Οι πολλές ζωές του Christopher Plummer

Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο Plummer επέμενε στο θέατρο και μάλιστα στο κλασικό, γιατί πίστευε πως το εμπορικό θέατρο δεν εκπαίδευε επαρκώς τους ηθοποιούς. Μέχρι λίγο αργότερα θα απέφευγε τον κινηματογράφο και την τηλεόραση για τους ίδιους λόγους. Εδώ ετοιμάζεται στο καμαρίνι του για την παράσταση The Lark, το ντεμπούτο του στο Broadway.

Η πιο εμβληματική και επιτυχημένη εισπρακτικά ταινία του Christopher Plummer ήταν και μία από τις λιγότερο αγαπημένες του. Είχε αποφασίσει να την κάνει γιατί θαύμαζε τη δουλειά του Robert Wise και ήθελε να δοκιμαστεί σε μιούζικαλ. Τελικά δεν τον άφησαν καν να τραγουδήσει!

Στα γυρίσματα αποκαλούσε την ταινία «Μελωδία της Βλέννας» και είχε βαρεθεί γρήγορα τον ρόλο του Captain von Trapp. «Εάν ο Von Trapp παραμείνει εξαιρετικά σοβαρός, περικομμένος στην ομιλία και αδυσώπητος στο μεγαλύτερο μέρος της», είχε πει στον Wise,«τότε, και μόνο τότε, θα μπορώ να παίξω στο έπακρο τις συναισθηματικές σκηνές όταν έρθουν, χωρίς ντροπή». Η επιμονή του ωστόσο να δοθεί σκοτεινή χροιά στον χαρακτήρα του έκανε, σύμφωνα με τον Ernest Lehman, το σενάριο καλύτερο.

Στην πορεία της ζωής του θα εκτιμούσε την εμπειρία των γυρισμάτων στην Αυστρία, τη φιλία του με την Julie Andrews, και το μήνυμα της ταινίας, αν και εκείνη την εποχή ανυπομονούσε να πατήσει τα 40 για να φύγει από τους ρόλους του leading man και να περάσει σε αυτούς ενός καρατερίστα.

Ο Plummer έπαιξε τον Οιδίποδα σε σκηνοθεσία του Philip Saville, στην απευθείας μετάφραση της τραγωδίας από τον Paul Roche που είχε δημοσιευτεί στις αρχές των 1950s. Η ταινία γυρίστηκε εν μέρει στο θέατρο της αρχαίας Δωδώνης και δεν προβλήθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική μέχρι τα 1970s και 1980s, οπότε και δόθηκε η διανομή σε τηλεόραση και video.

Ο σαιξπηρικών καταβολών Plummer δεν εγκατέλειψε ποτέ τη σκηνή. Για τη θεατρική παραγωγή Cyrano του 1973 θα κέρδιζε το πρώτο του βραβείο Tony.

Ο ηθοποιός αναλαμβάνει τον ρόλο του Sir Charles Litton, του διαβόητου Phantom, στις περιπέτειες του Ροζ Πάνθηρα.

Η περιπέτεια του John Huston που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Rudyard Kipling είχε θεωρηθεί κατά την κυκλοφορία της η καλύτερη ταινία του δημιουργού από το The African Queen.

Ο Plummer έγινε καλός φίλος με τους συμπρωταγωνιστές του Sean Connery και Michael Caine, και θυμόταν πάντα μία συμβουλή του Huston ως την καλύτερη σκηνοθετική οδηγία που είχε λάβει στη ζωή του. «Απλά βγάλε τη μουσική από τη φωνή σου, Chris», του είχε πει όταν δυσκολευόταν σε μία από τις σκηνές. «Τι απίθανη οδηγία. Γιατί αν απλά δεν πεις τίποτα, η κάμερα κάνει τη δουλειά για σένα. Ήταν τρομερό».

Ως Roscoe Hayward, ένας εκ των δύο αντιπροέδρων τράπεζας που ανταγωνίζονται εδώ για να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο ηθοποιός κέρδισε το πρώτο του τηλεοπτικό βραβείο Emmy.

Ο Plummer υποδύθηκε τον Sherlock Holmes σε μία επιστροφή στις καναδικές παραγωγές, και απέσπασε εξαιρετικές κριτικές για την ερμηνεία του και για τη χημεία που μοιράστηκε με τον Dr. John Watson του James Mason.

Για το Thorn Birds (Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας) και τον ρόλο του ως Αρχιεπίσκοπος Vittorio Contini-Verchese κέρδισε μία υποψηφιότητα Emmy Β΄Ανδρικού σε Μίνι Σειρά. Το Thorn Birds ήταν τεράστια επιτυχία παγκοσμίως.

«Δεν ήξερα ότι τα Klingon είναι όντως γλώσσα και ότι είχαν καταγραφεί ως κανονική γλώσσα στη Washington, έπαιρναν πάρα πολύ σοβαρά την προφορά τους», είχε αναφέρει γελώντας για την εμπειρία του στο Star Trek.

«Είχαν ειδικό για τα Klingon στο σετ! Οπότε μείωσα τα Klingon μου όσο γινόταν γιατί δεν μπορούσα να κάνω τη γαργάρα τους όπως εκείνοι. Έπεισα επίσης τον σκηνοθέτη, τον Nicholas Meyers, που τον συμπαθούσα πάρα πολύ, να μη μου βάλουν εκείνο το άθλιο φρύδι [...] Με άφησαν να το κάνω αλλά είχε γίνει φασαρία, “ω, τι ιεροσυλία!”. Αλλά όχι, ήμουν χαρούμενος με αυτό, πέρασα πολύ καλά, και ήταν πολύ αστείο σενάριο!».

Δεύτερο βραβείο Tony για τον Plummer, αυτή τη φορά για τον ρόλο του ηθοποιού John Barrymore στις παραστάσεις του θεάτρου Music Box στο Broadway. Πάνω από μία δεκαετία αργότερα θα έπαιζε τον ίδιο ρόλο σε καναδική κινηματογραφική παραγωγή.

«Όταν έπαιξα τον Mike Wallace δεν χρειάστηκε να κάνω πολλή έρευνα γιατί τον έβλεπα στην τηλεόραση ως παιδί», είχε πει σχετικά με τον ρόλο του στο Insider του Michael Mann, πλάι στον Al Pacino.

«Όταν ήταν ο θυμωμένος νεαρός κύριος στην τηλεόραση. Ήξερα τα πάντα γι’ αυτόν και μπορούσε να ανοίξω την τηλεόραση και να τον δω. Σε κάθε δεκαετία, να τος πάλι, κυνικός. Στο τέλος απέδειξε πως ήταν ένας εκπληκτικός δημοσιογράφος. Ήταν εύκολο τελικά, όλως περιέργως, γιατί οι φωνές μας είχαν περίπου τον ίδιο τόνο».

Το 2009 είχε χαρίσει τη φωνή του στον Charles Muntz του Up, αλλά αυτή δεν ήταν η πρώτη του εμπειρία στο dubbing για animation. Το 1994 είχε κερδίσει βραβείο Emmy για το dubbing του στη σειρά κινουμένων σχεδίων Madeline.

To 2010 o Plummer πήρε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, για τον ρόλο του ως Leo Tolstoy στο The Last Station του Michael Hoffman. Η επιλογή του από τον παραγωγό Jens Meurer ήταν μονόδρομος και βασίστηκε στο ταλέντο του ηθοποιού να δίνει σάρκα και οστά σε επιβλητικές φιγούρες της ιστορίας και της τέχνης. «[Η ερμηνεία του] δεν λέει, “ένας σπουδαίος ηθοποιός παίζει έναν σπουδαίο συγγραφέα”», είχε δηλώσει ο Meurer. «Τον κάνει απλώς πολύ αληθινό».

Ο ηθοποιός κέρδισε Όσκαρ για τον ρόλο του χήρου Hal, ενός άνδρα που συνειδητοποιεί πως είναι gay και αποφασίζει να ζήσει αλλιώς τη ζωή του, όσο ταυτόχρονα προσπαθεί να διατηρήσει και να εξελίξει τη σχέση του με τον γιο του (Ewan McGregor). Ο Plummer είχε αδυναμία στον ρόλο του Hal γιατί δεν είχε συχνά την ευκαιρία να υποδυθεί γλυκούς, ζεστούς ανδρικούς χαρακτήρες στην καριέρα του. Παραμένει έως και σήμερα ο μεγαλύτερος σε ηλικία ηθοποιός που έχει κερδίσει Όσκαρ.

Μέχρι να κυκλοφορήσει η ταινία, ο Plummer είχε ήδη μία υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας για το All the Money in the World του Ridley Scott. Αφού απομάκρυνε τον Kevin Spacey από τον ρόλο του J Paul Getty μετά τις κατηγορίες εναντίον του για σεξουαλική κακοποίηση, ο δημιουργός έπεισε τον ηθοποιό να τον αντικαταστήσει με το στενό περιθώριο των δύο ημερών προετοιμασίας.

Ο Plummer επιβλήθηκε τελικά τόσο απόλυτα στην ταινία που ως το τέλος της δεν μπορείς να διανοηθείς ότι υπήρξε οποιοσδήποτε άλλος κάποτε στα παπούτσια του. Λίγο αργότερα ήρθε και η υποψηφιότητά του για Όσκαρ, αλλά και ένα αγαπημένο του meme όπου χρήστες του ίντερνετ πρότειναν ποιους άλλους ηθοποιούς θα μπορούσε να αντικαταστήσει. «Είναι απίστευτα αστείο!», είχε πει. «Είναι ξεκαρδιστικό. Η τελευταία πρόταση αντικατάστασης είναι η Roseanne. Τι διάολο, σκέφτηκα. Ήταν λίγο τραβηγμένο. Είχα κοκκινήσει από τα γέλια ωστόσο».

O Harlan Thrombey δολοφονείται μέσα στα πρώτα λεπτά του Knives Out, αλλά ευτυχώς αυτή δεν θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον βλέπαμε στο απολαυστικό χιτ του Rian Johnson. Σε μία από τις σημαντικότερες σκηνές που θα ακολουθούσαν στην ταινία, ο Plummer που τον υποδυόταν θα έδειχνε την παιχνιδιάρικη, δύστροπη πλευρά του χαρακτήρα, όσο η πλοκή θα μεταπηδούσε σε φρενήρεις αποκαλύψεις σχετικά με τον θάνατό του.

Εκείνη η σεκάνς, το σενάριο του Johnson, και το υπόλοιπο καστ που περιλάμβανε τον παλιό συμπρωταγωνιστή του, Daniel Craig, ήταν οι κύριοι λόγοι που ο ηθοποιός αποδέχθηκε με ενθουσιασμό την πρόταση του δημιουργού, και το αποτέλεσμα - ποιοτικά και εισπρακτικά - τον δικαίωσε. «Το σενάριο ήταν τόσο καλογραμμένο που απλώς εμπιστευτήκαμε τις λέξεις», έλεγε πρόσφατα. «Ήταν εκλεπτυσμένο. Μας αποπλάνησε. Ήταν απλά εκπληκτικό. Πόσο συχνά παίρνουμε τέτοια σενάρια στις ταινίες;».

Ένας υπέροχος επίλογος μιας θρυλικής καριέρας.