Casey Affleck και Rooney Mara μιλούν για το “Μείνε Δίπλα Μου”

Η ταινία, κουβαλώντας ήδη εξαιρετική φήμη από τη διαδρομή της στο φεστιβαλικό κύκλωμα με έναρξη το Σάντανς, διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70, με τον Άφλεκ να παίζει τον Μπομπ και την Μάρα να παίζει τον έρωτα της ζωής του, τη Ρουθ. Μαζί ληστεύουν μέχρι να τους περικυκλώσουν οι αστυνομικοί, όταν και ο Μπομπ πάει φυλακή επειδή πυροβόλησε έναν αστυνομικό- κάτι που στην πραγματικότητα έκανε η Ρουθ.

Όσο είναι στη φυλακή, εκείνη γεννά την κόρη τους και σιγά σιγά προσπαθεί να χτίσει μια νέα ζωή αφήνοντας το έγκλημα πίσω της. Όμως 4 χρόνια αργότερα ο Μπομπ αποδρά και προσπαθεί να βρει τη Ρουθ και τη μικρή, καθώς η αστυνομία βρίσκεται στο κατόπι του.

Το “Μείνε Δίπλα Μου” είναι ένα θρίλερ και διαθέτει αρκετά στοιχεία γουέστερν, αλλά στην καρδιά του είναι μια βαθιά συναισθηματική ερωτική ιστορία, όπως λένε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.

Ο μεν Άφλεκ έχει παίξει σε ταινίες από το “Ocean’s Eleven” μέχρι το “Gone Baby Gone”, ενώ κέρδισε υποψηφιότητα Όσκαρ για το “Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford”, ενώ έχει σκηνοθετήσει και το ψευδοντοκιμαντέρ “I’m Still Here” με τον Χοακίν Φοίνιξ.

Η Ρούνι Μάρα βρήκε μεγάλη φήμη όταν πρωταγωνίστησε στο “Girl with the Dragon Tattoo” του Ντέιβιντ Φίντσερ (για το οποίο βρέθηκε και υποψήφια για Όσκαρ) και έκτοτε συνεργάζεται με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογραφικού στερεώματος, όπως τον Στίβεν Σόντερμπεργκ και τον Τέρενς Μάλικ.

Οι δύο ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί μιλούν για το “Μείνε Δίπλα Μου” σε μια συνέντευξη που εξασφάλισε αποκλειστικά το ΟΝΕΜΑΝ.

Πώς ξεκίνησε αυτό το πρότζεκτ για εσάς;

ΑΦΛΕΚ: Κάποιες φορές οι ταινίες δημιουργούνται υπό τις πιο περίεργες συνθήκες, αλλά αυτή ήταν αρκετά σαφής. Όλοι ανταποκριθήκαμε άμεσα στο σενάριο, μπορούσα να καταλάβω τι θα ήταν η ταινία διαβάζοντάς το. Κάποιες φορές όλα καταλήγουν στις σκηνοθετικές επιλογές αλλά εδώ φαίνεται πως ο Ντέιβιντ Λόουρι αγαπάει τη γλώσσα και τη χρησιμοποιεί με έναν πρωτότυπο τρόπο. Οι διάλογοι είναι πολύ ποιητικοί. Οπότε αποφάσισα να εμπλακώ και ξεκινήσαμε κατευθείαν.

ΜΑΡΑ: Για μένα ήταν το σενάριο. Είδα και το μικρού μήκους φίλμ του Ντέιβιντ, “Pioneer”, και μου φάνηκε πολύ περίεργο και διαφορετικό και ενδιαφέρον οπότε κατάλαβα πως έχει δική του φωνή ως σκηνοθέτης. Και μετά διάβασα το σενάριο του “Μείνε Δίπλα Μου” και το λάτρεψα. Τόσο απλά.

Όταν γυρίζατε την ταινία αναρωτηθήκατε αν θα άλλαζαν τον τίτλο; (“Ain’t Them Bodies Saints”)

ΑΦΛΕΚ: Βασικά ήμουν σίγουρος πως θα τον άλλαζαν.

ΜΑΡΑ: Ήλπιζα πως δε θα τον άλλαζαν. Κόντεψαν να το κάνουν, σε κάποια φάση νομίζω επρόκειτο να το πουν απλά “Saints”, αλλά χαίρομαι που δεν το έκαναν. Νομίζω ο τίτλος είναι σπουδαίος.

Έχετε δουλέψει κι οι δύο σε ταινίες μεγάλου μπάτζετ αλλά και σε μικρότερες, ανεξάρτητες ταινίες σαν αυτή. Τι είναι πιο σημαντικό;

ΜΑΡΑ: Δεν το πολυσκέφτομαι στη λογική του ‘θέλω να κάνω μια μεγάλη ταινία’ ή ‘θέλω να κάνω μια μικρή ταινία’. Σκέφτομαι ποιος σκηνοθετεί, την ιστορία, τον χαρακτήρα που θα παίξει. Δε σκέφτομαι το μέγεθος της ταινίας, για μένα έχει να κάνει με την ιστορία και τους ανθρώπους που την φτιάχνουν.

ΑΦΛΕΚ: Νομίζω η Ρούνι έχει δίκιο. Είναι το υλικό και οι συνεργάτες που έχουν σημασία. Όχι το μέγεθος. Αλλά αν κάνεις μια μικρότερη ταινία υπάρχει μια οικειότητα που δεν έχεις όταν κάνεις τις τεράστιες παραγωγές. Και έχεις μεγαλύτερη ελευθερία να αλλάξεις πράγματα καθώς προχωράς, αν και αυτό δε συνέβη καθόλου εδώ. Είναι ευκολότερος να αφοσιωθείς απόλυτα σε ένα μικρό φιλμ. Περνάς όλο το χρόνο με τον άλλον και δεν είστε ας πούμε σε διαφορετικά τρέιλερ. Έχει μια αίσθηση καλοκαιρινής κατασκήνωσης, τους φέρνει όλους πιο κοντά και είναι όλοι στην ίδια λογική. Γίνεται μια κοινή δημιουργική επιχείρηση αντί να έχεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους να κάνουν διαφορετικές δουλειές.

Ναι αλλά τι γίνεται με τους χρονικούς περιορισμούς σε μια ταινία σαν αυτή που γυρίστηκε σε 4 βδομάδες; Είναι τρομακτικό να δουλεύεις με τέτοιο αυστηρό πρόγραμμα;

ΜΑΡΑ: Όχι, πολλοί γυρίζουν ταινίες σε ακόμα μικρότερο χρονικό διάστημα από ό,τι εμείς αυτό. Αλλά σίγουρα αλλάζει την αντιμετώπιση στο σετ επειδή πρέπει να είσαι λίγο πιο υπεύθυνος απέναντι σε όλα. Όμως είμαι ΟΚ με αυτό.

Ρούνι, αυτή ήταν η πρώτη φορά που έπαιζες μια μητέρα;

ΜΑΡΑ: Ναι, ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα μητέρα και το διασκέδασα πολύ. Ήρθα πολύ κοντά στα δυο μικρά δίδυμα κοριτσάκια που έπαιζαν την κόρη μου.

Είναι η δεύτερη ταινία του Ντέιβιντ Λόουρι. Υπάρχει ένα στοιχείο εμπιστοσύνης όταν ένας σκηνοθέτης γυρίζει μια τέτοια ταινία; Πότε ξέρατε πως λειτουργούσε όλο αυτό;

ΑΦΛΕΚ: Ποτέ δεν ξέρεις όταν το κάνεις αν θα δουλέψει ή όχι. Ακόμα κι όταν η ταινία έχει τελειώσει, λέω στον εαυτό μου, ‘εντάξει, μου αρέσει τώρα, αλλά πώς θα νιώθω σε πέντε χρόνια;’ Επειδή με την απόσταση μπορείς να βλέπεις διαφορετικά πράγματα.

Έχει να κάνει με το ότι είναι δύσκολο να δεις μια ταινία στην οποία παίζεις;

ΑΦΛΕΚ: Ναι, αλλά συμβαίνει και με ταινίες στις οποίες δεν παίζεις. Τις βλέπεις όταν πρωτοβγαίνουν και σου αρέσουν και τις βλέπεις ξανά αργότερα και σκέφτεσαι, ‘τι μου άρεσε από αυτό;’ Και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν η εμπειρία αφορά κάτι δικό σου. Υπάρχει πάντα μια μεγάλη ελπίδα με τον κάθε σκηνοθέτη. Κι αν κι ο Ντέιβιντ έχει κάνει μόλις μία ταινία προηγουμένως, δεν είχα ποτέ αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα έκανα σπουδαία δουλειά. Είχε να κάνει με το πώς μιλάγαμε για ταινία και το πώς μιλούσε για αυτά που είχε γράψει ο ίδιος, με ενθάρρυνε πολύ αυτό. Είχε γράψει το σενάριο το οποίο με συγκίνησε πολύ.

Έμοιαζε μοναδικό και ταυτόχρονα τιμούσε όλες τις παραδόσεις και τις τεχνοτροπίες του είδους και έδειχνε πως κάποιος το είχε σκεφτεί πολύ και είχε προετοιμαστεί πολύ, επίσης. Ένιωσα πολύ άνετα με τον Ντέιβιντ. Κάποιος άλλος σκηνοθέτης μου είπε πως ένας ηθοποιός πρέπει να παίζει για τον προπονητή. Απλά προχωράς και δεν ρωτάς πολλά και δεν ανησυχείς για την ερμηνεία σου- παίζεις ομαδικά κι αυτό σημαίνει να κάνεις ό,τι λέει ο κόουτς. Κι έχω αγκαλιάσει αυτή την νοοτροπία, κάτι που ήταν ακόμα πιο εύκολο με τον Ντέιβιντ επειδή πάντα είχε καλές ιδέες και πάντα μας έκανε να νιώθουμε άνετα. Κάποιες φορές οι ιδέες του ήταν διαφορετικές από τις δικές μου αλλά πάντα ένιωθα σιγουριά να αφήσω στην άκρη τις δικές μου ιδέες και να κάνω αυτό που ήθελε.

Και έχουν υπάρξει οι φορές που ο κόουτς ήσουν εσύ, όταν σκηνοθέτησες το “I’m Still Here”.

ΑΦΛΕΚ: Έχω γυρίσει αυτή τη μία ταινία και ήταν τόσο ανορθόδοξη η διαδικασία που κάπως έκανε αυτή την όλη φιλοσοφία αδύνατο να εφαρμοστεί. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην ταινία που έκανα νόμιζαν πως ήταν μέρος ντοκιμαντέρ οπότε δε μπορούσαν να ερμηνεύσουν για μένα. Δε μπορούσα να τους ζητήσω να κάνουν πράγματα. Αλλά σαν ηθοποιός, το βρίσκω απελευθερωτικό το να δουλεύω με σκηνοθέτη. Απλά σε απαλλάσσει από την ευθύνη του να πρέπει να πάρεις όλες τις σωστές αποφάσεις, ότι ο χαρακτήρας σου ταιριάζει με το πώς η ταινία κινείται. Αφήνεις κάποιον άλλον να πάρει τον έλεγχο. Και νομίζω πως αυτό υπηρετεί τον σκηνοθέτη επειδή του δίνει πολλές επιλογές. Και ξέρεις, όταν κάνεις μια ταινία, παίρνεις ένα εκατομμύριο αποφάσεις το λεπτό.

Τώρα τα γυρίσματα ήταν μόλις 28 μέρες οπότε μπορεί να είναι τρομακτικό. Θες να πάνε όλα ρολόι, και οι ηθοποιοί να είναι διατεθειμένοι να δοκιμάσουν κάτι με 10,15 διαφορετικούς τρόπους και να μην ρωτάνε συνέχεια πράγματα ή να μη γκρινιάζουν. Τότε μετά έχεις πολλές επιλογές όταν έρχεται η ώρα να συναρμολογήσεις την ταινία με τον τρόπο που θες.

Το “I’m Still Here” ήταν φιλμ που δίχασε. Το να προβοκάρεις είναι μέρος του σινεμά;

ΑΦΛΕΚ: Αν είναι σημαντικό για μένα να προβοκάρω με τα πράγματα που επιλέγω; Όχι.

Αλλά έλκεστε και οι δύο σας σε πιο σκοτεινά θέματα κατά καιρούς;

ΜΑΡΑ: Στην πραγματικότητα δε μου φαίνεται πολύ σκοτεινή αυτή η ταινία. Είναι μια ερωτική ιστορία και δε τη βρίσκω σκοτεινή. Νομίζω είναι πιο περίπλοκη, οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες έχουν την τάση να είναι σε σκοτεινότερες ταινίες και αυτά είναι τα πράγματα που συνήθως μου αρέσουν. Και οι περισσότερο μάλλον δε με σκέφτονται για κωμωδία (γελάει). Αλλά αυτή η ταινία είναι οπωσδήποτε ένα love story.

ΑΦΛΕΚ: Ναι, ουσιαστικά είναι ένα τραγικό love story με λίγη δόση ελπίδας στο τέλος. Μια αίσθηση αναγέννησης, νομίζω.

Ο χαρακτήρας του Κέισι είναι απεγνωσμένος για μια απόδραση – πρώτα από τη ζωή αυτή και μετά από τη φυλακή. Είχες ποτέ αυτή την επιθυμία για απόδραση;

ΑΦΛΕΚ: Όταν έπαιζα σε κάποια κακή ταινία (γελάει). Έχω παίξει σε αρκετές αλλά ξέρεις, όταν αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει στη ζωή σου τότε μάλλον σε καλή κατάσταση είσαι.

Ρούνι, πρόσφατα δούλεψες με τον Τέρενς Μάλικ και τον Στίβεν Σόντερμπεργκ. Τι παίρνεις από τέτοιες εμπειρίες;

ΜΑΡΑ: Από οτιδήποτε κι αν κάνεις παίρνεις πράγματα. Μαθαίνεις τι σου αρέσει και μαθαίνεις τι δεν σου αρέσει. Μαθαίνεις διαφορετικά πράγματα από διαφορετικούς σκηνοθέτες και διαφορετικούς ηθοποιούς. Νομίζω κάθε δουλειά που είχα ποτέ, μου έχει μάθει κάτι και έχω πάρει κάτι από αυτήν, έχει αλλάξει τη ζωή μου με κάποιον τρόπο. Δεν ξέρω ακόμα πώς με άλλαξε ετούτη εδώ, αλλά σίγουρα το έκανε.

Δουλεύατε με έναν σεναριογράφο/σκηνοθέτη αυτή τη φορά, οπότε υπήρχε περιθώριο να αφήσετε το δικό σας στίγμα στον τρόπο που η ταινία λέει κάποια πράγματα ή στο πώς στήνονται κάποιες σκηνές; Υπήρχε ελαστικότητα;

ΑΦΛΕΚ: Ναι, υπήρχε. Ο Ντέιβιντ ήταν ανοιχτός στον αυτοσχεδιασμό ή στο να αλλάζει και να ξαναγράφει μια σκηνή και στο να του δίνουμε γνώμες. Αλλά δε συνέβη ιδιαίτερα. Δεν είμαι σίγουρος γιατί. Μου έχει συμβεί πολύ εντονότερα σε άλλες ταινίες όπου ο σκηνοθέτης μπορεί να μην ήταν καν τόσο ανοιχτός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο Ντέιβιντ έχει αυτοπεποίθηση ώστε να επιτρέπει τις ιδέες των άλλων, αλλά νομίζω εν τέλει όλοι θέλαμε απλά να γυρίσουμε αυτό το σενάριο. Ήταν μια από αυτές τις μοναδικές εμπειρίες όπου όλοι κατευθύνονται από το γραπτό λόγο. Λάτρεψα τον διάλογο. Υπήρχε λίγος αυτοσχεδιασμός αλλά δε νομίζω πως βελτίωσε κάτι.

Κέισι, πώς ένιωσες όταν ο αδερφός σου κέρδισε το Όσκαρ;

ΑΦΛΕΚ: Πάρα πολύ περήφανος. Το γιόρτασα πηγαίνοντας σε ένα πάρτι. Μιλούσα με πολύ κόσμο και γενικά πέρασα πολύ όμορφα.

Και όσο αφορά τις σκηνοθετικές φιλοδοξίες σου; Θες να σκηνοθετήσεις ξανά;

ΑΦΛΕΚ: Αυτή τη στιγμή απολαμβάνω το να είμαι ηθοποιός και υπάρχουν διαφορετικά πρότζεκτ που σκέφτομαι να εμπλακώ. Οπότε δεν ξέρω αν θα σκηνοθέτησω ξανά. Το “I’m Still Here” απαίτησε ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου μου, και δεν είχα την ευκαιρία να παίξω. Στην πορεία θυμόμουν γιατί μου αρέσει η ηθοποιία, και μου έλειψε. Και τώρα θέλω να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με αυτή.

*To “Μείνε Δίπλα Μου” παίζεται ήδη στις αίθουσες από την Odeon.