Η καλύτερή μας ταινία. Σε 60 δευτερόλεπτα

Η κλασική ερώτηση “ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;” απέκτησε ακόμα καλύτερο νόημα. Γιατί τώρα καλείσαι όχι μόνο να απαντήσεις αλλά και να κινηματογραφήσεις την δική σου version της αγαπημένης σου ταινίας. Μόνο όριο, τα 60 δευτερόλεπτα.

Το Jameson Irish Whiskey μαζί με το περιοδικό Empire φέρνουν και στην Ελλάδα έναν από τους πλέον επιτυχημένους διαγωνισμούς ταινιών μικρού μήκους, το Done in 60 seconds.

Διαγωνιζόμενοι από 16 χώρες θα στείλουν τα δικά τους ταινιάκια μέχρι τις 20 Ιανουαρίου 2013, δηλώνοντας συμμετοχή στο www.jamesonempirediss.com. Σε κάθε χώρα υπάρχει μία κριτική επιτροπή (στην Ελλάδα το δύσκολο αυτό έργο έχουν οι Νίκος Περάκης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Ορέστης Ανδρεαδάκης) η οποία αξιολογεί και επιλέγει ποια ταινία θα εκπροσωπήσει τη χώρα στον παγκόσμιο τελικό, τον Τhe Jameson Empire Done In 60 Seconds Global Final, που θα διεξαχθεί στο Λονδίνο στις 22 Μαρτίου 2013.

Ως συντάκτες του ONEMAN δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε εκτός παιχνιδιού. Κι έτσι μπήκαμε στο τριπάκι να επιλέξουμε ο καθένας μας ποια ταινία προτίθεται να κινηματογραφήσει εκ νέου σε 60 μόλις δευτερόλεπτα.

Εντιμότατοι Φίλοι Μου: Εντιμότατος φίλος ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Με κλειστά μάτια θα αντέγραφα την σκηνή με τις κάρτες από το Love Actually. Αλλά αυτή η σκηνή είναι πολύ ιερή για να την κινηματογραφήσεις. Πρέπει να είσαι μόνο εσύ και η γυναίκα που θες. Αντίθετα, όποια σκέψη μου περιλαμβάνει κάμερα, περιλαμβάνει και τους φίλους μου. Και θα ήθελα τρελά να γυρίσω μαζί τους το Amici Miei. Μπορεί να είναι μια απλή κωμωδία, κάπως χαζή σε πολλά της σημεία (οποιαδήποτε από τις 3-4 ταινίες που έχουν γυριστεί), κλασικό παράδειγμα ιταλικού κινηματογράφου περασμένων δεκαετιών, αλλά περιλαμβάνει θεωρώ την ρομαντική και αφελή ουσία μιας ανδροπαρέας. Την ανάγκη για χαβαλέ, κοινές αναμνήσεις και εμπειρίες.

Όλη αυτή η διάθεση περικλείεται υπέροχα στην σκηνή του τρένου. Η μεσήλικη παρέα φτάνει σε μία αποβάθρα ενός τρένου που αποχωρεί. Κι όπως το τρένο ξεκινά και τα κεφάλια των επιβατών στέκονται έξω από τα παράθυρα, γυρισμένα προς τα πίσω, αποχαιρετώντας τους δικούς τους, αρχίζουν οι σφαλιάρες από τους Εντιμότατους Φίλους σε κάθε γυρισμένο πρόσωπο. Τόσο ανώριμο, τόσο απλό, τόσο εφηβικά υπέροχο.

Sliding Doors: Από Στέφανο Τριαντάφυλλο

Αν μπορούσα να γυρίσω ξανά μια ταινία αυτή θα ήταν το Sliding Doors με την εκνευριστικά όμορφη (ή μήπως όμορφη εκνευριστική;) Γκούινεθ Πάλθροου. Ξέρεις που αν είχε προλάβει μια πόρτα του μετρού που έκλεινε, θα είχε αλλάξει η ζωή της (τελικά όχι, αλλά κάτι έπρεπε να βάλουν για να γεμίσουν τη 1 1/2 ώρα). Θα γύριζα, λοιπόν, την κεντρική σκηνή, αυτή με την πόρτα που προλαβαίνει/δεν προλαβαίνει και απλά θα έβαζα πολλούς ενοχλητικούς Αθηναίους, αυτό το απεχθές είδος ανθρώπων που-δεν-περιμένουν-να-βγεις-για-να-μπουν. Και για ένα λεπτό η Γκούινεθ θα περίμενε για να μπει. Ένα λεπτό με τα μάτια της να υγραίνονται από απόγνωση. Κατά τα άλλα θα άφηνα την ταινία ίδια, να περιστρέφεται γύρω από το “αν προλάβαινε/αν δεν προλάβαινε”. Πολύ ωραία ιδέα και πρωτότυπη. Αν, λέμε αν, γυρνούσα ταινία για ένα λεπτό. Oh wait…

Και αφού έκανα το αστείο μου, να αποκαλύψω ότι το πιθανότερο είναι να γύριζα το Star Wars: 5” Γιόντα, 5” κοτσίδια της Πριγκίπισσας Λέια, 5” Τζάμπα του Χατ, 5” τον Τσουμπάκα να γρυλίζει, 30” μάχες με φωτόσπαθα και 10” τον Νταρθ Βέιντερ να βαριανασαίνει και να λέει στον Λουκ ότι είναι ο πατέρας του. Αυτά. Ταν-ταν-ταν-ταν-ταν-ταν-ταν-ταν-ταν…

High Fidelity: Υψηλή πιστότητα για την Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Αν υπάρχει μια ταινία κατά τη διάρκεια της οποίας 10/10 θεατές ασυναίσθητα φτιάχνουν τη δική τους προσωπική εκδοχή της, αυτή ειναι το High Fidelity. Δηλαδή, σκέψου λίγο τα βασικά συστατικά της: μουσική και χωρισμοί. Ποιος δεν έχει τις δικές του αγαπημένες και μισητές λίστες; Ποιος δεν έχει τα δικά του top-5 από κομμάτια που τον σημάδεψαν και σχέσεις που τον σημάδεψαν (όταν έγιναν κομμάτια); Και αν σε αυτό συνυπολογίσουμε πως από όλο το crew μιας ταινίας πάντοτε ζήλευα τον μουσικό επιμελητή, δεν θέλει παραπάνω σκέψη. Το ένα μου λεπτό θα ήταν ένα παραφορτωμένο κολάζ με πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από μελωδίες και μελό στιγμές. Έχω μπόλικες από δαύτες.

Seven: ο Μάνος Μίχαλος απαντάει στο ερώτημα “What’s in the Box?”

Υπάρχουν κάποιες σκηνές-στιγμές στον κινηματογράφο που γεννιούνται πράγματα. Γεννιούνται σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σεναριακές ανατροπές που στο μέλλον θα κοπιαριστούν από άλλους. Τα τελευταία 4 περίπου λεπτά (τα οποία, ναι οκ, θα τα έκανα 1 λεπτό για να είμαι μέσα στο κλίμα της πρόκλησης) είναι αυτά που μας έμαθαν τότε ότι:

α) ο Ντέιβιντ Φίντσερ θα γινόταν ο πιο αρρωστημένα καλύτερος σκηνοθέτης της γενιάς μας.

β) ο Μπραντ Πιτ θα έφτανε σε ένα υποκριτικό σημείο, όπου θα διεκδικούσε και κάποια στιγμή θα καταφέρει να πάρει Όσκαρ.
γ) φοβούνται όλοι. Ακόμη και ο Μόργκαν Φρίμαν.

δ) υπάρχουν ηθοποιοί και ερμηνευτές. Και υπάρχει και ο Κέβιν Σπέισι, που ό,τι κι αν ετοιμάζει στην Κίνα, ακόμη και Gagnam Style να χορεύει, θα είναι αυτός ο τύπος που έβαλε το κεφάλι μιας γυναίκας σε ένα κουτί και το σέρβιρε σε μια έρημο.

What’s in the fucking box?

Τέσσερα μεγάλα κεφάλαια της σύγχρονης κινηματογραφικής ιστορίας. Αυτά είχε μέσα.

Beach: o Στέλιος Αρτεμάκης παίζει videogame με πρωταγωνιστή τον ίδιο

Που μουρλαίνεται ο Ντι Κάπριο στην Παραλία. Και τα βλέπει όλα λες και είναι σε videogame. Αποφεύγεις την τίγρη; Βonus. Πέφτεις πάνω στην αράχνη; Χάνεις μια ζωή. Σε δάγκωσε ο παπαγάλος;

Game Over.

Aπό τότε ψάχνω την παραλία.

Και αυτό το videogame το έχω παίξει πολλές φορές στη διαδρομή.

Full Monty: To διασκεδάζει στις ουρές o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ψάχνεις οπωσδήποτε κάτι παρεϊστικο, κι επειδή ο Χατζηιωάννου πρόλαβε το καλύτερο, πιάνω το αμέσως δεύτερο. Χαστούκια σε αγνώστους εκείνο (δηλαδή γαμάτο), στριπτίζ μπροστά σε ξένους αυτό (awesome!). Ειδικά αν προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα κιόλας, η θρυλική μονόλεπτη σκηνή του στριπτίζ στην ουρά από το “Full Monty”, είναι ό,τι μας πρέπει ακριβώς. Στήνεις εκεί 5 φίλους στην ουρά του ΙΚΑ, βάζεις τη Ντόνα Σάμερ να παίζει από κανά κινητό, κι ύστερα αφήνεις τη μαγεία να συμβεί. Η σκηνή αυτή ήταν από τα πιο ευχάριστα και πιο μεταδοτικά κινηματογραφικά σκηνικά των ’00s, καταδικασμένη να σχηματίζει ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπό σου κάθε μα κάθε φορά που τη βλέπεις. Φαντάσου να τη γύριζες κιόλας.

No Country for Old Men: Ο Πάνος Κοκκίνης χαρίζει ζωές και χαλάει καρδιές

Στο μυαλό μου το να είσαι σκηνοθέτης είναι ότι πλησιέστερο μπορείς να αγγίξεις στο να γίνεις Θεός. Και τι πιο ‘θεικό’ από το να χαρίζεις την ζωή σε αυτούς που αγαπάς και που καταδίκασε η πένα του σεναριογράφου. Όπως στον Al Pacino και τον μικρό του φίλο στο τέλος του Scarface, στον Russell Crowe στο τέλος του Gladiator, στους Butch Cassidy και Sundance Kid ή σε όλα τα μούτρα από την Άγρια Συμμορία.

Ναι, ακόμη και αν όλα αυτά τα endings είναι επικά και δεν υπάρχει κανένας λόγος -πέρα από τον εγωισμό μου να περάσω ένα λεπτό παραπάνω μαζί τους- για να αλλάξουν. Περισσότερα από όλα όμως θα ήθελα -αφού τραβήξω δυο σκαμπίλια στους αδελφούς Cohen- να αλλάξω το τέλος του No Country for Old Men και να δω τον Anton Chirough του Javier Bardem να ζει, να θριαμβεύει και να γυρίζει διαδοχικά ένα prequel (για να μάθουμε πως έγινε αυτός που έγινε) και ένα sequel (όπου εκεί θα του επέτρεπα να συναντήσει επιτέλους το εντελώς blaze of glory τέλος του).

The Royal Tenenbaums: O Hλίας Αναστασιάδης θα σκοτώσει τον εαυτό του αύριο

Ο Elliott Smith γρατζουνάει την κιθάρα και τραγουδάει το ‘Needle in the Hay’. Ο Luke Wilson, ο Richie Tenenbaum, φτασμένος τενίστας με τους τίτλους του, το μούσι και την κορδέλα του πηγαίνει μπροστά στον καθρέφτη και αρχίζει να κόβει. Μαλλιά, μούσι, μουστάκι, τις φλέβες του. ‘I’m gonna kill myself tomorrow’. Κανένα tomorrow. H (όχι φτωχή, αλλά άπιστη) Margot πλήγωσε θανάσιμα τον ευαίσθητο κι ερωτευμένο πρωταθλητή. Αν μπορούσα να άλλαζα κάτι στη συγκεκριμένη σκηνή θα ήταν να βγάλω τον Wilson και να μπω εγώ στη θέση του. Όχι για τη φήμη και για τη δόξα, αλλά για να δω περήφανο τον Wes Anderson για μένα.

Ο Elliott Smith αυτοκτόνησε με δυο μαχαιριές στο στήθος δύο χρόνια μετά την προβολή του The Royal Tenenbaums. Είχε τσακωθεί άσχημα με την κοπέλα του λίγα λεπτά πριν.

Περισσότερες πληροφορίες για τον διαγωνισμό στο επίσημο site του διαγωνισμού.