Στα πόσα tick, οι επιλογές σου κάνουν boom; Μιλήσαμε με τους πρωταγωνιστές του Tick, Tick… Boom!
Οι Πάρις Παρασκευάδης, Δανάη Βασιλοπούλου και Αργύρης Λάμπρου συμπρωταγωνιστούν στο διάσημο μιούζικαλ του Jonathan Larson, που πριν μερικά χρόνια έγινε ταινία στο Netflix και τώρα, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής.
- 18 ΔΕΚ 2025
«Ώπα! Μιούζικαλ, Λυρική. Αργύρη, πρέπει να στείλεις», είπε ο Αργύρης Λάμπρου όταν είδε την ακρόαση για την πανελλήνια πρώτη παρουσίαση του Tick, Tick… Boom! του Νεοϋορκέζου συνθέτη, στιχουργού και θεατρικού συγγραφέα Jonathan Larson (1960-1996) από την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Και έστειλε. Και πήγε καλά αυτό.
Ο 27χρονος είναι ο ένας εκ των τριών ηθοποιών της παράστασης, που ανεβαίνει μέσα στην περίοδο των γιορτών σε μετάφραση κειμένου και απόδοση στίχων Τζούλιας Διαμαντοπούλου, μουσική διεύθυνση Μιχάλη Παπαπέτρου και σε σκηνοθεσία Έμιλυ Λουίζου. Υποδύεται τον Μάικλ, τον αδερφικό φίλο του Τζον, του κεντρικού ήρωα του έργου, τον οποίο ενσαρκώνει ο Πάρις Παρασκευάδης. Όπως τονίζει «η δουλειά προέκυψε μετά από μία ιδιαίτερα μεγάλη σε χρονική διάρκεια ακρόαση, που περιλάμβανε αρκετές φάσεις». Τη σύντροφο του, Σούζαν ερμηνεύει η Δανάη Βασιλοπούλου – μαζί με τον Αργύρη, εκτός από τους ρόλους τους, παίζουν και όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες που περιτριγυρίζουν τον Τζον. «Ένιωσα ευγνώμων που έγινα κομμάτι της πρώτης μεταφοράς αυτού του έργου στην Ελλάδα και το οποίο μιλάει για κάτι που έχω ζήσει από πρώτο χέρι: την καλλιτεχνική βιοπάλη σε μια μητρόπολη σαν τη Νέα Υόρκη», αναφέρει η 24χρονη.
Γεννημένη στο Σιάτλ των ΗΠΑ και μεγαλωμένη στα Βριλήσσια, έπαιξε πρώτη φορά σε μιούζικαλ στα 12 της στο Annie (2013, σκηνοθ. Θέμις Μαρσέλλου) την Άννυ. Αποφοίτησε πρόσφατα με πτυχίο θεάτρου με έμφαση στο μιούζικαλ από το Νέο Θεατρικό Στούντιο στο Μπρόντγουεϊ της Σχολής Καλών Τεχνών Τις του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, καθώς και με πτυχίο ψυχολογίας από το Κολέγιο Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και το Tick, Tick… Boom! είναι ουσιαστικά η πρώτη της επαγγελματική δουλειά μετά την αποφοίτησή της. Για τον Αργύρη δεν είναι η πρώτη του επαγγελματική δουλειά ως ηθοποιός, είναι όμως η πρώτη του σε μιούζικαλ – «είναι ένα παιδικό όνειρο πραγματοποιείται». Γεννήθηκε στην Κοζάνη, σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ενώ παράλληλα έλαβε δίπλωμα μονωδίας από το Δημοτικό Ωδείο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης.
Οι συνεργασίες του 33χρονου Πάρι, από την άλλη, -αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και από τη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής του Λονδίνου- τα τελευταία χρόνια περιλαμβάνουν κυρίως παραστάσεις μιούζικαλ. «Αγαπώ το Tick, Tick… Boom! όμως λίγο περισσότερο και ο ρόλος του Τζον με συγκινεί βαθιά, γιατί πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Larson. Είναι ένας αγώνας προς την επιτυχία και μία ωδή στην κρίση των 30, θέματα αρκετά οικεία μιας και ως καλλιτέχνης, έχω βιώσει συχνά παρόμοια άγχη και ανησυχίες».
Όπως προαναφέραμε γράφτηκε από τον Larson στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ως προσωπικό μουσικό ημερολόγιο ενός νεαρού δημιουργού που αγωνίζεται να βρει τη θέση του στον κόσμο του μουσικού θεάτρου. Το έργο κατέγραφε τις προσωπικές εμπειρίες του συνθέτη, την αγωνία για το πέρασμα του χρόνου και την επίτευξη των ονείρων, καθώς και τη δύναμη της δημιουργίας.
Παρουσιάστηκε αρχικά το 1990 με τον τίτλο Μποέμικες μέρες, ως μονόλογος με τον ίδιο τον Larson και το πιάνο του, επί σκηνής. Στη συνέχεια, μετασχηματίστηκε σε μιούζικαλ δωματίου για τρία πρόσωπα υπό τον τίτλο Tick, Tick… Boom! και έκανε την off Broadway πρεμιέρα του το 2001, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού του – ο Larson πέθανε στα 36 του χρόνια, μία μόλις ημέρα πριν από την πρεμιέρα του Rent (1996), του έτερου μιούζικαλ με το οποίο έγραψε ιστορία.
Η διαδρομή του Tick, Tick… Boom! κορυφώθηκε το 2021 με τη βραβευμένη κινηματογραφική μεταφορά του σε σκηνοθεσία Lin-Manuel Miranda και με πρωταγωνιστή τον Andrew Garfield, που απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου.
Είχατε δει την ταινία στο Netflix πριν τις ακροάσεις;
Πάρις Παρασκευάδης: Ναι, είναι μια πολύ πετυχημένη κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ, κάτι που φυσικά οφείλεται στο πολύ δυνατό καστ, αλλά και στον Lin-Manuel Miranda, που όντας και ο ίδιος δημιουργός μιούζικαλ, το σκηνοθέτησε με ιδιαίτερη ευαισθησία και φροντίδα.
Αργύρης Λάμπρου: Εγώ όχι. Έπεσα πάνω της, μόλις είδα την ανακοίνωση της ακρόασης και άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για το έργο.
Δανάη Βασιλοπούλου: Την είδα τη χρονιά που βγήκε, αλλά δεν την τελείωσα, γιατί με πήρε ο ύπνος – σύνηθες για μένα. Πάτησαν ξανά το play και αυτή τη φορά, την ολοκλήρωσα όταν ξεκίνησε η προετοιμασία μου για την οντισιόν. Με συνεπήραν η μουσική, οι στίχοι και η ιστορία. Επίσης, η ερμηνεία του Andrew Garfield είναι καθηλωτική. Κι όμως, ήταν το πρώτο μιούζικαλ που είχε κάνει ποτέ, κάτι το οποίο αποδεικνύει πόσο σημαντική είναι η αφηγηματικότητα μέσα από το τραγούδι και όχι απλά η φωνητική ικανότητα στο συγκεκριμένο είδος.
Το γεγονός ότι παίζεται στο Netflix, ότι πολύς κόσμος γνωρίζει το έργο μέσω της πλατφόρμας streaming, λειτουργεί ως ελκυστικός παράγοντας για να έρθει στην πλατεία του θεάτρου;
Δανάη Βασιλοπούλου: Δίνει σίγουρα στο κοινό μια γεύση αυτού του κόσμου και της ιστορίας που λέμε πάνω στη σκηνή, αλλά επειδή ο κινηματογράφος ανοίγει άλλες πόρτες στην αφήγηση, ο Lin-Manuel Miranda έχει δημιουργήσει κάτι που είναι δραματουργικά διαφορετικό από τη θεατρική εκδοχή του έργου.
Νομίζω το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου και η εναλλαγή πολλών χαρακτήρων δίνει μια προσωπικότητα και αμεσότητα στο έργο που το κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερο όταν το ζεις από κοντά.
Αργύρης Λάμπρου: Θα συμφωνήσω με τη Δανάη. Αναμφίβολα, μια πλατφόρμα τόσο δημοφιλής όπως το Netflix ενδέχεται να έχει συστήσει στο ευρύ κοινό το έργο και ίσως είναι ένας λόγος να έρθει να δει κάτι το οποίο του είναι ήδη οικείο ως ιστορία. Ωστόσο, μου φαίνεται πολύ μικρής σημασίας αυτό. Η πρόκληση και η μαγεία στο θέατρο είναι σε κάθε παράσταση να συστήνονται το κοινό και η ιστορία από την αρχή.
Πάρις Παρασκευάδης: Έχω συνομιλήσει αρκετές φορές με θεατές μετά την παράσταση που μου έχουν πει ότι ήξεραν και είχαν δει την ταινία στο Netflix. Η επιτυχία της πλατφόρμας σίγουρα βοηθά να φτάσει αυτό το έργο σε πολύ κόσμο, ακόμα και σε κόσμο που δεν είχε προηγουμένως επαφή με το είδος του μιούζικαλ.
Είναι ένα είδος δύσκολο για το ελληνικό κοινό; Θέλω να πω δύσκολο, επειδή δεν είμαστε «εκπαιδευμένοι» να το βλέπουμε, δεν είναι στην κουλτούρα και στη θεατρική μας παράδοση, όπως είναι ας πούμε οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι;
Πάρις Παρασκευάδης: Πιστεύω πως πλέον το ελληνικό κοινό δεν είναι απαίδευτο απέναντι στο μιούζικαλ. Τα τελευταία χρόνια, διανύουμε μια περίοδο με όλο και περισσότερα ανεβάσματα παραστάσεων μιούζικαλ στα ελληνικά, βλέπουμε συχνά παραγωγές μιούζικαλ από το εξωτερικό που παρουσιάζονται εδώ στην Ελλάδα, αλλά και νέα πρωτότυπα ελληνικά μιούζικαλ φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από Έλληνες δημιουργούς κάτι που έχει δημιουργήσει πρόσφατα ένα νέο κύμα ελληνικού μιούζικαλ.
Οπότε ναι, σίγουρα το μιούζικαλ δεν προϋπήρχε στην κουλτούρα μας, αλλά θεωρώ πως σήμερα, έχει πλέον δημιουργηθεί ένα ελληνικό κοινό που το αγαπά και το οποίο μεγαλώνει συνεχώς, όπως αντίστοιχα μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις που έχει για τις παραγωγές μιούζικαλ που γίνονται στη χώρα μας.
Δανάη Βασιλοπούλου: Είναι ένα είδος που για τους Αμερικάνους -για να μιλήσω γι’ αυτούς επειδή τους έχω ζήσει- είναι η μεγάλη τους περηφάνια και τα παιδιά τους μεγαλώνουν βλέποντας και παίζοντας σε μιούζικαλ. Μπορεί να μην είμαστε οι Έλληνες το ίδιο «εκπαιδευμένοι» ώστε να το ακολουθούμε και παρακολουθούμε με τον ίδιο σεβασμό και κατανόηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μας αγγίξει.
Αργύρης Λάμπρου: Είναι αλήθεια πως ως είδος με τη συγκεκριμένη μορφή και δομή, το γνωρίζουμε κυρίως από τις παραγωγές του West End και του Broadway και έτσι ίσως φαίνεται «ξενόφερτο» στο ελληνικό κοινό.
Ωστόσο, η μακρόχρονη ιστορία και εξέλιξή του αναμφισβήτητα συγγενεύει με το αρχαίο δράμα για παράδειγμα, όπου εναλλάσσονται τα διαλογικά και τα χορικά μέρη. Όπως λέει και ο Τζον στο έργο μας «δεν είμαι ιστορικός», το μόνο που μπορώ πω με σιγουριά είναι το εξής: όπου συνυπάρχουν η όμορφη μουσική και οι ωραίες ιστορίες, κάθε άτομο μπορεί να συνδεθεί και να ταυτιστεί.
Ποιος από τους τρεις σας θα με εισάγει στην υπόθεση του Tick, Tick… Boom!;
Αργύρης Λάμπρου: Ο Τζον είναι ένας νέος συνθέτης μιούζικαλ, που πασχίζει να τα καταφέρει στη Νέα Υόρκη του 1990. Σε μια εβδομάδα κλείνει τα 30 και ακόμα δεν έχει καταφέρει να κάνει ό,τι φαντάζονταν μέχρι τώρα.
Με φόντο λοιπόν τα επικείμενα γενέθλια και όλα όσα σηματοδοτεί αυτός ο αριθμός, παρακολουθούμε την αγωνία, τα διλήμματα, τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις του ήρωα να συμπυκνώνονται και τα tick tick των επιλογών του να είναι έτοιμα να σκάσουν σαν ωρολογιακή βόμβα.
Πάρις Παρασκευάδης: Νιώθει πως τα πάντα γύρω του τον αγχώνουν. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν κλείσει τα 30, μία κομβική ηλικία για τον ίδιο.
Και η Σούζαν και ο Μάικλ, ποιοι είναι;
Δανάη Βασιλοπούλου: Η Σούζαν είναι η κοπέλα του Τζον τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι χορεύτρια και χορογράφος και για να τα βγάλει πέρα στη Νέα Υόρκη διδάσκει μπαλέτο σε πλούσια και ατάλαντα πιτσιρίκια. Η Σούζαν όμως έχει κουραστεί να ζει σε μια πόλη που πιο πολλά της παίρνει παρά της δίνει και παίρνει την απόφαση να κυνηγήσει το όνειρο της ως χορεύτρια εκτός αυτής.
Αργύρης Λάμπρου: Ο Μαικλ, ο παιδικός φίλος του Τζον, ήταν ηθοποιός αλλά τα παράτησε όλα για να γίνει μεγαλοστέλεχος σε διαφημιστική εταιρία. Κι ακριβώς αυτή η αντίφαση και η αλλαγή ζωής έρχεται να ενισχύσει την αγωνία του Τζον, ο οποίος ακόμη μένει προσκολλημένος σε κάτι, ενώ οι γύρω του βλέπει ότι έχουν προχωρήσει.
Τι συμβολίζει για τον Τζον το μεγάλο “boom”;
Πάρις Παρασκευάδης: Το χαστούκι του χρόνου όταν ξαφνικά συνειδητοποιεί πως τρέχοντας να κυνηγήσει τα όνειρά του άφησε πίσω του δύο πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του.
Δανάη Βασιλοπούλου: Στην αρχή του έργου το “boom” είναι οριακά θάνατος και αποτυχία για τον Τζον. Με το πέρασμα όμως μιας εβδομάδας που χάνει την κοπέλα του και μαθαίνει ότι χάνει και τον πολυαγαπημένο του παιδικό φίλο -διαγιγνώσκεται με HIV-, τα “boom” χάνουν τη δύναμή τους και γίνονται όλο και πιο σιγανά, ίσα-ίσα που τα ακούει.
Δεν αναλώνεται πια στη σημασία της επιτυχίας που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του, και αναπαύεται στη δημιουργία, αυτό που από πάντα ήξερε ότι είναι φτιαγμένος να κάνει.
Αργύρης Λάμπρου: Ο μεγαλύτερος φόβος του Τζον είναι η αποτυχία. Όλα τα πρέπει και τα στερεότυπα σχετικά με το ότι ο χρόνος περνάει και δεν έχει καταφέρει κάτι αξιόλογο στη ζωή του παίρνουν σάρκα και οστά στην όψη των επικείμενων 30ων γενεθλίων.
Ποιο είναι το δικό σας “boom”;
Αργύρης Λάμπρου: Το έργο συμπεριλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα φόβων και αγωνιών που έχω κι εγώ και ως άνθρωπος και ως ηθοποιός. Η μεγαλύτερή μου έγνοια είναι να ξυπνάω κάθε μέρα και να επιλέγω να της δίνω την ποιότητα που της αρμόζει. Γιατί είναι δώρο που ζούμε και μέσα στην τόση ζοφερότητα, είναι ωραίο να εξακολουθεί να μας συγκινεί ένα λουλούδι που ξεφύτρωσε από τις ρωγμές μιας τσιμεντένιας πολυκατοικίας.
Δανάη Βασιλοπούλου: Είναι το εμπόδιο που είμαι για τον εαυτό μου. Πώς γίνεται να ακολουθήσω μια καλλιτεχνική καριέρα χωρίς να εξυψώνω τον πήχη τόσο ψηλά που εν τέλη να φοβάμαι να κυνηγήσω αυτό που ξέρω ότι είμαι φτιαγμένη να κάνω; Να καταλάβω ότι θα έρθουν τα πάνω και τα κάτω και ότι επειδή ξέρω ότι θα ξανασηκωθώ και θα συνεχίσω, αυτό να με κάνει πιο δυνατή και όχι αδύναμη που έπεσα.
Πάρις Παρασκευάδης: Εγώ με τη σειρά μου βίωσα ένα δυνατό “boom” λίγο πριν τελειώσω το σχολείο όταν συνειδητοποίησα πως αυτό που είχα επιλέξει να σπουδάσω δεν μου ταίριαζε τελικά καθόλου. Ήταν όταν πήρα την απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέατρο, σπουδάζοντάς το.
Για ποια πράγματα μιλάει το Tick, Tick… Boom!;
Αργύρης Λάμπρου: Με αφορμή κάτι τόσο κοινό, τα επικείμενα γενέθλια, θίγει πάρα πολλά ζητήματα. Το τι σηματοδοτεί ο χρόνος, τι θεωρείται επιτυχία, ποια απόφαση κρίνεται σωστή σε κάθε φάση της ζωής μας, τι έχει μεγαλύτερη σημασία τελικά.
Θέματα όπως το όνειρο, η επιβίωση, οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, οι ερωτικές σχέσεις, η φιλία είναι πανανθρώπινα και διαχρονικά και ο Jonathan Larson έχει κατορθώσει με αυτήν την υπέροχη μουσική να μας ταξιδέψει όχι πολύ μακριά, στη δεκαετία των 90s, και να μας φέρει αντιμέτωπους με καθολικές αναμετρήσεις και προβληματισμούς υπαρξιακού τύπου.
Δανάη Βασιλοπούλου: Μιλάει για τη ζωή και τον θάνατο, τι ορίζουμε ως επιτυχία και αποτυχία, πού αποφασίζουμε να ξοδέψουμε την προσοχή και τον χρόνο μας, τις ανθρώπινες σχέσεις και την καλλιτεχνική δημιουργία σε μια μητρόπολη.
Πάρις Παρασκευάδης: Περιστρέφεται γύρω από το άγχος και την αγωνία που βιώνουν οι νέοι καλλιτέχνες προσπαθώντας να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και την πάλη ανάμεσα στην ωριμότητα και την επιβίωση του μικρού παιδιού που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Πρόκειται για διαχρονικά θέματα που δεν αγγίζουν μόνο τους καλλιτέχνες, αλλά και ανθρώπους με διαφορετικούς επαγγελματικούς προσανατολισμούς, που πλησιάζουν τα 30 και προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια μεγάλη πόλη.
Υπάρχει κάποιο στιχάκι από τα 14 συνολικά τραγούδια της παράστασης που σας έχει κολλήσει;
Πάρις Παρασκευάδης: «Ο Πίτερ Παν και η Τίνκερ Μπελ στη χώρα είναι του Ποτέ, το παλάτι φλέγεται και του Οζ τα μάγια σκέτο εφέ».
Δανάη Βασιλοπούλου: «Κουμπί-κουμπί δίχως πρέπει και ντροπή».
Αργύρης Λάμπρου: Είναι αυτό που θα ήθελα να λειτουργήσει σαν πυξίδα στη ζωή μου, από το τελευταίο μας τραγούδι “Louder than words”: «Τι τα οδηγεί να πετούν μακρυά τα πουλιά; Η αγάπη είναι κι όχι ο φόβος. Απ’ το κλουβί σου βγες πια».
Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για… συμπληρώσετε τη φράση με ό,τι σας έρχεται στο μυαλό.
Πάρις Παρασκευάδης: … για τα Χριστούγεννα, για τις ζεστές βραδιές γύρω από το τζάκι με την οικογένεια και τους φίλους μου.
Δανάη Βασιλοπούλου: … για να εκφράσεις την αγάπη σου και την ευγνωμοσύνη σου στους ανθρώπους που αγαπάς.
Αργύρης Λάμπρου: … για να κλείσετε το εισιτήριο σας και να έρθετε να γιορτάσουμε τη ζωή.
***
Tick, Tick… Boom!
Σύμβουλος σεναρίου: Ντέιβιντ Ώμπερν
Σε φωνητική προσαρμογή και ενορχήστρωση από τον Στήβεν Ορήμας
Μετάφραση κειμένου, απόδοση στίχων: Τζούλια Διαμαντοπούλου
Μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Παπαπέτρου
Σκηνοθεσία: Έμιλυ Λουίζου
Σκηνικό, κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Κίνηση, χορογραφία: Ιόλη Φιλιππακοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας
Σχεδιασμός ήχου: Νταβίντ Μπλουέν
Καλλιτεχνικοί συνεργάτες: Βίβιαν Τσιταμπάνη, Αιμιλιανός Σταματάκης
Καλλιτεχνικός συνεργάτης-σκηνογράφος: Πάρης Παρασκευόπουλος
Τζον: Πάρις Παρασκευάδης
Μάικλ: Αργύρης Λάμπρου
Σούζαν: Δανάη Βασιλοπούλου
Γιάννης Αγγελόπουλος ντραμς, Γρηγόρης Ντάνης κιθάρα, Μάνος Αναγνωστόπουλος μπάσο, Μιχάλης Παπαπέτρου (6, 7, 14, 23, 26, 28/12/25 & 2, 3, 4, 8, 9, 10, 11/1/26), Φρίξος Μόρτζος (18, 20, 21, 24, 27, 30/12/25 ) πιάνο, συνθεσάιζερ
Info: έως 11 Ιανουαρίου 2026. Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής-ΚΠΙΣΝ. Προπώληση εισιτηρίων εδώ.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.