ORIGINALS

Το κυνηγητό είναι το άθλημα που θα κατακτήσει τον κόσμο

Η μοναδική μας παρηγοριά στα σχολικά διαλείμματα φιλοδοξεί να βγάλει από τη μέση το ποδόσφαιρο.

Ξέραμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ, όπως και ότι το μπάσκετ το καταδιώκει με μανία μέχρι να το γκρεμίσει από την κορυφή. Ήρθε η ώρα όμως να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε. Στη λίστα προστέθηκε ένας ακόμη ανταγωνιστής: το κυνηγητό. Τώρα μπορείς να ρίξεις την πολυκατοικία σου από τα γέλια ή να πάρεις στα σοβαρά αυτό που κάποτε γνώρισες ως ένα παιχνίδι στο διάλειμμα.

Το κυνηγητό δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα γνωστά αθλήματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον έστω και εάν στερείται των θαυμαστών και των θεατών που τα υπόλοιπα απολαμβάνουν αγόγγυστα. Έστω και εάν δεν είναι η πρώτη επιλογή των διαφημιστών και των χορηγών. Ακόμη και έτσι, έχει πετύχει να κερδίσει την αποδοχή στις περισσότερες χώρες του κόσμου, με την Ελλάδα να αποτελεί ξανά μία θλιβερή εξαίρεση.

Το επαγγελματικό -πλέον- κυνηγητό διαθέτει το δικό του πρωτάθλημα, το δικό του Champions League και φυσικά τους δικούς του All Star παίκτες που σε ένα ελαφρώς πιο δίκαιο σύμπαν θα κόστιζαν μία περιουσία. Προπονούνται σε σκληρούς και αφύσικους ρυθμούς, λιώνουν στο γυμναστήριο και πασχίζουν να αποκτήσουν μία εξωφρενική ευλυγισία. Πως αλλιώς θα ήταν εφικτό να πηδάνε πάνω και κάτω από τα εμπόδια, να έχουν ανθεκτικά πνευμόνια, να βρίσκονται συνέχεια σε φόρμα και στο πικ της απόδοσής τους;

Στο προκείμενο τώρα, το κυνηγητό απέκτησε την δική του κλειστή λίγκα, η οποία ονομάζεται ‘World Chase Tag’ δηλώνοντας έτσι την ραγδαία εξάπλωσή του. Ίσως είναι το πιο απαιτητικό πρωτάθλημα στα χρονικά των ομαδικών σπορ μόνο και μόνο λόγω του αστρονομικού level δυσκολίας του. Ελπίζω οι εκτελεστικοί διευθυντές της Premier League και του NBA να καταλάβουν, δεν έχω προσωπικές διαφορές μαζί τους. Ίσα ίσα.

Η διάρκεια ενός παιχνιδιού δεν είναι σταθερή. Εξαρτάται από την επινοητικότητα του κυνηγημένου και τις αντοχές του κυνηγού. Πάντως, ο τελευταίος έχει στην διάθεση του συνολικά 20 δευτερόλεπτα, τα οποία εάν ξεπεράσει, η αντίπαλη ομάδα παίρνει αυτομάτως ένα πόντο. Ακούγεται γελοία εύκολο, αλλά στην πράξη είναι ασύγκριτα δύσκολο μέχρι και για τους παίκτες των δύο ομάδων, πόσο μάλλον για επαγγελματίες ερασιτέχνες, όπως εμείς. Για να τα βγάλουν πέρα, επιστρατεύουν αναρίθμητα κόλπα και τεχνικές, χωρίς τα οποία δεν θα στέκονταν με ψηλά το κεφάλι στην αρένα.

Όποια από τις δύο ομάδες μαζέψει περισσότερους βαθμούς, στο τέλος του αγώνα αναδεικνύεται νικήτρια. Το ίδιο συμβαίνει στη ζωή, το ίδιο συμβαίνει σε όλα ανεξαιρέτως τα ομαδικά αθλήματα, το ίδιο συμβαίνει και στο κυνηγητό. Οι κανόνες του βέβαια έχουν ως μέτρο τους τον άνθρωπο, για αυτό και είναι εξαιρετικά απλοί. Οι ριψοκίνδυνες και επιπόλαιες φιγούρες τιμωρούνται ενώ ένα και μόνο χλιαρό άγγιγμα στο σώμα του αντιπάλου αρκεί για να τελειώσει ο ούτως ή άλλως σύντομος γύρος.

Το κυνηγητό μετ’ εμποδίων κρύβει και άλλα μυστικά, όπως ότι επιτρέπει στους συμμετέχοντες να υιοθετήσουν φιγούρες που κανονικά επιτρέπονται μόνο στο παρκούρ, τερματίζοντας το επίπεδο δυσκολίας. Είναι μια καλή αφορμή για το δούμε με άλλο μάτι. Για τις χιλιάδες φορές που φάγαμε τα μούτρα μας στο εντελώς ερασιτεχνικό κυνηγητό. Αποκλειστικά για αυτό, αξίζει την προσοχή και την τηλεθέαση μας.

Κεντρική φωτογραφία: WCT/Damien Devaux