Από Wayward μέχρι House of Guinness: Σχολιάζουμε τις νέες σειρές των ημερών στο Netflix

Σχολιάζουμε τις νέες κυκλοφορίες με buzz του Netflix παρακάτω.

Black Rabbit

Ένας ανερχόμενος εστιάτορας μπλέκεται με τον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης όταν ο χαοτικός αδερφός του επιστρέφει στην πόλη όπου τον καταδιώκουν τοκογλύφοι.

Παίζοντας με πολλά από τις ίδιες θεματικές με το άλλο δράμα του Bateman στο Netflix, το Ozark – οικογενειακοί δεσμοί, οικονομικές πιέσεις, ηθικές θυσίες – η συμπυκνωμένη μορφή αδελφικής κρίσης του Black Rabbit στερείται της δολιότητας ή του θάρρους της προηγούμενης σειράς του.

Αντί να γκρεμίσει τους δύο αντιήρωές της για να δει το πώς θα τους ξαναχτίσει (και με ποιο κόστος), η ανελέητη μίνι σειρά συνεχώς τους ανατρέπει γυρίζοντας ξανά και ξανά γύρω από τις ίδιες μάχες, τις ίδιες σκηνές καταδίωξης, τους ίδιους ηθικούς συμβιβασμούς.

Είναι μάλλον εξαντλητικό όλο αυτό, μιζέρια για χάρη της μιζέριας, και λέει κάτι για την αφοσιωμένη ομάδα σκηνοθετών – συμπεριλαμβανομένων του Bateman (που σκηνοθετεί τα δύο πρώτα επεισόδια), της Laura Linney (στη δεύτερη θητεία της πίσω από την κάμερα μετά το Ozark), του Ben Semanoff (άλλος ένας υποψήφιος για Emmy απόφοιτος του Ozark) και του Justin Kurzel που σκηνοθέτησε πέρσι τον Law στο The Order – που τα visuals της σειράς παραμένουν τόσο σαγηνευτικά παρά τα απωθητικά γεγονότα που αποτυπώνουν.

House of Guinness

Αν είσαι εξοικειωμένος με την αγάπη του παραγωγικού Βρετανού Steven Knight για τα βρώμικα ιστορικά δράματα (Peaky Blinders, Taboo, A Thousand Blows), διακοσμημένα με όσο το δυνατόν περισσότερες οδομαχίες, ίσως μπορείς να φανταστείς τον τόνο του House of Guinness.

Το δράμα του Netflix ξεκινάει την ιστορία του κάνοντας ενδιάμεσες φάσεις μεταξύ των προετοιμασιών για την κηδεία του Sir Benjamin Lee Guinness, του πατριάρχη της διάσημης ιρλανδικής ζυθοποιίας, και από μία διαδήλωση έξω από τις πύλες της οικογένειας ενάντια στους κινδύνους της μέθης. Σύντομα η σειρά παρουσιάζει τον υπεύθυνο ασφαλείας των Guinness, τον Sean Rafferty, έναν ατσάλινο, γεροδεμένο James Norton που συγκεντρώνει τους άντρες του για να καταστείλει τους διαδηλωτές.

Η σειρά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι prequel του Peaky Blinders, της επιτυχημένης ιστορίας του Knight για τους Ιρλανδούς γκάνγκστερ στο Μπέρμιγχαμ, αν δεν διαδραματιζόταν μισό αιώνα νωρίτερα και στην απέναντι πλευρά του ωκεανού, στο Δουβλίνο. Η ζυθοποιία τυχαίνει επίσης να είναι μία περισσότερο νόμιμη επιχείρηση από το να ανήκεις σε συμμορία, αν και κατά την αφήγηση του Knight, όχι τόσο πολύ.

Ο δημιουργός ξέρει πώς να ρυθμίζει μία σειρά, και το House of Guinness είναι εξαιρετικά watchable από σκηνή σε σκηνή, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν επενδυθεί με σύγχρονης ροκ μουσική (οι Kneecap λαμβάνουν πολλά από τη σειρά του Netflix και μπράβο τους). Η επιδέξια, επιφανειακή προσέγγιση της σειράς όμως κατά τη μεταφορά μίας περίπλοκης ιστορίας γίνεται όλο και πιο απογοητευτική κάθε φορά που προσποιείται ότι έχει σκοπό να εξετάσει ακανθώδη ερωτήματα, σχετικά με την ευθύνη των καπιταλιστών απέναντι στους εργάτες που απασχολούν και εκμεταλλεύονται.

Σκηνές σε χορούς ή σε δωμάτια όπου γίνονται συζητήσεις τείνουν να περνούν γρήγορα ώστε ο Knight να μπορεί να επιστρέψει στη δράση που εκτυλίσσεται στους δρόμους, άρα δεν υπάρχει πολύς χώρος για να αναρωτηθεί κανείς για τα διάφορα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα στα οποία εμπλέκονται οι χαρακτήρες. Ούτε υπάρχει ιδιαίτερος χρόνος για να αναλογιστεί κανείς το πώς όλα αυτά μπορεί να σχετίζονται με τυχόν εντάσεις μεταξύ εταιρειών και αποικιακών επιχειρήσεων στο σήμερα.

Ο Knight είναι εδώ μόνο για να σε διασκεδάσει και αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα εάν δεν έδινε την αίσθηση ότι θα ήθελε κάτι παραπάνω από αυτό, και εάν τα κοφτά cut και όλοι οι Kneecap του κόσμου μπορούσαν να αντισταθμίσουν την νωθρότητα του House of Guinness.

Wayward

Όλοι μας θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα πέφταμε θύματα κάποιας αίρεσης. Το Wayward όμως, η νέα πρωτότυπη μίνι σειρά του Netflix, ρωτάει, «κι αν αρχηγός της αίρεσης ήταν η Toni Collette;».

Το Wayward διαδραματίζεται στα Tall Pines. Μία μικρή πόλη που κρύβει σκοτεινά μυστικά, επικεντρωμένα γύρω από ένα τοπικό σχολείο για προβληματικούς έφηβους.

Η βασική μέθοδος μύησης είναι να σε ξυπνούν από το κρεβάτι σου στη μέση της νύχτας, να σε δέσουν και να σε πετάνε σε ένα βαν. Μόλις τελειώσει το υπό επίβλεψη ντους και φορέσεις την μπλε στολή που θυμίζει παλιά ενδυμασία φυλακής, υπάρχει η απάνθρωπη ονοματολογία που πρέπει να αντιμετωπίσεις – τα μέλη του προσωπικού αναφέρονται με ονόματα ζώων όπως κουνέλι και μουλάρι – και οι κρατούμενοι έφηβοι δεν επιτρέπεται να αγγίζουν ο ένας τον άλλον παρά μόνο μετά από εντολή, ενώ οι φύλακες μπορούν να τους κακομεταχειρίζονται όσο θέλουν.

Δημιουργός της σειράς του Netflix είναι το Mae Martin του Feel Good που πρωταγωνιστεί εδώ μαζί με τις Collette και Sarah Gadon, σε ρόλο τρανς άνδρα αστυνομικού που έχει πάρει μετάθεση στο Tall Pines και έχει μετακομίσει εκεί μαζί με την έγκυο σύζυγό του. Θέλει να αγκαλιάσει τον ρόλο του πατέρα και να στηρίξει τη σύζυγό του με κάθε τρόπο, μπερδεύεται όμως από την προφανή αδιαφορία της γυναίκας του με οτιδήποτε έχει να κάνει με το παιδί. Έτσι θα βρει διέξοδο για να δοκιμάσει τις πατρικές του ικανότητες προστατεύοντας τα παιδιά της εν λόγω ακαδημίας όταν αντιλαμβάνεται ότι αυτά κινδυνεύουν.

Υπάρχει μία μάλλον απλή ερμηνεία της σειράς για τον τρόπο που μεταβαίνουμε από την εφηβεία στην ενηλικίωση, τι και ποιον παίρνουμε μαζί μας και τι επιλέγουμε ή αναγκαζόμαστε να αφήσουμε πίσω μας — θεματικές που έχουν από καιρό αντηχήσει στο έργο του Martin (το Feel Good ήταν ημι-αυτοβιογραφικό, όπως και το Wayward μιας που το Martin έχει φοιτήσει σε ένα τέτοιο σχολείο). Η σειρά χρησιμεύει επίσης ως αλληγορία για τη μετάβαση των φύλων καταδεικνύοντας επίσης τους κινδύνους του απομονωτισμού και τη θεραπευτική επιρροή της κοινότητας. Θα μπορούσε κανείς ακόμη και να υποστηρίξει ότι υπάρχει εδώ μία αποκήρυξη του αυταρχισμού και του ολοκληρωτισμού, αν και μόνο με την ευρύτερη έννοια.

Είναι διασκεδαστικό να σκεφτόμαστε τις όποιες ιδέες μας έρχονται στο νου καθώς το Wayward προχωρά μέσα από την ενίοτε επιφανειακή πλοκή του με ορισμένες στιγμές, σκηνές και επεισόδια που υπερβαίνουν τις προβλέψιμες εξελίξεις τους με δελεαστικές επιλογές, αν και προσπαθεί να κάνει τόσα πολλά που δεν πετυχαίνει σε κανένα πολύ καλά. Η ζεστασιά και η ευφυΐα όμως που το Martin ως ηθοποιός και σεναριογράφος φέρνει στην προσπάθεια δεν μπορεί παρά να το κάνει συμπαθές στο κοινό.

Ángela

Στο Ángela πρωταγωνιστεί η Verónica Sánchez ως μία γυναίκα που φαίνεται να τα έχει όλα: ένα τεράστιο σπίτι δίπλα στην ισπανική θάλασσα, με έναν αξιοσέβαστο σύζυγο, τον Gonzalo (Daniel Grao), ο οποίος έχει υιοθετήσει τις κόρες της από μια προηγούμενη σχέση ως δικές του. Μόνο που σύντομα μαθαίνουμε πως ο γάμος της Ángela είναι κακοποιητικός, που μάλιστα έχει χειροτερέψει από όταν η Ángela κατήγγειλε τον Gonzalo στην αστυνομία.

Σε ένα τοπίο γεμάτο προβλέψιμα δραματικά θρίλερ, το Ángela διακρίνεται για τη συναισθηματική πολυπλοκότητα, τις δυνατές ερμηνείες και μία ιστορία που εξελίσσεται διαρκώς. Είτε σε ελκύει το ψυχολογικό δράμα και το μυστήριο, είτε απλώς το να απολαμβάνεις μία καλογυρισμένη, προσεκτική σειρά, τούτη αξίζει τον χρόνο σου.

Η σειρά βασίζεται στη βρετανική σειρά Angela Black όπου πρωταγωνιστούσε η Joanne Froggatt και είχε προβληθεί στο ITV το 2021.

Aκολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.