Οι καλύτερες ταινίες του 2018

Μια από τις καλύτερες χρονιές για το εμπορικό σινεμά και τους υπερήρωες, για τη μη αγγλόφωνη παραγωγή, αλλά και με το Netflix να εξελίσσεται σε σοβαρό παίχτη στην κινηματογραφική παραγωγή, όλοι αυτοί οι παράγοντες είχαν σαν αποτέλεσμα μια εντυπωσιακή συγκομιδή ταινιών. Θα μπορούσαμε να είχαμε μαζέψει 50, αλλά περιοριστήκαμε σε 20 που αγαπήσαμε περισσότερο.

Ακολουθεί η 20άδα ταινιών του 2018 (σε ελληνική διανομή και streaming μες στη χρονιά) με αλφαβητική σειρά, και στο τέλος η επιλογή μας για #1 ταινία της χρονιάς.

american animals

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της πιο αναίτιας ληστείας που έχει συμβεί, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που το ‘American Animals’ μπλέκει τις αφηγήσεις των πραγματικών πρωταγωνιστών με τη κινηματογραφική δράση. Έχει σασπένς, έχει μια καλή ισορροπία feelgoodness και “σε κάνει να σκέφτεσαι”, ενώ για το τέλος σου φυλάει μια από τις πιο σκηνοθετικά άρτιες για μένα φετινές σκηνές. -Ναστάζια Καπέλλα

black panther

Σε αντίθεση με τα 9 στα 10 υπερ-ηρωικά κινηματογραφικά junk food κυκλοφορούν εκεί έξω, το Black Panther είχε ψυχή. Είχε κάτι να πει. Κάτι να δείξει. Σε αφορούσε, ακόμη και αν δεν ήσουν Αφροαμερικανός. Οι οποίοι, δικαίως, πλημμύρισαν τις αίθουσες στις ΗΠΑ προκειμένου να δείξουν την υποστήριξή τους στον πρώτο δικό τους super hero και, κυρίως, στην τεχνολογικά αναπτυγμένη (αν και κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου) χώρα του. Μια εντελώς ‘Hello Africa, tell me how you doing’ φάση για όλους εμάς τους αειθαλείς φαν του Dr Alban εκεί έξω. Μια ταινία που απέδειξε ότι η επιστημονική φαντασία (με κάπα ή χωρίς) συνεχίζει να είναι ο ιδανικός τρόπος να δείξεις κατάμουτρα στην κοινωνία πόσο οπισθοδρομικές είναι οι αντιλήψεις της και να προσπαθήσεις, χωρίς να το πάρει χαμπάρι, να τις αλλάξεις. -Πάνος Κοκκίνης

blackkklansman

Η καλύτερη απόδειξη για το πόσο εύπιστοι βλάχοι είναι τα μέλη της Κου-Kλουξ-Κλαν είναι το γεγονός ότι όντως έδωσαν σε έναν Αφροαμερικανό κάρτα μέλους. Μια απίστευτη αληθινή ιστορία που πήρε στα χεράκια του ο Spike Lee και έφτιαξε κάτι εντελώς μουρλό και μούρλια. Έξοχος ο γιος του Denzel, John David Washington (από το Ballers). Εύστοχος ο Adam Driver (σε μικρό ρόλο). Kαι απολαυστικά μισητός ο Topher Grace (του That 70s show) ως ο μεγάλος αρχηγός David Duke που μισεί -στο κυριλέ- και την σκιά του. -Πάνος Κοκκίνης

first reformed

Να το πω τον ‘Ταξιτζή’ του 21ου αιώνα; Θα το πω. Ο Paul Schrader το έχει ακόμα. Με όπλο μια υπνωτιστική λακωνικότητα και μία από τις καλύτερες ερμηνείες που έχει δώσει ο Ethan Hawke στην καριέρα του, προκαλεί, φιλοδοξεί, στοχάζεται και σοκάρει. Στρέφεται εναντίον του ήρωά του, εναντίον σου, μάλλον εναντίον και στον ίδιο του τον εαυτό. Η αποκαλυπτική κρίση της πίστης, η ανάγκη των ανθρώπων να συμφιλιώσουν την ύπαρξη της ελπίδας με έναν κόσμο που τους τη στερεί, μία αλλόκοτη, ονειρική σεκάνς μαγικού ρεαλισμού που δεν θα λειτουργούσε σε λιγότερο ικανά χέρια, όλα φτιάχνουν ένα από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς. Μακάρι η κυκλοφορία του τόσο νωρίς μες στο ‘18 να μην τσακίσει τελείως την προσοχή του στα βραβεία. -Ιωσηφίνα Γριβέα

hereditary+ a quiet place

Στις πιο επιτυχημένες ταινίες τρόμου που είδαμε φέτος – ας πούμε πως τα κριτήρια αυτή τη στιγμή είναι εισπράξεις και αποδοχή – η οικογένεια είναι τα πάντα. Για το ‘Hereditary’ και το ‘A Quiet Place’ όμως, η οικογένεια σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Στο πρώτο είναι τραύμα, είναι ενδόρρηξη, είναι η αποτυχία να φέρεις σε πέρας τις βασικές έστω υποχρεώσεις που έχεις απέναντι στο αίμα σου. Στο δεύτερο είναι ο πυρήνας, η δύναμή σου, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σου εγγυηθεί την επιβίωση. Με ένα πιο φιλόδοξο και ένα πιο παραδοσιακό κόνσεπτ αντίστοιχα ωστόσο, και τα δύο φιλμ ασχολούνται με την ιδέα των οικογενειακών δεσμών ως κάτι θεμελιακό και ενστικτώδες. Το ένα από το δικό μας κόσμο και το άλλο από το Upside Down. Shout-out και στο ‘Halloween’ ως ένα ακόμη ‘οικογενειακό’ horror φιλμ που έβαλε τρεις γενιές γυναικών να ξορκίζουν μια για πάντα το κακό. -Ιωσηφίνα Γριβέα

lady bird

Η απονομή των Όσκαρ στο κεφάλι μου σημαίνει το τέλος μιας κινηματογραφικής σεζόν. Με τον ίδιο τρόπο που η χρονιά για τους κανονικούς ανθρώπους ξεκινάει τον Σεπτέμβριο όπως καθιερώθηκε από το σχολείο, και όχι καταμεσής του χειμώνα. Γι΄αυτό και, παρότι οι οσκαρικές ταινίες στην πλειοψηφία τους φτάνουν στην Ελλάδα Γενάρη και Φλεβάρη, στο μυαλό μου τις απολαύσαμε πέρσι και πάμε γι’ άλλα. Το ‘Lady Bird’ όμως δεν το έχω αποχαιρετήσει ακόμα. Ως ιστορία ενηλικίωσης δεν είναι μοναδική, αλλά δεν της χρειάστηκε να είναι. Η γλυκόπικρη μετάβαση από την εφηβεία στο επόμενο στάδιο γίνεται μαεστρικά, αποκαλύπτοντας στη διάρκειά της τη Greta Gerwig ως μία πλήρως ανεπτυγμένη δημιουργό. Η επιστροφή στη γενέτειρά της για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο ίσως εξέπληττε τη Lady Bird μέσα της. Ελπίζω όμως, αυτή τη φορά, να διαλέξει να μείνει λίγο παραπάνω. -Ιωσηφίνα Γριβέα

mandy

Το ξέρω ότι δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας τρόπος να σε πείσω να δεις οικιοθελώς ταινία με πρωταγωνιστή τον Nicolas Cage. Ούτε με το να σου αραδιάσω κριτικές. Ούτε με το να σου μιλήσω για το rating που έχει στο imdb και στο rotten tomatoes. Κρίμα, πολύ κρίμα. Γιατί το συγκεκριμένο θρίλερ εκδίκησης, με φόντο τα 80s την εποχή του Ronald Reagan, είναι απλώς συγκλονιστικό. Αυτό που λένε ότι ‘ακόμη και ένα σπασμένο ρολόι την λέει σωστά την ώρα μια φορά την ημέρα’ ισχύει απόλυτα εδώ αφού ο Nicolas μοιάζει πραγματικά σαν να γεννήθηκε να παίξει τον ρόλο του ξυλοκόπου που λούζεται στο αίμα. -Πάνος Κοκκίνης

mission: impossible – fallout

Ο Τομ Κρουζ επιστρέφει ως Ίθαν Χαντ, αποφασισμένος για μια ακόμα φορά να ξεπεράσει τον εαυτό του. Σε μια ήδη κλασική σκηνή της ταινίας, ο Κρουζ πηδάει από τα 8 χιλιόμετρα, ανοίγοντας το αλεξίπτωτό του στα 600 μέτρα από το έδαφος, με την κάμερα να τον ακολουθεί την ακριβή στιγμή της δύσης του ήλιου. Ο Κρίστοφερ ΜακΚουάρι γίνεται ο πρώτος σκηνοθέτης του franchise που επιστρέφει για δεύτερη ταινία και μαζί φέρνει μια αίσθηση συνέχειας σε επίπεδο πλοκής αλλά κυρίως χαρακτήρων. Σκηνοθετεί με έναν τρόπο κλασικιστικό, που παραπέμπει περισσότερο σε Λιούμετ και Φρανκενχάιμερ παρά σε οποιοδήποτε μοντέρνο μπλοκμπάστερ, δένοντας μεταξύ τους με υπομονή και αυτοπεποίθηση μερικές από τις πιο επιβλητικές σκηνές δράσης των τελευταίων χρόνων. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

phantom thread

Στο Λονδίνο των ‘50s ο σχεδιαστής ρούχων Ρέινολντς Γούντκοκ (Ντάνιελ Ντέι-Λιούς) κυριαρχεί στο χώρο της μόδας ντύνοντας κάθε λογής μέλος της υψηλής κοινωνίας της πόλης. Στη ζωή του μπαίνει η νεότερή του Άλμα (Βίκι Κριπς, ο κρυφός άσος του φιλμ), με την οποία μπλέκεται σε ερωτική σχέση καθώς ο έλεγχός του πάνω στην παραμικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητάς του διαταράσσεται. Φλερτάροντας με το θρίλερ όσο και με την κωμωδία (το φιλμ είναι αληθινά πολύ αστείο), η «Αόρατη Κλωστή» παίζει διαρκώς το δικό της ερωτικό παιχνίδι με τον θεατή όσο, στην καρδιά του έργου, ο Ρέινολντς και η Άλμα παίζουν το δικό τους: Εκείνος τη βλέπει ως μούσα αλλά δεν ανέχεται πολλά περισσότερα, εκείνη προσπαθεί να εντοπίσει ευαισθησία αλλά διαρκώς προσκρούει σε τοίχους, αλλά και στην αυστηρή αδελφή του, την Σίριλ, παιγμένη απολαυστικά με κρύα πυγμή από την Λέσλι Μάνβιλ. Ο Άντερσον δίνει βήμα και κίνητρα στην ηρωίδα του, ρίχνοντας τους εραστές σε ένα kinky παιχνίδι διαρκούς αναζήτησης ισχύος και ρόλων. Στην πρώτη σκηνή που μοιράζονται στο φιλμ, αφού οι δυο τους φλερτάρουν, εκείνος της ζητάει τελικά να βγουν για φαγητό- εκείνη είχε ήδη γράψει το όνομά της σε ένα κομμάτι χαρτί. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ready player one

Μελλοντική δυστοπία, νοσταλγία μη όμως εκβιασμένη, Spielberg στη σκηνοθεσία, το ‘Ready Player One’ είναι το “περιπέτεια για όλη την οικογένεια” σε όλο του το μεγαλείο. Οι κάτοικοι του μέλλοντος ζουν περισσότερο σε παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας παρά στον πραγματικό κόσμο, γιατί μέσα σε αυτό μπορούν να είναι όποιοι και όπως θέλουν. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι που δεν σου κουνάει το δάχτυλο για το πόσο κακό είναι να ζεις κυρίως μέσα από την ψηφιακή σου ταυτότητα, αλλά για το πώς να βελτιώσεις το δεδομένο αυτό. Διασκέδασα το κάθε λεπτό, συγκινήθηκα και βγήκα από την αίθουσα πολύ χαρούμενη. Για μένα πλέον -αφού περιμένω από τις σειρές να με κάνουν να ταυτιστώ και να σκεφτώ περισσότερο- αυτά είναι τα ιδανικά στοιχεία μιας ταινίας να μου λέει μια ωραία, καθόλου βαρετή ιστορία. -Ναστάζια Καπέλλα

the rider

Το ‘The Rider’ της Chloé Zhao είναι από αυτές τις ταινίες που ταξιδεύουν μέχρι τα μεγάλα φεστιβάλ χωρίς προβολείς και μέχρι να αποχωρήσουν τους έχουν όλους στραμμένους πάνω τους. Κάπως έτσι κέρδισε την υψηλότερη διάκριση του Director’s Fortnight στις Κάννες πριν φτάσει στην Ελλάδα. Η σωματική σκηνοθεσία της Zao σε βάζει στο κέντρο του δράματος του πρωταγωνιστή της και του περιβάλλοντός του, φτιάχνοντας μια ιστορία που σε άλλα χέρια θα ήταν ίσως πάρα πολύ συγκεκριμένη για να σε αγγίξει. Πόσοι από εμάς έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν το rodeo λόγω τραυματισμού άλλωστε; Το λυρικό ‘Rider’ όμως, όσο ισορροπεί μεταξύ ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας και την αναζήτηση της αμερικανικής ταυτότητας, θα μιλήσει και σε όσους έχουν βιώσει την απώλεια. Μια βαθιά τομή στη ζωή τους που την άλλαξε ριζικά και τάραξε τη συνείδηση της δικής τους ταυτότητας. Αυτό είναι που κάνει το ‘Ride’ καθολικό, και γι’ αυτό θα μιλάμε για τη Zhao τα επόμενα χρόνια. -Ιωσηφίνα Γριβέα

roma

Νεορεαλισμός πιο στημένος από ποτέ, με τον μεξικάνο να δομεί την ιστορία του ως μια σειρά από θεατρικής εμφάνισης βινιέτες-αναμνήσεις, σαν μικρά μονόπρακτα στη διάρκεια των οποίων η κάμερα εκτελεί αργόσυρτα pans από άκρη σε άκρη του εκάστοτε σκηνικού. Η οικιακή βοηθός Κλέο μοιάζει διαρκώς να βρίσκεται στην τροχιά της οικογένειας ενώ ανά πάσα δεδομένη στιγμή, ο Κουαρόν πυκνώνει το σκηνικό του με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει την αίσθηση πως έξω από τα όρια του κάδρου ο κόσμος σταματά, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Ο Κουαρόν αντλεί υλικό από τα βιώματα των παιδικών του χρόνων για μια εμφανώς προσωπική ιστορία, φτιαγμένη στο άσπρο-μαύρο των αναμνήσεων. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

shirkers

Στις αρχές των ‘90s η έφηβη Σάντι Ταν γύρισε την πρώτη ανεξάρτητη ταινία της Σιγκαπούρης όμως όλο το υλικό εξαφανίστηκε μαζί με τον αινιγματικό της αμερικάνο μέντορα, Τζορτζ. Δεκαετίες μετά, η Σάντι αναζητά τα ίχνη του, κινηματογραφώντας παράλληλα το ταξίδι της, εμπλουτισμένο με αφήγηση των παλιών φίλων της και σκηνών από την ίδια την αγνοούμενη ταινία του ‘92. Μια σκληρή, αβέβαιη αυτοπροσωπογραφία πάνω στην τοξική επιρροή αλλά και στο πώς οι ιδέες και οι κοινές αισθητικές αναφορές δεν χάνονται στα αλήθεια ποτέ, φτιαγμένη σε ίσα μέρη ως making-of μιας εξαφανισμένης ταινίας και true crime ντοκιμαντέρ. Η γλυκόπικρη, ανατριχιαστική, γεμάτη φαντάσματα ιστορία της σχέσης μιας γυναίκας με το ίδιο της το παρελθόν. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

shoplifters

Μια οικογένεια στα περιθώρια της κοινωνίας ζει κλέβοντας τα προς το ζην από σούπερ μάρκετ και βασιζόμενη στην σύνταξη της γιαγιάς. Μια μέρα ο πατέρας κι ο γιος στη διάρκεια μιας εξόρμησης, θα βρουν ένα μικρό κορίτσι μόνο του και αποφασίζουν να τη φέρουν πίσω μαζί τους για να τη φροντίσουν, παρά την δική τους οικονομική δυσχέρεια. Ο Ιάπωνας τοποθετεί διακριτικά το φακό του, χωρίς χειριστικές εξάρσεις και χωρίς διάθεση εκμετάλλευσης, σκιαγραφώντας τα προφίλ κάθε μέλους της οικογένειας στις δικές τους διαδρομές- μέχρι το τέλος της ταινίας ο Κόρε-έντα έχει καταφέρει να αναπτύξει προσωπικότητες, κίνητρα και θέλω μισής ντουζίνας χαρακτήρων, πριν μας οδηγήσει στην κορύφωση της τελικής πράξης. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

a simple favor

O σκηνοθέτης των “Bridesmaids” και του “Spy” διασκευάζει βιβλίο θρίλερ μυστηρίου (για μια vlogger μαμά που αναζητά την αγνοούμενη, μυστηριώδη καλύτερή της φίλη) επιλέγοντας μια ευφυή, αλλοπρόσαλλη προσέγγιση. Αναρωτιέται πώς θα ήταν ένα σκετσάκι του “Saturday Night Live” αν ήταν γυρισμένο σαν δράμα, αλλά με τους συμμετέχοντας να έχουν πλήρη επίγνωση του ότι παίζουν σε κωμωδία. Το αποτέλεσμα είναι ένα σπαρταριστό αίνιγμα που σε κανένα σημείο δεν σπάει το προσωπείο ή χάνει τον ειρμό του- σα να αφηγείσαι ένα ανέκδοτο με απολύτως σοβαρές εκφράσεις προσώπου. Η Μπλέικ Λάιβλι σηκώνει εντυπωσιακά το βάρος της εξωφρενικής γκαρνταρόμπας της και η πάντα απολαυστική Άννα Κέντρικ καταφέρνει να μοιάζει ταυτόχρονα τελείως αλλά και καθόλου χαμένη μέσα στις γελοιωδώς ανατρεπτικές διαδρομές της πλοκής. Η πιο διασκεδαστική άσκηση ύφους της χρονιάς. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

spider-man: into the spider-verse

Έξι Spider-Man από παράλληλα σύμπαντα ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σταματήσουν τα σχέδια του Κίνγκπιν. H καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων που έχει βγει στην Αμερική εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Mε αφορμή τα διαφορετικά σχεδιαστικά στυλ του κάθε ήρωα (που προέρχεται από το διαφορετικό του ή διαφορετικό της σύμπαν), η ταινία αποτελεί μια έκρηξη χρωμάτων, στυλ και ιδεών, με animation ψηφιακά, στο χέρι, πολύχρωμα, μονόχρωμα, CGI, anime ή με κομιξικής υφής κόκκο, να πλέκονται όλα περίτεχνα στην οθόνη, σε ένα αισθητικό mash-up που δεν αφήνει δευτερόλεπτο το μάτι να σταθεί ήσυχο. Επίπεδα χρώματος και κίνησης ζωντανεύουν από την παραμικρή σκηνή διαλόγου, μέχρι ακόμα και την κλιμακτική σεκάνς δράσης όπου τα πάντα εκτυλίσσονται μπροστά από ένα αισθητικής αοριστίας μη-σκηνικό χρωμάτων και σχημάτων. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

a star is born

Διάσημος κάντρι ροκ μουσικός γνωρίζει και ερωτεύεται τυχαία μια βραδιά την Άλι καθώς εκείνη ερμηνεύει σε ένα μπαρ. Όταν τη φέρνει στο προσκήνιο και το πάθος ανάμεσά τους φουντώνει, οι προσωπικοί του δαίμονες γιγαντώνονται οδηγώντας τον ίδιο -και τη σχέση τους- στα όρια. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ στήνει τη βερσιόν του ολοκληρωτικά πάνω στη Lady Gaga, στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο, η οποία περισσότερο από πρωταγωνίστρια είναι το μοντέλο πάνω στο οποίο είναι στημένη η ταινία, παίζοντας μια παράλληλη εκδοχή του εαυτού της. Εκπληκτικός ερμηνευτικά, ο Κούπερ διαθέτει τρομερό έλεγχο του υλικού του ως πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης. Προσδίδει στο σκελετό της αφήγησης μια νατουραλιστική χροιά, ενώ οι συναισθηματικές μεταβάσεις έρχονται με τα δικά τους χρώματα, τους δικούς τους ήχους, της δική τους γλώσσα του σώματος. Μια μελοδραματική όπερα για την αναζήτηση μιας ενστικτώδους, βαθιάς αλήθειας μπροστά στο φόβο της φθοράς και του πλαστού. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

widows

Ο ΜακΚουίν δεν είναι ‘οσκαρικός σκηνοθέτης’, είναι ένας οπτικός καλλιτέχνης που φέρνει την αισθητική του σε διαφορετικού τύπου ιστορίες κάθε φορά. Τώρα ας πούμε σκηνοθετεί μια περιπέτεια, μια heist movie, όπου τρεις γυναίκες αναγκάζονται να φέρουν εις πέρας το παράτολμο σχέδιο ληστείας ενός διεφθαρμένου πολιτικού όταν οι άντρες τους σκοτώνονται την ώρα μιας άλλης παράνομης επιχείρησής τους, αφήνοντας εκείνες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.Σκηνοθετεί υπομονετικά αλλά και επιθετικά την ίδια στιγμή. Καθώς μας οδηγεί σε μια εξαιρετική τελική σκηνή δράσης περνά μέσα από κάμποσα μικρά και μεγάλα σοκ, συγκεντρώνοντας στην πορεία ένα από εκείνα τα φανταστικά καστ που θα κάνουν το θεατή να αναρωτιέται κάθε λίγα λεπτά πού θυμάται τον εκάστοτε φοβερό καρατερίστα. Η ταινία, σκοτεινή, ενίοτε αποπνικτική, μονίμως ενδιαφέρουσα -ακόμα και στις κάμποσες αδύναμες στιγμές της- καταφέρνει να υψωθεί σε ένα σύνολο μεγαλύτερο των επιμέρους κομματιών της. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

zama

Η αποικιοκρατία ως ένας αδιέξοδος εφιάλτης σε μια από τις πιο αποστομωτικές ‘βουτιά στα ενδότερα’ ταινίες που έχω δει τελευταία, όπου η κοινωνική πρόοδος δεν είναι παρά μια χίμαιρα, και η απόπειρα απόδρασης οδηγεί σε επιστροφή σε καταστάσεις όλο και πιο primal. Το τελευταίο μισάωρο είναι τρομακτικό, τρομακτικά όμορφο σινεμά. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

***

Η καλύτερη ταινία της χρονιάς

YOU WERE NEVER REALLY HERE

O Joaquin Phoenix, για άλλη μια φορά, με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ως Joe, ο πρώην στρατιώτης που καλείται να γλιτώσει ένα κορίτσι από την σπείρα σωματέμπορων (με εκλεκτό πελατολόγιο) που την έχουν απαγάγει, δεν γίνεται να μην σου θυμίσει τον Travis Bickle του Taxi Driver. Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος μπορεί να κάνει μια χαρά ζημιά κρατώντας ένα μόνο σφυρί. Προσοχή. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια hitman ταινία της σειράς, αλλά με μια ελεγεία περί εκδίκησης που είναι λιτή στα λόγια και πληθωρική στις εικόνες (ένεκα της ταλαντούχας Σκοτσζέζας σκηνοθέτης της, Lynne Ramsay). Μια ταινία ‘σκαμπίλι’ στα μούτρα (ξεκινάς να την βλέπεις χαλαρός και καταλήγεις τσιτωμένος) που μας επιτρέπει να μπούμε για τα καλά στο βασανισμένο μυαλό του αντι-ήρωα πρωταγωνιστή της. Και σκέψου ότι η τελευταία ταινία του Joaquin, δυο ολόκληρα χρόνια πριν, ήταν το Irrational Man του Woody Allen. Αυτό που λένε εντελώς καμία σχέση. -Πάνος Κοκκίνης

Art-house θρίλερ εκδίκησης με τον Joaquin Phoenix σε ρόλο Terminator. Αν ο Terminator ήταν τσέπη που τη γύριζες ανάποδα. Γιατί το ‘You Were Never Really Here’ δεν χρησιμοποιεί νουάρ ή action κλισέ, και ο ήρωάς του απέχει πολύ από τον badass πρωταγωνιστή που βρίσκεις συνήθως στο κέντρο τέτοιων πρότζεκτ. Εστιάζει στην υπαρξιακή τραγωδία του ήρωα που υποδύεται αθόρυβα ο Joaquin Phoenix, και σε τραβάει μαζί του στον πάτο με ένα πλάνο κι έναν ήχο τη φορά. Η ταινία είναι απαιτητική, σχολαστική και λειτουργεί υποδόρια μέχρι να σε αρρωστήσει. Δεν ήξερα τι με χτύπησε. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ LYNNE RAMSAY

Η Lynne Ramsay δεν θέλει να λένε το σινεμά της ρεαλισμό

Από την παγκόσμια πρεμιέρα στις Κάννες: Είναι η καλύτερη ταινία του Διαγωνιστικού. Επαγγελματίας εκτελεστής, πρώην FBI, αναλαμβάνει να σώσει κορίτσι από σοκαριστικό (και σοκαριστικά δημόσιο) κύκλωμα παιδεραστείας. Περισσότερο Antonioni και ‘Taxi Driver’ παρά ‘Taken’, το φιλμ εστιάζει στην υπαρξιακή τραγωδία του ήρωα, ένα απίστευτα σκληρό και βίαιο ταξίδι στην κόλαση πρακτικά δίχως δράση. Τα πάντα είναι το βλέμμα του Phoenix (που δίνει ρέστα όπως πάντα), και ο τρόπος που κινείται σε διαδρομές σχεδόν προαποφασισμένες, σε μια κοινωνία της οποίας η διαφθορά κάνει τα πάντα βουβά, ακίνητα. Ο Jonny Greenwood γράφει την καλύτερη μουσική του ντύνοντας ένα έργο-σεμινάριο ρυθμού, με τη Ramsay να κάνει την ιστορία της αραιή και σφιχτοδεμένη την ίδια στιγμή, αναζητώντας έννοιες σαν την ηθική, τη δικαιοσύνη, την εκδίκηση, σε έναν κόσμο παραλυμένο. Όλο το Φεστιβάλ περίμενα να δω μια ταινία που θα με κλωτσήσει τόσο άγρια, τελικά ήταν η τελευταία που είδα. Αληθινό buzzer beater. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ 2018: