Είναι το Territory των The Blaze το καλύτερο video clip στην ιστορία;
Στο "Territory", οι Jonathan και Guillaume Alric σκηνοθέτησαν την επιστροφή ενός άντρα στο μητρικό του σπίτι, στους πρώτους του φίλους και στο παιδικό εαυτό του.
- 25 ΟΚΤ 2025
Τα ξαδέρφια εμφανίζονται συχνά ως από μηχανής θεοί σε κάτι γκρανκινιολικά οικογενειακά τραπέζια που μετατρέπονται σε συνεντεύξεις τύπου και σε σώζουν από τις αδιάκριτες διαθέσεις του γραφικού θείου που εκτελεί χρέη moderator σε αυτό το άτυπο Q&A.
Οι Jonathan και Guillaume Alric δεν έτρωγαν μαζί τις Κυριακές. Μεγάλωσαν στη Γαλλία και το soundtrack της εφηβείας τους είχε ήχους κλασικής μουσικής, με υπογραφή των γονιών τους.
Στην πορεία, ο Guillaume άρχισε να τη βρίσκει με τη ρέγκε και την Dub, ενώ ο Jonathan πήγε στις Βρυξέλλες για να κάνει σινεμά.
Όταν χρειάστηκε να ντύσει ηχητικά ένα βίντεο για ένα μάθημα στη σχολή, πήρε τηλέφωνο τον ξάδερφο για να του αναθέσει τη μουσική επιμέλεια. Αυτό το πρότζεκτ έμελλε να είναι και η πρώτη επίσημη σύμπραξη του σχήματος που αργότερα βαφτίστηκε The Blaze.
Όταν το περιοδικό The Fader τους ρώτησε για την ονοματοδοσία του γκρουπ, ήξεραν ακριβώς τι είχαν κατά νου. «Μας αρέσει πολύ αυτό το όνομα, γιατί “the blaze” σημαίνει κάτι ζεστό, κάτι που μπορεί να καταστρέψει τα στερεότυπα», λέει ο Guillaume, με τον Jonathan να προσθέτει ότι στη γαλλική αργκό, “blaze” σημαίνει και όνομα.
«Μπορείς να πεις στα γαλλικά, “το blaze μου είναι Guillaume”. Αλλά η κύρια έννοια είναι τα ζεστά και δυνατά συναισθήματα στη ζωή, όπως αγάπη και ελπίδα», προσθέτουν.
Ο Jonathan φέρνει το πιο κινηματογραφικό στοιχείο, με τον Guillaume να ντύνει μουσικά τις σκέψεις του ξαδέρφου του. Για τους The Blaze, σινεμά και μουσική έρχονται μαζί και μέσα από αυτό το κοκτέιλ προσπαθούν να αποτυπώσουν το ψηφιδωτό των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Το Amores Perros σε σκηνοθεσία Iñárritu δεν ήταν τυχαία η πρώτη πραγματικά σημαντική ταινία που είδε ο Jonathan. Ούτε το Les valseuses του Bertrand Blier, για τον έτερο ξάδερφο. «Μιλάει για τη σχέση δύο αντρών στο δρόμο. Αγαπάμε αυτό το είδος σινεμά, όταν όλα έχουν να κάνουν με φιλία και αγάπη», λένε.
Το πρώτο τους βίντεο κλιπ κυκλοφόρησε το 2016. Στο “Virile”, δεν έπαιζε πολύ μπάτζετ και γυρίστηκε όλο σε ένα δωμάτιο, με πρωταγωνιστές δύο άντρες που χόρευαν, κάπνιζαν και τραγουδούσαν. Ήταν περισσότερο μια πολαρόιντ της δικής τους φάσης τότε, το πώς το ζούσαν.
Ένα χρόνο μετά, ήρθε η ώρα να φτιάξουν τη δική τους ταινία. Το Φεβρουάριο του 2017, κυκλοφόρησαν το μαγικό “Territory” που γυρίστηκε στην Αλγερία, σε δική τους παραγωγή και σκηνοθεσία, και διακρίθηκε σε Κάννες, Βερολίνο και Λονδίνο. Αυτά είναι τα χειροπιαστά βραβεία, τα απτά, που μπορείς να τα αγγίξεις και να κοσμήσουν το χώρο σου.
Όταν αγγίζεται άμεσα όμως η καρδιά του ανθρώπου μέσα από τη δημιουργία, αυτή η άυλη διάκριση ξεπερνά όλα τα μικρά εκθέματα στο παλμαρέ του σαλονιού. Και τότε, ένα έργο τέχνης, όπως ένα τραγούδι ή ένα βίντεο κλιπ εν προκειμένω, εκπληρώνει τον σκοπό του.
Στο “Territory”, οι Jonathan και Guillaume Alric λένε την ιστορία ενός τύπου που γυρνάει στο σπίτι του μετά από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας. Πέντε χρόνια πριν το Athena του Romain Gavras, o ηθοποιός Dali Benssalah χρειάστηκε μόλις πέντε λεπτά για να αναδείξει το πόσο ταλεντάρα είναι υποκριτικά.
Στις εκφράσεις του Dali, καθρεφτίζονται οι στίχοι. Δεν υπάρχει όντως τίποτα σαν τη μητέρα μας και σαν το παιδικό μας σπίτι. «Αυτή η κατάσταση δεν είναι ποτέ εύκολη, μερικές φορές πρέπει να παλέψεις για να νιώσεις ξανά σαν στο σπίτι σου, σε ένα μέρος όπου δεν ανήκεις πια. Είναι ένα έντονο συναίσθημα χαράς και αντίφασης», λένε οι δημιουργοί του. Και κάτι θα ξέρουν καλύτερα.
Στα σχόλια κάτω από το video clip στο YouTube, δημιουργήθηκε μια πολύ ωραία κοινότητα που μοιράζεται προσωπικές σκέψεις και εμπειρίες. Ένας χρήστης δίχως όνομα, γράφει ότι κάθε φορά που γυρνάει σε αυτό το ιδιότυπο thread και διαβάζει κάποια συγκεκριμένα λόγια, αδυνατεί να κρατήσει τα δάκρυα του. Το σχόλιο που πάντα τον συγκινεί, έχει διαγραφεί τώρα, φρόντισε να το αποθηκεύσει, για να μη χαθεί στην ιντερνετική λήθη. Και έτσι, το επανέφερε. Και έτσι, το παραθέτουμε αυτούσιο παρακάτω.
SCREENSHOT
«Είναι περίεργο συναίσθημα να θέλεις να γυρίσεις στο σπίτι σου, αλλά να μην έχεις σπίτι για να γυρίσεις, να είσαι παιδί χωρίς γονείς, πολίτης χωρίς πατρίδα, ταξιδιώτης που έχασε τον προορισμό του. Έχω επισκεφτεί περίπου 40 χώρες, έχω ζήσει σε 10, αλλά καμία δε φαίνεται να καλύπτει αυτή την ανάγκη για σπίτι.
Επέστρεψα μια φορά, αλλά το σπίτι είχε χαθεί, δεν είχε μείνει τίποτα, μόνο σκόνη, φαντάσματα και αναμνήσεις που τώρα με στοιχειώνουν. Το δωμάτιο που μοιραζόμουν με τα 8 αδέλφια μου δεν υπάρχει πια. Σταμάτησε να υπάρχει τη στιγμή που έφυγα.
Ήμουν εκεί πριν από μερικά χρόνια και μπορούσα σχεδόν να φανταστώ το σπίτι ξανά μαζί, μικρό και καφέ, και το σκυλί και τον παππού μου να καπνίζει και να μυρίζω τη γιαγιά μου να μαγειρεύει για όλους μας. Οι άνθρωποι μου είπαν ότι υπήρχαν εκρήξεις στον ορίζοντα, αλλά δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα, απλά φώναζα.
Αυτό είναι ένα υπέροχο βίντεο, μακάρι να ήμασταν όλοι τόσο τυχεροί. Θα έδινα τα άκρα μου για να ήμουν ο άντρας σε αυτό το βίντεο, πίσω στο σπίτι με τους γονείς μου, τους παππούδες μου, τα αδέλφια μου, τα ξαδέρφια μου, τους φίλους μου, τους συγγενείς μου, το αίμα μου, την οικογένειά μου. Θα τα αντάλλαζα όλα.
Αλλά δεν είναι εδώ και εγώ δεν είμαι εκεί και δεν μπορείς να διακόψεις τη ροή και να ρωτήσεις γιατί είναι έτσι. Απλά είναι έτσι. Δεν με θέλουν εκεί, αλλά εγώ δεν θέλω να είμαι εδώ. Γαμώτο, φίλε, ποτέ δεν έχω νοσταλγήσει τόσο πολύ το σπίτι μου».
Σύμφωνα με έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, μέχρι το τέλος του Απρίλη, περισσότερα από 122 εκατομμύρια άτομα έχουν εκτοπιστεί βίαια σε όλο τον κόσμο ως αποτέλεσμα διώξεων, συγκρούσεων, βίας ή παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
122 εκατομμύρια άνθρωποι που θα αντάλλαζαν τα πάντα για να ζήσουν έστω για πέντε λεπτά μια επιστροφή στο παιδικό τους σπίτι. Κι ας ρωτάει χαζομάρες ο γραφικός θείος.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.