Νέες ταινίες: Η Βουγονία του Γιώργου Λάνθιμου και η οσκαρική απόπειρα της Sydney Sweeney

Δες παρακάτω πώς σχολιάζουμε και βαθμολογούμε τη Βουγονία και τις υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας:

Βουγονία (Bugonia)

Βαθμολογία: 78/100

Η μοναδική δόση αισιοδοξίας στη Βουγονία του Γιώργου Λάνθιμου βρίσκεται στον τίτλο της – στην αρχαία ελληνική λέξη που περιγράφει ένα τελετουργικό, όπου μέσα από το νεκρό σώμα ενός ζώου μπορούν να γεννηθούν μέλισσες. Είναι μία μεταφορά για την αναγέννηση μέσα από τη φθορά.

Η Βουγονία ξεκινά με ένα δίδυμο συνωμοτών – τον Jesse Plemons που υποδύεται τον Teddy, έναν θλιμμένο άντρα με μια ψυχοφθόρα δουλειά και μια αδυναμία στις μέλισσες, τις οποίες εκτρέφει στην αυλή του κατά κάποιον τρόπο ερειπωμένου σπιτιού του. Είναι, φαινομενικά, ο ανθρωπότυπος που γνωρίζει την αλήθεια για τα πράγματα επειδή τα έχει ψάξει όλα στο διαδίκτυο, και τη διδάσκει επίσης στον αφελή ξάδελφό του, Donny (Aidan Delbis).

Ο Teddy υποφέρει, έχει όμως ένα σχέδιο για να διορθώσει τις συνθήκες του. Μαζί, λέει στον Donny, θα σώσουν τον κόσμο. Το σχέδιό του είναι να απαγάγει τη Michelle Fuller της Emma Stone, την ψυχρή επικεφαλής μίας γιγαντιαίας φαρμακευτικής εταιρείας που τοποθετεί, προφανώς, το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους. Ο Teddy, λοιπόν, πιστεύει πως η Michelle είναι μία εξωγήινη από τον πλανήτη Ανδρομέδα που έχει σταλεί στη Γη για να την καταστρέψει.

Μόλις αυτός και ο Donny την αλυσοδέσουν στο υπόγειό τους, έχει σκοπό να την εξαναγκάσει να καλέσει το μητρικό της σκάφος ώστε να μπορέσει να διαπραγματευτεί την ελευθερία της Γης με τους άρχοντες του πλανήτη της.

Η διπλά οσκαρική Stone παραδίδει μία ακόμη σοκαριστική μεταμόρφωση. H απόκοσμη παρουσία της στην ταινία κινείται ανάμεσα στην ψυχρότητα και την ευθραυστότητα, τη βία και την τρυφερότητα, σε μία ερμηνεία που θυμίζει performance art — κάθε βλέμμα, κάθε παύση, κάθε αλλαγή ύφους είναι μελετημένο τελετουργικό. Ο ρόλος της λειτουργεί ως καθρέφτης της εποχής: μια γυναίκα-σύμβολο της εξουσίας που ταυτόχρονα μοιάζει παγιδευμένη σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν ξεχωρίζει το πραγματικό από το φανταστικό.

Είναι καταπληκτική στη Βουγονία, μία πονηρή Ιωάννα της Λωραίνης αποφασισμένη να ξεγελάσει τους απαγωγείς της, με την πραγματική στιγμή δόξας της να προκύπτει σε ένα αιφνιδιαστικό φινάλε που γίνεται, κυρίως χάρη σε αυτήν, τρυφερό και θλιβερό μαζί.

Η πραγματική απόλαυση της Βουγονίας είναι η συνεργασία της με τον Plemons. Ο ηθοποιός – που θα προβλέψω ότι θα γίνει από τους μόνιμους του Λάνθιμου – καταφέρνει να την ξεπεράσει σε τρέλα, ταιριαστός απόλυτα στην αγριότητα και την αφοσίωσή της.

Μαζί είναι ένας μικρός θίασος, σε ένα δράμα δωματίου όπως εκτυλίσσεται τελικά η Βουγονία, εμποτισμένο με μία κρυμμένη περιπέτεια, όπου οι ρόλοι θύτη και θύματος εναλλάσσονται, όπως συμβαίνει άψογα και με την τονικότητα της ταινίας από κωμωδία σε τραγωδία και πίσω.

Βασισμένος στο σενάριο του Will Tracy (Succession, The Menu) που με τη σειρά του μεταφέρει το κορεατικό Save the Green Planet!, ο Λάνθιμος κάνει κάτι που ίσως δεν έχει ξανακάνει ποτέ. Φτιάχνει μία ταινία με ανθρώπους που νιώθεις πως, αν ανοίξεις την πόρτα σου, θα τους βρεις γύρω σου. Η απρόβλεπτη, παράλογη πλευρά στο στιλ του όμως παραμένει – όταν θα νομίζεις πως ξέρεις τι αφορά η ταινία του, σε αιφνιδιάζει για να μη νιώσεις ποτέ βολικά στη θέση σου.

Δραματοποιεί τη δράση του εστιάζοντας στα πρόσωπα των χαρακτήρων διατηρώντας μία αστεία απόσταση, ενώ η προτίμησή του για εικόνες σε χαμηλή γωνία λήψης (βαθιές υποκλίσεις στον μάγο της κάμερας Robbie Ryan) ενισχύει την ασταθή αίσθηση της πραγματικότητας της ταινίας. Η εκστατική ορχηστρική μουσική του Jerskin Fendrix δε, προσθέτει στην ασαφή ατμόσφαιρα και την ειρωνεία του φιλμ.

Χωρίς διακριτό, βέβαια, κοινωνικό σχολιασμό ή κάποια αξιοσημείωτη περιβαλλοντική οπτική, η Βουγονία γίνεται άλλη μία πιο αμβλεία ιστορία του δημιουργού ακολούθως του Poor Things. Μου έχει λείψει ένας λιγότερο κυριολεκτικός Λάνθιμος, αυτός που δεν δίνει όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που θέτει, αν και η προσέγγισή του εδώ ταιριάζει και με τη χρήση που βρίσκει η ανθρωπότητα στις συνωμοσίες. Εκείνες δημιουργούνται για να μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα για την τυχαιότητα του σύμπαντος και αυτό είναι ίσως το πιο ανθρώπινο γεγονός από όλα. Και κάπως έτσι έχουμε τον πιο ανθρώπινο Λάνθιμο, να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Μακάρι απλώς να μας έλεγε κάτι που δεν γνωρίζουμε ήδη.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

---

Christy

Βαθμολογία: 40/100

Η Christy Martin που υποδύεται στην ταινία η Sydney Sweeney – παραγωγός της ταινίας επίσης – πιστώνεται με την ορατότητα του μποξ γυναικών στα ‘90s. Με αποφασιστικότητα και μια ακλόνητη επιθυμία για νίκη, η αληθινή Christy εισήλθε στον κόσμο του μποξ υπό την καθοδήγηση του προπονητή, μάνατζερ και μετέπειτα συζύγου της, Jim, που παίζει ο Ben Foster. Οι πιο δύσκολες μάχες της όμως ξεδιπλώνονται έξω από το ρινγκ.

Η Sweeney που απασχολεί διαρκώς, είτε για τις πολιτικές της θέσεις είτε για το σαπούνι που λάνσαρε φτιαγμένο από το νερό της μπανιέρας της, τσεκάρει εδώ όλα τα κουτάκια της μεταμόρφωσης που ευελπιστεί συνήθως κανείς ότι θα σημαίνουν “Όσκαρ”. Η ταινία του David Michôd ωστόσο δεν είναι, μάλλον, το όχημα που θα την οδηγήσει εκεί.

Το σενάριο δημιουργεί αδέξια αρχέτυπα χρησιμοποιώντας φθηνά κλισέ χωρίς αυτογνωσία, και το καστ του, αν και αφοσιωμένο, δεν μπορεί να συμφωνήσει σε έναν κοινό τόνο. Ο Foster αλλά ακόμη και η πάντοτε αξιόπιστη Merritt Wever σε ρόλο μητέρας που δεν αποδέχεται τη σεξουαλικότητα της κόρης της, φορούν τους χαρακτήρες τους σαν αποκριάτικες στολές.

Εκτός από τις εναλλαγές τόνου που ο Michôd δεν μπορεί να καλιμπράρει, οι σκηνές πυγμαχίας στερούνται επίσης δυναμισμού στη χορογραφία και την εκτέλεσή τους. Το χέρι του δημιουργού γίνεται επιδεξιότερο μόνο στην αναπαράσταση της βίας που υφίσταται η Christy μέσα στο σπίτι της, σε σημείο που προκαλεί αμηχανία. Γιατί είναι η μοναδική ζώνη άνεσης του σκηνοθέτη;

Τι κι αν η ταινία θέλει να μπορούσε να έχει πει περισσότερα για το πώς είναι να είσαι γυναίκα στον αθλητισμό, ή λεσβία στην Αμερική; Η κακοποίηση είναι η μόνη της αλήθεια.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη The Film Group.

---

Η Τελετουργία (The Surrender)

Βαθμολογία: 70/100

Μετά το Bring Her Back των Ελληνοαυστραλών αδελφών Philippou, άλλη μία ταινία τρόμου στοιχειώνεται από την ανάσταση αγαπημένων μας νεκρών!

Μία τεταμένη σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης θα υποβληθεί σε μία τρομακτική δοκιμασία, όταν ο πατριάρχης της οικογένειας πεθαίνει και η πενθούσα μητέρα προσλαμβάνει έναν μυστηριώδη ξένο για να φέρει τον άντρα της πίσω από τους νεκρούς. Φυσικά τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο και οι δύο γυναίκες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τις διαφορές τους καθώς θα παλεύουν για τη ζωή τους – και η μία για την άλλη.

---

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Julia Max καταφέρνει πολλά με μία ιστορία που θα μπορούσε να είναι σκετσάκι, με ευελιξία και ακρίβεια. Η ταινία της διαρκεί λιγότερο από 90 λεπτά – είναι σύντομη και χορταστική – και τη βάζει στο ραντάρ μας ως νέα φωνή στον τρόμο.

Εκεί που πραγματικά ξεχωρίζει είναι στην αυθεντική, βαθιά ενσυναίσθητη απεικόνιση του βάρους που φέρνει μαζί η φροντίδα των άρρωστων ανθρώπων μας και, κάτω από τις πιο άγριες αποκρυφιστικές του πτυχές, το Surrender παραμένει μία διαρκής εξερεύνηση του τι σημαίνει να βλέπεις τους αγαπημένους σου ως ατελείς, ολοκληρωμένους ανθρώπους και, τελικά, ως θνητούς.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Rosebud.21.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΕΠΙΣΗΣ:

Κυνηγός: Επικίνδυνη Ζώνη (Predator: Badlands)

Ο Dan Trachtenberg του φανταστικού 10 Cloverfield Lane χορήγησε μία δυνατή ένεση ενέργειας στο franchise του Predator με το επίσης φανταστικό Prey, που διαδραματιζόταν το 1719 και ακολουθούσε μια νεαρή γυναίκα Κομάντσι (Amber Midthunder). Ο Trachtenberg επιστρέφει για το Predator: Badlands και μεταφέρει το franchise στο μέλλον, με την Elle Fanning στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.