Αποχαιρετώντας τη ‘Λεωφόρο’
Με αφορμή τη νέα αναβολή του 'αντίο' στην ιστορική έδρα του Παναθηναϊκού, ο Δημήτρης Κριτής χωράει προσωρινούς αποχαιρετισμούς, Andrea Bocelli και αυτοσαρκασμό σε ένα κείμενο καρδιάς.
- 2 ΜΑΙ 2015
Η απόφαση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου που κρίνει σύννομο το κονδύλι της Περιφέρειας Αττικής για τα έργα ανακατασκευής της ‘Λεωφόρου’, δεν ήταν πέραν πάσης προσδοκίας. Επιβεβλημένη ήταν για λόγους ασφαλείας και δημοσίου συμφέροντος, όπως αναφέρεται και στο σκεπτικό.
Άλλωστε οι ανακατασκευές της τείνουν να ξεπεράσουν αριθμητικά και τις παρουσιάσεις μακετών νέων υπερσύγχρονων γηπέδων στο Γουδή, στον Βοτανικό, στο Ελληνικό. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πάντως, το οριστικό ‘αντίο’ στην ιστορική έδρα φαίνεται ότι αναβάλλεται για μία ακόμη φορά. Επ’ αόριστον. Ή μήπως όχι;
Όμως το αντίο στη ‘Λεωφόρο’ ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν μπορεί να ντυθεί με μπουζούκι και τουμπελέκι. Αυτή η σκηνή δεν χωρά ως εικόνα ούτε καν σε κάποιο επικού soundtrack κινηματογραφικής τριλογίας. Είναι κάτι πολύ ξεχωριστό για να το προσφέρεις με κάποια πολυφορεμένη ροκιά, ακόμη κι αν πρόκειται για τον ύμνο της διαχρονικότητας.
Και ταλαιπωρήθηκα άπειρα βράδια την τελευταία δεκαπενταετία, έχοντας αραδιασμένους γύρω μου τους φακέλους με τις μακέτες των νέων υπερσύγχρονων γηπέδων που θα έπαιρναν τη θέση της και τα dvd με το οπτικοποιημένο υλικό, να αυτοσχεδιάζω τη μεγαλοπρέπεια αυτού του ‘αντίο’. Πότε είχε ένα τεράστιο διεθνές φιλικό. Άλλοτε μία ανεπανάληπτη συναυλία. Από μόνο του πολύ έντονα συναισθηματικά φορτισμένο το κεφάλαιο, αλλά συχνά μιλούσε και το ουίσκι που συνόδευε τις αναζητήσεις.
Αυτό που προβλημάτιζε ήταν πάντα το φινάλε. Εν τέλει κατέληξα σε Sarah Brightman και Andrea Bocelli, εγκλωβισμένος σε μία ερμηνεία τους στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, με τη συμφωνική ορχήστρα της αγγλικής πρωτεύουσας. Φυσικά βοήθησε τα μέγιστα και ο τίτλος. ‘Time to say goodbye’.
Και δώσ’ του youtube, δώσ’ του ουίσκι, τα μάτια κλειστά και να ονειρεύομαι την μισοσκότεινη Λεωφόρο, τους δύο καλλιτέχνες και την πλειάδα των μουσικών στο κέντρο του γηπέδου κι ένα φαντασμαγορικό σόου πυροτεχνημάτων να ολοκληρώνει τη βραδιά μετά την τελευταία νότα.
Όπως επίσης, έπαιζε μπουνιές με τη μαγεία των στιγμών του φινάλε, η ‘μπούκα’ των θεατών στον αγωνιστικό χώρο, όπου έκοβαν τα δίχτυα από τις εστίες, τούφες από το χορτάρι και έσπαγαν πλεξιγκλάς από τους πάγκους. Όσο κι αν προσπαθούσα να την απομακρύνω ως ανεπιθύμητη από το έργο, πάντα έτσι τελείωνε η ονειροπόληση. Κατάλοιπα κι αυτά από τις δύο προηγούμενες φορές που νομίζαμε (!) ότι αποχαιρετούσαμε τη Λεωφόρο. Κολυμπηθρόξυλο δεν έμεινε και τις δύο.
Τελικά ξαναφτιάχνουμε τη Λεωφόρο. Με το κονδύλι των 7 εκατ. ευρώ από την Περιφέρεια Αττικής, με τη σύμφωνη γνώμη της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Πρώτος την ξανάφτιαξε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης το 2000, όταν τα όνειρα μετακόμισης στο πάρκο Γουδή αποδείχθηκαν ‘θερινής νυκτός’.
Τότε δεν με ενόχλησε τόσο ο προδομένος αποχαιρετισμός, αφ’ ενός γιατί δεν είχα εθιστεί ακόμη στις μακέτες νέων υπερσύγχρονων σταδίων, αφ’ ετέρου γιατί η επιστροφή στη Λεωφόρο ήταν μία αποκλειστική είδηση που επιμελήθηκα για την ‘Sportime’. Υπάρχει και το στοιχείο της ιδιοτέλειας, καταλαβαίνετε.
Την ξανασυμμάζεψε ο Αλαφούζος για να επιστρέψει η ομάδα το 2013. Και τώρα, το καινούργιο πλάνο προβλέπει διώροφη εξέδρα από την πλευρά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ρεστοράν στους πυλώνες που θα βρίσκονται στις γωνίες των θυρών 5 και 8 και άλλα νόστιμα που στριμώχνονται στο μπάτζετ των 7 εκατ. ευρώ, που θα φτάσουν κοντά στα 9, με ‘πράσινα’ κεφάλαια από το ‘καπέλο’ στα εισιτήρια υπέρ ανακατασκευής της ιστορικής έδρας.
Και σε λίγα χρόνια, θα συζητάμε και πάλι υπέρ της ανάγκης ενός νέου υπερσύγχρονου γηπέδου, με αντιπαροχή της ‘Λεωφόρου, την οποία θα ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε.
Για να είμαστε τίμιοι μεταξύ μας, το δικό μου πλάνο δεν αλλάζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Εξάλλου για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω εάν οι Brightman και Bocelli είναι ακόμη και τώρα σε θέση να μας προσφέρουν την ίδιο μελωδικό αντίο. Θα τους βαλσαμώσω και θα τους έχω εκεί στη σέντρα του γηπέδου. Όοοοοοχι μάγκα μου. Δεν θα γίνω εγώ αλκοολικός για να αποχαιρετάμε κάθε λίγο τη Λεωφόρο…