Το ιταλικό θαύμα του Paolo Rossi

Στην Ιταλία της δεκαετίας του 1980, το “Paolo Rossi” ήταν το πιο κοινό όνομα που μπορούσε να έχει μία ψεύτική πιστωτική κάρτα ή το όνομα σε μηχανισμό φαξ με το οποίο ενδεχομένως εξηγούσαν το πώς γίνονται οι εκλογές σε φερέλπιδες δημοτικούς συμβούλους και δημάρχους. Ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσε ένας μετανάστης ταξιτζής στο Buenos Aires της Αργεντινής προσπαθώντας να πιάσει κουβέντα με τους επιβάτες του για «κάτι» γνωστό, ιταλικό. Ένα ονοματεπώνυμο, 10 γράμματα, ένας ποδοσφαιριστής που έγινε θρύλος σε συγκεκριμένο χρόνο και μέρος, στα γήπεδα της Ισπανίας, τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου του 1982.

Συνολικά μέτρησε έξι γκολ στα τρία πιο σημαντικά ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τα οποία απέκτησαν μυθική διάσταση μέσω των τηλεοπτικών μεταδόσεων της εποχής. Η επίδοση του Paolo Rossi στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 ήταν αυτή που συνέθεσε τον αρχέτυπο του Iταλού leader, του παίκτη που παίρνει την ομάδα στις πλάτες του από την γη και την εκτοξεύει στον γαλαξία των ονείρων.

Ο Sandro Tonalli, o Federico Chiesa, o Roberto Soriano, o Jorginho και όλοι οι παίκτες που απαρτίζουν τη σημερινή Εθνική Ιταλίας του Roberto Mancini, έχουν ανοίξει ξανά το βιβλίο των θαυμαστών ιστοριών του ιταλικού ποδοσφαίρου και ταξιδεύουν με το μυαλό σε αυτό το παραμύθι, που έχει και όνομα.

O Μπάσταρδος Γιος

Η θριαμβευτική πορεία του Rossi στο Μουντιάλ του 1982 έμοιαζε με λαμπερό φως σε δωμάτιο απομόνωσης. Απομόνωση ήταν η λέξη που στριφογυρνούσε στο μυαλό του 24χρονου Rossi στις αρχές του 1980, όταν με αφορμή το σκάνδαλο στημένων αγώνων Totonero, η Milan και η Lazio έπεφταν στην Β’ κατηγορία, ενώ επιβάλλονταν βαριές ποινές αφαίρεσης βαθμών σε πέντε ακόμα σωματεία.

Ο Rossi βρισκόταν κι εκείνος κατηγορούμενος ως ένας εκ των «στημένων» παικτών και η τιμωρία του έμοιαζε με μαχαιριά: αποκλεισμός από την αγωνιστική δράση της Εθνικής Ιταλίας για 3 χρόνια (με έφεση έπεσε στα 2). Η δική μας εθνική Ελλάδος ευτύχησε να βρει την Ιταλία (χωρίς τον Paolo Rossi στη σύνθεσή της) και να πετύχει μια ιστορική ισοπαλία για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Rossi δεν σταμάτησε να επικαλείται την αθωότητά του και όταν ο προπονητής της Εθνικής Ιταλίας, Enzo Bearzot, τον κάλεσε στην αποστολή της ομάδας, έκλεισε τα αυτιά του.

Παρίστανε πως δεν άκουγε τους, χολωμένους από θυμό, οπαδούς να τον αποκαλούν «μπάσταρδο πίθηκο» και «χοντρό» και έμεινε προσηλωμένος στο στόχο. Όταν η Ιταλία κλήθηκε να αντιμετωπίσει την (αήττητη σε 4 αγώνες με εντυπωσιακές εμφανίσεις) Βραζιλία και την Αργεντινή του Maradona, όλοι πίστευαν πως η πρόωρη επιστροφή στη Ρώμη ήταν μία τυπική διαδικασία 180 λεπτών.

Ο Rossi είχε διαφορετική γνώμη. Μετά από νίκη κόντρα στην Αργεντινή με 2-1, ένας παίκτης με φαινομενικά «συνηθισμένη» κοψιά, που όμως οσμιζόταν το γκολ όπως το λαγωνικό το θήραμα, μέτρησε 3 γκολ κόντρα στην Βραζιλία, στέλνοντας την Ιταλία στον ημιτελικό απέναντι στην Πολωνία. Στον ημιτελικό, πέτυχε δύο ακόμα τέρματα και με ένα ακόμα στη Δυτική Γερμανία, στον τελικό της διοργάνωσης, χάρισε το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ιταλία. Ο ίδιος κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα.

Τα highlights των ατομικών επιδόσεών του Paolo Rossi

Vicenza (1976-1979) – Perugia (1979-1980): 94 συμμετοχές/60 γκολ
Juventus (1981-1985): 83 συμμετοχές/24 γκολ
Εθνική Ιταλίας (1977-1986): 48 συμμετοχές/20 γκολ

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ORIGINALS

Ποιος παίκτης της Εθνικής Ιταλίας είσαι;

Επιμύθιο εξιλέωσης

O Paolo Rossi επέστρεψε στο ιταλικό πρωτάθλημα και συνέχισε να σκοράρει κατά ριπάς, ενώ στη δύση της καριέρας του δεν είπε όχι σε νέες προκλήσεις με τις φανέλες των Milan και Hellas Verona αντίστοιχα.

O ίδιος δεν σταμάτησε να περιγράφει την επίδοσή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας ως μια «προσωπική εξιλέωση» για την οποία δεν έκρυβε την χαρά του για τον τρόπο που συνέβη, αλλά και την θλίψη για το πόσο γρήγορα έφτασε στο τέλος τής αυτή η μυθική ιστορία που τη συνόδεψε. H έννοια της «ρεβάνς», ως μια συνθήκη ανάδειξης του μεγαλείου ενός αμφιλεγόμενου αθλητή, θα περιγράφεται πάντα με δέκα γράμματα: “PaoloRossi”.