Η Μυρτώ Αλικάκη λειτουργεί με το ένστικτο

Πριν λίγες μέρες στην Αθήνα έλαβε χώρα ο τελικός του διαγωνισμού Jameson Done in 60 seconds, όπου νεαροί σκηνοθέτες έχουν στόχο να γυρίσουν εμπνευσμένα ριμέικ διάσημων ταινιών μέσα σε μόλις 60” κινηματογραφικού χρόνου. Ως μέλος της κριτικής επιτροπής (μαζί με τους Ορέστη Ανδρεαδάκη και Ρένο Χαραλαμπίδη) η Μυρτώ Αλικάκη είχε την ευκαιρία να λειτουργήσει ως θεατής απέναντι σε μια τέχνη την οποία βλέπεις συνήθως από ‘μέσα’.

Συναντήσαμε τη γνωστή ηθοποιό στο Ρομάντσο, όπου έλαβε χώρα ο ελληνικός τελικός (για την ιστορία, κέρδισε αυτή η εκδοχή του “Nymphomaniac”, και με αφορμή την ιδέα των 60” μιλήσαμε για τη δουλειά της, την οικογένειά της, από πού αντλεί δύναμη, τι σημαίνει γι’αυτήν ένας ρόλος, αλλά και για το “Birdman” και πώς την ακούμπησε ως επαγγελματία του χώρου.

Πώς σου φάνηκε το να είσαι κριτική επιτροπή σε ένα τέτοιο θεσμό;

Είναι η πρώτη χρονιά που συμμετέχω. Δέχθηκα την πρόταση επειδή μου άρεσε πάρα πολύ το σινεμά, έχω δει πολύ σινεμά στη ζωή μου. Μου άρεσεη η ιδέα να αναλάβω αυτή την ευθύνη. Ήξερα το Ρένο, ήξερα τον Ορέστη, ήταν ωραία ευκαιρία να το κάνουμε μαζί.

Πώς αντιμετωπίσατε το concept των 60 δευτερολέπτων;

Είναι πρόκληση σε 60” να έχεις ένα ολοκληρωμένο πράγμα. Μέχρι να ξεκινήσει έχει τελειώσει. Υπάρχει το προαπαιτούμενο να είναι ριμέικ ήδη υπάρχουσας ταινίας αλλά νομίζω προλαβαίνεις σε 60” να καταλάβεις αν είναι συγκροτημένος ο άλλος δημιουργικά και αν μπορεί να αποδώσει αυτό που θέλω.

Τα κριτήριά σας ποια είναι;

Νομίζω σε πρώτη φάση που βαθμολογούμε τις ταινίες για να βγουν οι 15 πρώτες, τα κριτήρια ήταν εντελώς προσωπικά καθενός. Εμένα τα κριτήριά μου… Κοίτα, εγώ είμαι άνθρωπος όχι θεωρητικός αλλά άνθρωπος ενστίκτου. Οπότε αφέθηκα στο ένστικτό μου. Αν κάτι με έψηνε, μου άρεσε, το βαθμολογούσα αντίστοιχα.

Αυτή είναι μια γενικότερη προσέγγισή σου στη δουλειά που κάνεις;

Ναι, δεν είναι ότι το κάνω επίτηδες αλλά έτσι μου συμβαίνει. Δεν πάσχω από την αρρώστια ότι επειδή είμαστε στο χώρο αυτόν γίνομαι επικριτική όταν βλέπω άλλες παραστάσεις. Γίνομαι θεατής. Μου αρέσει πάρα πολύ το σινεμά και το θέατρο, γι’αυτό έγινα ηθοποιός. Επειδή από μικρή έβλεπα τέτοια πράγματα. Και με μαγικό τρόπο κάθε φορά γίνομαι θεατής, ξεχνώ την ιδιότητά μου, οπότε αν κάτι με παρασύρει, αυτό είναι καλό.

Δύσκολο αυτό καμιά φορά γιατί όλοι έχουμε την τάση να κρίνουμε άλλους που κάνουν ίδια δουλειά με εμάς πάνω σε αυτή τη βάση.

Σίγουρα μπορώ να καταλάβω πράγματα που δεν καταλαβαίνει άλλος αλλά αυτό σημαίνει ταυτόχρονα πως μπορώ και να εκτιμήσω περισσότερο κάποια που άλλος δε μπορεί. Όταν κάποιος ηθοποιός ερμηνεύει κάτι δύσκολο, ξέρω πώς είναι, το εκτιμώ τρεις φορές περισσότερο.

Τα τελευταία χρόνια κάνεις πιο πολύ θέατρο και σινεμά, όχι πολλή τηλεόραση. Πώς συγκρίνονται;

Εμένα αυτό που με μαγεύει στον κινηματογράφο, όχι μόνο από την πλευρά του ηθοποιού αλλά γενικότερα, είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι συνδυάζονται για να καταγραφεί κάτι για πάντα. Γι’αυτό όταν είδα το “Birdman” είχα λόγω δουλειάς 3000 λόγους παραπάνω να μου αρέσει, καταλάβαινα πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έκαναν, εκτός από φανταστικό.

Ήθελα να αναφερθώ κι εγώ σε αυτή την ταινία, συμπτωματικά. Είναι η ταινία για τον έναν μεγάλο ρόλο που κυριεύει την αφήγηση της καριέρας του. Είναι κάτι που εκφράζει μια φοβία κάθε ηθοποιού που έχει έναν μεγάλο αναγνωρίσιμο ρόλο;

Κοίτα, εγώ καμία σχέση με αυτό τον ήρωα. Όμως σε χώρες όπως την Αμερική, για έναν τέτοιο κινηματογραφικό αστέρα που έχει υπάρξει ήρωας διάσημων ταινιών, όπως κι ο ίδιος ο Κίτον, εκεί το βάρος της αναγνωρισιμότητας είναι τεράστιο. Εδώ διατηρούμε μια φυσιολογικότητα όσο γνωστοί και να είμαστε. Πας παραέξω και δε σε ξέρουν ας πούμε.

Τώρα, ένας ηθοποιός που ενσαρκώνει τέτοιο χαρακτήρα, κι αυτό ισχύει και εδώ, είναι δύσκολο να κάνει στροφή στην καριέρα του. Αυτό είναι δύσκολο. Μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά, ειδικά για έναν άντρα, για οι άντρες νομίζω επενδύουν πολύ περισσότερα πράγματα στην καριέρα τους. Επειδή οι γυναίκες έχουν αυτό το πιο γήινο κομμάτι, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Έχει να κάνει και με τη μητρότητα.Αλλά νομίζω οι άντρες είναι με έναν άλλο τρόπο φιλόδοξοι.

Έχει να κάνει με τον εγωισμό;

Οι άντρες επιβεβαιώνονται από την κοινωνία με έναν άλλο τρόπο. Είναι πιο δύσκολη η ζωή έτσι.

Εσύ ζητάς επιβεβαίωση μέσα από ρόλους;

Κοίταξε, προφανώς κάνοντας αυτή τη δουλειά, με κάθε ρόλο που αναμετριέσαι ελπίζεις πως θα έχει απήχηση και θα αρέσει. Κανείς δεν το κάνει για να τρώει ντομάτες. Εμένα προσωπικά σίγουρα το ότι έχω γίνει μαμά εδώ και 13 χρόνια με έχει απαλλάξει από ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ματαιοδοξίας και ναρκισισμού που ενυπάρχει στο επάγγελμά μου γιατί ένα πολύ μεγάλο δημιουργικό κομμάτι εκτονώνεται στα παιδιά μου. Νιώθω μια πληρότητα και μια ολοκλήρωση, δεν τα περιμένω όλα από τη δουλειά μου. Περιμένω άλλα πράγματα από τη δουλειά μου βέβαια, αλλά έχω κι άλλα όταν ξυπνάω.

Δεν υπάρχει όμως ο παράγοντας του θέλω να κάνω κάτι που θα μείνει;

Εγώ δεν είμαι μεγαλομανής πάντως. Είμαι άνθρωπος που δέχεται τη ζωή όπως έρχεται, είμαι ήσυχη. Ούτε αγχώνομαι για τη δουλειά μου. Είναι το μόνο για το οποίο δεν αγχώνομαι, αντλώ μόνο ευχαρίστηση από το ότι είμαι ηθοποιός. Μπορεί να αγχωθώ για τα λεφτά, για το αν θα προλάβω να βάλω το πλυντήριο και να μαγειρέψω και να πάω στην ώρα μου στην πρόβα, αλλά για την έκβαση δεν αγχώνομαι. Όταν ξέρω ότι δεν είναι καλή και δεν μου αρέσει, το αποδέχομαι, δεν μπορεί να κάνεις μόνο επιτυχίες. Όταν κάτι έχει αποδοχή είμαι ευτυχισμένη, το χαίρομαι.

Για τι είσαι τελευταία ιδιαίτερα περήφανη;

Τελευταία μου έχουν συμβεί πολλά καλά, η κρίση μου έχει φερθεί πολύ καλά. Έκανα την ταινία “Το Δέντρο και η Κούνια” πριν 2 χρόνια, έκανε ωραίο ταξίδι στα Φεστιβάλ, κέρδισα κι ένα βραβείο. 2 χρόνια ήμουν σε μια παράσταση στο Φάουστ, το “Μένγκελε” που για το βεληνεκές της έκανε τεράστια επιτυχία.

Ήταν μεγάλη η πρόκληση αυτής της παράστασης;

Ήταν πολύ ξεχωριστό και απαιτητικό, από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. 2 ηθοποιοί να φτάνουμε κάθε βράδυ στο κόκκινο, σε ένα θέατρο που ο θεατής είναι πάρα πολύ κοντά σου, μυρίζει τον ιδρώτα σου και δε μπορείς να του πεις ψέμματα. Αυτό βέβαια είναι τεράστια πρόκληση και είναι κάτι που εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Από τις πιο υπέροχες εμπειρίες που είχα όσα χρόνια είμαι ηθοποιός.

Αυτό το ‘στο κόκκινο’ που λες κάθε βράδυ, από πού αντλεί κάποιος για να φτάνει κάθε φορά εκεί πέρα;

Η δουλειά του ηθοποιού μπορεί να έχει να κάνει με την ψυχή αλλά θέλει και τεχνική. Χτίζεις κάτι στις πρόβες με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να το αναπαράγεις καθημερινά. Σαν ένα σολίστα μουσικού οργάνου που σίγουρα θα έχει μια πιο εμπνευσμένη μέρα, αλλά μπορεί κάθε βράδυ επειδή έχειεργαστεί και γνωρίζει την παρτιτούρα του, μπορεί κάθε βράδυ να αποδώσει.

Το θέατρο έχει αυτή την πτυχή–

Τη στιγμή.

Ναι. Ενώ το σινεμά και η τηλεόραση σε πιάνουν και μένεις έτσι για πάντα. Είναι περίεργο να βλέπεις τον εαυτό σου σε μια παλιότερη στιγμή του;

Αυτό είναι άσχημο, όταν μια μέρα δε μπορείς να αποδώσεις στο μέγιστο γιατί ξέρεις ότι θα καταγραφεί για πάντα. Ενώ στο θέατρο λες, σήμερα δεν τα κατάφερα, θα τα καταφέρω αύριο. Στο σινεμά δεν έχεις περιθώριο λάθους όταν γίνεται η λήψη.

Υπάρχει κάτι που θα έκανες διαφορετικά;

Δε μου αρέσει να σκέφτομαι έτσι. Ότι μετανιώνω δηλαδή. Προφανώς έχω κάνει λάθη. Αλλά από τα λάθη μαθαίνει κανείς. Έτσι το βλέπω. Τα βάζω στο βαλιτσάκι μου τα λάθη και προχωράω.