Για τους NBAers, η Ευρωλίγκα δεν είναι πια Erasmus
Ο Monte Morris ετοιμάζει βαλίτσες για Πειραιά. Εκεί, πέρα από το ευρωπαϊκό μπάσκετ, θα συναντήσει και το παιδί μέσα του που αγάπησε το παιχνίδι. Αν φυσικά το θέλει.
- 10 ΔΕΚ 2025
Στο NBA δεν υπάρχει αυτό που λέμε tact. Σε αυτή την κορπορετίλα που διέπει τις ομάδες, είναι όλοι αναλώσιμοι. Ακόμα και οι ίδιοι που κρατούν την μπαγκέτα στα χέρια. Το είδαμε πέρσι στο Ντάλας, με τον άνθρωπο που έστειλε τον Doncic στο Λος Άντζελες.
Τώρα, έχει πολύ ελεύθερο χρόνο για να αναλύσει αυτή την ακατανόητη απόφαση, όχι από το γραφείο του, αλλά από τον καναπέ του σπιτιού του.
Έχει και τα καλά του αυτό. Ο λίαν προσφάτως «απολυμένος» από τους Clippers, Chris Paul, θα μπορέσει επιτέλους να δει τον γιο του να παίζει, από κοντά. Μεταξύ μας, στα σαράντα σου, έχεις πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις από το να αράζεις στην άκρη του πάγκου. Μερικούς όμως, δεν τους χαλάει καθόλου αυτό το σενάριο. Ακόμα και πολύ νεότεροι, χωρίς αραίωση, άσπρες τρίχες στα γένια και ευαίσθητα πόδια.
Όταν οι ατζέντηδες αναφέρουν την προοπτικής της Ευρώπης, οι πελάτες τους αλλάζουν κουβέντα. Η Ευρωλίγκα όμως, δεν είναι ούτε οίκος ευγηρίας, αλλά ούτε και Erasmus. Εκείνοι που μπήκαν στο αεροπλάνο με μπλαζέ υφάκι, γκούγκλαραν πολύ γρήγορα ταξιδιωτικές συμβουλές για Κίνα.
Επόμενος επιβάτης στο υπερατλαντικό ταξίδι από Ηνωμένες Πολιτείες για τα μέρη μας, θα είναι όπως όλα δείχνουν ο Monte Morris. Όσοι τον θυμούνται στους Nuggets, ξέρουν. Μετά το Ντένβερ, ο Morris έπαθε Μανώλης Σκούφαλης και έμαθε να ζει με μονοετή συμβόλαια. Το Route 66 ψήνει μόνο τους τουρίστες, όχι τους παίκτες. Από το rabbit hole των ανταλλαγών, δύσκολα βγαίνεις.
Τον Σεπτέμβριο, ο Morris μάτσαρε με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού στο μεταγραφικό Tinder, αλλά η ομάδα του Πειραιά δεν ψαχνόταν ακριβώς και επένδυσε τελικά στη σχέση με τον Evans, σε μια κίνηση που ίσως βασίστηκε περισσότερο στην καρδιά και λιγότερο στο μυαλό. Δεν κρίνουμε, αλλά δεν πήγε πολύ καλά αυτό.
Ο άνεργος Αμερικανός πείστηκε και ψήθηκε να φορέσει τα κόκκινα, σε μια αρκετά win/win κατάσταση. Σε ακριβώς 420 παιχνίδια στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, σκόραρε κατά μέσο όρο 9,5 πόντους, με 3,6 ασίστ και το αρκετά τίμιο 38% από τη γραμμή του τριπόντου, που μόνο φιλάνθρωπη δεν είναι για τα γκαρντ του Ολυμπιακού (και) φέτος.
Για τα πεπραγμένα του, μπορείτε να ψάξετε στο SPORT24 γιατί σήμερα μαζευτήκαμε εδώ, για να μιλήσουμε για τη ζωή και όχι για τις πληροφορίες.
Ο Lonnie Walker IV, αυτό το παράξενο και τρομακτικό ταλέντο που παίζει real life Monopoly στην Ευρώπη, έβγαλε πέρσι το καπέλο στον Kendrick Nunn και τον ευχαρίστησε για την έμπνευση, αλλά και για το κίνητρο που δίνει στους Αμερικανούς συναθλητές του να διασχίσουν τον Ατλαντικό.
Alex Grymanis / SOOC
Παρότι προσγειώνονται σε πόλεις που ούτε καν μπορούν να προφέρουν, επισκέπτονται μέρη ξένα αλλά και κάποια άλλα που νοερά τους θυμίζουν από πού ξεκίνησαν όλα.
Όλες οι μπασκέτες, το ίδιο ύψος έχουν.
Η Ευρωλίγκα αντιγράφει λίγο το NBA σε ορισμένα σημεία και θέλει να μεταφέρει κάποιες πτυχές στο δικό της παιχνίδι, ευτυχώς όμως, αρκετές φορές το τρανζιστοράκι είναι χαλασμένο και δεν παίζει τα αμερικανικά. Kiss cam, χορό ενώ η ομάδα σου χάνει με 15 πόντους στην έδρα της κι άλλα τέτοια κλισέ, που δε χωράνε στα Βαλκάνια.
Εικόνες που δεν ψήνουν τόσο ούτε τους NBAers, που χόρτασαν το show, με εξαίρεση αυτούς που ήρθαν στην Ευρώπη για να γίνουν YouTubers και Content Creators. Παίζει πολύ αυτό τελευταία. Το περιεχόμενο στην Ευρωλίγκα, τους γυρίζει πίσω στα χρόνια της αθωότητας και στο κολεγιακό μπάσκετ, εκεί που έπαιζαν χωρίς να ξέρουν ακριβώς πού θα φτάσουν. Η ομάδα ήταν η παρέα τους και στην κερκίδα έβλεπαν φίλους και συμφοιτητές, όχι το μισό Χόλιγουντ.
Στα χρόνια του NCAA, δεν τους ήξερε κανείς. Στην κεντρική σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τους ξέρουν όλοι. Τους αρέσει όμως κι αυτό, γιατί αυτή η ιδιότυπη παραλλαγή του American Dream στο NBA, κουράζει. Το όνειρο που είχαν μικροί και τους ήθελε πρωταγωνιστές στα τελευταία λεπτά, έγινε ρεαλισμός, supporting cast, ένα καλό συμβόλαιο και μια καλή ζωή.
Στη garbage time όμως, δεν υπάρχει φιλοδοξία, παρά μόνο λίγη αμηχανία όταν βγάζουν ανίδρωτοι τη φόρμα τους σε λεπτά που δεν κρίνουν τίποτα, σε αδιάφορους αγώνες.
Άμα σε καίει ακόμα το παιχνίδι, θα ψάξεις αλλού να βρεις αυτή τη φωτιά και στην πυρά της Ευρωλίγκας, ίσως βρουν και πάλι εκείνο το παιδί που ζούσε και ανέπνεε για το ματς και μέτραγε αντίστροφα όταν σούταρε την μπάλα, στην μπασκέτα της αυλής.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.