Από Emma Thompson μέχρι Chris Hemsworth σε ρόλο villain: 7 ταινίες για το ΣΚ

Αυτές είναι οι ταινίες που επιλέγουμε για το ΣΚ, από θερινά έως streaming:

Good Luck to You, Leo Grande

Μία δασκάλα θεολογίας μένει χήρα από έναν καλό, μεν, γάμο αλλά ανέραστο, και αποφασίζει να εξερευνήσει τη σεξουαλικότητά της τώρα που έχει ακόμα όρεξη για δράση προσλαμβάνοντας έναν σεξεργάτη για να αποπειραθεί να ξεκλειδώσει ερωτικά και, ποιος ξέρει, να βιώσει ίσως τον πρώτο οργασμό της ζωής της.

Η ταινία περιγράφεται από το στούντιό της ως ρομαντική κομεντί και σίγουρα μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως τέτοια, έτσι όμως ίσως υπονομεύεται το πραγματικό DNA της ιστορίας που σκηνοθέτησε η Sophie Hyde (του αδίκως υπο-ιδωμένου Animals του 2019) και έγραψε η Katy Brand.

Το Leo Grande είναι στη βάση του ένα φιλμ για όσα εξελικτικά μπορούν να συμβούν μέσα μας όταν επιχειρούμε συναισθηματικούς και σωματικούς δεσμούς, επιτρέποντας στον εαυτό μας να εκθέσουμε αυτές τις δυνητικά κατατρομακτικές ανασφάλειές μας σε έναν άγνωστο άνθρωπο – ή έστω, σε έναν άλλον άνθρωπο.

Η Hyde έχει μία πάντοτε δύσκολη αποστολή, να κρατήσει το ενδιαφέρον περιορίζοντας δύο μόνο ηθοποιούς, σε έναν χώρο, επί 1,5 ώρα, και την πετυχαίνει αντιμετωπίζοντας το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου συνευρίσκονται ως ιερό έδαφος.

Η σκηνοθεσία της δεν τοποθετεί τον θεατή σε θέση ηδονοβλεψία, αντίθετα μας εξασφαλίζει την ευκαιρία να μοιραστούμε την εμπειρία μαζί τους, προσέχοντας πια ακόμα και τον ήχο που κάνουν οι κάλτσες τους στο πάτωμα ή τα χέρια τους όταν αγγίζουν τα μαλλιά ή τα ρούχα τους.

Η Emma Thompson είναι όπως πάντα εκπληκτική, και ο συγκεκριμένος ρόλος είναι αυτονόητος για την καριέρα της. Υπήρξε πάντοτε υπέροχα θορυβώδης για τη σωστή εκπροσώπηση και συμπεριληπτικότητα των γυναικών και της θηλυκότητας στη μεγάλη οθόνη, άρα γιατί να μην υποδυθεί έναν τόσο σπάνιο τύπο γυναίκας στο σινεμά;

Πόσες φορές έχεις δει ταινίες να εξερευνούν τον ερωτισμό μίας μεγαλύτερης σε ηλικία γυναίκας, χωρίς διαπραγματεύσεις, χρησιμοποιώντας μεν χιούμορ αλλά ποτέ εναντίον της, επιτρέποντάς της να στοχάζεται για το πέρασμα του χρόνου και το σώμα της αλλά να παραμένει ελκυστική για τον παρτενέρ της; Και Ιρλανδός Daryl McCormack κάνει λεπτοδουλειά στον ρόλο του Leo Grande, τόσο ανεπαίσθητη με τις εσωτερικές εναλλαγές του χαρακτήρα του που θα μπορούσε κανείς να τον βρει επίπεδο εάν δε δώσει προσοχή.

Το Good Luck to You, Leo Grande είναι η καλύτερη ταινία της εβδομάδας αλλά φοβάμαι θα χαθεί με τη δικαιολογία ότι ε, κάποια στιγμή θα βρεθεί σε πλατφόρμα, όμως είναι ακριβώς ο ενήλικος κινηματογράφος που έχουμε ανάγκη στις αίθουσες.

Lightyear

Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα πρότεινα το Lightyear. Η αρχική ιδέα της ταινίας είναι αναίτια περίπλοκη, αλλά θα μπορούσε να έχει αποδώσει.

Ο Andy είχε κάποτε αγοράσει το παιχνίδι του Buzz Lightyear, τόσο ενθουσιασμένος για το καινούριο του απόκτημα που είχε παραγκωνίσει τον αγαπημένο του Woody. Τι τον είχε κάνει να ξετρελαθεί τόσο πολύ μαζί του;

Απ’ ότι μαθαίνουμε, μία ταινία που είχε δει τότε με πρωταγωνιστή τον συγκεκριμένο ήρωα που, φυσικά, είχε αποκτήσει το δικό του merchandise. Το Lightyear είναι αυτή ακριβώς η ταινία που είχε δει ο Andy και τον ενέπνευσε να αγοράσει το merch.

Η επιλογή της δε-θα-ξανακάνουμε-σίκουελ Pixar να προχωρήσει με ένα τέτοιο spin-off δεν είναι τυχαία. Δεν είναι το μοναδικό στούντιο που αναζητά την ισορροπία μεταξύ καλλιτεχνίας και εμπορικότητας, και μία ταινία συνδεδεμένη με το πιο επιτυχημένο της franchise είναι εύκολα χρήματα και, θεωρητικά, η ευκαιρία μίας πλατφόρμας ανάπτυξης ενός standout χαρακτήρα που έχει ξεχωρίσει εντός κάποιου ensemble.

Το Lightyear όμως δεν είναι το Finding Dory – εκείνη μπορεί να μην ήταν αξιομνημόνευτη ταινία αλλά είχε οπτική και στόχο. Χρησιμοποιώντας την απώλεια μνήμης της ηρωίδας του είχε πει μία ιστορία για τις οικογένειες που φτιάχνουμε μόνοι μας σε αυτή τη ζωή, τυχαία αλλά και όχι τυχαία, γιατί τις αξίζουμε.

Επίσης η αναζήτηση – διαφορετική για κάθε χαρακτήρα – ήταν η ραχοκοκαλιά της ταινίας, ως θεματική που τη διέτρεχε ολόκληρη. Το Lightyear απέχει πολύ από έναν αντίστοιχο παλμό γιατί δραματουργικά είναι πιο πρόχειρο και οι συνδετικοί του κρίκοι πιο ισχνοί. Το πιο βασικό του πρόβλημα είναι ο ήρωάς του, που δεν έχει δομικά καμία στιβαρότητα, παραμένοντας από την αρχή ως το τέλος μία θολή δημιουργία μετασχηματισμένη αντίστροφα από την καρικατούρα ενός πρώιμου Buzz.

Υπάρχουν όμως και αρετές. Στο πρώτο μέρος της ταινίας ειδικά, όταν ο Buzz προσπαθεί ξανά και ξανά να ολοκληρώσει την αποστολή του και να σώσει τους συναδέλφους του που παραμένουν κολλημένοι σε έναν αφιλόξενο πλανήτη, βιώνει ένα γλυκόπικρο πέρασμα του χρόνου α λα Interstellar που είναι δύσκολο να μη σε επηρεάσει, έστω σε κάποιο βαθμό.

Δεν είναι συχνό φαινόμενο η ευαλωτότητα του ήρωα στο sci-fi action, τουλάχιστον όχι στον βαθμό πένθους που περνάει ο Buzz (κλαίγοντας κιόλας), και αυτό ήταν σίγουρα ένα στοιχείο Pixar. Το animation επίσης, ενώ η ενέργεια της ταινίας είναι σίγουρα straight-to-DVD ντισνεϊκό σίκουελ, σε επίπεδο καθαρά craft δεν έχει προχειρότητες. Το ίδιο ισχύει και στο voice acting όπου κανείς δεν γίνεται απλά διεκπεραιωτικός.

Είναι δύσκολο να μη δεις κυνικά ένα τόσο κυνικό προϊόν, όμως δεν αμφιβάλλω πως τα παιδιά θα εκτιμήσουν την ύπαρξή του. Αν έχεις οικογένεια λοιπόν, γιατί όχι;

Some Like It Hot

Κανείς δεν ξεχνάει τη μέρα που είδε για πρώτη φορά την κωμωδία του Billy Wilder. Κυρίως γιατί είναι δύσκολο να πιστέψεις πως κάτι μπορεί να σε κάνει να γελάς τόσο δυνατά, για τόσο μεγάλη διάρκεια.

Το Some Like It Hot όμως κάνει ένα σπάνιο πάντρεμα – τα παίζει όλα για όλα όπως κάποια φάρσα των Marx, βάσει όμως ενός σχολαστικά δομημένου σεναρίου που χτίζει μονίμως κάτι καινούριο αλλά δεν αφήνει τίποτα να περισσέψει. Δε θα πεθάνει ποτέ.

Strangers on a Train

Όταν ήταν μικρός και άτακτος, ο Alfred Hitchcock είχε σταλεί από τον πατέρα του στο αστυνομικό τμήμα με ένα σημείωμα που ζητούσε από τον λοχία να τον κλειδώσει σε ένα κελί, έως ότου ο ίδιος του πει να τον βγάλει.

Αυτό το τραυματικό γεγονός δε μπορεί παρά να έπαιξε ρόλο με μία από τις κύριες εμμονές του μαέστρου του σασπένς – την ιδέα ενός αθώου άνδρα που κατηγορείται άδικα για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει.

Ο φόβος αυτός είναι η τέλεια αφετηρία σε πολλές από τις καλύτερες ταινίες του, συμπεριλαμβανομένου και του Strangers on a Train. Πλοκή βασισμένη σε βιβλίο της Patricia Highsmith, ένας δελεαστικός villain, τα εντυπωσιακά set pieces του Hitchcock, και ομοερωτικές υπόνοιες (ο δημιουργός είχε διαφορετικά cuts για την Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο, λειαίνοντας τις για το πρώτο). Ιδανική επιλογή για θερινό.

The Martha Mitchell Effect

Φέτος είδαμε πρώτα την υπόθεση σε σειρά μυθοπλασίας, το Gaslit, όπου ο Sean Penn υποδύθηκε τον John Mitchell, τον πιο αξιόπιστο σύμβουλο και τον καλύτερο φίλο του Προέδρου Nixon, με την Julia Roberts να παίζει τη σύζυγό του, Martha, μία σοσιαλίτ που έκρουσε πρώτη και δημόσια τον κώδωνα για τη συμμετοχή του Nixon στο σκάνδαλο του Watergate.

Το ντοκιμαντέρ Martha Mitchell Effect των Anne Alvergue και Debra McClutchy έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ Sundance αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές, σκιαγραφώντας στο μικρό χρονικό διάστημα των 40 λεπτών μία γυναίκα που υπέστη τον ορισμό του gaslighting σε μία προσπάθεια της κυβέρνησης Nixon να τη στιγματίσει ως «τρελή» ώστε να της βουλώσει το στόμα. Στριμάρει στο Netflix.

Spiderhead

Στο κοντινό μέλλον, δύο κατάδικοι (Miles Teller, Jurnee Smollett) αντιμετωπίζουν το παρελθόν τους σε μία μονάδα ενός οραματιστή (Chris Hemsworth) που τους χορηγεί ψυχοτρόπες ουσίες χωρίς να τους επιτρέπει να διακόψουν το πείραμα με αντάλλαγμα τη μείωση της ποινής τους. Το βάζω στα καλύτερα παρότι δεν το έχω δει ακόμη γιατί ο αγαπημένος μου Joseph Kosinski (Top Gun: Maverick, Tron: Legacy, Only the Brave) δεν έχει χάσει ακόμα. Στριμάρει στο Netflix.

La Dolce Vita

Δε χρειάζονται συστάσεις για την ταινία του Federico Fellini και για κανένα από τα έξι Italian Classics που στριμάρουν τώρα στο Cinobo. Το συγκεκριμένο αριστούργημα ωστόσο ανεβαίνει κατ’ αποκλειστικότητα στην πλατφόρμα με τη νέα, αποκατεστημένη κόπια από το Film Foundation του Martin Scorsese. Θα επανέλθουμε στο συγκεκριμένο, άκρως καλοκαιρινό αφιέρωμα.