Ένας Spider-Man ακόμη

Όταν η Sony βιάστηκε να δρομολογήσει μια νέα ταινία Spider-Man ώστε να μη λήξουν τα δικαιώματα και χάσει τον χαρακτήρα, είχε μια επιλογή να κάνει. Συνεχίζει την ιστορία που είχε ήδη ξεκινήσει ή τα πετάει όλα στον κάδο και αρχίζει να ζωγραφίζει από την αρχή; Για τον έναν λόγο ή τον άλλον, επέλεξε το reboot. 5 χρόνια μετά την τελευταία ταινία του Sam Raimi. Πόσο νωρίς είναι το υπερβολικά νωρίς, ακόμα και για την αδηφάγα Χολιγουντιανή μηχανή;

Στην πραγματικότητα αυτό είναι το λάθος ερώτημα. Το reboot δεν είναι το πρόβλημα: Κι ο Christopher Nolan εξάλλου reboot έκανε στον μύθο του Batman. Αγνόησε τα πάντα και ξεκίνησε από την αρχή, με μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση στον χαρακτήρα. Εκεί όμως έγκειται η διαφορά. Δεν ακούς κανέναν να γκρινιάζει στους Warners που λίγα χρόνια μετά το “Batman & Robin” (μια ταινία που όλοι θυμούνται με απέχθεια) έδωσαν το πράσινο φως για ένα καινούριο Πρώτο Κεφάλαιο Batman. Όμως τώρα άπαντες αναρωτιούνται: Γιατί ποιο λόγο λίγα χρόνια μετά το “Spider-Man 3” (μια ταινία που όλοι θυμούνται με, όχι απέχθεια, αλλά σίγουρα αρνητικά) είχε το σύμπαν ανάγκη ένα καινούριο Πρώτο Κεφάλαιο Spider-Man;

Ο “Amazing Spider-Man” του Marc Webb μου θυμίζει κάτι ταινίες με ζόμπι ή βαμπίρ ή κάποιο άλλο εμβληματικό τέρας της σύγχρονης ποπ μυθολογίας μας, που προσποιούνται πως κανείς μας δεν γνωρίζει τίποτα για αυτά. Περνάνε οι χαρακτήρες 30-40 λεπτά στην ταινία μέχρι να ανακαλύψουν πώς σκοτώνεις ένα ζόμπι. Έξαλλος δε γίνεσαι; “ΕΙΝΑΙ ΖΟΜΠΙ, ΑΠΛΑ ΔΕΞΟΥ ΤΟ” θες να φωνάξεις στην οθόνη, τσαντισμένος που χρειάζεται να φας τόση ώρα για να κάνει catch-up ο χαρακτήρας της ταινίας με αυτά που εσύ γνωρίζεις ήδη.

Για το πρώτο μισό του “Amazing Spider-Man” είμαστε αναγκασμένοι να καλύψουμε έδαφος τόσο γνώριμο που θα μπορούσαμε να το περπατήσουμε με κλειστά μάτια. Είναι ο Πίτερ Πάρκερ, αβέβαιος έφηβος, όχι δημοφιλής, του αρέσει η Γκουέν, εκείνη η κοπέλα που ντρέπεται να της μιλήσει, τον δαγκώνει ραδιενεργός αράχνη, αποκτά δυνάμεις, στην αρχή είναι εντελώς douchebag με αυτές, μετά ο θείος Μπεν, μετά “with great power comes great responsibility” και μετά–

ΘΕΕ ΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ORIGIN STORY ΤΟΥ SPIDER-MAN, ΑΠΛΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΙΣΩΣ;

Δεν είναι άσχημο όλο αυτό το πρώτο κομμάτι πάντως. Ο Andrew Garfield και η Emma Stone (στους ρόλους του Πίτερ/Spidey και της Γκουέν Στέισι, αντίστοιχα) έχουν φοβερή χημεία, οι σκηνές της αμήχανης ερωτικής έλξης τους είναι καλογραμμένες και θαυμάσια παιγμένες (η ταινία ρίχνει σαφές βάρος εκεί σε σχέση με την δράση), ενώ ο Webb και οι σεναριογράφοι του μοιάζουν να έχουν καλύτερη κατανόηση του χαβαλετζή, εξυπνάκια, ευαίσθητου Spider-Man από ό,τι οι προκάτοχοί τους.

Ή απλώς, ο Andrew Garfield (του “Social Network”, σε μια αναπάντεχη επιλογή που δικαιώνεται) μπορεί πολύ καλύτερα από τον εντελώς κρυόπλαστο Tobey Maguire να πιάσει την ουσία του χαρακτήρα. Είναι απολαυστικός, και είναι το καλύτερο στοιχείο του φιλμ.

Όμως να, πώς να το πούμε; Δεν χρειάζεται τίποτα από αυτά. Είναι σαν ριμέικ. 5 χρόνια μετά το πρωτότυπο. Το πρόβλημα δεν είναι το νέο Πρώτο Κεφάλαιο. Είναι ότι δεν επιχειρείται απολύτως τίποτα καινούριο σε αυτό.

Άσε που το “Spider-Man Kiss” της πρώτης ταινίας παραμένει ό,τι πιο ρομαντικό.

Το δεύτερο μισό της ταινίας κάνει χώρο για την δράση, η οποία δεν είναι και το δυνατό της σημείο. Υπάρχουν κοιλιές, ενώ ο ίδιος ο βασικός κακός δεν βγάζει πάρα πολύ νόημα. Δεν είναι πολύ σαφές αν η Σαύρα του Rhys Ifans είναι μια καλή, παρεξηγημένη ψυχή ή ένας μανιακός καταστροφέας. Πρόβλημα.

Αλλά αν τα βάλεις όλα μαζί, τότε δεν θα περάσεις άσχημα βλέποντας την ταινία. Είναι αρκετά καλοφτιαγμένη, με χαρισματικούς πρωταγωνιστές, ωραίες επιμέρους στιγμές, και δημιουργικό τιμ που ζωντανεύει έναν ανώτερο Spider-Man από του Maguire.

Όμως. Το ερώτημα παραμένει εκεί. “Γιατί να υπάρχει αυτή η ταινία;”

Πολλές φορές έχει τύχει να βρεθώ σε συζητήσεις υπερασπιζόμενος ταινίες που τις βαραίνει μια τέτοια κατηγορία. Κάποτε ένας φίλος και συνάδελφος ρώταγε γιατί να υπάρχει η “Πτήση 93” (“είναι απλά απεικόνιση γεγονότων, δεν είναι σινεμά”). Πολύς κόσμος ρώταγε γιατί να υπάρχει το “Vanilla Sky” (“είναι πλάνο προς πλάνο το ‘Άνοιξε τα Μάτια’!”). Είναι βαριά κατηγορία, αλλά πάντα την έβρισκα ασταθή εκ σύλληψης: Η ταινία αξίζει να υπάρχει, απλώς και μόνο επειδή υπάρχει – αν αυτό βγάζει νόημα. Το ότι κάποιοι άνθρωποι θέλησαν να εκφραστούν δημιουργικά μέσω ενός συγκεκριμένου φιλμ, αυτό και μόνο του δίνει αρκετό λόγο ύπαρξης.

Ένας μασκοφόρος με λόγο ύπαρξης;

Το “Amazing Spider-Man” είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως αυτή η ερώτηση δεν είναι λάθος. Διότι η ταινία δεν γυρίστηκε επειδή κάποιος ήθελε διακαώς να την κάνει. Γυρίστηκε επειδή ένα στούντιο θα έχανε τα δικαιώματα του χαρακτήρα (καλά ως εδώ, στούντιο είναι, εμπορικά σκέφτεται, λογικό) και δεν μπόρεσε να σκεφτεί τίποτα καλύτερο να κάνει με αυτόν. Οπότε, σαν βαριεστημένος γονιός που βάζει το μικρό του παιδί για ύπνο κι εκείνο φωνάζει κι εκλιπαρεί “θέλω ιστορία! θέλω ιστορία!” και ο γονιός δεν έχει καμία όρεξη και σε 10 λεπτά αρχίζει η ταινία στη nova, τι έκανε; Είπε στα γρήγορα αυτή την ιστορία που ξέρει να λέει εύκολα, γρήγορα και αποτελεσματικά.

Το παιδί που εκλιπαρεί για την ιστορία είμαστε εμείς, by the way. Γιατί φυσικά θα τη δούμε την ταινία (γιατί όχι! και πώς να αντισταθείς! είναι ο Spider-Man! και είναι η Emma Stone! με κοντές φουστίτσες!) και φυσικά θα περιμένουμε και το σίκουελ σε 2-3 χρόνια, και θα πάμε και σε αυτό.

“Μια φορά κι έναν καιρό, τον Πίτερ Πάρκερ τον δάγκωσε μια ραδιενεργός αράχνη…”

Το “Amazing Spider-Man” προβάλλεται ήδη στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.