Η νύχτα σύγχυσης των Κόρε.Ύδρο. κράτησε μια ολόκληρη ζωή

Στις ιστορίες που περιέχονται στα τραγούδια του Π.Ε Δημητριάδη είτε με τους Κόρε.Ύδρο. είτε με τα Παιδιά της Παλαιότητας του οι προσωπικές του αλήθειες κρύβονται σε πρόσωπα. Γίνονται Χριστίνες και Αναστασίες, προσωπογραφίες από καρδιές φανταχτερές που αποκλείεται να μην έζησαν ποτέ. Οι ζωές των χαρακτήρων μοιάζουν με μυθιστορήματα και ταυτόχρονα είναι τόσο απλές, που μπορείς να τις αγγίξεις. Ο Παπανδρέου και η μεταπολίτευση και το MTV, ο Johnny Cash και ο Bob Dylan και δεκάδες ακόμα ονόματα και έννοιες συνθέτουν σαν κατακερματισμένοι αστερισμοί το αναλλοίωτο Τώρα που όλους μας έχει εκφράσει/επηρεάσει. Η ζωή δεν χρειάζεται κάποια μετά-ειρωνική ματιά για να συμπτυχθεί σε ιστορίες, μόνο την μοναχική ματιά και το χιούμορ κάποιου που θέλει να αντικαταστήσει την οθόνη του με μια ανθρώπινη επαφή.

I am the son
And the heir
Of a shyness that is criminally vulgar
I am the son and heir
Of nothing in particular
(Smiths, ‘How Soon is Now?’)

αν δεν καθόμουν με τις ώρες
να ερμηνεύω τους θανάτους σου,
αν ήμουνα κωλόπαιδο, το τίποτα, ένα τέρας,
θα ήμουν άξιος μόνο χειραψίας, κυρία τάδε;
(Κόρε Ύδρο: ‘Χειραψία/Gay Anthem For The New Millenium’)

Το Όνομα σου Συλλαβίζαμε

Τι είναι αυτό που έκανε την πρώτη μπάντα του Π.Ε Δημητριάδη, τους Κόρε Ύδρο, μοναδικούς και αξεπέραστους μέχρι σήμερα; Ο θρυλικός σκηνοθέτης Νίκος Τριανταφυλλίδης, ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές τους, έχοντας χορέψει ζεϊμπέκικο υπό τους ήχους του ‘Χωρίς Επίκληση’, έχοντας συμπεριλάβει το κομμάτι αυτό στο σάουντρακ της ταινίας ‘Αισθηματίες’, είχε ορίσει την ειδοποιό διαφορά της μπάντας με οτιδήποτε άλλο έχει εμφανιστεί μέχρι τώρα στην ελληνική ροκ μουσική:

“…αυτά τα παιδιά είχαν τη διορατικότητα να καταλάβουν πως το σύμπαν μας αποτελείται από κατακερματισμένες εικόνες, ήχους και ιδέες. Είναι δηλαδή σαν ένα παζλ, σαν εκείνο που έλεγαν οι Στέρεο Νόβα ότι διαλύθηκε στον αέρα. Και νομίζω ότι ο Παντελής, ως ποιητής, προσπαθεί να ενώσει ξανά αυτά τα κομμάτια. Βεβαίως ποτέ ένα παζλ δεν το κάνεις το ίδιο κι εδώ βρίσκεται το ενδιαφέρον. Το συγκεκριμένο τώρα ζεϊμπέκικο, το ‘Χωρίς Επίκληση’, το έχω λατρέψει, γιατί φέρνει την αύρα των σκυλάδικων της επαρχίας, των μοναχικών ανδρών σε κωλόμπαρο λίγο πριν τους διώξει ο ιδιοκτήτης. Έχει μια αφόρητη μοναξιά· κι από την άλλη μια μεγάλη ζέση. Πράγματα που νομίζω μόνο άνθρωποι που δουλεύουν πάνω από κατακερματισμένους κόσμους μπορούν να συλλάβουν. Στεναχωρήθηκα που διαλύθηκαν.”

Επιστροφή στην Κέρκυρα

Οι Κόρε. Ύδρο. σχηματίστηκαν το 1993 στην Κέρκυρα. Ήταν μια ένωση δημιουργικών δυνάμεων από τους μαθητές Σπύρο Καταγή, Γιώργο Αρβανιτάκη, Τέο Παϊραμίδη μαζί με τον Παντελή Δημητριάδη. Ηχογραφήσεις με ‘σπιτικά’ μέσα, κυκλοφορίες τραγουδιών που μαθαίνονταν από στόμα σε στόμα και βιντεοκλίπ γεμάτα από σουρεαλιστικές, ακατέργαστες εικόνες ήταν όσα δημιουργούσε αυτή η συμμορία καλλιτεχνικής αναρχίας υπό τον τίτλο ‘Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες’ που αργότερα εξελίχθηκε στο συντομευμένο ‘Κόρε Ύδρο’.

Λίγο πριν τη νέα χιλιετία, με την την προσθήκη του Κωνσταντίνου Αμύγδαλου και την αποχώρηση του Σπύρου Καταγή, ο πυρήνας των Δημητριάδη-Αρβανιτάκη-Αμύγδαλου προχώρησε στην ηχογράφηση μιας ακόμα σειράς νέων τραγουδιών, με την ίδια ‘σπιτική αισθητική’. Το 2001, ο Αλέξανδρος Μακρής προσχώρησε στο συγκρότημα, με το project της πρώτης τους επαγγελματικής δισκογραφικής κυκλοφορίας, το άλμπουμ ‘Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ’ να γίνεται επιτέλους πραγματικότητα δυο χρόνια αργότερα και να κυκλοφορεί από την Wipe Out Records.

Η μουσική των πρώιμων Κόρε. Ύδρο. είναι ένα αταξινόμητο χάος, ένα ακατέργαστο κράμα πληροφοριών και επιρροών, από μια μπάντα που δεν ντρέπεται να φανερώσει πως ζει και δημιουργεί σε μια διαρκή αναρχία. Στο Άν Όλα Τέλειωναν Εδώ’ οι επιρροές από Radiohead ‘φωνάζουν’, ενώ είναι σαφές ότι η μπάντα έχει λιώσει στο πικαπ της από το ‘Closer’ των Joy Division’ μέχρι τους σύγχρονους folk rock ήχους του Elliott Smith και των Bright Eyes, με περάσματα ακόμα και από το ελληνικό νεοκυματικό τραγούδι των ’60s- και των ’70s.

Το δεύτερο μισό της δεκαετίας βρίσκει την μπάντα στο ‘σπιτικό’ της στούντιο στην Κέρκυρα, να δουλεύει με τρια νέα μέλη: Τους Αλέξη Αποστολίδη (ντραμς) Νίκο Βαρότση και Σπύρο Σπυράκο (κιθάρες), ενώ οι Αμύγδαλος-Αρβανιτάκης επικεντρώνονται στο εικαστικό κομμάτι της παραγωγής.

Το 2006 κυκλοφορεί η ‘Φτηνή Ποπ Για την Ελίτ’, ένας δίσκος-ορόσημο για την ελληνική εναλλακτική μουσική, μια ΄homemade’ παραγωγή που βρίσκει απήχηση σε ένα μαζικό κοινό, ενώ την ίδια χρονιά, ανοίγει η σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης της μπάντας με έναν συναυλιακό χώρο στην Αθήνα, το Gagarin 205. Σύντομα οι εμφανίσεις των Κόρε. Ύδρο. στο Gagarin γίνονται το καλά κρυμμένο μυστικό στις λίστες των ‘Χ πράγματα για να κάνεις στην πόλη’, μια κωδικοποιημένη συνεύρεση μυστών, που μετέτρεπαν το stage της Λιοσίων 205 σε μια αρένα συναισθηματικού οργασμού. O Πρώτος Κανόνας για τα Live των Κόρε Ύδρο είναι ότι Δεν Μιλάμε Για Τα Live των Κόρε. Ύδρο. Έπρεπε Μόνο Να Είσαι Εκεί.

‘Και ο χλευασμός καλός είναι. Δηλαδή, ένα μείγμα χλευασμού και θαυμασμού είναι το απόλυτο’

Το YouTube των Κόρε. Ύδρο. είναι ένας μικρός θησαυρός από μουσικά κομμάτια, full albums, αποσπάσματα συναυλιών και κάποιες λιγοστές – ευτυχώς- συνεντεύξεις’. Το δικό μου πιο απολαυστικό video όλων, είναι αυτό της εμφάνισης τους σε εκπομπή του MAD TV, με παρουσιαστές τη Νάντια Μπουλέ και τον Νάσο Κρανιά. Μετά τις συστάσεις της μπάντας, γίνεται σαφές ότι δεν υπάρχει καμιά εμπειρία σε συνεντεύξεις, κανείς δεν ξέρει πώς να ‘στήνεται’ επικοινωνιακά μπροστά από τις κάμερες και να απαγγέλλει τα συνήθως ξύλινα λόγια των δελτίων Τύπου δισκογραφικών εταιρειών που λέγονται σε τέτοιες εμφανίσεις.

“Δεν πιστεύω να υπάρχει χλευασμός τώρα έτσι; Έχετε κάνει και ένα πολύ μεγάλο βήμα…”
“Ε….(παύση)ναι, εκλείπει. Σιγά σιγά.
“Εύχομαι να σταματήσει και να πάει προς το άλλο σιγά-σιγά, προς το θαυμασμό.”
“Και ο χλευασμός καλός είναι.”
“Α…σας αρέσει;”
“Δηλαδή ένα μείγμα θαυμασμού και χλευασμού είναι το απόλυτο.”
“Γιατί όχι…Ωραια…”

Μέσα από αυτόν τον σουρεαλιστικό διάλογο, έβλεπες τον παρουσιαστή Κρανιά να σκύβει το κεφάλι με αμηχανία, σκεπτόμενος ‘από ποιο πλανήτη ξεπήδησαν αυτοί;” και τη Νάντια Μπουλέ να προσπαθεί να περισώσει την κατάσταση με πιο στερεοτυπικές ερωτήσεις που δεν θα έδιναν χώρο στον Δημητριάδη να αναπτύξει τους συλλογισμούς του.Έπρεπε πάση θυσία να μην εξελιχθεί αυτή η τηλεοπτική εμφάνιση σε μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου.

Μέσα από ‘άβολες’ φωτογραφίες στο MySpace, μέσα από CD με ‘special digital content’ – που συνήθως ήταν ένα βιντεοκλιπ- μέσα από βράδια στο Club Decandence, που μπορεί και να συνεχίζονταν στο Closer, στο Χοροστάσιο, στο Black Rose, στην Blue στο Χαλάνδρι, η ροκ μουσική ξέφευγε από τις στατικές εικόνες στα σκουριασμένα εξώφυλλα των βινυλίων που καταχωνιάζαν στα σαλόνια οι γονείς μας.

Η μουσική γινόταν μια ευέλικτη πληροφορία, μπορούσες να την νιώσεις στον αέρα, να την αποτυπώσεις σε μορφές και να την χρωματίσεις με εμπειρίες. Οι δεινόσαυροι άνηκαν στην παλαιολιθική εποχή του 1990. Οι αποστάσεις του κόσμου που όριζαν το πως θα ζούμε και την καταναλώνουμε την μουσική ήταν φαινομενικά μικρές: Από την Πανεπιστημίου μέχρι το Λόφο του Στρέφη, μέχρι την Πανόρμου, μέχρι το Θησείο, το Γκάζι. Στην πραγματικότητα, οι αποστάσεις αυτές όριζαν ένα νέο γαλαξία.

Οι βρυχηθμοί μιας ταξιδιάρας ψυχής και τα παραμιλητά ενός Βασιλιά της Σκόνης, ακούγονταν τουλάχιστον γραφικοί, σαν τους θείους που ήθελαν να κάτσουν μαζί με τη νεολαία. Το ‘Neighborhood #1(Tunnels)’ των Arcade Fire, το ‘Slow Hands’ των Interpol, το ‘Munich’ των Editors, οι Queens of The Stone Age ως μουσική οντότητα στο σύνολό της, είναι μερικοί από τους νέους πλανήτες του σύγχρονου ροκ.

Στην Ελλάδα, ο Παύλος Παυλίδης με τους B’Movies μας εξομολογούνταν πως ‘Δεν Είμαι Από’δω’, η Monika κυκλοφορούσε το πρώτο της άλμπουμ και αποκτούσε φανατικούς θαυμαστές και εχθρούς, οι Film, οι Transistor, οι Victory Collapse, οι The Callas, οι GAD, οι Marsheaux, οι Mikro, οι 2L8, ο Sillyboy ήταν μερικές από τις πιο πολύχρωμες κλωστές στο υφαντό μιας νέας ποπ-ροκ πραγματικότητας, μιας νέας μουσικής εξέλιξης με τα στεγανά των ταμπελών να έχουν σχεδόν υποχωρήσει. Μέσα σε αυτό τον κόσμο που φάνταζε γεμάτος υποσχέσεις, εμφανίστηκαν οι Κόρε Ύδρο. Με την ‘Αλήθεια για τα Παιδιά του ‘78’ άγγιξαν μια κορυφή που ίσως ούτε και οι ίδιοι είχαν φανταστεί πως υπήρχε.

Οι Κόρε.Ύδρο. κατάφεραν να αγγίξουν ένα κοινό μερικών χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι με τη σειρά τους, από στόμα σε στόμα διέδωσαν την μυσταγωγική εμπειρία των ζωντανών εμφανίσεων τους. Ίσως κάποιος σε αυτό το σημείο προσπαθήσει να επιχειρήσει μια βιαστική ταύτιση των Κόρε. Ύδρο. με τους Αθηναίους χίπστερ. Νομίζω πως αυτό είναι λάθος και αρκετά πρόχειρη διατύπωση. Αντιθέτως, μπάντες σαν τους Κόρε.Ύδρο., η ίδια η μορφή του Δημητριάδη, διέλυσαν τον κυνισμό και την ειρωνεία ως έκφραση αυτό-αναφορικότητας των χίπστερ.

Ο Δημητριάδης έμοιαζε να συμβαδίζει απόλυτα με τον David Foster Wallace στη ρήση του περί ειρωνείας: “O σαρκασμός, η παρωδία και η ειρωνεία είναι σπουδαία εργαλεία για να βγάζουμε την μάσκα από τα πράγματα και να παρουσιάζουμε την δυσάρεστη αλήθεια πίσω από αυτά. Το πρόβλημα είναι πώς από τή στιγμή που η ειρωνεία έχει διαγνώσει τη δυσάρεστη πραγματικότητα πίσω από τους κανόνες της τέχνης, τότε τι κάνουμε; Η ειρωνεία είναι ένα υπέροχο εργαλείο για να απογυμνώνεις ψευδαισθήσεις. […] Όμως λίγοι καλλιτέχνες τολμούν να μιλήσουν για πιθανούς τρόπους ώστε να αντιμετωπιστούν οι αυταπάτες, γιατί αυτό θα τους κάνει ευάλωτους στα μάτια των ειρώνων. Η ειρωνεία αντί να απελευθερώνει, σε σκλαβώνει. Υπάρχει κάπου έξω ένα κείμενο, που αναφέρει πως η ειρωνεία είναι το τραγούδι του φυλακισμένου που αγάπησε το κελί του”.

Τα Βράδια της Κρίσης – Αποχαιρετισμός μέσω Skype

Οι ‘Απλές Ασκήσεις’ στον Υπαρξισμό’ μας βρήκαν στις αρχές της νέας δεκαετίας. Το 2013 ήταν μια εποχή που μάθαινα στην Μ. μέσω Skype τι στο καλό ήταν αυτή η μπάντα που πήγα μόνος μου στη συναυλία της στο Gagarin, ποιός είναι αυτός ο παράξενος τύπος με τα γένια και τα μακριά μούσια που κάνει stage diving σε μια θάλασσα ακραία μεθυσμένων που φοράνε γυαλιά και από μέσα διακριτικά δάκρυα χαράς. Η Μ. δεν καταλάβαινε τίποτα. Δεν το ‘πιανε. Η Μ. έφυγε για πάντα στην Μασσαλία λίγο πριν οι Κόρε.Ύδρο. διαλυθούν οριστικά, στις αρχές του 2014. Οι μορφές στο ορθογώνιο κουτί του Skype πάγωναν μόνιμα και τα κεφάλια έμοιαζαν να κουνιούνται πάνω κάτω με ειρωνεία, λίγο πριν χαθούν οριστικά, με τον κέρσορα να πατάει στο ‘x’. Εδώ υπήρχε μια φωνή που μιλούσε για λατρεία όμως.

‘Εδώ μιλάνε για λατρεία,
εδώ μιλάνε για μορφές
που αποθεώνονται τη νύχτα
μέσα σε πάθη κι ενοχές’

Οι οθόνες πάγωσαν κι έκλεισαν, παίρνοντας μαζί τους εικόνες και αναμνήσεις. Η ζωή όμως οφείλει να συνεχίσει. Τα Παιδιά της Παλαιότητας το ξέρουν καλά.