Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Το Artemis του Andy Weir, ο Πανος Κοκκινης

Το follow up στο The Martian, αυτό ντε που έγινε ταινία με τον Matt Damon να προσπαθεί να σωθεί στον αφιλόξενο Άρη, είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενες από ένα συγγραφέα που του έτυχε το Τζόκερ (θυμίζω ότι πριν γίνει πλανητικό sci fi είχε προλάβει και το είχε εκδώσει μόνος του). Με άλλα λόγια, ακολούθησε το ίδιο ακριβώς μοτίβο (αγαπητός πρωταγωνιστής που καταφέρνει να σωθεί χρησιμοποιώντας το μυαλό του), προκειμένου να μην μας απογοητεύσει. Κάτι που, προσωπικά, το εκτιμώ. Το να συμβιβάζεται δηλαδή ο δημιουργός στις δικές μου απαιτήσεις και να μην κάνει ‘του κεφαλιού του’. Το αποτέλεσμα δεν είναι εξαιρετικό. Κυρίως επειδή στο Αrtemis o Andy προσπαθεί να χτίσει ένα ολόκληρο κόσμο (βρισκόμαστε σε μια βάση-τουριστικό θέρετρο στο φεγγάρι) και, επιπλέον, να γράψει ως γυναίκα (ο χαρακτήρας είναι μια καταφερτζού μουσουλμάνα). Δύσκολα πράγματα δηλαδή. Εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι ότι καλύτερο σε sci fi έχω ακούσει (κυριολεκτικά, αφού είμαι εδώ και μήνες σε φάση ΜΟΝΟ ηχητικά βιβλία) τελευταία.

Με το Mr. Sunshine, η Ιωσηφινα Γριβεα

Αν είσαι αρχάριος στα Kdramas όπως ονομάζονται όλες οι τηλεοπτικές δουλειές της Ν. Κορέας ασχέτως με το αν είναι δράματα ή κωμωδίες, σημείωσε ότι αυτή η σειρά εποχής έχει τα φόντα να γίνει το πρώτο παγκόσμιο χιτ της χώρας μέσω της πιο παραδοσιακής οδού. Όχι ότι το Netflix έχει αντικαταστήσει τη συμβατική τηλεόραση ως παραδοσιακή οδός, αλλά η διόλου ευκαταφρόνητη παγκόσμια δημοτικότητα των Kdramas είχε μέχρι σήμερα χτιστεί μέσω blogs, οργανωμένων ιντερνετικών κοινοτήτων και παράνομου downloading.

To ‘Mr. Sunshine’ από την άλλη έχει τη σταρούμπα της Κορέας Lee Byung-hun για πρωταγωνιστή (το έχεις δει και στα ‘G.I. Joe’, ‘Red 2’ και ‘The Magnificent Seven’), τους showrunners των δύο πιο επιτυχημένων σειρών των τελευταίων ετών στη χώρα, έναν σκασμό λεφτά στην παραγωγή, το αμερικανικό στοιχείο που θα αναφέρουμε σε πολύ λίγο, και τη δύναμη του Netflix για την προώθησή του. Η πλατφόρμα έχει κι άλλα Kdramas στο ρόστερ της, αλλά αυτή είναι η πρώτη σειρά με buzz πριν την πρεμιέρα της.

Η σειρά ξεκινά κατά τη διάρκεια του Shinmiyango του 1871, της εξόρμησης δηλαδή της Αμερικής στη Νότια Κορέα, και ακολουθεί έναν γιο υπηρέτη που το σκάει σε ένα αμερικανικό στρατιωτικό πλοίο. Επιστρέφει στη γενέτειρά του ως ενήλικος Αμερικανός στρατιώτης, ερωτεύεται την κόρη ενός ευγενούς και ανακαλύπτει, ένα σκοτεινό πλάνο αποικισμού που απειλεί τη χώρα απ’ την οποία ήθελε κάποτε να ξεφύγει. Το ζήτημα του Shinmiyango κατέληξε στον θάνατο εκατοντάδων θυμάτων, οπότε υπάρχει και ιστορικοπολιτικό ενδιαφέρον προς εξερεύνηση.

Ιδανική επιλογή για όσους θέλουν κάτι διαφορετικό από τις σειρές εποχής τους. Η Κορέα πάντως το έχει ήδη αγκαλιάσει ρεκόρ τηλεθέασης.

Με το Charlie Hebdo, ο Δημήτρης Μπούτσικος

Το γαλλικό σατυρικό περιοδικό είναι ακόμη σε κυκλοφορία. Οι σκιτσογράφοι και οι δημοσιογράφοι του συνεχίζουν να σχεδιάζουν, να γράφουν, να διδάσκουν τι ακριβώς σημαίνει χιούμορ και διαύγεια πνεύματος. Πολλοί περίμεναν πως μετά την τρομοκρατική επίθεση το Charlie θα έκλεινε. Έπεσαν έξω. Τα σκίτσα τους παραμένουν το ίδιο αιχμηρά και τα κείμενα τους το ίδιο αιρετικά. Το επίτευγμα αυτό είναι ένας μικρός θρίαμβος της δημοκρατίας, μία συναρπαστική νίκη της δημοσιογραφίας, μία γροθιά στο στομάχι του εξτρεμισμού. Μάλιστα, θα γίνει σπουδαιότερο όταν σταματήσουμε να βάζουμε στις φωτογραφίες εξωφύλλου μας στο Facebook, την επιγραφή ‘Je suis Charlie’. Είναι προτιμότερο να θυμόμαστε τα ονόματα των 12 που σκοτώθηκαν. Charb, Cabu, Georges Wolinski, Tignous, Bernard Maris, Honore, Michel Renaud, Mustapha Ourrad, Elsa Kayot, Frederic Boisseau, Franck Brinsolaro και Ahmed Merabet. Παρόντες.

Με τον ΘΕΟΥΛΗ konstantinos.p_ , ο Ευθύμιος Σαββάκης

Ο Νίκος Καλάθης διακοπάρει ανελέητα (σε μέρη που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε) με τους φίλους του. Σε κάποια από τις πιο πρόσφατες εξορμήσεις τους, στην παρέα μπήκαν και κάποιες… αρκούδες, με τον konstantinos.p_ να εφιστά την προσοχή στον μεγάλο αστέρα του Παναθηναϊκού. Όχι τόσο για την ακεραιότητα του ίδιου, αλλά για την ακεραιότητα της ΠΑΝΑΘΑΣ. ΕΠΙΚΟ <3

Με τη Nanette της Hannah Gadsby, ο Γιάννης Σαχανίδης

​Η καλύτερη ώρα content που είδα μέσα στο 2018, ένα stand-up στο Netflix που ξεπερνά τις συμβάσεις του είδους, που ασχολείται με τ​ην ίδια την κωμωδία και τον τρόπο που αυτή αποτυγχάνει να βρεθεί απέναντι από το ανθρώπινο τραύμα, που καταπιάνεται με την ομοφοβία και το σεξισμό, που μιλά για το διαχωρισμό του καλλιτέχνη από τον άνθρωπο, που αντιπαραβάλει τον Πικάσο με τον Βαν Γκογκ. Η Gadsby δίνει ένα από τα δυνατότερα performances που έχω παρακολουθήσει, σε ένα stand-up το οποίο σίγουρα θα αποτελέσει σταθμό για τους κωμικούς του μέλλοντος, μέσα από υλικό που σε χτυπά στο στομάχι και σε αφήνει χωρίς λόγια για ώρες. Δείτε το, το μόνο που μπορώ να πω είναι δείτε το. “I don’t want to unite you with laughter or anger, I just needed my story felt and understood”.

Με το 1Q84 του Χαρούκι Μουρακάμι, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η σχέση μου με τα βιβλία τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολεμική. Διαβάζω οτιδήποτε βρω μπροστά μου, αλλά για λίγο, κυριολεκτικά για μερικές σελίδες, άντε μερικά κεφάλαια αν καταφέρω να συγκεντρωθώ πολύ. Παίρνω τη στιγμιαία χαρά της ανάγνωσης και το αφήνω. Τις προάλλες, έπιασα πάλι το ‘Εν Ψυχρώ’ του Καπότε για να ξανανιώσω το δέος που ένιωσα όταν το διάβασα για πρώτη φορά. Προσπάθησα, διάβασα 30-40 σελίδες, το άφησα. Διαβάζω σαν να βλέπω μια ταινία ή ένα επεισόδιο. Σαν να τρώω ένα μπέργκερ. Παίρνω το βιβλίο, ασχολούμαι μια ώρα και μπορεί να ξαναδιαβάσω, αυτό ή άλλο, μετά από μέρες. Αυτή είναι μια κακή σχέση με το βιβλίο, νομίζω ότι ο Γιάννης μπορεί να το επιβεβαιώσει και να με πλήξει, Το IQ84 του Μουρακάμι (και τις 928 σελίδες του) το προσπάθησα άνευρα και χωρίς αποφασιστικότητα πριν 2-3 χρόνια. Δεν θυμάμαι το λόγο που το έβαλα πίσω στη βιβλιοθήκη του συγκάτοικου, ο οποίος πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις, είναι στην κουζίνα και πίνει νερό στο όνομα του Μουρακάμι. Το ξανάπιασα πριν λίγες μέρες με την υπόσχεση στον ίδιο και στον εαυτό μου να το τελειώσω. Να σταματήσω να διαβάζω λες και τσαλακώνω ένα σκουπίδι και το πετάω στην ανακύκλωση. Θα το πάρω μαζί μου στην Κίμωλο. Αποκλείεται να το τελειώσω σε επτά μέρες, ούτε στη μέση δεν θα φτάσω. (Είναι και γεμάτες οι σελίδες, δεν τσιγγουνεύεται τις περιγραφές ο συγγραφέας). Αν γυρίσω όντας σε τριψήφιο αριθμό σελίδας, θα είμαι ευχαριστημένος. Και θα έχω κάνει ένα μικρό βήμα προς το να φτιάξω τις σχέσεις μου με το διάβασμα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλω να φτιάξω τις σχέσεις μου και με το γράψιμο. Και χωρίς διάβασμα δεν γίνεται.

ΜΕ ΤΟ AMERICAN ANIMALS, Η ΝΑΣΤΑΖΙΑ ΚΑΠΕΛΛΑ

Το είδα χτες στο Cine Paris και πολύ μου άρεσε. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία 4 υπεράνω υποψίας ήσυχων φοιτητών (ντάξει ο ένας ήταν λίγο πιο ανήσυχος), που διοργάνωσαν μια ληστεία από το πουθενά, για να νιώσουν λίγο καλύτερα με τις ζωές τους. Στην ταινία μιλάνε και τα πραγματικά πρόσωπα, πράγμα που ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί πολύ εμπνευσμένα και στην δραματοποίηση των γεγονότων.

Με ό,τι είναι αυτό το πράγμα που συμβαίνει στο Λονδίνο, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η Ιστορία ως αντικείμενο πάντα έχει μια υποψία απόστασης από την πραγματικότητα παρότι φυσικά αποτελεί κυριολεκτική αποτύπωση του παρελθόντος. Είναι περίεργο και δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Παρότι διανοητικά μπορούμε να καταλάβουμε ότι αυτό που διαβάζουμε έχει υπάρξει ως πραγματικότητα, η δεδομένη μας απόσταση, ο τρόπος με τον οποίο εκλαμβάνουμε την Ιστορία την κάνει, well, μια ακόμα ιστορία. Είναι σαν ένα ακόμα fiction, σαν αυτά που διαβάζουμε σε βιβλία ή βλέπουμε στο σινεμά, απλώς ετούτο, εξηγούμε στον εαυτό μας, είναι 100% αληθινό. Ίσως και γι’αυτό ποτέ δε μαθαίνουμε; Ξεφεύγω. Απλά προσπαθώ να εξηγήσω, υποθέτω, πως την Ιστορία την αντιλαμβανόμαστε ως αλήθεια ΠΑΡΑ τον τρόπο με τον οποίο φτάνει σε εμάς ως πληροφορία.

Αν υπάρχει αυτή η απόσταση λογικής-εμπειρίας μια φορά ως τώρα, που το παρελθόν έχει καταγραφεί κατά 99,9% σε τυπωμένα πειστήρια γεμάτα φθορά και αφηγείται κατά κύριο λόγο πολέμους και συνθηκολογήσεις, φανταστείτε λοιπόν τι έχει να συμβεί στο μέλλον όταν η Ιστορία θα μοιάζει κάπως έτσι. Σαν φτηνή σάτιρα ξεσηκωμένη από κάποιο διασκεδαστικό, λαϊκό σίριαλ. Από την οποία εννοείται δε μπορώ να ξιεκολλήσω το βλέμμα μου, με διαρκείς εναλλαγές ανάμεσα σε νευρικό γέλιο και μια αποσβολωμένη έκφραση. Νομίζουμε πως τώρα έχουμε βαρεθεί να ακούμε τον όρο fake news; Περιμένετε μέχρι κάποιοι να προσπαθήσουν να πείσουν μια τάξη εφήβων, σε 100 χρόνια από σήμερα, πως αυτό εδώ είναι αληθινό κομμάτι της Ιστορίας του 21ου αιώνα.

Με τα ‘Χρονικά των Μοτέλ’ του Σαμ Σέπαρντ, ο Αντώνης Τζαβάρας

Λίγοι, πολύ λίγοι έχουν καταφέρει να γράψουν όπως ο Σέπαρντ. Τόσο αφαιρετικά και τόσο συμπυκνωμένα. Στα ‘Χρονικά των Μοτέλ’, ο προτελευταίος κάουμποϊ συγκεντρώνει διηγήματα, σημειώσεις και ποιήματα που συνέγραψε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80. Κάποιες ιστορίες είναι αυτοβιογραφικές, κάποιες άλλες είναι περισσεύματα από τα θεατρικά του έργα, δύο – τρεις άλλες αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για το σενάριο του ‘Παρίσι, Τέξας’. Όλες μαζί συνθέτουν ένα εγχειρίδιο φυγής και απόδρασης.

Από αυτήν την άποψη, το μικρό σε μέγεθος βιβλίο των Εκδόσεων ‘Επιλογή’ είναι ιδανικό για τις διακοπές, αλλά εξίσου εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως εντελώς ακατάλληλο για τις διακοπές. Η φυγή, η απόδραση είναι το αντίθετο του ταξιδιού, δεν ενέχει τη λαχτάρα του να φτάσεις κάπου, παρά μόνο την αγωνία του να φύγεις από κάπου. Τέλος πάντων, Σαμ Σέπαρντ και ‘Χρονικά των Μοτέλ’. Αμερικάνικο μέχρι το μεδούλι, αλλά και εντελώς δικό σου, θα σου μιλήσει από τις πρώτη του σελίδα. Επίσης, θα σε βγάλει από εκεί που βρίσκεσαι και θα σε μεταφέρει εκεί που θέλει χωρίς να σε ρωτήσει. Δεν ξέρεις πόσο πολύ το χρειάζεσαι αυτό – εγώ δεν είχα ιδέα.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.