Αναλύσαμε μέχρι το ξημέρωμα το ασφαλιστικό με το σούπερ δίδυμο Γκόντζος-Αντύπας

Η συνήθεια να επισκέπτομαι τα στούντιο του Sport24 Radio για οτιδήποτε άλλο εκτός του να μιλήσω στο μικρόφωνο, εξελίσσεται σε λατρεία.

Μετά τη θρυλική πια ημέρα εκπαίδευσης, η μοίρα (όπου μοίρα, ο Χρήστος κι ο Ηλίας) τα έφερε έτσι, ώστε να επιστρέψω στον τόπο του εγκλήματος, αυτή τη φορά για να καταγράψω το κλίμα μιας ζωντανής ραδιοφωνικής εκπομπής με τηλεφωνικές γραμμές.

Επέστρεψα βέβαια διαφορετική ώρα, σε διαφορετικό πια κτίριο και με περίμεναν άλλοι παραγωγοί, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Κρατάμε ότι επέστρεψα, σαν άλλη ΑΕΚ της 24Media.

Το δίδυμο του Ηρακλή Αντύπα και του Κώστα Γκόντζου άλλωστε, χρειάζεται και λίγο κιτρινόμαυρο για να σπάσει η μυρωδιά “αιωνίων” που αποπνέει. Κάθε Κυριακή, ακριβώς τα μεσάνυχτα, οι δυο τους παρουσιάζουν την εκπομπή “Ξέρεις από μπάλα;”, όπου για τέσσερις ολόκληρες ώρες, ο λόγος περνάει στους ακροατές, για κουβέντα που ξεκινάει απ’ τα αθλητικά και μπορεί να καταλήξει στην πολιτική, τις γυναίκες και το φαγητό.

Όπως έχω παραδεχθεί άλλωστε χωρίς φόβο και πάθος, ήμουν από μικρός τεράστιος φαν αντίστοιχων εκπομπών, φτάνοντας μέχρι το ξημέρωμα με τις αναλύσεις του κάθε Γιάννη απ’ το Παγκράτι και της κάθε Βασιλικής απ’ το Περιστέρι.

Η ιδέα του να ζήσω μια τέτοια εκπομπή από κοντά, μία μόλις ημέρα μετά τον τελικό του Κυπέλλου, μου φάνηκε λοιπόν εξαιρετική, έστω κι αν ο τελικός δεν έγινε ποτέ και το θέμα της βραδιάς ήταν τελικά η ψήφιση του ασφαλιστικού. Έτσι είναι οι ζωντανές εκπομπές παιδιά, έχουν απρόοπτα. 

23.45: Λίγο πριν τον αέρα

Έφτασα στο στούντιο ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα, με τον Άκη Δημακό να βρίσκεται ακόμα στο μικρόφωνο. Οι δύο παραγωγοί, βρίσκονταν ήδη στην αίθουσα σύνταξης, μαζί με τον συνεπώνυμο (και όχι πατέρα μου, όπως κάποιοι πιστεύουν), Λευτέρη Αμπατζή, ο οποίος προετοίμαζε το δελτίο των 12, το τελευταίο της ημέρας, και τη Σοφία Μανιάτη, η οποία συντόνιζε τη ροή της εκπομπής.

Στην τηλεόραση έπαιζε η συνεδρίαση της Βουλής κι οι δύο παρουσιαστές έμοιαζαν ορεξάτοι απ’ τα αποδυτήρια. “Πρέπει να πάρει ο φούρναρης, θα έχει γέλιο”, μου λέει ο Ηρακλής, κι αμέσως ξεκινάει μια κουβέντα για τους ακροατές που συνηθίζουν να παίρνουν τηλέφωνο. Οι δυο τους θυμούνται και μου διηγούνται διάφορες ιστορίες, απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της καριέρας τους στα ερτζιανά. Το τηλέφωνο πάντως χτυπάει ήδη κι η Σοφία ενημερώνει ότι στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ο Βασιλάκης, πιστός ακροατής της εκπομπής, ο οποίος καλεί από νωρίς για να πιάσει θέση, περίπου δέκα λεπτά πριν την έναρξή της.

Η συζήτηση έχει πάρει φωτιά. “Την Μεγάλη Πέμπτη πήραν τηλέφωνο στην εκπομπή 4 γυναίκες συνεχόμενα” θυμάται ο Ηρακλής πριν η κουβέντα ξεφύγει και φτάσει στο πόκερ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η ώρα περνάει αμέσως κι ο Δημακός με τον Γιάννη Λαμπίρη, δίνουν τη σκυτάλη στον Λευτέρη για το ολόφρεσκο δελτίο. Λαμπίρης και Αντύπας κάνουν μια σύντομη κουβέντα για τους τελικούς του μπάσκετ και αφού βγαίνει το συμπέρασμα ότι η σειρά θα πάει σε 5 αγώνες, ο Ηρακλής μου δίνει το σήμα να μπούμε στο στούντιο για να κάτσουμε. “Εσύ θα κάτσεις στο βάθος, εμείς δεν αλλάζουμε θέσεις για το γούρι”, μου εξηγεί. Δεν ρώτησα για ποιο λόγο κρατάνε το γούρι ενώ δεν είχε κάποιον αγώνα, μιας και η εκπομπή έπρεπε να ξεκινήσει χωρίς καθυστέρηση.

Πήρα τη θέση μου και χαιρέτησα τον γίγαντα Μάριο Πιρέττι (Πιτσέτι τον αποκάλεσε ο Αντύπας) που βρισκόταν ήδη στην κονσόλα του ήχου, τον άνθρωπο που είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να μου μάθει τα μυστικά της ηχοληψίας μερικούς μήνες πριν. Μια αποτυχία που βαραίνει φυσικά εμένα κι όχι τον τίμιο Μάριο.

Το κόκκινο φωτάκι άναψε. Ήμασταν στον αέρα.

00.10: Είμαστε στον αέρα (όπως παλιά)

(Το δίδυμο παίρνει τη θέση του)

Δευτερόλεπτα μετά τα πρώτα λόγια των παραγωγών, συνειδητοποίησα ότι η εκπομπή που βίωνα από απόσταση αναπνοής, δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού σηματοδοτούσε την επιστροφή του Κώστα Γκόντζου στα μικρόφωνα έπειτα από απουσία 3 εβδομάδων. Σπουδαία στιγμή. Ο Ηρακλής φρόντισε να τον υποδεχτεί γλυκά, ρωτώντας τον αν έχει πλυθεί, με αφορμή τα μέτρα που ψηφίζονταν εκείνη τη στιγμή, μία νοητή ευθεία (περίπου) μακριά απ’ τα γραφεία μας.

“Εγώ τα περίμενα, μεγάλο σχολείο ο Παναθηναϊκός”, απαντάει ο μύθος Γκόντζος, συγκρίνοντας τη χώρα με το τριφύλλι, που ήθελε τη μεγάλη ζωή κι αναγκάστηκε να ζήσει με ελάχιστα. Μια παραβολή βγαλμένη μέσα από τις βαθιά Βαρδινογιαννικές αναφορές του Γκόντζου, για τις οποίες τόσα έχουμε ακούσει. Το πρώτο μήνυμα που έστειλε άλλωστε ακροατής, αφορούσε τον Τζίγκερ και τον Γκόντζο, γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Η κουβέντα είχε ήδη ανάψει πριν καν μπουν στο παιχνίδι κι οι ακροατές. Το δίδυμο διάβασε κάποια μηνύματα (ένας θεός σύγκρινε τον τελικό του Κυπέλλου και τις διαρκείς αναβολές του με τον γάμο Μάνθου-Πέγκυς στο “Κωνσταντίνου και Ελένης”, δηλαδή μπράβο ρε φίλε), ο Αντύπας σχολίασε το Hawks-Cavaliers που έπαιζε στις περισσότερες τηλεοράσεις (μέσα στο στούντιο έχει 4 οθόνες) κι αυτό έφερε μια μίνι-κόντρα ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, με τον Γκόντζο να ομολογεί ότι πλέον χρειάζεται Proficiency για να δεις έναν αγώνα. Το σκορ ήταν 75-75 όταν ο Kevin Love έβαλε ένα ακόμα τρίποντο (αυτή τη φορά κέρδισε και φάουλ) , στη μοναδική τηλεόραση που δεν έδειχνε μπάσκετ έβλεπα διάφορες άβολες μεταμφιέσεις στο Your Face Sounds Familiar του ANT1 κι είχε έρθει η ώρα για την πρώτη γραμμή. Μάντεψε ποιος ήταν.

00.18: Κι όπως θα παίρνω τις γραμμές

(Ας βάλουμε τα ακουστικά, είμαστε πια στον αέρα)

Ο Βασιλάκης προφανώς, τόση ώρα πριν είχε κλείσει τη θέση του ο τιτάνας για να κάνει ποδαρικό στη ζωντανή συνομιλία με τα παιδιά. Κουβέντα για Κύπελλο, την ΑΕΚ και φιλιά σε μία Έλενα, στην οποία απ’ ότι φαίνεται στέλνει τα τελευταία 4 χρόνια (ελπίζω να την ξέρει), έκρυβε στο μανίκι του ο Βασιλάκης, τον οποίο προφανώς τα παιδιά αναγνώρισαν απ’ την πρώτη του συλλαβή.

Το τηλεφωνικό κέντρο είχε γεμίσει, το προχωρημένο της ώρας δεν είχε πτοήσει κανέναν. Ο Κώστας κι ο Ηρακλής φρόντιζαν να σταματήσουν τους ακροατές όταν έπρεπε, ώστε να μην περιμένει κανείς πολύ ώρα, κι έτσι πριν το μικρό διάλειμμα των και μισή, είχε ήδη βγει ο Γιώργος (φυσικά κι αυτόν τον ήξεραν) κι ακόμη ένας φίλος που δεν είπε το όνομά του, αφού βιαζόταν να μάθει την τύχη των playoffs ώστε να ξέρει αν θα μπορεί να παίξει στοίχημα. Κι ύστερα, ήρθε το διάλειμμα, το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο Αμπατζής, για να μας ενημερώσει πριν αποχωρήσει ότι η Μπενφίκα κέρδισε με γκολ του Μήτρογλου κι ήταν πια μία νίκη μακριά απ’ τον τίτλο.

Ο Γκόντζος δεν έκρυψε τη δυσφορία του “μπήκε ο Αμπατζής να μας πει για το Μήτρογλου”, ο Αντύπας θυμήθηκε τη γκάφα του Άγιαξ νωρίτερα το μεσημέρι (έχασε το πρωτάθλημα με γκέλα την τελευταία αγωνιστική) κι η κουβέντα κάπως έφτασε στον ημιτελικό του 1996. “Αν είχε περάσει ο Παναθηναϊκός τώρα θα έφτιαχνα πίτσες στο Βέλγιο” ψέλλισε ο Αντύπας, ο Γκόντζος έριξε το φταίξιμο του πρώτου γκολ στο Μήτσο το Μάρκο και κάπως έτσι ήρθε η ώρα να υποδεχτούν και πάλι τις γραμμές.

Αυτή η ειλικρινής στάση των δύο παραγωγών, οι οποίοι δεν κρύβουν την ομάδα που υποστηρίζουν, όμως ταυτόχρονα αυτοσαρκάζονται και δεν τηρούν οπαδική στάση, είναι που τους κάνει συμπαθείς στον κόσμο. Όχι ότι δεν υπήρχαν φυσικά και αυτοί που τους έκραζαν στα μηνύματα, κράξιμο που όμως υποδέχτηκαν με χιούμορ.

Οι ακροατές μπήκαν και πάλι στο παιχνίδι με τον αναβληθέντα τελικό και τα τεκταινόμενα στη Βουλή να επιστρέφουν στην ατζέντα και στις 12 και 45 ακριβώς, ο ANT1 διέκοψε το YFSF για να συνδεθεί με το Κοινοβούλιο. Με 153 ψήφους υπέρ, είχε περάσει το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό (ήχος βιολιού).

Ο Γκόντζος (όλοι Γκόντζο τον λέγανε, μόνο ένας τον αποκάλεσε με το μικρό του, μέχρι τότε θεωρούσα ότι είναι σαν τον Βαλάντη που τραγουδούσε την ίδια ώρα στην τηλεόραση, σκέτο “Γκόντζος”) μετέφερε τα νέα, ο ακροατής τα υποδέχτηκε μ’ ένα παγωμένο “τέλεια”, η Σοφία Μανιάτη μπήκε με ένα χαρτάκι και το έδειξε στον Ηρακλή (όπως και στο χαρτάκι της Μαίρης απ’ το Bar, έτσι και σ’ αυτό δεν είδα ποτέ τι έγραφε) και κάπως έτσι φτάσαμε στο πρώτο μεγάλο διάλειμμα, στις μία.

01.00: Διάλειμμα για τσιγάρο

(Γκόντζος στο μικρόφωνο, Λευτέρης Αμπατζής και Μανιάτη στο βάθος, οι 3 απ’ τις 4 τηλεοράσεις στο πλάνο)

Το ψηφιακό ρολόι με τους κόκκινους αριθμούς πάνω απ’ τα κεφάλια των παραγωγών έδειχνε μία και λίγα δευτερόλεπτα όταν ο Ιταλός μαέστρος της κονσόλας έκανε σινιάλο για time out. Το γεγονός ότι κι οι δύο είχαν ήδη ετοιμάσει τα τσιγάρα τους με είχε προϊδεάσει για το διάλειμμα.

Ηρακλής, Κώστας και Μάριο έτρεξαν προς το μπαλκόνι και τους ακολούθησα αφού πρώτα παρακολούθησα το τέλος του NBA, με το άστοχο σουτ των Hawks να σφραγίζει την σκούπα των Cavs.

Οι δύο παραγωγοί με τσιγάρο στο χέρι, ο Μάριο με ένα θερμός γεμάτο καφέ για να αντέξει το ξενύχτι κι εγώ με το μπλοκάκι μου, βρεθήκαμε στο σκοτάδι του μπαλκονιού με θέα τη Λεωφόρο Συγγρού να συζητάμε για τον Κοντονή και τους ψεκασμούς. Ο κρύος αέρας με ξύπνησε κάπως, όμως η κούραση, η κυριακίλα και το γεγονός ότι έπρεπε να βρίσκομαι το επόμενο πρωί στην άλλη άκρη της πόλης για ένα άλλο θέμα, μου θύμισε ότι δεν μπορούσα να αντέξω όσο οι πρωταγωνιστές της εκπομπής αλλά κι οι πιστοί ακροατές της, που δεν σταματούσαν να τηλεφωνούν όσο κι αν περνούσε η ώρα.

Επιστρέψαμε στο στούντιο, η κουβέντα για το Κύπελλο, το ασφαλιστικό, τη ματαιότητα του θεσμού του Κυπέλλου, τον Ερνάνι και τον σχεδιασμό του Παναθηναϊκού συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς και λίγα λεπτά πριν το ρολόι δείξει 1.30, αποφάσισα να πάρω το δρόμο του γυρισμού.

01.30: Δύσκολο πράγμα το ξενύχτι

Γέρασα παιδιά. Κάποτε άκουγα ολόκληρες τις βραδινές εκπομπές και έμενα ξύπνιος και για το ξεκίνημα της πρωινής, σε αυτό το γλυκό μπλέξιμο της καληνύχτας με το καλημέρα. Πλέον, δεν έχω τόσες αντοχές.

Κατάλαβα ότι το να είσαι απ’ την πλευρά του μικροφώνου, εκεί για να δώσεις σημασία, προσοχή και απαντήσεις σε κάθε ακροατή ξεχωριστά μέχρι το ξημέρωμα, είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ όσο νόμιζα μικρός, όταν και ονειρευόμουν να περνάω έτσι τα δικά μου βράδια.

Με 2,5 ολόκληρες ώρες να απομένουν στην εκπομπή, άκουγα τη συνέχεια των συζητήσεων στο αυτοκίνητο, έχοντας πια συνειδητοποιήσει ότι το να ξέρεις από μπάλα, δεν αρκεί για να κάνεις μία τέτοια εκπομπή.

Πρέπει να ξέρεις από πολιτική, ψυχολογία, διαχείριση ανθρώπων και καταστάσεων μέχρι τρόπους να παραμείνεις ακμαίος μέχρι το πρωί.

Μέχρι να τα μάθω όλα αυτά, θα περιοριστώ στο να ακούω τον Ηρακλή Αντύπα και τον Κώστα Γκόντζο στο σπίτι μου, κάθε Κυριακή στις 00.00, στον Sport24 Radio 103,3.