10 inside ιστορίες από το Gagarin 205

Το Space Week του ΟΝΕΜΑΝ, αλλά και τα 10 κεράκια που έσβησε πριν λίγες εβδομάδες το πιο κραταιό συναυλιάδικο της Αθήνας ήταν εξαιρετικές αφορμές για ένα αφιέρωμα στο Gagarin 205.

Πιθανότατα, αν βάλουμε πενήντα διαφορετικούς ανθρώπους να φτιάξουν ένα top-10 των στιγμών που έχουν ζήσει εκεί, θα αποκτήσουμε πενήντα διαφορετικά top-10. Έτσι, το ΟΝΕΜΑΝ με παράδοση στην απονομή δικαιοσύνης και στο να απευθύνεται πάντα στον σωστό άνθρωπο, ανέθεσε το βάρος ενός τίμιου best-of στιγμών στην υπεύθυνη επικοινωνίας και Τύπου του Gagarin, τα τελευταία δύο χρόνια. Α, και το Fashionism δικό της είναι.

Για όσους δεν τα ξέρουν πολύ καλά, αν ο Νεντ Σταρκ ήταν το καλύτερο Χέρι του Βασιλιά που γνώρισε μέχρι σήμερα ο κόσμος του Game of Thrones, τότε η Χρύσα Οικονομοπούλου είναι το αντίστοιχο Hand of the King στο Gagarin. (Δεν της είπα ποτέ ότι θα γράψω κάτι τέτοιο, δεν ξέρω πώς θα το έπαιρνε).

Επικά live στη Λιοσίων, όχι τόσο επικά live στη Λιοσίων, καινοτόμα Torture Garden και Greek Cult Film Festivals, σημαντικά bazaar και ελληνο-indie live, αλλά αυτές είναι οι καλύτερες στιγμές της Χρύσας, και, ναι, τις σεβόμαστε εξ ορισμού.

“10 Στιγμές στο Gagarin, σε τυχαία σειρά”, από τη Χρύσα Οικονομοπούλου

(αυτή είναι η Χρύσα, σε μια φωτογραφία που επιμελήθηκε η ίδια, τι-άλλο-θα-κάνει-δηλαδή)

1. “Τον Σεπτέμβριο του 2010 έπαιξαν οι Electric Litany – ήταν η μόνη συναυλία στην οποία πήγα όντας 5 μηνών έγκυος, επειδή νόμιζα ότι μπορούσα να τα καταφέρω, και όντως, το μόνο μου πρόβλημα ήταν η ορθοστασία. Με θυμάμαι να έχω βγάλει όλη τη βραδιά στη σκάλα, χωρίς να μπορώ να πιω ποτό και με ένα μωρό να κλωτσάει επιδοκιμάζοντας τους Litany, ακριβώς όπως και η μάνα”.

2. “Στους Madrugada όλες οι γκόμενες ρουφούσαμε μύξες (όλες τις φορές). Πού να ξέραμε ότι μετά θα μας λέγαν ότι δεν ήταν αρκετά αλτέρνατιβ. Παραμένουν από τις αγαπημένες μου μπάντες φυσικά, είμαι αμετανόητη”.

3. “Το ωραιότερο λάιβ που είδα όσον καιρό δουλεύω εκεί ήταν αυτό των Gallon Drunk. Αντρίκιο ροκενρόλ με έναν τρόπο στιλάτο (για εμένα που είμαι κορίτσι έχουν σημασία αυτά) και ο James ένας φρόντμαν που παραδοσιακά πρέπει να ρίχνει γυναίκες ξεκουμπώνοντας απλώς τον γιακά του πουκαμίσου του, ας πούμε. Μπάντα για σεμινάριο”.

4. “Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βραδιά με ελληνικές μπάντες που διασκεύαζαν Smiths, για τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του The Queen Is Dead.

Είχα επιφορτιστεί με επιμέλεια παραγωγής – ήταν σαν να έχεις βάλει έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να μετράει ως το 10, να κρατάει το ταμείο, ας πούμε. Θα χρησιμοποιήσω το κλισέ «έμαθα πολλά όμως». Γνώρισα κάτι φανταστικούς τύπους, επιβεβαιώθηκαν και όσα πίστευα ως τότε για την περιβόητη «indie σκηνή», τι άλλο να ζητήσεις”.

5. “Αξέχαστη η συναυλία τού Marc Almond (2007). Σε κάποια στιγμή, ενώ είχε ζητήσει πολλές φορές να χαμηλώσουν τα φώτα, διακόπτει το λάιβ, βάζει το χέρι στο πρόσωπο και λέει «πάρτε τα φώτα τέλος πάντων από τα μάτια μου», τόσο θεατρικός, τόσο drama queen… για μήνες το έκανα και μόνη μου στο σπίτι”.

6. “Για εμένα η πιο μεγάλη ιστορία επανόδου (comeback που λέμε) είναι νομίζω του Νικήτα Κλιντ. Πολύς πόλεμος, πολλή κακία, πολλές φήμες – τελικά έχω να το λέω, πρόκειται για έναν από τους καλύτερους συνεργάτες.

Τα soldout των Ρόδες United τα χαίρομαι πάντα σαν να είναι δικιά μου η μπάντα. Ο Νικήτας με ευχαριστεί και από σκηνής, τέτοιος είναι. Τόσο φανταστικός”.

7. “Φέτος είδα πρώτη φορά και τον Σαββόπουλο – από ό,τι κατάλαβα πρέπει να ήμουν η μόνη, γιατί άνθρωποι της ηλικίας μου τον έχουν λέει δει 10 και 15 φορές. Δεν άκουγα ποτέ Σαββόπουλο, συγκλονίστηκα κάπως από την εκτέλεση του Μπάλου, μου φάνηκε σαν να έβλεπα λάιβ prog rock. Ήταν ένα άρτιο καλλιτεχνικό προϊόν”.

8. “Στη διήμερη επανένωση των Last Drive τον Μάιο του 2007 είδα άγνωστους σκληρούς άντρες με ασπρισμένους κροτάφους να κλαίνε πάνω από τις μπίρες τους. Και τις δύο μέρες. Οι ίδιοι”.

9. “Ο Morrissey στο Gagarin, δεν έχω να πω άλλα – εκτός από το ότι στο Smiths tribute που σου είπα παραπάνω, κάποιος από το κοινό πιάνει μέλος μιας από τις μπάντες ενώ κατέβαινε από τη σκηνή και του λέει «αίσχος. Εδώ πάνω έχει παίξει ο Μόρισεϊ!». Μάλλον δεν ενέκρινε τη διασκευή”.

10. “Φυσικά, δεν μπορώ να μην αναφέρω την Τζένη Βάνου, στο περσινό Party Romantika. Το αφεντικό (που μισεί να τον λέμε αφεντικό, χεχε), γνωστός αισθηματίας, ήταν συγκινημένος, το gay crowd παραληρούσε και από τα τραπέζια σηκώνονταν και φώναζαν «είσαι η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας» σε μια γυναίκα που στεκόταν στη σκηνή σχεδόν ντροπαλή”.

(φωτό: Χρήστος Σαρρής, www.spiritualstudio.com, www.christossarris.com)

Περιμένουμε και τις δικές σας αγαπημένες Gagarin στιγμές στα σχόλια. Προσωπικά, καλύπτομαι μέχρι το επόμενο μεγάλο αφιέρωμα με το 8 της Χρύσας. Ντροπή που δεν ήμουν εκεί στο Morrissey, αλλά έχω φάει το Gagarin με το κιλό (ειδικά τα χρόνια που δεν δούλευα).

Από Διάφανα Κρίνα μέχρι Yianneis και από Fuzztones μέχρι Κωνσταντίνο Βήτα, αυτό που ένιωσα στο πρώτο live των Last Drive μετά την επανένωσή τους το 2007 το ένωσα μόνο με το The Wall του Roger Waters στην Αθήνα και λίγο νωρίτερα στο Άρνεμ στην Ολλανδία.

Την Παρασκευή 26 Απριλίου, ο Παύλος Παυλίδης ανεβαίνει ξανά στην σκηνή του Gagarin 205. Διάστημα, ακούει;