AP Images
ΣΙΝΕΜΑ

Η μυθική ταινία που ο Chuck Norris πλάκωσε στο ξύλο μέχρι και τον άνεμο

Με αφορμή τα ογδοηκοστά γενέθλια του Chuck Norris επιστρέφουμε στο ‘Hitman’, την ταινία που απογείωσε τον μυθο του όσο καμία άλλη.

Ο Menahem Golan και ο Yoram Giobus θα μπορούσαν άνετα να συνδέσουν τον Chuck Norris με τον Όμηρο Ευστρατιάδη σε κάποιο project ταινιών περιπέτειας, να μετατρέψουν τον Στάθη Ψάλτη σε contract killer, να φτιάξουν μια κωμωδία παρεξηγήσεων με τον Παύλο Ευαγγελόπουλο – ή και πάλι τον Chuck Norris- σε ρόλο slapstick κωμικού ήρωα α λα Austin Powers. Πρόκειται για τα μεγάλα μυαλά πίσω από τις κινηματογραφικές παραγωγές της Cannon Films στην τελευταία εποχή της ακμής της, από το 1980 ως το 1995, δυο ‘φτωχοδιαβόλους’ του σινεμά, που μπορούσαν να φτιάξουν ταινίες με μοναδική πρώτη ύλη το ‘ψώνιο’ τους για μίμηση του ‘ηρωικού’ σινεμά.

Η Cannon Films, η εταιρεία που δημιούργησε τόσο κακές ταινίες που δεν γίνεται να μην τις λατρέψεις, ευτύχησε να έχει για κεντρικό πρωταγωνιστή σε αρκετά από τα φιλόδοξα projects της, τον ένα και μοναδικό, τον 80χρονο (10/3/1940-10/3/2020) Chuck Norris. Το ‘Hitman’ ήταν η ταινία του Chuck που αξίζει να δεις ξανά και ξανά. Θα αναλύσουμε παρακάτω τους λόγους.

Δεν ήταν η μοναδική

Η λίστα είναι τεράστια: ‘The Delta Force’ (τριλογία), ‘Missing In Action’, ‘Firewalker’, ‘Code of Silence’, ‘Lone Wolf McQuade’ και το ‘Hitman’ είναι μια από αυτές, το διαμάντι. Ο Chuck Norris περνούσε μια χαρά στις παραγωγές της Cannon, υποδυόμενος τις περισσότερες φορές τον εκδικητή, τον εκτελεστή, τον άνθρωπο που μπορούσε με γυμνά χέρια να αποδώσει δικαιοσύνη και να προκαλέσει ολική παράλυση στα χέρια των αντιπάλων του, λίγο πριν επιχειρήσουν να τραβήξουν σκανδάλη. Η Cannon Films είχε βάλει στην μαρκίζα των straight-to-video παραγωγών της τον Chuck Νοrris και εκείνος δεν νοιάστηκε ποτέ για τυποποίηση/μανιέρα και άλλα τέτοια βαρύγδουπα καλλιτεχνικά. Ο Chuck ανέπτυσσε τον μύθο του υπογείως.

Τι στο διάολο είναι το Hitman;

Δεν είναι ταινία του Akira Kurosawa, ούτε το ‘Θωρηκτό Ποτέμκιν’, ούτε καν μια περίπλοκη ελεγεία των μαφιόζων της Νέας Υόρκης, δεν είναι κάτι δηλαδή, που θα το ενέκρινε ο Martin ο Scorsese. Είναι η ιστορία ενός αστυνομικού, του Cliff Garrett, που τραυματίζεται από τις σφαίρες μιας συμμορίας ναρκωτικών, αφού τον έχει ήδη ‘δώσει’ ο διεφθαρμένος του συνάδελφος. Ο Cliff πεθαίνει στην μονάδα εντατικής θεραπείας, επιστρέφει στη ζωή με την βοήθεια ενός απινιδωτή και παίρνει μια νέα ταυτότητα, αυτή του μυστικού εκτελεστή Danny Crogan και φυσικά, αποφασίζει να εκδικηθεί τους διώκτες του.

Υπάρχει τόσο βρωμόξυλο σε κάθε πιθανή και απίθανη σκηνή, που θα το ζήλευαν ο Jackie Chan, ο Κρις Σφέτας και ο Jean-Claude Van Damme μαζί. Η ανάπτυξη του σεναρίου δεν είναι τίποτα το περίπλοκο, κινείται συνήθως στη λογική ότι ‘τοποθετούμε τον Chuck Norris σε random σκηνές για να πλακώσει στο ξύλο μέχρι να στραγγίξει από αίμα οποιονδήποτε εμφανιστεί στο δρόμο του.” Η κάθε ατάκα του Chuck, είτε λέει “θέλω να φάω αγγούρι” είτε λέει “θέλω να σου σπάσω τα μούτρα γαμημένε μπάσταρδε” έχει το ίδιο ακριβώς βάθος, έχει αυτή την καψαλισμένη νότα ατρομητοσύνης που δεν μπορεί να ελεγχθεί.

Ο κάθε εχθρός του είναι και ένας σπινθήρας, που μπορει να προκαλέσει μπουρλότο από μπουνίδια και κλωτσιές.Το ‘Hitman’ είναι διαμάντι, γιατί δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά τον εαυτό του και τηρεί αυτή την προσέγγιση με την πιο ενσυνείδητη και πιστή προσήλωση στο χαβαλέ που έχουμε δει σε b-movie. Χρόνια πολλά Chuck Norris.