Έναν φρέντο εσπρέσο μέτριο με λίγο ντοκιμαντέρ, παρακαλώ

Το σκεφτόμουν τις προάλλες που είχα ξεμείνει στον αγαπημένο πάγκο του αγαπημένου μου καφέ στο δρόμο πίσω από τη δουλειά, στο οποίο τσακίζω ένα τεράστιο κρουασάν σοκολάτα μπανάνα για να πάει καλά η μέρα. Για μένα, η ώρα που δίνεται ένα ραντεβού είναι ιερή. Είναι ένας από τους (αρκετούς) ψυχαναγκασμούς μου. Δεν είναι απλά ότι δεν μπορώ όταν αυτός που περιμένω έχει αργήσει. Είναι ότι ακόμα και τις φορές που φτάνω νωρίτερα, αντί να κάτσω στο σημείο του ραντεβού, κόβω βόλτες γύρω απ’ το τετράγωνο, γιατί θέλω να εμφανιστώ στην ώρα μου. Το ξέρω, δεν βγάζει κανένα νόημα.

Ευτυχώς για όλους -και για εμένα που φτάνω νωρίτερα και για τον κολλητό μου από τη δουλειά που αργεί πάντα στο ραντεβού μας για πρωινό καφέ και κρουασάν, ζούμε στην εποχή της WIND VISION. Έκανα download το app στο smartphone και τέρμα οι βόλτες γύρω από το καφέ, όταν μπορώ να βλέπω την αγαπημένη μου σειρά όπου κι αν βρίσκομαι. Είτε στο τάμπλετ, είτε στο κινητό μου, που πλέον παίρνει φωτιά την ώρα που πίνω τον πρώτο καφέ.

(φωτογραφίες: Δημήτρης Βέργης)

Ομολογώ ότι προτιμώ να βλέπω σειρές στον καναπέ ή στο κρεβάτι μου. Δεν νομίζω ότι μπορώ να συγκεντρωθώ στην πλοκή, τους διαλόγους και τις ανατροπές την ώρα που γύρω μου ακούγονται και άλλοι θόρυβοι του σύμπαντος. Αλλά ντοκιμαντέρ για ζώα; Δώστε μου ντοκιμαντέρ για ζώα και πάρτε μου όλο τον ελεύθερο χρόνο.

Το κόλλημά μου με την πανίδα και τη χλωρίδα χρονολογείται από τα μέσα των ’80s όταν ήμουν τριών ετών και η γιαγιά μου η Άννα με κάθιζε στον μεγάλο καναπέ του σαλονιού της και μου ξεφύλλιζε έναν πάρα πολύ βαρύ τόμο, γεμάτο άγρια ζώα της ζούγκλας. Κάπου στη μέση του τόμου, υπήρχε μια ολοσέλιδη φωτογραφία ενός καταπράσινου βατράχου με γουρλωμένα, κίτρινα μάτια, που έμοιαζε έτοιμος να πηδήξει έξω από τη σελίδα. Σ’ αυτή τη σελίδα συνήθιζα να βάζω τα κλάματα και να τρέχω χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση μέσα στο σπίτι. Παρά το φόβο για τον απειλητικό βάτραχο, επέστρεφα κάθε πρωί στον καναπέ της και τη ρώταγα τα ίδια πράγματα για το λιοντάρι, για την καμηλοπάρδαλη, για τον ιπποπόταμο, για τον ελέφαντα. Και εκείνη απαντούσε διαφορετικά κάθε φορά. Και κάπως έτσι αγάπησα τις ακατέργαστες εικόνες της φύσης.

Τριάντα χρόνια μετά, την εγκυκλοπαίδεια της γιαγιάς έχει αντικαταστήσει η WIND VISION με συνδρομητικά κανάλια που σφύζουν από τρομερές σειρές/παραγωγές του γύρω από τα ζώα, τη φύση και τα ακραία της φαινόμενα. Η γκάμα είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, αλλά για τις ανάγκες του στησίματος που τρώω στο καφέ πίσω από τη δουλειά, έχω καταλήξει στις τρεις αγαπημένες μου παραγωγές:

– τα επεισόδια του ντοκιμαντέρ ‘Καρχαρίες στην πόλη’ στο NAT GEO WILD που βλέπω και ξαναβλέπω, διότι το κόλλημά μου με τους καρχαρίες δεν είναι φυσιολογικό

– το φοβερό “Η Διάσωση της Άγριας Αρκούδας” στο Viasat History

– το “‘Αγρια Φύση του Βορρά” στο Viasat Explore που οι κυνηγοί εξερευνούν περιοχές με αντίπαλο το χρόνο και πρέπει να πιάσουν τα θηράματά τους πριν μπει η Άνοιξη.

Με έναν σπουδαίο τρόπο, το να βλέπεις ντοκιμαντέρ για σπάνια ζώα και θάλασσες που σου κόβουν την ανάσα έξω από το σπίτι σου είναι μια εμπειρία από μόνο του. Είσαι ένα με το περιβάλλον (όποιο κι αν είναι αυτό το περιβάλλον) και ακόμα πιο σημαντικά, ένα ντοκιμαντέρ είναι κάτι που ενώνει τους ανθρώπους. Δεν τους απομονώνει όπως μια σειρά. Βλέπει ο διπλανός σου στην καφετέρια αετούς και τσιτάχ στην οθόνη του κινητού σου; Μπορεί να πλησιάσει και να δει. Ξέρει ότι δεν θα ενοχλήσει. Είναι σαν να χαζεύετε τη φύση μαζί. Εκτός από τις αγαπημένες σου σειρές και παραγωγές, η WIND VISION φέρνει κοντά σου και τον πλησίον. Κι αυτό, δεν είναι αμελητέα ποσότητα.

Άσε που αυτό που πραγματικά αξίζει στον φίλο σου που σε έστησε για ακόμα μια φορά είναι να μη του δίνεις σημασία μέχρι να τελειώσει αυτό που βλέπεις.

Εμπρός λοιπόν, ας κάνουμε τα αγαπημένα μας καφέ το καλύτερο spot για χάσιμο στη Σαβάνα, στον Αμαζόνιο και στη μεγαλύτερη έρημο του κόσμου.

Ευχαριστούμε το Coffix (Δοϊράνης 26, Καλλιθέα, 210-9511596) για την άψογη φιλοξενία.