Ο Mario Götze μεταβόλισε κάθε δυσκολία και επιστρέφει σαν ήρωας στην Εθνική Γερμανίας

Ο κόσμος δε γνώριζε, έλεγε διάφορα. Ότι δε δουλεύει, ότι ξενυχτάει, ότι δεν προσέχει τι και πόσο τρώει. Ενώ συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Ο Γερμανός μεσοεπιθετικός τηρούσε ευλαβικά αυστηρά προγράμματα διατροφής, έκανε τη μία προπόνηση μετά την άλλη, ακόμα κι όταν οι συμπαίκτες του είχαν ρεπό, «σαν δαιμονισμένος» είχε γράψει κάποτε το Kicker. Πίεζε τον εαυτό του πάνω από το όριο. Το αγνοούσε, αλλά έτσι έριχνε γροθιά στο μαχαίρι. Καθότι, στο τέλος της ημέρας, ήταν μια μάταιη προσπάθεια να λύσει ένα πρόβλημα με τον εντελώς λάθος τρόπο. Το σώμα του χρειαζόταν ξεκούραση και ειδικού τύπου μεταχείριση. Λόγω ενός πολύ συγκεκριμένου, αλλά αόρατου εχθρού.

Η λύση του μυστηρίου, η δύσκολη απόφαση

Ένας γιατρός στην Μπορούσια Ντόρτμουντ, στην οποία είχε επιστρέψει το καλοκαίρι του 2016 μετά τη νερόβραστη αγωνιστικά τριετία του στην Μπάγερν Μονάχου, ήταν ο σωτήρας του. Του ζήτησε να κάνει μια ειδική εξέταση που έδωσε τη λύση του μυστηρίου: Μεταβολική διαταραχή λόγω μυοπάθειας. Για το μέσο άνθρωπο, αυτό συνεπάγεται μικροενοχλήσεις και απουσία επιθυμίας για γυμναστική. Για έναν επαγγελματία αθλητή, οι μύες του οποίου εκτίθενται σε πολύ μεγαλύτερες πιέσεις, μπορεί να σημαίνει ως και τέλος καριέρας. Εξού ότι τα ΜΜΕ υποδέχτηκαν αυτή την είδηση σαν game over για το πάλαι ποτέ παιδί-θαύμα του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Τελικά δεν ήταν τόσο βαρύ ούτε μυστηριώδες. Ο ίδιος o Götze υπήρξε εξαρχής αισιόδοξος ότι θα μπορούσε να το ξεπεράσει. Αρκεί να έκανε αυτά που έπρεπε. Και τα έκανε. Για πρώτη φορά, άκουσε το σώμα του. Για πρώτη φορά, αποδέχτηκε πως αν συνέχιζε χωρίς να αλλάξει τίποτα θα χτυπούσε σε τοίχο. Ύστερα λοιπόν από μια πρώτη θεραπεία λίγων εβδομάδων, πήρε την πιο δύσκολη απόφαση. Να μείνει εκτός για το υπόλοιπο της σεζόν. Μετά την αποτυχία του στο Μόναχο, ήξερε πως το πιθανότερο ήταν πως έτσι θα καταστρεφόταν και το comeback του στην αγαπημένη του Μπορούσια. Αλλά θυσίασε το σήμερα για να έχει αύριο.

Η ξενιτειά και η αλλαγή (ποδοσφαιρικής) ζωής

Έπραξε ορθώς. Κι ας χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για να φανεί στην πράξη. Βασικά δεν είχε μόνο να καλύψει χαμένο χρόνο. Σε ένα βαθμό ήταν σαν να ξεκινούσε από την αρχή. Την αμέσως επόμενη των κακών μαντάτων σεζόν (2017-18) παρότι είχε κάποια καλά παιχνίδια, απέδωσε αρκετά κάτω από τα στάνταρ του. Τις επόμενες δύο, ξανά μετρίως μέτριος παρά τις κάποιες αναλαμπές, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτός που μπορούσε και ξέραμε άλλοτε. Ενισχύθηκε έτσι η κρατούσα άποψη πως ήταν ξοφλημένος. Και ότι αυτός που άλλοτε ο Felix Magath χαρακτήρισε ως «ταλέντο που βγαίνει μια φορά στον αιώνα» είχε βαδίσει σε ένα μονοπάτι καριέρας που τελείωσε άδοξα νωρίς.

Το συμβόλαιό του με τους Βεστφαλούς δεν ανανεώθηκε και ήταν λογικό βάσει πεπραγμένων. Σε εκείνο το κομβικό σημείο, είχε την οξυδέρκεια να καταλάβει πως αυτό που χρειαζόταν ήταν μια ριζική αλλαγή παραστάσεων. Αποφάσισε να αφήσει την Bundesliga. Ήταν Οκτώβριος του 2020 όταν ξενιτεύτηκε στην Ολλανδία. Στην Αϊντχόφεν συγκεκριμένα, που είχε τότε προπονητή τον συμπατριώτη του, Roger Schmidt. Σε δύο σεζόν με την PSV, κατέγραψε 77 συμμετοχές, 18 γκολ και άλλες τόσες ασίστ. Κυρίως, βρήκε ξανά τον εαυτό του, την πίστη σε αυτόν. Αποκτώντας πρώτα ισορροπία. Υιοθέτησε την κατάλληλη διατροφή για την περίπτωσή του, μαζί με τη σωστή ρουτίνα εκγύμνασης και αποθεραπείας. Δεν «καιγόταν» πια στις προπονήσεις. Η γιόγκα και πολεμικές τέχνες όπως το taekwondo ήρθαν να συμπληρώσουν τα κενά. Να τον οδηγήσουν σε αρμονία σώματος και πνεύματος. Παραλλήλως, έγινε μπαμπάς (του μικρού Rome) κι αυτόν τον έκανε να καταλάβει πως υπάρχουν απείρως πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από ένα γκολ που μπήκε ή δεν μπήκε.

Πίσω στη Γερμανία, πίσω και στην Εθνική

Από αυτό το σημείο πάντως μέχρι να κληθεί ξανά στην Εθνική, στην οποία είχε να παίξει από το 2017, μεσολαβούσε μια πολύ μεγάλη απόσταση που δεν θεωρούταν ιδιαίτερα πιθανό να καλυφθεί. Για δες όμως που κατάφερε (ξανά) να διαψεύσει τα προγνωστικά. Ο Hansi Flick δεν τον κάλεσε στην αποστολή των «πάντσερ» για το Κατάρ γιατί ελπίζει σε κάποιου είδους ώθηση από το πνεύμα του 2014. Δεν είναι τέτοιος τύπος ο πρώην προπονητής της Μπάγερν, ποτέ δεν ήταν. Αν κάλεσε τον Götze το έκανε μόνο και μόνο επειδή πιστεύει πως ο 30χρονος μεσοεπιθετικός έχει πράγματα να δώσει. Πολλά. «Είναι, πολύ απλά, ένας λαμπρός ποδοσφαιριστής, με λάμψεις ιδιοφυΐας. Είναι επίσης σε σούπερ κατάσταση, μπορεί να παίξει άνετα ως και τρία 90λεπτά την εβδομάδα», σχολίασε χαρακτηριστικά ο Γερμανός εκλέκτορας.

Το βαρύ σαν ιστορία γκολ μπήκε… νωρίς

Μερικά γκολ τα έχουμε δει τόσες φορές που καταλήγουν τρόπον τινά να μας τυφλώσουν, αρχίζοντας να μοιάζουν εύκολα. Ενώ μόνο αυτό δεν είναι. Τέτοιο ακριβώς ήταν το νικητήριο (1-0), στην παράταση κόντρα στην Αργεντινή, που έχρισε τους Γερμανούς παγκόσμιους πρωταθλητές. Η γλυκιά σέντρα του Andre Schurrle και μετά το κατέβασμα με το στήθος, το σουτ στην κίνηση και το γκολ από τον Mario Götze, που έγινε έτσι ο ήρωας ενός ολόκληρου έθνους. Είχε μπει αλλαγή στις καθυστερήσεις του τελικού στο «Μαρακανά». Για να τον ντοπάρει ψυχολογικά, λίγο πριν μπει, ο Joachim Löw του είπε μια θρυλική ατάκα: «Βγες έξω και δείξε πως είσαι καλύτερος από τον Messi». Κι όντως, για μια βραδιά, έγινε. Ο ίδιος πάντως, είπε κάτι εξόχως ενδιαφέρον τις προάλλες. «Αν μπορούσα να γράψω ξανά την ιστορία, θα έβαζα το νικητήριο γκολ σε Μουντιάλ στα 35 μου και μετά θα σταματούσα να παίζω». Με άλλα λόγια, παραδέχτηκε πως συναντήθηκε πολύ νωρίς με την υπέρτατη δόξα.

Μαγνήτης κριτικής στο Μόναχο

Μόλις 22 ετών ήταν, πολύ μικρός δηλαδή για να καταλάβει ακριβώς πόσο μεγαλειώδες ήταν αυτό που είχε πετύχει και να το διαχειριστεί. Κοντά 20 μέρες μετά το θρίαμβο στη Βραζιλία ξεκίνησε προετοιμασία με την Μπάγερν, το πρώτο του ματς ήταν για το Κύπελλο Γερμανίας, κόντρα σε ομάδα Γ’ Κατηγορίας. Του είχε φανεί πολύ περίεργο. Οιωνός θα λέγαμε, καθώς γενικώς στο Μόναχο τα βρήκε περίεργα, ποτέ δεν δικαιώθηκε για την επιμονή του να δουλέψει με τον Pep Guardiola, αμέσως μετά τον Jürgen Klopp παρεμπιπτόντως.

Έμοιαζε λες και δεν μπόρεσε ποτέ να αποτινάξει την αρνητική ενέργεια που του έστειλαν οι οπαδοί της Ντόρτμουντ όταν τους άφησε. «Ιούδας», «αχάριστος φιλάργυρος» και πόσα ακόμη τέτοια, άσχημα, βαριά, η αγάπη για το δικό τους παιδί έγινε μίσος. Βλέποντάς το με την άνεση του κατοπινού παρατηρητή, δεν είναι πως ήταν καταστροφικός με τους Βαυαρούς. Αλλά ό,τι κι αν έκανε δεν ήταν ποτέ αρκετό. Φαν και δημοσιογράφοι ίσως συγχωρούσαν τις ασυνέπειες αυτές σε άλλον. Αλλά όχι σε αυτόν. Έλκυε την κριτική σαν μαγνήτης, δεν του αναγνωριζόταν το παραμικρό ελαφρυντικό.

Οκτώ χρόνια μετά, ποτέ μη λες ποτέ

Στην πραγματικότητα, ήταν αυτό το ύπουλο πρόβλημα υγείας που τον φρέναρε. Δεν μάθαμε έτσι ποτέ ως πού πραγματικά μπορούσε να φτάσει. Ναι, σίγουρα, δεν τον έχουν πάρει και τα χρόνια, στα 30 του. Αλλά έχασε καιρό, έχασε πράγματα που δε γυρίζουν πίσω. Ας κρατήσουμε πάντως ότι είναι ξανά εδώ. Εκπροσωπώντας αυτό το σπάνιο είδος elegant παικτών που είναι δύσκολο να ταξινομήσεις, αλλά έχουν μέσα τους τη μαγεία. Φαντασία, αψεγάδιαστη τεχνική κατάρτιση και ιδιοφυΐα σε σκέψη-εκτέλεση.

Ό,τι και να γίνει στο Κατάρ, ο Mario Götze θα πρέπει να λογίζεται ήδη ως success story. Έχει γυρίσει από σημείο που η πλειονότητα θα είχε βυθιστεί, είναι χαρούμενος με όσα έχει και με αυτό που κάνει. Και ναι, Messi δεν έγινε ποτέ, ούτε καν πλησίασε με εξαίρεση εκείνη τη μαγική βραδιά της 13^ης Ιουλίου του 2014. Αλλά τουλάχιστον προς ώρας έχει κάτι που ο Αργεντινός σούπερ σταρ δεν διαθέτει. Το δικαίωμα να καμαρώνει και να χαίρεται επειδή πέτυχε το νικητήριο γκολ σε τελικό Μουντιάλ. Αυτό δηλαδή που ονειρεύεται κάθε ποδοσφαιριστής. Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε και επιστρέφοντας σε Παγκόσμιο Κύπελλο φιλοδοξεί να το κατακτήσει για δεύτερη φορά. Με δικό του γκολ; Ποτέ μην λες ποτέ. Αυτός μας το δίδαξε, τόσο ηχηρά και όμορφα.   

Για αλλόκοτες ιστορίες στοιχήματος, ψαγμένα προγνωστικά Μουντιάλ, στατιστικά, αναλύσεις αγώνων μπείτε στο www.matchmoney.com.gr.