Η αφόρητη πίεση του Γιάννη Αντετοκούνμπο

Πριν τον αγώνα, αναλύσεις ειδικών και χρήστες των social media, συμφωνούσαν σε ένα πράγμα: η σεζόν για τον Γιάννη τώρα ξεκινάει. Τώρα είναι που πρέπει να πάρει την ομάδα στις πλάτες του και να φτάσει στο πρώτο δαχτυλίδι της καριέρας του. Τώρα είναι που πρέπει να αντέξει στην σκληρή άμυνα. Τώρα είναι που πρέπει να πετάξει από την μία μπασκέτα στην άλλη και να καρφώσει. Πρέπει, πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ.

Βλέποντας τις εκφράσεις στο πρόσωπο του Γιάννη στις κρίσιμες φάσεις, όσο καταλάβαινε κι ο ίδιος ότι το παιχνίδι γλιστράει από την ομάδα του, ήταν φανερό ότι όλα αυτά τα ‘πρέπει’ του είχαν δημιουργήσει τεράστια πίεση, ένα πολύ μεγάλο βαρίδι, που τον οδήγησε σε λάθη, αστοχία στις βολές και γενικότερα το τελευταίο διάστημα μοιάζει να του δημιουργεί έναν μη διαχειρίσιμο εκνευρισμό.

Το ερώτημα είναι: Είναι λογική αυτή η πίεση στον Γιάννη να πάρει το πρώτο του δαχτυλίδι πριν κλείσει τα 26 του χρόνια, όταν σε αντίστοιχη ηλικία, ούτε ο GOAT, Michael Jordan, αλλά ούτε κι ο Lebron το είχαν καταφέρει; Μιλάμε για έναν υπεραθλητή που όπως φαίνεται θα κατακτήσει το δεύτερο συνεχόμενο MVP, έχει ήδη ψηφιστεί αμυντικός της χρονιάς, κάθε χρόνο είναι και καλύτερος, κι όμως, κάθε σεζόν που θα λήγει με τον ίδιο μακριά από τον τίτλο, θα κρίνεται από κάποιους ως αποτυχημένη.

Για έναν άνθρωπο σαν τον Γιάννη, που ζει το όνειρό του, που έχει περάσει όσα πέρασε για να φτάσει μέχρι εδώ και που συνεχίζει να αποτελεί λαμπρό παράδειγμα με την στάση του εκτός γηπέδων, το πρωτάθλημα θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που τον απασχολεί. Θα έπρεπε να χαίρεται το παιχνίδι, να καμαρώνει για όσα έχει ήδη πετύχει και να ευχαριστιέται κάθε δευτερόλεπτο στο παρκέ.

Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Κανένας αθλητής δεν φτάνει στην κορυφή αν σκέφτεται έτσι, κανένας δεν γίνεται ο καλύτερος αν δεν θέλει να κερδίζει συνεχώς. Ο Γιάννης θέλει ένα πρωτάθλημα, θέλει να πάρει το δαχτυλίδι και είμαι βέβαιος ότι βάζει κι ο ίδιος αυτή την πίεση στον εαυτό του, πολύ πριν τον επηρεάσει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Σε κάθε παιχνίδι από εδώ και στο εξής, εκτός από την σκληρή άμυνα εναντίον του, τους μέτριους εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων συμπαίκτες (για τα δεδομένα ομάδας που κυνηγάει τον τίτλο) και το μονοδιάστατο τρόπο επίθεσης των Bucks, ο Γιάννης θα πρέπει να διαχειριστεί και το άγχος, την πίεση του ‘πρέπει’, την επιτακτική για την υστεροφημία του ανάγκη να φτάσει μέχρι τέλους.

Τολμώ να πω, πως βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της καριέρας του, μπροστά από τον δικό του Ρουβίκωνα. Έχοντας κατακτήσει σχεδόν όλες τις κορυφές, βλέπει ότι για να κλείσει όλα τα στόματα χρειάζεται ένα βήμα ακόμα, μέχρι το τέλος του δρόμου. Στη θέση του, βρέθηκαν στο παρελθόν αρκετοί από τους κορυφαίους, στο Last Dance άλλωστε πήραμε μια γερή γεύση της πίεσης που ένιωσε ο Jordan μέχρι να το πετύχει και της πλήρους κάθαρσης που ένιωσε όταν πια τα κατάφερε.

Είμαι βέβαιος, πως αργά ή γρήγορα, το βήμα αυτό θα γίνει κι ο Γιάννης θα φτάσει στην απόλυτη κορυφή. Στη ζωή του έχει διαχειριστεί πολύ πιο σημαντική και δύσκολη πίεση κι έχει κάνει πολύ πιο μεγάλα βήματα από αυτό. Προς το παρόν, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να τον καμαρώνουμε και να ελπίζουμε το βήμα αυτό να γίνει -όσο κι αν αυτή τη στιγμή μοιάζει αρκετά δύσκολο- από φέτος.