20 ταινίες για το Πάσχα που δεν είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ

Οι ταινίες για το Πάσχα δεν χρειάζεται να είναι βιβλικά έπη. Δεν χρειάζεται καν να αφορούν τον Χριστό και τα Πάθη του, ή κάποιον Άγιο (αν και θα βρεις ορισμένες τέτοιες παρακάτω).

Οι ταινίες που ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα του Πάσχα μπορεί απλώς να αφορούν τον αλτρουισμό και τη θυσία, ή να εξερευνούν τη θρησκεία και την πίστη.

Παρακάτω θα βρεις εναλλακτικές ταινίες για το Πάσχα που δεν είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ή το Μπεν Χουρ:

Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (Il Vangelo Secondo Matteo) – 1964

Ένα βιβλικό έπος που μόνο ο μαρξιστής αντιφρονούντας Pier Paolo Pasolini θα μπορούσε να κάνει. Μία πιστή διασκευή του Ευαγγελίου του Ματθαίου που περιγράφει τη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού, του οποίου η ακλόνητη συμπόνια για τους φτωχούς και η καταδίκη της ηθικής υποκρισίας τον καθιστούν μία απροσδόκητη ενσάρκωση της κοσμοθεωρίας του ίδιου του σκηνοθέτη. Σίγουρα η πιο Πάσχα ταινία της λίστας.

Ο Λόγος (Ordet) – 1955

Ο Carl Dreyer διασκευάζει το έργο του Kaj Munk και ακολουθεί τους τρεις γιους ενός Δανού ευσεβούς αγρότη που έχουν πολύ διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο μικρότερος γιος συμμερίζεται τη θρησκεία του πατέρα του, ο μεγαλύτερος γιος έχει χάσει την πίστη του, και το μεσαίο παιδί έχει παραληρήσει και διακηρύσσει ότι είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Όταν η σύζυγος του αγρότη θα βιώσει έναν δύσκολο τοκετό, η πίστη όλων τους θα τεθεί σε δοκιμασία.

Θέτοντας σε αμφισβήτηση τον όρο οργανωμένη θρησκεία, το Ordet (Ο Λόγος) είναι μία πρόκληση για τη δογματική ορθοδοξία, και χτίζει υπόκωφα προς μία συγκλονιστική, θαυματουργή κορύφωση.

Ένας Προφήτης Μα Τι Προφήτης (Life of Brian) – 1979

Κάτι παραπάνω από σαράντα χρόνια πριν, καθώς η νεοεκλεγείσα πρωθυπουργός Margaret Thatcher απολάμβανε ακόμα τη δημοτικότητά της, η Μέση Αγγλία έβραζε από οργή μπροστα στις αναφορές της νέας ταινίας των Monty Python, σχετικά με έναν άτυχο ακτιβιστή του Λαϊκού Μετώπου της Ιουδαίας που εκλαμβάνεται λανθασμένα ως ο Υιός του Θεού. Τέσσερα χρόνια μετά το Monty Python and the Holy Grail, οι έξι θρυλικοί Βρετανοί (Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones, Michael Palin) κωμικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους για ακόμα μία φορά, λέγοντας μία οδυνηρά ξεκαρδιστική ιστορία ενός απλού ανθρώπου του οποίου η μεγαλύτερη ατυχία ήταν το γεγονός ότι γειτόνευε με τον Ιησού.

Το Life of Brian που επικρίθηκε έντονα από την Καθολική εκκλησία για τη βλάσφημη, αιρετική του φύση και απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Νορβηγίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και ακόμη και σε πολλές περιοχές στη Μεγάλη Βρετανία, είναι ένα έξυπνα πλαισιωμένο σχόλιο για την ανειλικρίνεια και την κενότητα της οργανωμένης θρησκείας, ένα χιουμοριστικό χτύπημα τόσο για την Εκκλησία όσο και για τη βρετανική πολιτική κατάσταση της εποχής, μία σάτιρα για τα βιβλικά κινηματογραφικά έπη και τον κοινωνικό κομφορμισμό. Ιδανικό για ένα αντισυμβατικό Πάσχα.

Ο Γαλαξίας (La Voie Lactée) -1969

Η πρώτη ταινία του Luis Buñuel από αυτές που αργότερα ανακοινώθηκε από τον ίδιο ως ανεπίσημη τριλογία (μαζί με το Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας και Το Φάντασμα της Ελευθερίας) για «την αναζήτηση για την αλήθεια», ο Γαλαξίας αποδομεί τολμηρά σύγχρονες και παραδοσιακές απόψεις για τον καθολικισμό με φασαριόζικο σουρεαλισμό.

Δύο Γάλλοι ζητιάνοι, σημερινοί προσκυνητές καθ’ οδόν προς την ιερή πόλη Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας, χρησιμεύουν ως αφηγητές του Buñuel για μία ιστορία αιρέσεων που αφηγείται με παραλογισμό, γεμάτη εικόνες που συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο αξιομνημόνευτων (εσταυρωμένες καλόγριες) και ξεκαρδιστικών (ο Ιησούς που σκέφτεται να κάνει ένα καλό ξύρισμα) του Buñuel. Μία διαβολικά διασκεδαστική ματιά στα μυστήρια του φανατισμού, ο Γαλαξίας παραμένει ένα πολυσυζητημένο έργο του μεγαλύτερου σκεπτικιστή του κινηματογράφου.

Ο Τελευταίος Πειρασμός (The Last Temptation of Christ) – 1988

Σε σκηνοθεσία του Martin Scorsese, ο Τελευταίος Πειρασμός προσφέρει μία ευρεία και συνάμα μυθιστορηματική εξερεύνηση του Ιησού από τη Ναζαρέτ, αποκαλύπτοντας έναν άνθρωπο με διττή φύση, του οποίου οι εσωτερικοί αγώνες, οι δαίμονες και οι εκκλήσεις από τον Θεό έρχονταν σε αντιπαράθεση. Η ταινία του Scorsese, το σενάριο της οποίας υπογράφει ο Paul Schrader του Ταξιτζή, βασίζεται φυσικά στο αμφιλεγόμενο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη. Ό,τι πρέπει για Πάσχα.

Μαύρος Νάρκισσος (Black Narcissus) – 1947

Αυτή η εκρηκτική δημιουργία για τη σύγκρουση μεταξύ πνεύματος και σάρκας είναι η επιτομή του αισθητού στυλ του Michael Powell και του Emeric Pressburger. Μία ομάδα από μοναχές αγωνίζονται να ιδρύσουν ένα μοναστήρι στα Ιμαλάια, ενώ η απομόνωση, οι ακραίες καιρικές συνθήκες, το υψόμετρο και οι πολιτισμικές συγκρούσεις, συνωμοτούν για να τις τρελάνουν.

Μία σκοτεινά μεγαλειώδης ταινία που κέρδισε Όσκαρ για την καλλιτεχνική διεύθυνση του Alfred Junge και την κινηματογράφηση του Jack Cardiff, ο Μαύρος Νάρκισσος είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα δύο πραγματικών οραματιστών αλλά και του έγχρωμου κινηματογράφου συνολικά.

Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo a Milano) – 1951

Όταν η Lolotta βρίσκει ένα μωρό στο λάχανο της, το μεγαλώνει σα δικό της. Χρόνια αργότερα, εκείνη πεθαίνει και ο μικρός Toto καταλήγει στον δρόμο. Ο μικρός θα μπλέξει με μία παρέα αστέγων, το καταφύγιο των οποίων βοηθάει να οργανωθεί σε ένα πιο βιώσιμο, οργανωμένο περιβάλλον. Όλα είναι ρόδινα λοιπόν, μέχρι που ανακαλύπτεται πετρέλαιο κάτω από τη συγκεκριμένη μάντρα, και ένας αδίστακτος καπιταλιστής προσπαθεί να τους διώξει από εκεί.

Χρονολογικά τοποθετημένο ανάμεσα σε δύο από τα κλασικά νεορεαλιστικά έργα του Vittorio De Sica και του σεναριογράφου Cesare Zavattini, τους Κλέφτες ποδηλάτων (1948) και το Umberto D. (1952), αλλά ελαφρύτερο σε διάθεση, το Θαύμα στο Μιλάνο είναι ένα νεορεαλιστικό παραμύθι με την πεποίθηση ότι το κοινωνικό σχόλιο δεν χρειάζεται να είναι νηφάλιο για να είναι αποτελεσματικό.

Το Θαύμα στο Μιλάνο μοιράζεται την τολμηρή αίσθηση του φανταστικού με το A Matter of Life and Death των Powell και Pressburger τους οποίους βρήκαμε παραπάνω – τις φασματικές φιγούρες, το παράλογο χιούμορ, τις εισβολές από το ουράνιο πεδίο στο γήινο. Οι πνευματικές χειρονομίες της ταινίας βρίσκονται κάπου ανάμεσα στη λαϊκή μαγεία και τη χριστιανική εικονογραφία (τα ιπτάμενα σκουπόξυλα, τα μαγικά λευκά περιστέρια). Ο De Sica δήλωσε ρητά ότι οι ταινίες του είχαν μια «χριστιανική -ή απλώς ανθρώπινη- αίσθηση της συντροφικότητας», και θα μπορούσε να υποστηριχθεί η ιδέα ότι ο Totò είναι και ο ίδιος αγγελικός. Είναι τόσο καλός για αυτόν τον κόσμο που πρέπει να αναρωτιέσαι εάν στην πραγματικότητα ανήκει σε κάποιον άλλο. Αξίζει για Πάσχα, μη σου πω και για Χριστούγεννα.

Στην Τύχη ο Μπαλταζάρ (Au Hasard Balthazar) -1966

Τα ζώα-πρωταγωνιστές είναι παραδοσιακά οι ήρωες συναισθηματικών ιστοριών για παιδιά. Το τραγικό όμως αριστούργημα του Robert Bresson για τα βάσανα ενός γαϊδάρου παρουσιάζει ένα βάναυσα απαισιόδοξο όραμα. Τιμωρημένος και κακοποιημένος, ο Μπαλταζάρ πάει από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, μαρτυρώντας σιωπηλά τη μικροπρεπή σκληρότητα των ανθρώπινων αφεντικών του. Ο Bresson ήταν Καθολικός και η ιστορία του αυτή έχει ερμηνευτεί ως χριστιανική αλληγορία. Τα αυστηρά, συγκεντρωμένα πλάνα του σκηνοθέτη, που περιορίζονται σε λεπτομέρειες σκηνών προκειμένου να διαφωτιστεί το σύνολο, και η ελεγχόμενη χρήση του ήχου για να υπονοήσει δραστηριότητες εκτός οθόνης, δημιουργούν μία μοναδικά πυκνή, πλούσια σε υφή ταινία. Ο Jean-Luc Godard είχε προτείνει ότι το Balthazar περιείχε «τον κόσμο σε μιάμιση ώρα».

Ο Καταδικασμένος (Ikiru) – 1952

Ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα του Akira Kurosawa, το Ikiru, επιβεβαιώνει τη ζωή μέσα από μία εξερεύνηση του θανάτου. Ο Takashi Shimura υποδύεται υπέροχα τον Kanji Watanabe, έναν γερασμένο γραφειοκράτη με καρκίνο στο στομάχι που ωθείται να βρει νόημα κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του. Με μία καινοτόμα για την εποχή του διμερή δομή και με αφαιρετική σαφήνεια, το Ikiru είναι μια πολυδιάστατη ματιά στο τι σημαίνει να είναι ζωντανός.

Δεν είναι θρησκευτική ταινία, όμως το μήνυμά της είναι οικουμενικό και ξυπνάει αλτρουιστικά και καλοπροαίρετα συναισθήματα, ευγενή δηλαδή συναισθήματα που πολλοί θέλουν ή και περιμένουν από μία ταινία το Πάσχα. Έχει επίσης και μία αξέχαστη σκηνή με ένα μικρό ψεύτικο λαγουδάκι, κάτι είναι και αυτό.

Δαμάζοντας τα Κύματα (Breaking the Waves) – 1996

Μια νεαρή γυναίκα προχωράει μελανιασμένη σε ταραγμένα κύματα, σε μία μικρή βάρκα. Προορισμός της είναι μια φορτηγίδα, στην οποία την περιμένουν άνδρες που την κοιτάζουν σαν αρπακτικά. Είναι βέβαιο ότι εισέρχεται σε μία πολύ επικίνδυνη κατάσταση, όμως εκείνη κοιτάζει με τόλμη, κατευθείαν στο φακό της κάμερας, απτόητη και αποφασισμένη. Θα μπορούσε κανείς να την αποκαλέσει αφελή, αλλά από αυτή την κορυφαία σκηνή στην κλασική ταινία του Lars von Trier, ο θεατής γνωρίζει ότι είναι μία Ιππότης της Πίστης.

Αυτός ο αφοσιωμένος, ιδιόρρυθμος χαρακτήρας είναι η Bess McNeill, που ζωντανεύει σε μία παθιασμένη ερμηνεία η Emily Watson. Ο τυπικός πειραματισμός του δημιουργού, οι πολυάριθμες ασάφειες και η ασυμβίβαστη βιαιότητά του καθιστούν το Δαμάζοντας τα Κύματα μία σκληρή, αλλά αναμφισβήτητα ισχυρή εμπειρία. Δεν μοιάζει με τα θρησκευτικά έπη που θα δεις το Πάσχα. Το φιλμ χρησιμοποιεί μία απογυμνωμένη, μίνιμαλ αισθητική για να εξετάσει βαθιά τις έννοιες της πίστης, της αμφιβολίας, της αγάπης και του Θεού. Ως εκ τούτου καταφέρνει να προσεγγίσει το θείο μέσα από το απτό, το πνευματικό μέσα από το φυσικό.

Έβδομη Σφραγίδα (Det Sjunde Iyounseglet) -1958

Όταν ο απογοητευμένος Σουηδός Ιππότης Antonius Block (Max von Sydow) επιστρέφει από τις Σταυροφορίες και βρίσκει τη χώρα του να έχει πέσει θύμα του Μαύρου Θανάτου, προκαλεί τον Θάνατο (Bengt Ekerot) σε μία παρτίδα σκάκι για τη ζωή του. Βασανισμένος από την πεποίθηση ότι ο Θεός δεν υπάρχει, ο Block ξεκινάει ένα ταξίδι όπου συναντά τους ταξιδιώτες παίκτες Jof (Nils Poppe) και τη γυναίκα του, Mia (Bibi Andersson), και γίνεται αποφασισμένος να αποφύγει τον Θάνατο για αρκετό καιρό ώστε να προλάβει να κάνει μία λυτρωτική πράξη όσο ζει ακόμα.

Παίρνοντας τον τίτλο της από το Βιβλίο της Αποκάλυψης, η ταινία εξετάζει την κρίση πίστης του ιππότη κατά τη διάρκεια μιας σκοτεινής περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας, αντιμετωπίζοντας θεματικές υπαρξιακής αμφιβολίας που είχε δοκιμάσει τα νεύρα ενός κοινού στον απόηχο της φρίκης του πολέμου. Ο Ingmar Bergman διερευνά τη φύση της πίστης και το μαρτύριο της θνητότητας σε μία εκπληκτική αλληγορία της αναζήτησης του ανθρώπου για νόημα.

Χειμωνιάτικο Φως (Winter Light) – 1963

Ο πάστορας μία μικρής πόλης, ο Tomas Ericsson (Gunnar Björnstrand), εκτελεί μηχανικά τα καθήκοντά του μπροστά σε ένα εκκλησίασμα που ολοένα λιγοστεύει, συμπεριλαμβανομένης της πεισματικά αφοσιωμένης ερωμένης του, της Märta (Ingrid Thulin). Όταν του ζητείται να καθησυχάσει τον εξουθενωτικό φόβο ενός προβληματικού ενορίτη (Max von Sydow) σχετικά με τον πυρηνικό αφανισμό, ο Tomas διαπιστώνει έντρομος ότι δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο την αμφιβολία του.

Το Χειμωνιάτικο Φως αποτελεί την πιο συγκεντρωμένη εξερεύνηση του Σουηδού σκηνοθέτη σχετικά με τη σημασία της θρησκείας, και συγκεκριμένα του λουθηρανισμού. Μπορεί να έχει κάποια σημασία σε έναν κόσμο όπου – τουλάχιστον το 1962 – η πυρηνική απειλή κρέμεται αδιακρίτως πάνω από την ανθρωπότητα; Το φιλμ μας πιάνει από το λαιμό με μουδιασμένα δάχτυλα και απαιτεί απάντηση.

Πάνε οι μπαρόκ εικόνες, οι μεγαλειώδεις διάλογοι των κλασικών ταινιών του Bergman της δεκαετίας του 1950, όπως στην Έβδομη Σφραγίδα ή τις Άγριες Φράουλες. Ο Bergman περιορίζει το ύφος του σε ένα επίπεδο στο οποίο κάθε λέξη αντηχεί με σημασία, κάθε πλάνο είναι αψεγάδιαστο, και κάθε ερμηνεία είναι τόσο αυθεντική που σε κάνει να νιώθεις άβολα στη θέση σου.

Ακρότητες (First Reformed) – 2018

Ο Ernst Toller είναι ένας προτεστάντης ιερέας που καλείται να αντιμετωπίσει την απώλεια του γιου του, όπως και ερωτήματα σχετικά με την πίστη. Αυτά θα ενταθούν όταν θα συναντήσει τη Mary και τον Michael, ένα νεαρό ζευγάρι με σοβαρά προβλήματα.

Με όπλο μία υπνωτιστική λακωνικότητα και μία από τις καλύτερες ερμηνείες που έχει δώσει ο Ethan Hawke στην καριέρα του, το First Reformed προκαλεί, φιλοδοξεί, στοχάζεται και σοκάρει. Στρέφεται εναντίον του ήρωά του, εναντίον σου, μάλλον εναντίον και στον ίδιο του τον εαυτό. Η αποκαλυπτική κρίση της πίστης, η ανάγκη των ανθρώπων να συμφιλιώσουν την ύπαρξη της ελπίδας με έναν κόσμο που τους τη στερεί, μία αλλόκοτη, ονειρική σεκάνς μαγικού ρεαλισμού που δεν θα λειτουργούσε σε λιγότερο ικανά χέρια, όλα είχαν φτιάξει ένα από τα καλύτερα φιλμ του 2018 και μία επιστροφή σε φόρμα του Paul Schrader.

Stalker -1979

Η τελευταία σοβιετική ταινία του Andrei Tarkovsky είναι ένα μεταφυσικό ταξίδι σε ένα αινιγματικό μεταποκαλυπτικό τοπίο, και μία σπάνια κινηματογραφική εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Ένας μισθωμένος ξεναγός – ο Stalker – οδηγεί έναν συγγραφέα και έναν καθηγητή στην καρδιά της Ζώνης, τον απαγορευμένο χώρο μίας καταστροφής που είχε συμβεί στο παρελθόν. Εκεί οι τρεις άντρες τελικά εντοπίζουν το Δωμάτιο, ένα μέρος που φημολογείται ότι μπορεί να εκπληρώσει τις πιο βαθιές επιθυμίες.

Διασκευάζοντας ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας των Arkady και Boris Strugatsky, ο Tarkovsky δημιούργησε έναν καθηλωτικό κόσμο με πληθώρα λεπτομερειών και οργανική ατμόσφαιρα. Είναι μία θρησκευτική αλληγορία, μία αντανάκλαση σύγχρονων πολιτικών ανησυχιών, ένας διαλογισμός για τον ίδιο τον κινηματογράφο, που περιβάλλει τον θεατή ανοίγοντας ένα πλήθος πιθανών νοημάτων.

Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης (Francesco, giullare di Dio) – 1950

Σε μία σειρά από απλές και χαρούμενες βινιέτες, ο Roberto Rossellini και ο συν-σεναριογράφος Federico Fellini μεταφέρουν με αγάπη τις οικουμενικές διδασκαλίες του Αγίου του Λαού: ταπεινότητα, συμπόνια, πίστη και θυσία. Με υπέροχη φωτογραφία που θυμίζει τους μεσαιωνικούς πίνακες της εποχής του Αγίου Φραγκίσκου, και με ένα καστ μοναχών από το μοναστήρι Nocera Inferiore, ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης είναι ένα διαχρονικό και συγκινητικό πορτρέτο της αναζήτησης της πνευματικής φώτισης.

Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου (The Prince of Egypt) – 1998

Σε αυτή τη μεταφορά του βιβλίου της Εξόδου, ο Αιγύπτιος πρίγκιπας Μωυσής (Val Kilmer), αφότου ανακαλύπτει τις ρίζες του ως Εβραίος σκλάβος, ξεκινά μία προσπάθεια να ελευθερώσει τον λαό του από τη δουλεία. Όταν το αίτημά του απορρίπτεται από τον αδελφό του, Ραμσή (Ralph Fiennes), τον νέο φαραώ, μία σειρά από τρομακτικές πληγές θα πλήξουν την Αίγυπτο. Ο Μωυσής οδηγεί τελικά τους Ισραηλίτες στην ελευθερία χωρίζοντας την Ερυθρά Θάλασσα και πνίγοντας τον αιγυπτιακό στρατό, ενώ στη συνέχεια ο Θεός δίνει στον Μωυσή τις Δέκα Εντολές, έναν κατάλογο κανόνων που ο λαός του πρέπει να τηρεί.

Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου ήταν και παραμένει μία από τις πιο όμορφες ταινίες κινουμένων σχεδίων που έχουν γυριστεί ποτέ. Χρησιμοποιεί το CGI animation ως συνοδευτικό στις παραδοσιακές τεχνικές και όχι ως υποκατάστατό τους, με το ανθρώπινο άγγιγμα πίσω από τα αιγυπτιακά μνημεία, στις μοναχικές εικόνες της ερήμου, στο thrill της κούρσας των αρμάτων, και στις προσωπικότητες των χαρακτήρων. Ίσως η δεύτερη πιο καθαρόαιμο Πάσχα ταινία της λίστας.

Βρώμικο Σαββατοκύριακο (The Long Good Friday) – 1979

Ο Harold Shand, το αφεντικό του λονδρέζικου εγκλήματος που βρίσκεται στο επίκεντρο του Long Good Friday, είναι κάτι περισσότερο από ένας αντιήρωας. Είναι ένας Αντίχριστος, που ενώνει αστούς και βαρβάρους. Με τη “νόμιμη” βοήθεια αστυνομικών και δημοτικών συμβούλων, ο Shand ελέγχει μία εγκληματική αυτοκρατορία που βασίζεται στα πάντα πέρα από τα ναρκωτικά.

Σε αυτό το πυρετώδες θρίλερ του 1979 από τον John McKenzie που εκτυλίσσεται κάποια Μεγάλη Παρασκευή πριν το Πάσχα, ο Shand σχεδιάζει να αγοράσει τα ετοιμόρροπα ναυπηγεία του Λονδίνου και να τα αναπλάσει για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988. Η έκκλησή του για ένα «νέο Λονδίνο» απηχεί στο χριστιανικό κάλεσμα για μία «νέα Ιερουσαλήμ». Ωστόσο την ίδια Μεγάλη Παρασκευή που ο Shand συναντιέται με έναν αρχηγό της αμερικανικής μαφίας ώστε να σφραγίσουν μία οικονομική συνεργασία, κάποιος σκοτώνει δύο από τους στενότερους συνεργάτες του, επιχειρεί να δολοφονήσει τη μητέρα του και τινάζει στον αέρα την αγαπημένη του παμπ.

Mallrats – 1995

Είναι μάλλον δίκαιο να πούμε ότι ο Kevin Smith, ο δημιουργός που αγαπάει τους slackers όσο κανείς, ήταν στα καλύτερά του στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν ήταν και ο ίδιος ένας τέτοιος. Το Mallrats είναι αναμφίβολα η πιο διασκεδαστική ταινία του από εκείνη τη δεκαετία. Δεν είναι τόσο ιδιοσυγκρασιακό όσο το Chasing Amy ή τόσο έξυπνα ανατρεπτικό όσο το Dogma, έχει κωμική ισχύ και επεκτείνει το σύμπαν του Smith View Askew ενσωματώνοντας βασικούς χαρακτήρες όπως ο Jay και ο Silent Bob, τους οποίους είχε καθιερώσει για πρώτη φορά στο Clerks (1992). Αν αυτό δεν σε βάλει στο πνεύμα του Πάσχα, ίσως θα μπεις όταν δεις τον Jason Lee να μπλέκει σε καβγά με το πασχαλινό λαγουδάκι.

Ανθισμένες Μανόλιες (Steel Magnolias) – 1989

Έξι είδωλα του κινηματογράφου – η Sally Field, η Dolly Parton, η Shirley MacLaine, η Daryl Hannah, η Olympia Dukakis και η Julia Roberts – συναντιούνται σε μία ξεκαρδιστική, συγκινητική ιστορία ζωής, αγάπης και απώλειας σε μία μικρή κοινότητα της Λουιζιάνα. Στο επίκεντρο της παρέας βρίσκεται η πρόσφατα παντρεμένη και έγκυος Shelby, που διατηρεί τη χαρά της παρότι ο διαβήτης της θα μπορούσε να κάνει τον τοκετό απειλητικό για τη ζωή της. Τρομοκρατημένη από το ενδεχόμενο να χάσει τη μοναχοκόρη της, η M’Lynn αναζητά δύναμη και γέλιο στις τέσσερις πιο στενές φίλες της, καθώς παλεύει με τον βαθύτερο φόβο της για τον θάνατο, ώστε να γιορτάσει μαζί με τη Shelby το θαύμα της νέας ζωής.

Οι Ανθισμένες Μανόλιες είναι μία κλασική ιστορία για την οικογένεια και τη δύναμη των γυναικών που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και ένα κυνήγι αυγών για να νιώσεις Πάσχα.

Η Χώρα του Θεού (Godland) – 2022

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας νεαρός Δανός ιερέας αποστέλλεται σε κάποια απομακρυσμένη περιοχή της Ισλανδίας. Όσο βαθύτερα θα εισχωρεί στο ισλανδικό τοπίο, τόσο περισσότερο θα χάνει την αίσθηση της πραγματικότητάς του, της αποστολής του και του καθήκοντός του.

Ο Hlynur Pálmason που επανενώνεται εδώ με τον πρωταγωνιστή του στο Winter Brothers, έχει κατασκευάσει ένα ολοκληρωμένο έργο για το ηθικό, μεταφυσικό ταξίδι ενός ιερέα που δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι εύπεπτο, αλλά δεν χρειάζεται να είναι. Ο έτερος πρωταγωνιστής είναι η ίδια η περιοχή που αποτυπώνεται σε χερτζογκιανά πλάνα μεγάλης διάρκειας, πλούσια σε υφή, σε αναλογία διαστάσεων 4:3 που αναδεικνύει την αντίθεση μεταξύ του απέραντου τοπίου με την υποχρεωτικά στενότερη ανθρώπινη οπτική και τη στενομυαλιά του ιερέα.

Ο Pálmason και ο Elliott Crosset Hove φτιάχνουν έναν σχεδόν απωθητικό πρωταγωνιστή, μία τολμηρή προσβολή της ιδέας ότι η πίστη προικίζει όποιον την ασπάζεται με ταπεινοφροσύνη και καλοσύνη.