλειές.

Η δεύτερη δεκαετία ξεκίνησε με έναν καινούριο κύκλο, όταν άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο μόνη μου, έγραψα και δικά μου πράγματα, ήθελα να βρω λίγο πιο πολύ τη δική μου φωνή. Διαπίστωσα ότι μπορώ να εκφραστώ. Δεν είναι εύκολο, δε θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία τραγουδοποιό. Πρέπει να με απασχολεί κάτι πάρα πολύ, ώστε να βγει κάτι από μένα.

Είτε στιχουργικά, είτε μελωδικά. Αλλά, είχε και αυτός ο δεύτερος κύκλος πολύ σημαντικές στιγμές, όπως το ότι άρχισα να ψάχνομαι πιο πολύ με τον ήχο. Όταν βγήκε ο δίσκος που είχε μέσα το «Πιάσε με», το «Θυμάμαι», αργότερα η επόμενη δουλειά με το «Θέλω τόσο να σε δω», που ήταν όλα λίγο πιο electro pop, κέρδισα καινούργιο κοινό. Και αυτό με προχώρησε ακόμα μία δεκαετία. Αυτό, λοιπόν μου δείχνει ότι κάτι έχω κάνει σωστά, κι ας έχω περάσει από χίλια κύματα, ας πούμε. Για να κάνεις αυτό που αγαπάς, πρέπει να αγωνίζεσαι.

Μπορεί να έχω κάνει και κάποιες λάθος επιλογές, οι οποίες μου έδειξαν τι δε μου ταιριάζει και προχωρούσα ψάχνοντας την αλήθεια μου. Έχει και αυτό το τίμημά του, αλλά πίστεψέ με, αξίζει τον κόπο, γιατί είσαι ευτυχισμένος μέσα σου. Θυμάμαι κάθε φορά που κάτι με έκανε να αναρωτιέμαι αν ήταν σωστή η επιλογή μου ή όχι κι αν θα μετανιώσω για κάτι, έφερνα στο μυαλό μου τον εαυτό μου κοριτσάκι και λέω, σου υποσχέθηκα κάτι.

Θα σε προσέχω, θα σε φροντίζω, θα σε κάνω ευτυχισμένη και για να συμβαίνει αυτό πρέπει να κάνω και σωστές επιλογές, να ακολουθώ την καρδιά μου. Τι ήθελες όταν ήσουν μικρή. Ήθελες να τραγουδάς γιατί το αγαπούσες πάρα πολύ. Ήθελες να λες τραγούδια που σου προκαλούν κάτι μέσα σου. Ανατριχιάζει όλο το είναι, δεν ξέρω πώς. Νιώθω να πετάω στα σύννεφα.

Όταν αυτό δεν συμβαίνει με κάποια τραγούδια, με έπιανε ένα παράπονο. Γιατί είπα αυτό, δεν έπρεπε να το είχα πει αυτό. Και έτσι μπαίνουμε στον τρίτο κύκλο της καριέρας μου, να προσπαθώ να κάνω πράγματα που μιλάνε μόνο στην ψυχή μου. Δεν είχε νόημα να βγάλω ένα τραγούδι σήμερα, ένα αύριο. Κυκλοφόρησα ένα άλμπουμ πριν δύο χρόνια, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια που είχα να κάνει ολοκληρωμένη δουλειά.

Είμαι τυχερή που έχω όλη αυτή την παρακαταθήκη, με τα τραγούδια που έχω πει και κάνω τις εμφανίσεις μου. Έχουν γεμίσει οι συναυλίες, οι μουσικές σκηνές. Και νιώθω ότι δεν έχω ανάγκη κάτι άλλο. Άρα θα βγάλω καινούρια δουλειά όταν το νιώθω ή όταν έρχονται τραγούδια στα χέρια μου που πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει λόγος να βγούνε.

Η μουσική ως όαση και η έρημος

Μου αρέσει να ζω με τη μοναξιά μου, να μιλάω με τον εαυτό μου. Αλλά έχω περάσει και φάσεις που δεν το άντεχα. Οι στιγμές απώλειας με κάνουν να αισθάνομαι ακόμα μεγαλύτερη μοναξιά ή να μπαίνω στη διαδικασία να αναλύω περισσότερο από όσο πρέπει τη ζωή, το θάνατο. Και δεν έχει και τίποτα να πούμε. Είναι κάτι που δεν αλλάζει. Αυτό είναι. Γεννιόμαστε, ζούμε, πεθαίνουμε. Και όσο το σκαλίζουμε τόσο μεγαλώνει ο φόβος.

Κάνω όνειρα ακόμη για το μέλλον. Από την άλλη έρχονται και στιγμές που με βυθίζουν και φοβάμαι. Έχει άμεση σχέση με την απώλεια του πατέρα μου. Εδώ και ένα χρόνο μπαινοβγαίνω σε όλη αυτή τη σκέψη. Από την άλλη, ένα παιδί που μεγαλώνει δίπλα σου και ακολουθεί τα βήματα του, σε βγάζει από τον βυθό, λες πάμε να ζήσουμε. Η οικογένεια, οι φίλοι, το τραγούδι, που ήταν πάντα η ανάσα μου. Όσο πιο πολύ μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο πιο συχνά σε επισκέπτονται αυτές οι σκέψεις.

Το ότι δεν πέρασε το “Comme Ci Comme Ca” στον τελικό ήταν αδικία, το οποίο το φέρω βαρέως μέχρι σήμερα, μου κόστισε πάρα πολύ. Στεναχωρήθηκα, γιατί αφενός πίστευα ότι μας άξιζε και αφετέρου επειδή στεναχώρησα όλους τους συμπατριώτες μου. Έκανα ό,τι μπορούσα, έδωσα το καλύτερο μου εαυτό. Ήταν για όλους έκπληξη το ότι δεν περάσαμε.

Διαβάζω σε σχόλια η μεγαλύτερη αδικία, αλλά δεν είναι παρηγοριά. Χαίρομαι που αγαπήθηκε αλλά θα ήθελα να είχαμε εμφανιστεί στον τελικό. Ίσως, να μην αρέσαμε, ίσως να μην ήταν η χρονιά μας.

Η συνεργασία με τον Χρήστο Δάντη και οι εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου Plus

Τον Χρήστο τον γνωρίζω από το ξεκίνημά μου. Δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα τον πρώτο του δίσκο. Τον είδα στη σκηνή και λέω τι καλλιτέχνης είναι αυτός. Πρώτη φορά βρεθήκαμε στη σκηνή το 2003 σε μια συναυλία του Γιώργου Θεοφάνους στον Λυκαβηττό. Τραγουδήσαμε ντουέτο το «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου» του Σάκη.

Μας έλεγαν, αυτοί οι άνθρωποι γιατί δεν τραγουδάνε μαζί. Το ίδιο και στην Αρχιτεκτονική όταν είχε έρθει guest σε ένα live μου. Τον θαυμάζω απεριόριστα για όλα του. Μπορεί να πει τα πάντα, από ροκ μέχρι λαϊκό, τραγουδάει σε όλους τους τόνους, είναι τεράστια φωνή. Έχουμε ίδια ενέργεια, για αυτό δώσαμε και τον τίτλο “on fire”. Αυτό πιστεύω θα γίνει και στη σκηνή.

H Eυρυδίκη και ο Χρήστος Δάντης από 5-26 Δεκεμβρίου, στο Σταυρό του Νότου Plus, εισιτήρια εδώ

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ