Η αληθινή ιστορία πίσω από το Texas Chainsaw Massacre είναι ακόμα πιο ανατριχιαστική

Είσαι μήπως ταινία τρόμου που πέτυχε κάπου μεταξύ ‘70s και ‘80s; Συλλυπητήρια. Δε σε άφησαν ποτέ σε ησυχία. Αυτή τη στιγμή έχεις σίγουρα αρκετά σίκουελ, πιθανότατα κάνα-δυο πρίκουελ, και συχνά δημιουργούς που δεν καταλαβαίνουν γιατί είχες γίνει καν επιτυχία. Ή τελοσπάντων το καταλαβαίνουν σπανιότερα απ’ το αντίθετο. Το Texas Chainsaw Massacre δεν είναι εξαίρεση.

Το franchise που ξεπήδησε από την εμβληματική ταινία του 1974 έχει και τα πιο φωτεινά του σημεία (το remake του 2003 και το Leatherface του 2017 έχουν αρκετές αρετές), αλλά το Texas Chainsaw Massacre του Netflix που φτιάχτηκε ως απευθείας συνέχεια της ορίτζιναλ ταινίας δεν είναι ένα απ’ αυτά.

Η απόπειρα του David Blue Garcia, γέννημα-θρέμμα νοτίων συνόρων του Τέξας, ανέλαβε το sequel του Texas Chain Saw Massacre μετά την αποχώρηση των Andy και Ryan Tohill από το πρότζεκτ κατά την πρώτη εβδομάδα γυρισμάτων λόγω δημιουργικών διαφορών, σε παραγωγή του Fede Alvarez του Don’t Breathe και με πρωταγωνίστρια την υπέροχη Elsie Fisher του Eighth Grade που άξιζε καλύτερα (όπως ας πούμε στην πολύ δυνατή δεύτερη σεζόν του Castle Rock).

Η υπόθεση του πρώτου Texas Chain Saw Massacre είναι αρκετά απλή. Κάποιοι νέοι που ταξιδεύουν στην αγροτική περιοχή του Τέξας απαντούν ένα σαραβαλιασμένο σπίτι όπου ζει μια οικογένεια κανίβαλων. Τότε ο Leatherface, ένα κτηνώδες, παιδιάστικο μέλος του σογιού που φοράει μία μάσκα από ανθρώπινο δέρμα, τους επιτίθεται με αλυσοπρίονο (μεταξύ άλλων όπλων). Λίγο-πολύ αυτή είναι η ιδέα. Το γεγονός ότι η ταινία του Tobe Hooper είναι εξίσου βάναυση σήμερα όσο ήταν πριν από δεκαετίες οφείλεται στο vérité της στιλ, που κάνει την εμπειρία της θέασής της ιδρωμένη και πανικόβλητη.

Το νέο Texas Chainsaw Massacre επιχειρεί να κάνει αυτό που επιχείρησε και κατάφερε να κάνει ο David Gordon Green με το Halloween του 2018, να γίνει ένα legacy sequel που θα έσβηνε τα προηγούμενα και θα τιμούσε με λευκή σελίδα τον πρόγονό του, αλλά παραείναι ανώνυμο και περιττό για να αξίζει, ή ακόμα και για να ανταποκριθεί έστω στην αδυσώπητη βαρβαρότητα του πρωταγωνιστή της.

Άρα δε θα με παρεξηγήσετε που βαριέμαι να γράψω παραπάνω σε ειδική κριτική για την ταινία και προτιμώ να θυμίσω την αληθινή ιστορία που ενέπνευσε το Texas Chain Saw Massacre, παλιό και καινούριο, και τον Leatherface.

Υπάρχει αληθινός Leatherface;

Η αρχική ταινία ανοίγει με ένα crawl που μοιάζει με ντοκιμαντέρ ή ρεπορτάζ, πλαισιώνοντας έτσι την ιστορία της ως αληθινή. Ο Hooper είχε εμπνευστεί από τον παραστατικό τρόπο με τον οποίο είχαν καλύψει οι ειδήσεις τη σύλληψη του κατά συρροή δολοφόνου Elmer Wayne Henley το 1973, αλλά και από την τηλεοπτική κάλυψη του πολέμου του Βιετνάμ.

Η ταινία είχε μαρκεταριστεί ως μία «αληθινή ιστορία», αλλά θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι εμπνεύστηκε από τα πραγματικά εγκλήματα του δολοφόνου Ed Gein από το Ουισκόνσιν, ή αλλιώς «ο χασάπης του Plainfield». Ο Gein ήταν γνωστός για την εκταφή πτωμάτων από τα νεκροταφεία και την κατασκευή αναμνηστικών αντικειμένων με τα οστά και το δέρμα τους, κάτι που είχε σαφώς λειτουργήσει ως έμπνευση για τη σκηνή στο Texas Chain Saw Massacre όπου ένας από τους χαρακτήρες σκοντάφτει σε ένα δωμάτιο γεμάτο έπιπλα φτιαγμένα από νεκρούς και στη συνέχεια πασσαλώνεται.

Ο Gein είχε κριθεί ένοχος για τη δολοφονία μιας ιδιοκτήτριας καταστήματος σιδηρικών ονόματι Bernice Worden το 1968, και τελικά είχε κλειστεί σε ίδρυμα. Οι σερίφηδες είχαν βρει το αποκεφαλισμένο σώμα της Worden σε ένα υπόστεγο και, καθώς έψαχναν το σπίτι του Gein, είχαν βρει κάθε είδους τρομακτικά αντικείμενα από ανθρώπινο δέρμα, συμπεριλαμβανομένων και μασκών.

Λες και όλα αυτά δεν είναι αρκετά ανατριχιαστικά, ο Gein είχε επίσης εμμονή με την αποθανούσα μητέρα του. Αφότου είχε πεθάνει, ο γιος της είχε διατηρήσει το δωμάτιό της σε άψογη κατάσταση, ακόμη και όταν το υπόλοιπο σπίτι ήταν σε φθορά. Όπως έλεγε ήλπιζε να «μπει κυριολεκτικά στο δέρμα της». Εάν αυτό σου θυμίζει κάτι πέρα από το Texas Chain Saw Massacre, είναι επειδή πτυχές του Gein ενέπνευσαν κι άλλους κινηματογραφικούς ή τηλεοπτικούς δολοφόνους όπως ο Norman Bates του Ψυχώ, ο Buffalo Bill της Σιωπής των Αμνών και ένας χαρακτήρας από το American Horror Story.

Ο συν-σεναριογράφος του Texas Chain Saw Massacre, Kim Henkel, έχει αναφέρει πως εμπνεύστηκε από τον Ed Gein, αλλά είχε στο μυαλό του κι έναν ακόμα δολοφόνο:

«Σίγουρα μελέτησα τον Gein», έχει πει, «αλλά είχα επίσης παρατηρήσει μία υπόθεση δολοφονίας στο Χιούστον εκείνη την εποχή, έναν κατά συρροή δολοφόνο που θυμάστε πιθανώς με το όνομα Elmer Wayne Henley. Ήταν ένας νεαρός άνδρας που συνέλεγε θύματα για έναν ηλικιωμένο ομοφυλόφιλο. Είχα δει μία είδηση όπου είχε πει, “έκανα αυτά τα εγκλήματα και θα τα αντιμετωπίσω σαν άντρας”. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον αυτό, ότι είχε αυτή τη συμβατική ηθική. Ήθελε να γίνει γνωστό ότι, τώρα που τον έπιασαν, θα έκανε το σωστό. Aυτού του τύπου η ηθική σχιζοφρένεια ήτν κάτι που προσπάθησα να ενσωματώσω στους χαρακτήρες».

Και με τα αλυσοπρίονα;

Τα αλυσοπρίονα ήταν στην πραγματικότητα εμπνευσμένα από έναν πολύ πραγματικό, πολύ συγγενικό τρόμο της πραγματικής ζωής: τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Ο Tobe Hooper είχε εξηγήσει στο Texas Monthly:

«Υπήρχαν αυτά τα μεγάλα χριστουγεννιάτικα πλήθη, ήμουν φρικαρισμένος, και είχα βρεθεί κοντά σε μία σχάρα με αλυσοπρίονα. Συγκεντρώθηκα πάνω τους. Εστίασα στα πριόνια και σκέφτηκα, “ξέρω έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να προσπεράσω αυτό το πλήθος πολύ γρήγορα”. Πήγα σπίτι, κάθισα, όλα συντονίστηκαν, μαζί με το πνεύμα της εποχής, και όλη αυτή η καταραμένη ιστορία μού ήρθε έτοιμη σε περίπου τριάντα δευτερόλεπτα. Το ωτοστόπ, ο μεγαλύτερος αδερφός στο βενζινάδικο, η κοπέλα που δραπετεύει δύο φορές, η σεκάνς του δείπνου, οι άνθρωποι στην επαρχία χωρίς βενζίνη».

Και ναι, τα αλυσοπρίονα που χρησιμοποιούνται στην ταινία είναι αληθινά. Επίσης, μία δημοφιλής ανάγνωση της σκηνής του δείπνου με την οικογένεια Sawyer είναι πως παρωδεί τη στερεοτυπική οικογένεια των αμερικανικών προαστίων, όπως αυτή που εντοπίζουμε στις κωμωδίες.

Το σπίτι του Texas Chainsaw Massacre δεν είναι αληθινό, έτσι;

Είναι! Έχει μεταφερθεί και ανακαινιστεί, αλλά ναι, εξακολουθεί να στέκεται. Φιλοξενεί ένα εστιατόριο που σερβίρει «pancake balls με ανάμεικτες λιχουδιές». Happy ending τελικά!