Η αγαπημένη μου κωμωδία όλων των εποχών

Δεν θα κρίνουμε κανέναν. Μπορεί να εχεις γελάσει με τη μεγαλύτερη βλακεία του πλανήτη. Μπορεί από την άλλη το χιούμορ σου να εγείρεται μόνο με κάτι υπερβολικά σοφιστικέ. Όλοι οι καλοί χωράνε όταν συζητάς για την αγαπημένη σου κωμωδία.

Εμείς θα σου πούμε τις δικές μας. Περιμένουμε κι από εσένα τη δική σου.

Το Δείπνο Ηλιθίων για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Το πρωτότυπο, το γαλλικό, για να μην παρεξηγούμεθα. Στη ζωή γενικά μου αρέσουν οι έξυπνες κωμωδίες. Αυτές που βασίζονται στο σενάριο και την ατάκα παρά στην έκπληξη, τις μούτες και τα αμιόνια που πέφτουν πάνω σε κογιότ. Ας πούμε δεν γελάω τόσο πολύ με τον Τζιμ Κάρει και τις ταινίες τύπου Hangover όσο με έξυπνο χιούμορ σαν αυτό του Allen ή των Monty Python. Εν αντιθέσει όμως με αυτό, η αγαπημένη μου κωμωδία είναι απλή. Σατανικά απλή. Και έχει στο επίκεντρο την υπέροχη φιγούρα του Jacques Villeret ως Francois Pignon. Έναν άνθρωπο που μέσα από τις γκάφες του και την σχεδόν καρτουνίστικη χαζόφατσά του σε κάνει να κυλιέσαι στο πάτωμα από τα γέλια. Πλέον, έχω δει τόσες φορές αυτή την ταινία που ξέρω και τους διαλόγους. Έχω όμως πάντα την ίδια έκσταση όταν την βλέπω σαν εκείνη την πρώτη φορά το 1998 όταν νοίκιασα με έναν φίλο μου την βιντεοκασέτα και αλλάξαμε γνώμη μια για πάντα για την κωμωδία. Υπέροχη ταινία, από τους ηθοποιούς, στην σκηνοθεσία ακόμα και την μουσική της.

Το πάρτι του Πίτερ Σέλερς για τον Χρήστο Δεμέτη

Animal House, μεγάλε Μπελούσι, ήσουν πάντα πρωτοπόρος. Μόντι Πάιθον, τα άπαντα, σχολείο απλά. Μπεν Στίλερ, σε μνημονεύω για τα κατορθώματα σου, Άνταμ Σάντλερ κι εσένα το ίδιο. Γούντι Άλεν, συγγνώμη, σε αγαπώ κι εσένα, αλλά δεν μπορώ να μην αποδώσω ειδική μνεία στον Δάσκαλο. Τον έναν και μοναδικό Πίτερ Σέλερς. Οφείλω λοιπόν στον εαυτό μου να γράψω για το “Πάρτι”.

Αναρχικό χιούμορ κόντρα σε Θεούς και δαίμονες, ένας ελέφαντας – τοτέμ, σύντροφος του τρελού Ινδού, επικοί διάλογοι και ένα 20λεπτο κρεσέντο αφρού (κανονικού αφρού) που ολοκληρώνει τον σουρεαλισμό. Η μουσική επένδυση του Χένρι Ματσίνι απογειώνει την ερμηνεία του Σέλερς που βρίσκεται στο magnum opus της καριέρας του. Μιλάμε για την πρώτη ταινία που γύρισε ο Σέλερς στο Χόλιγουντ, χωρίς όμως το χιούμορ του φιλμ να είναι συμβατό με εκείνο των Αμερικανών. Και αυτό είναι το στοιχείο που το κάνει μοναδικό. Το σενάριο της ταινίας αριθμούσε μόλις 63 σελίδες. Κοινώς, μιλάμε κυρίως για έναν on camera συνεχή αυτοσχεδιασμό του τεράστιου κωμικού που έμεινε στην ιστορία σαν Επιθεωρητής Κλουζώ. Είδα το “Πάρτι” στα 14 μου για πρώτη φορά, νομίζω στην τότε ΕΤ1. Έκτοτε το έχω δει άλλες δέκα τουλάχιστον φορές, και κάθε φορά βρίσκω μέσα του νέες ιδεολογικές προεκτάσεις.

Σίγουρα μια από τις ταινίες, όχι μόνο κωμωδίες που πρέπει να δει κανείς πριν πεθάνει. Από τα γέλια; Ίσως.

“The Last Supper” ο Στέλιος Αρτεμάκης

Τελικά πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν σε ένα δείπνο. Στο “Last Supper” πέντε φοιτητές που συγκατοικούν καλεί κάποιον που τους βγαίνει λίγο ακροδεξιός. Κάποια στιγμή τραβάει μαχαίρι και πάνω στη συμπλοκή τον σκοτώνουν. Τι κάνουν για να συνεχίσουν την ξένοιαστη φοιτιτική ζωή; Τον θάβουν στην αυλή τους. Αλλά μετά κάποιος έχει μια καλύτερη ιδέα. Να καλούν μια στο τόσο κάποιον που θεωρούν επικίνδυνο για την κοινωνία και να τον δηλητηριάζουν. Τα πτώματα θα θάβονται στην αυλή και πάνω τους θα φυτεύουν φυτά για να πιάσει τόπο το λίπασμα. Εντάξει δεν θα σποιλάρω το τέλος αλλά φαντάσου ότι κάποια στιγμή τα πράγματα στραβώνουν. Και αυτό είναι απλά μια τρελή μαύρη κωμωδία με αιχμηρό σχόλιο. Επίκαιρη και λόγω Ξηρού φαντάζομαι. Δες την.

Μπράιαν ζεις, εσύ μας οδηγείς για τον Πάνο Κοκκίνη

Σέβομαι απεριόριστα το Πάρτι και ήμουν στο τσακ από το να επιλέξω το Caddyshack, εφόσον θεωρώ τον Bill Murray κάτι σαν μπλαζέ ημίθεο που ‘ξέμεινε’ στη γη από ένα γαλαξία πολύ μακριά, αλλά στο τέλος της ημέρας ήταν ο Μπράιαν και η ζωή του που με έκαναν να γελάσω με την καρδιά μου. Αυτή είναι η ταινία που περιμένω πως και πως να μεγαλώσει η κόρη μου ώστε να μπορέσω να τη δω ξανά μέσα από τα μάτια της. Ειδικά από τη στιγμή που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο όσα πιστεύω περί οργανωμένης θρησκείας. Η καλύτερη, κατ’εμέ, στιγμή των απύθμενα αναρχικών Monty Python από την οποία είναι σχεδόν αδύνατον να απομονώσεις μια και μόνο στιγμή. Αν και, όταν πραγματικά περνάω δύσκολα στη ζωή μου, το μυαλό μου πάντα κάνει ένα πέρασμα από τη σκηνή που τραγουδάνε -ενώ τους έχουν σταυρώσει- το Always Look at the Bright Side of Life. 

Holy Grail και δεν είμαι καλά για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Ωωωωχχχ τώρα. Πολύ δύσκολο ερώτημα για πρωί Σαββάτου. Αγαπημένη κωμωδία ε; Πολλές. Αν μετρήσουμε αθροιστικά τα λεπτά γέλιου θα μπορούσα να επιλέξω κάποια παρωδία είτε του Μελ Μπρουκς, είτε το “άκρως τρελό και απόρρητο”. Αν όμως το θέμα αφορά το ποια κωμωδία, θα προσπαθούσα να διαφυλάξω σε επικείμενη επιδρομή εξωγήινων και ταξίδι στο διάστημα με το τελευταίο όχημα σωτηρίας με στόχο την μετάδοση της γήινης κουλτούρας σε μακρινούς γαλαξίες, θα ήταν το “Holy Grail”. Ναι, Monty Python. Στα ελληνικά “οι ιππότες της ελεεινής τραπέζης”. Η επιτομή του χιούμορ. Μαύρο. Σαν τον μαύρο ιππότη. Έξυπνο. Σαν και μένα (καλό;). Αν τώρα δεν μπορούσα να πάρω όλο το DVD και είχα τη δυνατότητα να σώσω μόνο μια σκηνή, αυτή θα ήταν σίγουρα η μονομαχία με τον black knight.

(Θα σε πνίξω με το αίμα μου…. χαχαχα)

Γυαλιά Καρφιά τα κάνει ο Ηλίας Αναστασιάδης

Γαλλική κωμωδία του 2002. Στα γαλλικά, ‘Le Boulet’. Η τελευταία φορά που με θυμάμαι να κλαίω από τα γέλια στον καναπέ του πατρικού μου που καθόμουν ΜΟΝΟ εγώ (όλοι είχαμε έναν αποκλειστικό καναπέ στο πατρικό). To αμέσως κοντινότερο του ‘να κλαίω από τα γέλια’ είναι ένας περίεργος ήχος που κάνω με τη μύτη και το διάφραγμα και το στόμα που υποκαθιστά το γέλιο. Είναι κάτι σαν ένα σωματικό λολ. Με άλλα λόγια, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή η ‘φαρσική κωμωδία’ που θα έλεγε ο σοβαρός κριτικός του σινεμά είναι τόσο εξωφρενικά γελοία και ανατρεπτική και βασικά γελοία (με την καλή έννοια) που δεν άντεξα, τα έμπηξα. Συγκλονιστικός Benoit Poelvoorde και μια καθημερινή ιστορία που πάει κάπως έτσι: Ένας φυλακισμένος κερδίζει 15 εκ. στο λόττο, ο δεσμοφύλακας του τον βοηθάει να δραπετεύσει για να παραλάβει το ποσό και οι δυο τους καταλήγουν να κυνηγιούνται από μια ομάδα απύθμενα αστείων και ταλαίπωρων χαρακτήρων στα βάθη της Αφρικής. Ναι, γιατί όχι;

Αιώνιος ακόλουθος του Φέρις Μπιούλερ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Φέρις: Ένας έφηβος που το σκάει μαι μέρα από το σχολείο χωρίς καν να έχει λόγο, απλά επειδή το ήθελε. Απλά επειδή ήθελε να πάρει την κοπέλα του και τον καταπιεσμένο κολλητό του και να το ζήσουν ξέφρενο στο κέντρο της πόλης, να εεπισκεφθούν μουσεία και να χαζέψουν τέχνη που δεν καταλαβαίνουν, να χορέψουν και να τραγουδήσουν Beatles στο καρναβάλι, να φιληθούν, να υψώσουν το μεσαίο δάχτυλο στην άρχουσα τάξη (ενηλίκων), να γκρεμοτσακιστούν και να φάνε τα μούτρα τους, κι εν τέλει να θριαμβεύσουν. Το “Ferris Bueller’s Day Off” είναι η αγαπημένη μου ταινία του John Hughes (που με τη σειρά του είναι ένας από τους πιο διαχρονικά επιδραστικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά, ακόμα σήμερα οτιδήποτε εφηβίζον γράφεται κουβαλάει το DNA των ιστοριών του Hughes), η απόλυτη φαντασίωση εφηβικής απόδρασης, ένας ύμνος στην ιδέα πως μαι οποιαδήποτε συνηθισμένη σου μέρα μπορεί να είναι ένα ξέφρενο πάρτι, μια προσωπική επανάσταση. Ο Φέρις του Matthew Broderick είναι η έκφραση του συλλογικού ασυνείδητου ολόκληρων γενεών εφήβων (είτε ξεγελάει τους γονείς του πως είναι άρρωστος με ένα φανταστικά περίπλοκο σχέδιο, είτε απλά ξελαρυγγιάζεται με το “Twist and Shout”), η Mia Sara είναι η απόλυτη ’80s οπτασία, κι ο Cameron του Alan Ruck είναι ο αληθινός θλιμμένος ήρωας μιας ταινίας που μπορεί να είναι αστεία, ανεβαστική και αποστομωτικά δραματική χωρίς να εκβιάζει τίποτα από όλα αυτά.