Το ‘Blackcoat’s Daughter’ είναι το πιο αντισυμβατικό θρίλερ δαιμονισμού
Από την αρχή ως το τέλος του, το ντεμπούτο του Oz Perkins απομακρύνεται από όλα τα κλισέ τέτοιων ιστοριών.
- 19 ΟΚΤ 2020
Ο Osgood Perkins, ή Oz όπως προτιμά να τον φωνάζουν, μάς συστήθηκε ως σκηνοθέτης με το ‘I Am the Pretty Thing That Lives in the House’ του Netflix. Μία γκόθικ δολοφονική μπαλάντα όπου μία νεαρή νοσοκόμα (Ruth Wilson) μετακομίζει σε ένα απομονωμένο σπίτι για να φροντίσει μία ηλικιωμένη, μοναχική συγγραφέα τρόμου. Η τρίτη παρουσία που εντοπίζεται μέσα στο σπίτι θα άλλαζε την καθημερινότητά τους, ο Perkins όμως δεν είχε φτιάξει ακριβώς μια ιστορία φαντασμάτων. Παρότι το φιλμ κατηγοριοποιείται έτσι τυπικά, ήταν ουσιαστικά μία επιτυχημένη άσκηση στην παρατεταμένη ανησυχία από έναν πολλά υποσχόμενο νέο σκηνοθέτη. Όπως ακριβώς έκανε και με το ‘The Blackcoat’s Daughter’ δηλαδή, εκείνη τη φορά στο υπο-είδος του δαιμονισμού.
Το ‘Blackcoat’s Daughter’ ήταν στην πραγματικότητα το ντεμπούτο του Perkins, γιου του εμβληματικού Norman Bates του ‘Ψυχώ’, Anthony Perkins. Ο Οz είχε δοκιμάσει πρώτα την τύχη του στην υποκριτική, θα διαπίστωνε όμως πως η καρδιά του βρισκόταν σε διαφορετική πλευρά της βιομηχανίας. Το ντεμπούτο του ήταν ήδη γραμμένο από το 2012, το Hollywood όμως δίσταζε να χρηματοδοτήσει το σενάριό του παρά το γεγονός ότι είχε αρέσει σε αρκετά στούντιο και πολύ μάλιστα. Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας όμως, ο τρόμος δεν είχε τη σημερινή του τιμητική και οι παραγωγοί δεν έβρισκαν πώς θα μπορούσε να επιτύχει στα ταμεία.
Τελικά η κυκλοφορία του ‘Blackcoat’s Daughter’ αποδείχθηκε τόσο καταραμένη που θα τη ζήλευε και ο δαίμονάς της. Αφού έφυγε από μεγάλα φεστιβάλ όπως του Toronto και το Fantastic Fest με εξαιρετικές κριτικές, η ταινία προγραμματίστηκε να διανεμηθεί στις αίθουσες από το νεοσύστατο τότε A24 και στην τηλεόραση από το DirecTV. Άλλαξε όμως πολλές φορές ημερομηνίες κυκλοφορίας (ακόμη και έτος κυκλοφορίας δύο φορές!) και κατέληξε να γίνει μία από τις πιο παραγνωρισμένες, υποτιμημένες ταινίες τρόμου της δεκαετίας.
Δύο νεαρές κοπέλες, η Rose (Lucy Boynton) και η Kat (Kiernan Shipka) μαθητεύουν σε ένα σχολείο όπου λέγεται πως οι καλόγριες λατρεύουν τον Σατανισμό. Την ίδια στιγμή, παρακολουθούμε την Joan (Emma Roberts) σε ένα φαινομενικά ασύνδετο, ξεχωριστό νήμα της αφήγησης να αναζητά τρόπο να φτάσει στον προορισμό της, μέχρι που ένα μεσήλικο ζευγάρι θα της προσφέρει να κάνει μαζί τους ένα μέρος της διαδρομής. Στη διάρκεια της ταινίας αρχίζει να διαφαίνεται πως η Kat έχει ίσως κυριευτεί από κάποια δαιμονική οντότητα, αν και τα συμπτώματά της θα μπορούσαν να οφείλονται σε κάποια βαριά ασθένεια. Εκεί τελειώνουν τα κοινά στοιχεία που μπορεί να έχει το ‘Blackcoat’s Daughter’ με άλλες ταινίες τρόμου που απεικονίζουν περιπτώσεις δαιμονισμού.
Το αντισυμβατικό φιλμ του Perkins απομακρύνεται από αφηγηματικά κλισέ τέτοιων ιστοριών, από αρκετά αισθητικά επίσης, και γίνεται μία ιστορία για τη μοναξιά, την απώλεια της οικογένειας και το σημείο απόγνωσης στο οποίο θα έφτανε κανείς για να αποκτήσει ένα ψήγμα, έστω, συντροφικότητας.
Άκουσε περισσότερα για το ‘Blackcoat’s Daughter’, τη διαδικασία παραγωγής του, το πολυεπίπεδο τέλος του (χωρίς spoilers!) και τη φιλμογραφία του Perkins, όπως και για 12 ακόμη πολύ υποτιμημένες ταινίες τρόμου της δεκαετίας στο παρακάτω επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες.
Ταινίες που έστειλαν έντρομους θεατές στο νοσοκομείο, κανίβαλοι, φουτουριστικές αιρέσεις, δαιμονισμοί που σπάνε τα στερεότυπα. Ποιες ταινίες τρόμου σού έχουν ξεφύγει;
