9 παράξενα Ολυμπιακά αθλήματα που δεν υπάρχουν πια

Αν πιστεύεις ότι η Oλυμπιακή Επιτροπή ήταν πάντα έτσι σοβαρή όπως είναι τώρα, γελιέσαι. Σε άλλες εποχές, οι Αθάνατοι είχαν και χιούμορ και διάθεση να το δείξουν. Στη μεγάλη ιστορία των Αγώνων, έχουν μπει στο πρόγραμμα αθλήματα που σήμερα δεν θα μπορούσες ούτε κατά να διάνοια να τα δεις ως Ολυμπιακά σπορ. Θυμηθήκαμε τα πιο περίεργα από αυτά τα αθλήματα. Εκείνα που έχουν ένα κάποιο γέλιο και αξίζουν μια μεγάλη επιστροφή στους Αγώνες.

Αγώνας κολύμβησης  μετ’ εμποδίων

Το μακρινό 1900, στους δεύτερους Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι, έκανε την εμφάνισή του για μια και μοναδική παράσταση το άθλημα της κολύμβησης μετ’ εμποδίων. Δεν  κρύβεται κάτι ύποπτο πίσω από τις λέξεις που μόλις διάβασες. Ο αθλητής βουτούσε από την εξέδρα και έπρεπε αρχικά να σκαρφαλώσει σε έναν στύλο και να κατέβει. Έπειτα συνέχιζε κολυμπώντας μέχρι να συναντήσει 4 βάρκες. Τις δύο τις πέρναγε από πάνω, ενώ τις άλλες δύο από κάτω μέχρι να φτάσει στον τερματισμό. Η όλη απόσταση ήταν 200 μέτρα και είναι σίγουρο ότι ακόμα και ο Φελπς θα τα έβρισκε σκούρα με τόσα εμπόδια μπροστά του. Ο μοναδικός ολυμπιονίκης του αθλήματος ήταν ο Αυστραλός -που έπαιζε βέβαια με τα χρώματα της Μεγάλης Βρετανίας- Φρέντερικ Λέιν με τον ασύλληπτο (και μοναδικό) χρόνο 2:38.04. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει καταφέρει να τον ξεπεράσει.

Διελκυστίνδα

Θυμάσαι τότε στον στρατό που χωριζόσασταν σε δύο ομάδες, τραβάγατε ένα σκοινί και όποια ομάδα έριχνε την άλλη κάτω έπαιρνε τιμητική; Μπορεί να το έπαιζες και στο δημοτικό ή στην καταασκήνωση. Αυτό το παιχνίδι, λοιπόν, κάποτε ήταν Ολυμπιακό άθλημα. Συγκεκριμένα το 1900, το 1904, το 1908, το 1912 και το κύκνειο άσμα του ήταν στους Ολυμπιακούς του 1920. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά όσο νομίζεις. Το παιχνίδι είχε κανόνες. Αυστηρούς κανόνες, μάλιστα. Δυο ομάδες (μη ρωτήσεις πόσων ατόμων: 6 άτομα το 1900 με τη Δανία και την Σουηδία να κατεβάζουν κοινή ομάδα, 5 άτομα το 1904 και  8 στις επόμενες διοργανώσεις) τράβαγαν ένα σκοινί και όποια ομάδα κατάφερνε να παρασύρει για 2 μέτρα την άλλη, κέρδιζε. Αν καμία ομάδα δεν τα κατάφερνε, οι κριτές έδιναν άλλα πέντε λεπτά και αν πάλι δεν υπήρχε νικητή,ς υποδείκνυαν εκείνοι ποιος είχε τραβήξει περισσότερο τον άλλο. Στο άθλημα έπαιζαν δυνατή μπαλίτσα η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας που κατέβαζε όλες τις αστυνομίες της και μια χρονιά -το 1908- είχε κατακτήσει και τα τρία μετάλλια. Χρυσό η αστυνομία του Λονδίνου, ασημένιο η αστυνομία του Λίβερπουλ και χάλκινο η μητροπολιτική Αστυνομία. Οι Αμερικανοί, βέβαια, ξεσηκώθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν με ένσταση ότι οι Βρετανοί φορούσαν παπούτσια που δεν επιτρέπονταν. Ήταν, ας πούμε, ντοπέ. Η  Ελλάδα φυσικά και συμμετείχε, αλλά μόνο το 1904 χωρίς καμία διάκριση αφού μας έριξαν με τα σχοινιά τους οι ΗΠΑ με τις τέσσερις ομάδες τους.

Από το 1920 δεν το έχουμε ξαναδεί στο καλεντάρι των Ολυμπιακών αλλά έντονες γίνονται χρόνο με το χρόνο οι φωνές που ζητούν να επιστρέψει αυτό το εξαίσιο άθλημα-παιχνίδι. Υπάρχουν, μάλιστα, πολύ ενδιαφέροντα σχετικά άρθρα. Όλη αυτή η εκστρατεία έφερε την διελκυστίνδα ένα βήμα από την ένταξη στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών του 2020, αλλά το άθλημα της καρδιάς μας κόπηκε στην τελική επιλογή. Δεν πτοούμαστε όμως, θα προσπαθούμε μέχρι να δικαιωθούμε.

Croquet-Roque

Είναι κάτι μεταξύ του golf και polo με άλογα (άσχετο: και τα δύο έχουν γίνει δημοφιλή αυτοκίνητα), αλλά δεν έχει καμία σχέση με κανένα. Για να σου εξηγήσω: Παίζεται με τέσσερις μπάλες (μπλε, κόκκινη, μαύρη και κίτρινη), από τις οποίες η μπλε και η μαύρη παίζουν πάντα εναντίον της κόκκινης και της κίτρινης. Κάθε παίκτης χτυπά τις μπάλες του με ένα ξύλινο μπαστούνι, στοχεύοντας να τις περάσει μέσα από 6 μικροσκοπικά τέρματα ακολουθώντας μία συγκεκριμένη πορεία. Στόχος τους είναι να περάσουν με τη σειρά τις μπάλες τους μέσα από τα τέρματα και να χτυπήσουν πρώτοι το ξύλινο παλούκι που βρίσκεται στο κέντρο του γηπέδου.

Μην ασχοληθείς περισσότερο, εξάλλου μια φορά βρέθηκε στο Ολυμπιακό πρόγραμμα, το 1900 στο Παρίσι. Τότε ήταν το πρώτο άθλημα στο οποίο συμμετείχαν γυναίκες και μάλιστα ενδιαφέρον έδειξαν μόνο Γάλλοι. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι στο άθλημα αυτό έγινε αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων, αφού μόνο ένας θεατής βρέθηκε στις εξέδρες. Να αναφέρουμε ότι δεν ήταν συγγενής κάποιου αθλητή, αφού ο θεατής ήταν Άγγλος. Μία επίσημη αναφορά των Ολυμπιακών Αγώνων του 1900 ανέφερε για το φιάσκο ότι “μάλλον αυτό το παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό”. Αποτέλεσμα αυτής της κακόβουλης κριτικής ήταν να μην το ξαναδούμε. Όχι μόνο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και γενικότερα.

Απ’ την άλλη, βέβαια, τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς του St. Louis είδαμε το ξαδερφάκι του, το Roque. Μην νομίζεις ότι αλλάζουν πολλά. Απλά, ενώ το πρώτο διεξαγόταν σε χόρτο, το δεύτερο παιζόταν σε χωμάτινο τερέν με ένα ξύλινο περίγραμμα να δημιουργεί ένα τοίχο στον οποίο μπορούσαν οι παίκτες να κάνουν σπόντες τις μπάλες τους. Ακριβώς όπως στο μπιλιάρδο. Αυτή την ολυμπιακή χρόνια στο άθλημα συμμετείχαν μόνο Αμερικανοί και -φυσικά- νίκησαν μόνο Αμερικανοί. Δεν έχουμε ιστορική μαρτυρία, αλλά λογικά οι θεατές πρέπει να έφτασαν τουλάχιστον σε διψήφιο αριθμό (αλλιώς θα είχαμε ιστορική μαρτυρία).

Σκοποβολή με παράγγελμα

Στην Άγρια Δύση τις  διαφορές τιμής και υπόληψης τις έλυναν με μονομαχία με πιστόλια. Αυτό κάποτε ήταν ολυμπιακό άθλημα. Εντάξει, δεν πυροβολούσε ο ένας τον άλλον και όποιος έμενε όρθιος ήταν ο νικητής, αλλά πυροβολούσαν έπειτα από παράγγελμα, κούκλες που στο στήθος τους είχαν στόχους. Μάλιστα, ένας Έλληνας, ο Κωνσταντίνος Σκαρλάτος, είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στη Μεσολυμπιάδα που είχε διεξαχθεί στην Αθήνα το 1906. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι στην ψηφοφορία πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ, το 32% όσων ψήφισαν ήθελε να επιστρέψει το  άθλημα στους Ολυμπιακούς. 

Σόλο συγχρονισμένη κολύμβηση

Σου φαίνεται λίγο περίεργο και μόνο από τον τίτλο του, ε; Δίκιο έχεις, αλλά άκου πρώτα: Σε αυτό το αγώνισμα, η αθλήτρια έπρεπε να καταφέρει να συγχρονιστεί με τον εαυτό της. Βαθμός δυσκολίας στο άπειρο. Το άθλημα τούτο κατάφερε να μείνει για τρεις Ολυμπιακές διοργανώσεις στο πρόγραμμα, από το 1984 μέχρι το 1992 όταν το είδαμε για τελευταία φορά. Επειδή έχεις γίνει πολύ κακός και γελάς ακόμα από το παράδοξο του θέματος, να σου πω ότι σύμφωνα με τους κανονισμούς, ο συγχρονισμός κρινόταν με βάση τη μουσική που έπαιζε και τις κινήσεις που έκανε η αθλήτρια μέσα στο νερό. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο λογικοί και  συνεπώς βλέπουμε ομαδική συγχρονισμένη κολύμβηση.

Αναρρίχηση επί κάλω

Δεν είναι αυτό που νομίζεις…. Στο συγκεκριμένο αγώνισμα, ένα σκοινί ύψους 14 μέτρων κρεμόταν από μία δοκό και οι αθλητές έπρεπε να το σκαρφαλώσουν. Το θέμα, όμως, είναι ότι για να πάρεις τη μέγιστη βαθμολογία δεν μετρούσε μόνο ο χρόνος, αλλά και το στυλ. Έπρεπε να το ανέβεις με χάρη και μπρίο. Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 1896 ο Νικόλαος Ανδριανόπουλος είχε ανέβει με τον πιο φινετσάτο τρόπο απ’ όλους και είχε πάρει το χρυσό. Τελευταία εμφάνιση του αθλήματος ήταν στους Ολυμπιακούς του 1932 στο Λος Άντζελες. Στα ιστορικά highlights της αναρρίχησης επί κάλω, το γεγονός ότι το 1904 το χρυσό κέρδισε ο Αμερικάνος George Eyser, ο οποίος είχε ξύλινο πόδι. Εντυπωσιακό ε;

Βουτιά σε απόσταση

Βρέθηκε στο πρόγραμμα για μία και μόνο εμφάνιση στους Ολυμπιακούς του 1904 στο St. Louis και ήταν περισσότερο σαν υποβρύχιο άλμα εις μήκος παρά μακροβούτι όπως το εννοούμε σήμερα. Οι καταδύτες βουτούσαν στην πισίνα (χωρίς φόρα) κι έπρεπε χωρίς να κουνούν τα χέρια τους να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούσαν και να μείνουν κάτω από το νερό όσο περισσότερο. Η βαθμολογία τους υπολογιζόταν με δύο πόντους για κάθε μέτρο που διένυαν και άλλον έναν πόντο για κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκονταν κάτω από το νερό. Περισσότερο μαθηματικά παρά κολύμβηση ήταν αυτό το  άθλημα. Διεξήχθη για πρώτη και τελευταία φορά τη Δευτέρα, 5/09/1904 και παρά την εξαιρετικά βραχύβια παρουσία τους στους Αγώνες, θεωρείται ιστορικό, αφού ήταν το πρώτο καταδυτικό event στην ιστορία των Ολυμπιακών.

Σκοποβολή με ζωντανά περιστέρια

Γιατί να ελέγχεις πόσο κοντά στον στόχο είσαι ενώ μπορείς να μετράς πόσα περιστέρια πέτυχες; Κάπως έτσι πρέπει να την είδαν στο Παρίσι το 1900 όταν διεξήχθη άθλημα στο οποίο οι συμμετέχοντες πυροβολούσαν περιστέρια και οποίος πετύχαινε τα περισσότερα κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο. Σε εκείνους τους (μοναδικούς) αγώνες που έλαβε χώρα το άθλημα νίκησε ο Βέλγος Λεόν Ντε Νουντέν ‘κατεβάζοντας’ 21 πουλάκια. Συνολικά 300 ζωντανά αποχαιρέτησαν τον μάταιο κόσμος μας στους Αγώνες του Παρισιού, τους μοναδικούς (μέχρι σήμερα) στους οποίους θανατώθηκαν ζώα.

Άλμα τριπλούν άνευ φοράς

Στους πρώτους Ολυμπιακούς τα άλματα από στάση είχαν μεγάλη πέραση. Υπήρχε άλμα εις μήκος άνευ φοράς, άλμα εις ύψος άνευ φοράς και – το πιο παράλογο όλων – τριπλούν άλμα άνευ φοράς. Το είδαμε στους Ολυμπιακούς του 1900 και του 1904 (και τις δύο φορές το μετάλλιο το κατέκτησε ο Αμερικανός Ρέι Γιούρι) και ήταν σαν ένα κανονικό τριπλούν άλμα (που έτσι κι αλλιώς είναι weird σαν αγώνισμα), αλλά με τον αθλητή να μην παίρνει φόρα. Κατά τ’ άλλα, εμείς ως Έλληνες δεν πρέπει να έχουμε παράπονο από τα άλματα άνευ φοράς, αφού σ’ αυτά διακρίθηκε ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας, που κέρδισε συνολικά 4 μετάλλια στις διοργανώσεις του 1908 και του 1912. Το Χρυσό, μάλιστα, που κέρδισε στο μήκος άνευ φοράς στη Στοκχόλμη, το 1912, ήταν το τελευταίο χρυσό ελληνικό μετάλλιο στον στίβο μέχρι την επιτυχία της Βούλας Πατουλίδου το 1992.