Φεστιβάλ Βενετίας: Οι σταρ φεύγουν, τα σάντουιτς με το όνομά τους μένουν

Μετά δε μένει τίποτα όρθιο. Οι Αμερικάνοι σταρς φεύγουν με τα προσωπικά τους ελικόπτερα, τα περισσότερα μη ευρωπαϊκά μέσα παίρνουν το βαπορέτο για το αεροδρόμιο, και μένουμε ένα μάτσο γνώριμες φάτσες δημοσιογράφων (και ο σκηνοθέτης Michel Franco, για κάποιο λόγο) να πετυχαινόμαστε 25 φορές τη μέρα σε κάθε πιθανό σποτ του Φεστιβάλ.

Υπάρχουν ακόμα καλές ταινίες; Φυσικά, και θα τις αναφέρουμε παρακάτω.

ΤΟ VIBE

Το έχουμε αναφέρει στις ανταποκρίσεις κάθε χρόνο, αλλά πραγματικά το σύμπλεγμα pop-up μπαρ και food trucks στο Ιστιοπλοϊκό του Παζολίνι είναι το ωραιότερο spot του Φεστιβάλ. Δίπλα στη θάλασσα, με φαγητά, κοκτέιλ, κόσμο συνεχώς να περνάει και να βολτάρει, και με καθημερινά μίνι πάρτυ των ταινιών από τα μικρότερα προγράμματα του Φεστιβάλ. (Στρατηγική τσεκαρισμένη: Αν δεις κουστουμαρισμένους, πας και δίνεις θερμά συγχαρητήρια. Έχεις ένα 50% να σχετίζονται με ταινία που μόλις παίχτηκε, και μετά άλλο ένα 50% να πάρεις μια χούφτα μάρκες για ποτά.)

ΟΙ ΣΤΑΡ

Ας μιλήσουμε για σταρ και συγκεκριμένα για σταρς που πρόκειται πιθανώς να πάρουν σύντομα κάποιο βραβείο, μιας και τώρα έχουμε περάσει στη φάση των προβλέψεων. Καθώς πολλοί συνάδελφοι έχουν αρχίσει να αποχωρούν, όλοι φεύγουν με κάποια εκτίμηση για τα βραβεία ή κάποια προσωπική επιθυμία. Στις συζητήσεις που έχω βρεθεί εγώ αυτό που μοιάζει σαν κοινότερος τόπος είναι το Spencer του Pablo Larrain, που μπορεί εξίσου άξια να πάρει Λιοντάρι ή Βραβείο Ερμηνείας, όμως μιας και αυτά τα δύο συνδυαστικά απαγορεύονται, θα πρέπει να αρκεστεί σε ένα από αυτά, αλλά ποιο;

Το Power of the Dog της Jane Campion άρεσε σε αρκετούς, δεν θεωρώ πως θα του δοθεί το Λιοντάρι, όμως θα παίξει γερά για κάποιο από τα βραβεία, ίσως ακόμα και ερμηνευτικό για κάποιον από τους άντρες του καστ. Πιο πιθανός νικητής πάντως για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας μοιάζει ο Oscar Isaac για το Card Counter του Paul Schrader. Το Marcello Mastroianni για ανερχόμενο ταλέντο είναι πολύ πιθανό να πάει στον Filippo Scotti που παίζει βασικά έναν νεαρό Paolo Sorrentino στο Hand of God ή στον μικρό Hatzin Navarette του κακού κατά τα άλλα La Caja.

Το πραγματικό ερώτημα έρχεται όταν αναρωτηθούμε αν αυτή η Επιτροπή θα θελήσει να σταματήσει το σερί οσκαρικών βραβεύσεων που έχουν κυριαρχήσει στη Βενετία την τελευταία πενταετία. Αν o Bong Joon-ho κι η Επιτροπή του θελήσουν να αναδείξουν κάποια εναλλακτική ή νέα φωνή, υπάρχει το L’Evenement της Audrey Diwan που ενθουσίασε πολύ κόσμο (και τυχαίνει να είναι και πολιτικά άκρως επίκαιρο, χωρίς να αυτό να αφαιρεί κάτι από την κινηματογραφική του αξία), το οποίο μοιάζει και πολύ ισχυρή πιθανότητα για γυναικεία ερμηνεία για την Anamaria Vartolomei.

Από εκεί και μετά συναντάμε κάποιες ιδιοσυγκρασιακές ταινίες-ερωτηματικά: To Il Buco είναι μια κατά βάση βουβή αφήγηση για την κατάβαση σε μια σπηλιά. Το Illusions Perdues είναι ένα πετυχημένα ακαδημαϊκό γαλλικό φιλμ που μπορεί να βρει και κοινό στις αίθουσες (από τα όσα διαβάζω κι ακούω- εγώ δεν κατάφερα να το δω). Το Captain Volkonogov Escaped είναι ένα ρώσικο παραμύθι ενοχής. Το Mona Lisa and the Blood Moon είναι ένα αναπολογητικό b-movie που καθόλου απίθανο δεν είναι να συνεπήρε κάποια μέλη της Επιτροπής. Κανένα από αυτά δε θα με σόκαρε αν βρίσκονταν με κάποιο βραβείο στο τέλος.

Και φυσικά μη ξεχνάμε το ίσως πιο προφανές όλων: Η ταινία έναρξης του Pedro Almodovar, Madres Paralelas, ένα έξοχο δείγμα πολιτικού σινεμά φτιαγμένο με τα υλικά ενός απόλυτα λαϊκού θεάματος, μια από τις πιο μεστές και απρόσμενες ταινίες του σκηνοθέτη εδώ και πολλά χρόνια. Καταλαβαίνω, κι εγώ θα σκεφτόμουν πόσο καθόλου σέξι θα είναι να δώσεις Χρυσό Λιοντάρι στον Almodovar, ειδικά όταν ο Spike Lee στις Κάννες έχει μόλις βραβεύσει ένα φιλμ σαν το Titane. Αλλά η ταινία το δικαιολογεί απόλυτα, και μη ξεχνάμε πως ο Pedro δεν έχει ακόμα κερδίσει ποτέ στην καριέρα του κάποιο από τα μεγάλα φεστιβαλικά βραβεία- ούτε Φοίνικα, ούτε Λιοντάρι, τίποτα. Κάποια στιγμή κάποιος θα πρέπει να κάνει την καλή.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ

Το Halloween Kills είναι ένα πολύ παράξενο σίκουελ για το προ τριετίας revival του David Gordon Green. Δε θα πούμε πολλά, μιας και ακόμα απέχει αρκετά η κυκλοφορία της ταινίας, παρά μόνο δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα:

Πρώτον, η ταινία επρόκειτο αρχικά να κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα. Είμαι περίεργος να δω τις αντιδράσεις όταν βγει, μιας και συμβαίνει ένα σερί από #επιλογές, αλλά κι επειδή νιώθω πως θα έπαιζε τελείως διαφορετικά στο τέλος της Trump era από ό,τι πιθανώς θα παίξει τώρα. Έχει πολύ να κάνει με τη συλλογικότητα του κακού, με ένα τρόπο που μοιάζει οπωσδήποτε να αποτελεί αντίδραση σε εκείνη την εποχή.

Δεύτερον, ο τίτλος δε λέει ψέματα!

ΤΙ ΦΑΓΑΜΕ

Φέτος αποχωρούμε από το αγαπημένο σαντουιτσάδικο της PalaBiennale έχοντας τιμήσει κυρίως τα Basil Instinct (ντομάτα, βασιλικός, μοτσαρέλα) και το Bread Pitt. Ευχαριστώ και πάλι το ωραιότερο σαντουιτσάδικο της Νότιας Ευρώπης.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Τις τελευταίες δύο μέρες το Φεστιβάλ έχει προγραμματίσει μπόλικο Ιταλικό περιεχόμενο, εκ των οποίων 1-2 τίτλοι δε μοιάζουν ασχημοι (Freaks Out, America Latina), αλλά οπωσδήποτε το μπλοκμπάστερ της υπόθεσης είναι το The Last Duel του Ridley Scott που προβάλλεται εκτός συναγωνισμού την Παρασκευή. Εμείς εκείνη την ώρα δυστυχώς θα πετάμε, οπότε η επόμενη και τελευταία ανταπόκριση θα είναι μια συγκεντρωτική ματιά στο φετινό Φεστιβάλ και το πώς ξεκινά να σχηματίζει την επόμενη οσκαρική κούρσα.

*Το 78ο Φεστιβάλ Βενετίας πραγματοποιείται 1-11 Σεπτεμβρίου.