Kobe Bryant: Ο παραλογισμός ενός θανάτου

Πώς γίνεται να φανταστείς έναν κόσμο που αυτός ο θρύλος του ΝΒΑ δεν είναι πια στη ζωή; Ή μάλλον, πώς γίνεται να φανταστείς έναν κόσμο που θα μάθαινες ότι ο Kobe Bryant θα σκοτωνόταν σε αεροπορικό δυστύχημα;

Είναι η εξιδανίκευση. Ξέρουμε ότι ένας σεισμός μπορεί να μετατρέψει τη γη σε ρουφήχτρα ανθρώπινων ζωών και ότι ένας ιός μπορεί να εξασθενήσει κάποιον σε τέτοιο βαθμό που να τον αναγκάσει να παραδοθεί, παρά όποια μάχη. Αλλά πώς μπορείς να αποδεχθείς ότι ένα ανώτερο είδος, μία ιστορία με τέτοιο επικολυρικό υπόβαθρο, ένας άνθρωπος που για τον περισσότερο κόσμο είχε ξεφύγει της ίδιας της υπόστασής του και έμπαινε στην κατηγορία ‘κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση’, ένα πολύ καλά τοποθετημένο γονίδιου στα άδυτα κάθε εγκεφάλου, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, θα μπορούσε να είναι το θύμα ενός ελικοπτέρου; Και έπειτα, το πρώτο σοκ δεν ήταν αρκετό. Η νύχτα της Κυριακής έμοιαζε μακρά. Το ρεπορτάζ μιλούσε για μη επιζώντες από το Sikorsky S-76. Ο Kobe είχε ιδιωτικό ελικόπτερο. Επίσης, είχε τέσσερις κόρες. Κι αν κάνεις την πρόσθεση…

Για τον Kobe Bryant, ο οποίος είναι ο μόνος στην ιστορία που έχει δαχτυλίδι πρωταθλητή ΝΒΑ και βραβείο Όσκαρ, η μνημόνευση δεν ήταν καν ζήτημα. Είχε καταφέρει να είναι στη ζωή και να τον μνημονεύουν όχι μόνο ως θρύλο του μπάσκετ, αλλά και ως πραγματικό μέγκα σταρ. Μόλις στις 22 Ιανουαρίου αρκετοί ήταν εκείνοι που θυμήθηκαν το παιχνίδι του με τους Τορόντο Ράπτορς, πριν 15 χρόνια, στο οποίο πέτυχε 81 πόντους, τη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, πίσω από τους 100 πόντους του Wilt Chamberlain. Και τα ξημερώματα της Κυριακής επέδειξε την ενεργητικότητά του στα social media, για να συγχαρεί τον LeBron James, ο οποίος τον προσπέρασε στη λίστα των σκόρερ του ΝΒΑ, στο ματς των Λέικερς με τους Φιλαδέλφεια Σίξερς.

Η αλληλουχία των γεγονότων δεν ταίριαζε με ό,τι συνέβη. Η καριέρα του μετά το ΝΒΑ. Το χαμόγελό του έμοιαζε μερικές φορές να εκπέμπει ρίπες μεγαλείου. Μόνο με αυτό, έδειχνε να έχει την απάντηση σε κάθε ερώτηση. Το ανάστημα, τα χρήματα, η οικογένεια, η ασφάλεια δεν ήταν κομμάτια ενός παζλ που θα γινόταν να κολλήσουν με τις τρύπες αυτής της τραγωδίας. Μια κατασκευασμένη ιστορία βιασμού το 2003 είχε μείνει οριστικά στο χρονοντούλαπο. Το τουρ του την τελευταία χρονιά του στο μπάσκετ, με τη μνημειώδη επιστολή ‘Dear Basketball’, ήταν ένα διαρκές μιούζικαλ, ντυμένο με κίτρινο και μοβ.

Το τελευταίο παιχνίδι του στις 13 Απριλίου του 2016 εύκολα υπερκάλυπτε ακόμα και τότε την 73η νίκη των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς: οι 60 πόντοι με τους Γιούτα Τζαζ ήταν σαν να επετεύχθηκαν στο ‘Dolby Theater’. Κι αν κάποιος υπέθετε ότι η εμμονή του με το μπάσκετ ήταν τέτοια που δεν θα του επέτρεπε να βρει εύκολα το δρόμο του μετά το τελευταίο κλείσιμο του μικρού ντουλαπιού στα αποδυτήρια, η συνέχεια τον εξέπληξε: ο Kobe έγινε συγγραφέας παιδικών ιστοριών, οι οποίες πουλούσαν σαν τρελές, ασχολήθηκε με το μπάσκετ
σοβαρά, μέσω αναλύσεων, και τον τράβηξε η προπονητική, εξαιτίας της κόρης του, Τζιάνα, η οποία ήθελε πολύ σοβαρά να γίνει παίκτρια του μπάσκετ.

Μόλις πριν λίγες μέρες, ο συμπαίκτης του στους Λέικερς Ματ Μπαρνς και ο επίσης βετεράνος Stephen Jackson του έκαναν συνέντευξη στο πλαίσιο του podcast τους ‘All The Smoke’, για το Showtime. Η αποθέωση στον Kobe πριν καν συναντηθούν μαζί του είναι τώρα ένα θρησκευτικό εδάφιο. Για τις ικανότητές του και τη σκληρότητα του χαρακτήρα του δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί όσο ήταν ακόμα ζωντανός. Για την κλάση του στις συνεντεύξεις ο θεατής δεν είχε αμφιβολία. Η γλώσσα απείχε να είναι ξύλινη και να ‘ξερνάει’ κλισέ. Το διαμέτρημα και η εμβέλεια εκτοπίζονταν μόνο από τη λάμψη του ανδρός, αν υπήρχε αμφισβήτηση για αυτόν. Τον περίμεναν δυνητικά χειροφιλήματα από νεότερους, προσπάθειες για την εύνοιά του, τιμές και βραβεύσεις που δεν χωράει ο νους του 98% των αθλητών του πλανήτη. Μια ζωή από το εγχειρίδιο της ευτυχίας ως μηχανικής κίνησης εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας, σχεδόν άψογη, που τα εν οίκω δεν γίνονται εν δήμω.

Ήταν εν τέλει κάποιος που δεν χρειαζόταν τη φανέλα του μπάσκετ για να μοιάζει πελώριος. Δεν θα έμπαινε πουθενά χωρίς να τον προσέξεις, χωρίς να γυρίσεις το πρόσωπό σου και να τον κοιτάξεις. Αν έπαιρνες οποιονδήποτε δεν είχε ιδέα από μπάσκετ σε ένα παιχνίδι που έπαιζε και τον ρωτούσες ποιος νόμιζε ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο, ενώ όλοι έκαναν ζέσταμα, αποκλείεται να μη σου έδειχνε τον Bryant.

Ο Kobe σκοτώθηκε. Στο ESPN ακαριαία μαζεύτηκαν για να κάνουν έκτακτες εκπομπές, στις οποίες θα συζητούσαν το μύθο του. Αυτό γινόταν δεδομένο όσο περνούσε η ώρα. Η ανανέωση έφερνε ως συνοδοιπόρο του στο μακρύ ταξίδι τη 13χρονη Gianna, ακριβώς εκείνη που υπολόγιζε να κουβαλήσει την κληρονομιά του στο παρκέ. Το μούδιασμα γινόταν παρατεταμένο. Οτιδήποτε ζων είχε σημασία ως εκείνη τη στιγμή, εξατμίστηκε. Μόλις 41 χρόνων, γεννημένος στις 23 Αυγούστου του 1978.

Λες και ήταν τόσο άπληστος, τόσο αποφασισμένος να γίνει ο πραγματικός αυτοκράτορας του πλανήτη, που ο ίδιος αποφάσισε ότι αυτό που του έμενε να κάνει ήταν να σκοτωθεί νωρίς, κατά το ‘ζήσε γρήγορα πέθανε νέος’, με τον πιο δραματικό τρόπο, σε μία εποχή που ακαριαία ο θρήνος θα εξαπλωνόταν σε κάθε μέρος του πλανήτη και που θα υπενθύμιζε, λες και χρειαζόταν υπενθύμιση, την καταιγιστική παρουσία του μέσω της τρανταχτής απουσίας.