Doug Stanhope, ο stand-up κωμικός που πρέπει να βάλεις (έστω και τώρα) στη ζωή σου

Αν έπρεπε να διαλέξω ΕΝΑΝ stand-up comedian που ζει αυτήν την στιγμή, που περπατά πάνω στην γη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τον οποίο θα κρατούσα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ στην ζωή, αυτός θα ήταν ο Doug Stanhope.

Καταρχήν είναι άδικο να περιορίζεται η φωνή του Doug ως αυτή που ανήκει σε έναν stand-up comedian, γιατί τελικά δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ποτέ τέτοιος. Αυστηρά. Ίσως να ήταν στην αρχή της καριέρας του, ίσως πάλι ούτε στην αρχή. Γιατί ο Doug ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος, ένας ομιλητής που είναι περισσότερο κοντά στα καλούπια ενός Bill Hicks ή ενός George Carlin. H κωμωδία δεν είναι ο σκοπός, είναι το μέσο. Είναι το μέσο για να κριτικάρεις την κοινωνία στα βασικά, στα αληθινά της θέματα, όχι στα γκομενικά της, όχι στα ελαφρά και εύκολα.

Αυτό όμως που κάνει τον Stanhope αδιανόητα συναρπαστικό και γοητευτικό στον θεατή είναι πως σε αντίθεση με τον Carlin και τον Hicks, εκείνος ζει ακόμη. Ζει, στα 53 του πλέον χρόνια και μετά από δεκαετίες όπου τα shows του λόγχιζαν σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, έχει αποφασίσει εδώ και αρκετό καιρό ότι όλος αυτός ο χορός είναι λίγο άνευ λόγου και αιτίας. Δυσκολεύομαι να διαφωνήσω με αυτήν του την θέση και ας μην είμαι ούτε στα χρόνια του, ούτε στα επίπεδα του κυνισμού του.

Έχοντας αποσυρθεί από την ανθρωπότητα (σχεδόν) και από την καθημερινότητα του δυτικού πολιτισμού (επίσης σχεδόν), ο Stanhope ζει σήμερα στο Μπίζμπι της Αριζόνα, μιας πόλης στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μέξικο που με το ζόρι ξεπερνάει τους 5.000 κατοίκους. Από εκεί σχεδιάζει και παρουσιάζει το podcast του (αν και αρκετά επεισόδια ηχογραφούνται όταν περιοδεύει), με τον ευφάνταστο τίτλο The Doug Stanhope Podcast, γράφει τα βιβλία του και χαρτογραφεί τις περιοδείες του, που πλέον έχουν ελαττωθεί σε μέγεθος και dates, καθώς ο ίδιος αποδέχεται ολοένα και περισσότερο το φάσμα της οριστικής του απόσυρσης από το «άθλημα» του stand-up.

Όσο όμως ζει και μιλά, μπορούμε να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε με την γνώση ότι κάπου εκεί έξω, ο Doug ζει κι εκείνος και τα λέει όπως τους πρέπει. Κάπως έτσι:

ή και έτσι:

Σκόπιμα επέλεξα να σας προσφέρω λινκς από τα πλέον πιο προχωρημένα χρόνια του Doug. Όχι επειδή δεν εκτιμούσα τα σετ, τα beat και τα tirades του στα πιο νεαρά της καριέρας του. Κάθε άλλο. Είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες, το να βλέπεις τον Stanhope μεθυσμένο, in full flow να πυροβολεί προς κάθε κατεύθυνση, με την ενέργεια του ακόμα στο οργισμένο της ήταν ένα θέαμα απόλυτου δέους και τέτοιο παραμένει.

Αλλά πλέον δεν είναι αυτός. Πλέον είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος, αποφασισμένος και συμφιλιωμένος με πολλά από τα ανούσια της ζωής και ως τέτοιος που είναι, είναι ένας αρκετά διαφορετικός κωμικός ή/και ομιλητής από αυτόν που τρομοκρατούσε κάποτε κοινό και μέσα ενημέρωσης. Σε έναν κόσμο που οδεύει όλο και πιο γρήγορα στην πλήρη καταστροφή του, αυτόν ακριβώς τον Stanhope χρειαζόμαστε. Όχι τον οργισμένο Stanhope που ενδεχομένως να ήθελε να ‘ξυπνήσουμε’, αλλά εκείνον που λέει πως “ξυπνήσεις δεν ξυπνήσεις, πάλι την έχεις κάτσει”.

Έχει μια γλυκιά ανακούφιση μια τέτοια στάση ζωής, μια πραγματικά όμορφη αποσύνδεση με το άγχος του αύριο, που όμως στα χέρια του Αμερικάνου ‘σοφού’ γίνεται ένα όργανο ενδοσκόπησης και προσωπικής θεραπείας. Δεν είμαι σίγουρος γιατί γράφω αυτό το κείμενο, πέρα από το να σας ενημερώσω ότι σήμερα (σ.σ. 19/5) βγαίνει το νέο σετ του Doug με τίτλο ‘The Dying of a Last Breed’.

The Dying of a Last Breed from Shake The Baby Inc on Vimeo.

Α ναι. Και πως αν δεν το έχετε κάνει ήδη με κάποιο τρόπο, ΠΡΕΠΕΙ να βάλετε τον Doug Stanhope στην ζωή σας. Ακούστε τον, διαβάστε τον, δείτε τον. Τρόποι υπάρχουν. Δικαιολογίες σίγουρα όχι.