H bucket list του Βερολίνου

Μπορεί να πήγα πέρσι μόλις για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όμως ο συνδυασμός φανταστικού προγράμματος, λατρεμένου χειμώνα, Ρούνεϊ Μάρα και μεγέθους που κατάφερνε να ακροβατεί ανάμεσα στο χαοτικό, το τεράστιο και το οικείο, με έκαναν να το αγαπήσω σα να το γνώριζα από παλιά.

Φέτος θα είμαι ξανά εκεί, πιο προετοιμασμένος και πιο άρρωστος από ποτέ (άσχετα αυτά μεταξύ τους), έτοιμος να μεταφέρω εικόνες, απόψεις, λόγια διασήμων, απόψεις, ατμόσφαιρα και α ναι, απόψεις. Αν ας πούμε πετύχω τον Γουές Άντερσον πουθενά στο δρόμο και βγάλει selfie μαζί μου, θα το δεις από τα social μας. (Αν και, πρακτικά, μάλλον όχι επειδή θα σκαλώσω και θα ξεχάσω να του ζητήσω τη φωτογραφία.) Αν δω το “Nymphomaniac” παρέα με τους πρωταγωνιστές του, θα διαβάσεις για αυτό εδώ την επόμενη μέρα.

Κάπως έτσι θα πάει, αυτοσχεδιαστικά. Καθώς λοιπόν δεν ξέρω τι ακριβώς μας περιμένει στο φετινό δεκαήμερο του Φεστιβάλ, σχημάτισα μια bucket list πραγμάτων που βάζω στόχο να συμβούν (ή έστω πρόκειται να επιθυμήσω εντόνως). Δες το σαν ένα ιδιότυπο preview χωρίς πολλά λόγια. Μόνο με snapshots ενός πιθανού μέλλοντος.

Από το επερχόμενο λοιπόν Βερολινέζικο δεκαήμερό μας, θέλω:

Να είναι τέλειο το “Grand Budapest Hotel” του Γουές Άντερσον.

Να βρίσκομαι μπροστά σε έναν οσοδήποτε μικρό ή ασήμαντο διάλογο μεταξύ του Τζορτζ Κλούνεϊ και του Μπιλ Μάρεϊ.

Να πιω πάνω από μια ντουζίνα διαφορετικές μπύρες που δεν έχω ξανακούσει.

Να ανακαλύψω ένα μετα-αποκαλυπτικό Βιετναμέζικο sci-fi τρόμου στο πρόγραμμα.

Να δω τον Νικ Κέιβ να μη νοιάζεται καθόλου για το Q&A σου κυρία μου.

Να δω το “Sunrise” του Μούρναου στο σινεμά. Όσο το φιλμ αρχίζει και γίνεται μουσειακό είδος, τόσο αυτές οι σπάνιες προβολές βουβών ταινιών σε Φεστιβάλ θα έχουν όλο και μεγαλύτερη αξία.

Να αγγίξω τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ.

Τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ.

Να πάρω γραφικές φωτογραφίες στη χιονισμένη Ποτσντάμερ Πλατζ.

Να θυμάται ο υπάλληλος των Starbucks την παραγγελία μου πριν καν την πω μέχρι το αργότερο τα μέσα της παραμονής μου.

Να δω και φέτος εκεί μια ταινία που θα με στοιχειώνει για όλο το χρόνο. (Πέρσι είδα το “Upstream Color”.)

Να δω ταινία μαζί με τη Miss Hater του Jumping Fish.

Να ανοίξω κουβεντούλα με τον Άιρα Σακς.

Να προλάβω να δω όλο τον 2ο κύκλο του “House of Cards” πριν κάνει κόκκινο χαλί ο Κέβιν Σπέισι στην τελευταία μέρα του Φεστιβάλ.

Να προλάβω τον Κέβιν Σπέισι πριν επιστρέψω Ελλάδα.

Να δω live τον Childish Gambino στις 15 του μήνα παρότι του κρατάω μούτρα που έφυγε από το “Community”.

Να θαυμάσω τον Γιάννη Οικονομίδη στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ στο πλαίσιο της πρεμιέρας της νέας του ταινίας ως μέρος του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος.

Να πάω στο ‘ελληνικό πάρτι’ του Φεστιβάλ και να παίζει πάλι DJ ο Felizol.

Να κάνω κάτι αξιομημόνευτο στις 14 Φλεβάρη εφόσον δε θα μπορώ να πάω στο Gagarin να δω Μιχάλη Ρακιντζή.

Να πάρω και τρίτη συνέντευξη μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος από τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, αυτή τη φορά για το “Boyhood”.

Να δω όλες τις ελληνικές ταινίες του φετινού προγράμματος, είναι και μπόλικες μη τις ματιάσουμε. (Οι μεγάλου μήκους εκτός του Οικονομίδη περιλαμβάνουν και το “At Home” του Αθανάσιου Καρανικόλα και το “Να Κάθεσαι Και Να Κοιτάς” του Γιώργου Σερβετά.)

Να πάω σε τουλάχιστον 12 διαφορετικές αίθουσες.

Να βρεθώ στο κόκκινο χαλί του Μάρτιν Σκορσέζε και να έχουμε eye contact για να έχω να λέω ιστορίες.

Να αλλάξω επιτέλους το background του κινητού μου: Εδώ κι ένα χρόνο ένα μια αρκούδα από το περσινό Φεστιβάλ, ήρθε ο καιρός να βάλω μια φετινή.

Να βρεθώ σε ένα Βερολινέζικο μπαράκι στο οποίο κανείς από την παρέα δε θα έχει ιδέα πώς βρήκαμε ή γιατί πήγαμε.

ΝΤΙΣΚΟΜΠΑΛΕΣ.

Να δω τις 5 πιο πολυαναμενόμενες ταινίες μου από το φετινό πρόγραμμα:

5, Το “Kumiko, the Treasure Hunter” με την Ρίνκο Κικούτσι, το πιο ενδιαφέρον πράγμα από το φετινό Σάντανς,

4, Το “Snowpiercer” του θεού που γύρισε το “Host” και το “Mother”,

3, Το “Grand Budapest Hotel” του Γουές Άντερσον, για το οποίο έχω καταφέρει ακόμα να μη δω ούτε ένα τρέιλερ και ούτε μια εικόνα πλην της αφίσας,

2, Το uncut “Nymphοmaniac” του Λαρς φορ Τρίερ, με τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ,

1, Το “Boyhood” που ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ του “Before Midnight” γύριζε εδώ και 12 χρόνια. Όχι ετοίμαζε, γύριζε. Ο χρόνος αυτή τη φορά θα περνάει στα αλήθεια μέσα σε μία ταινία.

Θα τα λέμε από το Βερολίνο.