Η ομπρέλα του queer cinema, ακόμα κι αν έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα, είναι πλέον πολύμορφη. Αυτές είναι μερικές από τις καλύτερες ταινίες της φιλμογραφίας του στον 21ο αιώνα.
Μνήμες από το Ευρωμπάσκετ του 1987. Οι δώδεκα μέρες, στις οποίες τίποτα δεν μας σταμάτησε…
Καθώς οι ταινίες του κινηματογραφικού ποιητή της μοναξιάς και της επιθυμίας, Wong Kar-Wai, ξαναζούν στα ελληνικά σινεμά, εξερευνούμε τον φορτισμένο του κόσμο και φτιάχνουμε τον απόλυτο οδηγό για το σινεμά του.
Ο πάσχοντας από πολλαπλή σκλήρυνση, κύριος Κωνσταντίνος Μιχαλάκης και η κυρία Μαρία Αναγνωστούλη, επίκουρη καθηγήτρια νευρολογίας, μίλησαν στην δημοσιογράφο υγείας, Γιώργο Σακκά και απάντησαν σε βασικά ερωτήματα σχετικά με τη νόσο.
Το ουίσκι είναι τόσο πολύπλευρο που σε κάθε γουλιά του σε καλεί να το ανακαλύψεις, σε προκαλεί να το γνωρίσεις καλύτερα και να αποκαλύψεις όλες του τις πτυχές.
Τέσσερις νέες γυναίκες συνθέτουν το προφίλ της σύγχρονης μητέρας.
Οι Γιάννης Κολεσίδης, Άλκης Κωνσταντινίδης και Λευτέρης Πιταράκης άνοιξαν έναν παράθυρο στον κόσμο τους. Εκεί που οφείλεις να πεις την αλήθεια με μοναδικό όπλο μία φωτογραφική μηχανή.
Το αίμα της νεότερης γενιάς της σκηνής αναβλύζει από τη μικρή οθόνη, που εδώ και ένα χρόνο μοιάζει σαν μία όαση δημιουργικότητας στο άνυδρο θεατρικό τοπίο.
Οι κιθάρες στη Ρωγμή του Χρόνου, το «γενναιόδωρο» όχι στον Ορφέα Περίδη και το βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για ένα απ’ τα τελευταία μεγάλα τραγούδια του.
Κάτια Δανδουλάκη και Γιώργος Κυρίτσης θυμούνται και περιγράφουν όσα συνέβησαν πίσω απ’ τις κάμερες.
Πριν το Snyder Cut, ένας ακόμη δημιουργός είχε προσπαθήσει να αποκαταστήσει τον ιστορικότερο Superman μετά τη μετωπική του σύγκρουση με τους παραγωγούς.
Ο serial killer που είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια το 1968, όταν καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκισης, αλλά επέστρεψε σε 18 μήνες στην κοινωνία για να αφαιρέσει 33 ζωές.
Σε μια προφορική ιστορία, 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους της εμβληματικής Βαβέλ, συνεργάτες του περιοδικού θυμούνται τι ήταν αυτό που την έκανε μοναδικό φαινόμενο.
Περάσαμε ένα μεσημέρι στο συσσίτιο της Equal Society και η ελπίδα μας στην ανθρωπότητα αποκαταστάθηκε.
Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Κώστα Βουτσά, το Oneman τον θυμάται με μερικές σκέψεις γεμάτες από γλυκιά μελαγχολία, αλλά και με την υπόσχεση ότι το όνομά του θα λάμπει για πάντα στη μαρκίζα της καρδιάς μας.