10 φανταστικές ερμηνείες του Joaquin Phoenix, πριν το Napoleon

Τώρα, με αφορμή την κυκλοφορία του Napoleon αλλά και τα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τη θριαμβευτική του πορεία, θυμόμαστε τις αγαπημένες μας ερμηνείες του Joaquin Phoenix – κάποιες διάσημες, άλλες αξιομνημόνευτες αλλά λιγότερο γνωστές.

Αυτές είναι 10 ερμηνείες που ανέδειξαν έναν ηθοποιό μίας καταδικής του λίγκας:

You Were Never Really Here (2017)

Στα δικά μας Όσκαρ του 2019, του είχα δώσει το βραβείο Α΄Ανδρικού για τη δουλειά του στο You Were Never Really Here της Lynne Ramsay και, αν μπορούσα, θα του το έδινα και φέτος αντί για τον Joker. Ως εξουθενωμένος, κτηνώδης πληρωμένος δολοφόνος με την αποστολή να σώσει ένα μικρό κορίτσι από κυκλώματα του trafficking, ο Phoenix μετατράπηκε επί δύο ώρες σε σύγχρονο Terminator με κατάθλιψη, δίνοντάς μας την πιο επιβλητική του ερμηνεία ως τώρα.

Walk the Line (2005)

 

Η ενσάρκωση του Johnny Cash από τον Phoenix, δεν ήταν η κλασική απόδοση ενός πραγματικού προσώπου σε biopic. Ο James Mangold επέτρεψε στον ηθοποιό να βρει την έντονη ενέργεια του Cash σε έναν αργό, παρατεταμένο ρυθμό που ως τότε δεν μας είχε δείξει, ακροβατώντας όπως πρόσταζε ο τίτλος της ταινίας και του ομώνυμου τραγουδιού σε μια λεπτή ισορροπία έρωτα και καταχρήσεων. Αν σε εκείνα τα Όσκαρ δεν είχε βραβευτεί ο τιτάνας Philip Seymour Hoffman, θα μιλούσαμε τώρα για μία από τις μεγάλες αδικίες της Ακαδημίας.

Ο Μονομάχος (2000)

 

Ως Κόμμοδος στο επικό ιστορικό δράμα του Ridley Scott, ο Phoenix ήταν τόσο αχόρταγος για δύναμη όσο και αξιοθρήνητος. Απολύτως εγκληματισμένος στο κλίμα της περιόδου και σε έναν χαρακτήρα που είχε την τυραννία για πρώτη, δεύτερη, τρίτη και βάλε φύση του, ο Phoenix είναι τόσο απολαυστικά λερός που, εκ των υστέρων, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως έδωσε αυτή την ερμηνεία στα 24 του.

Έτοιμη για Όλα (1995)

Δεν θα μπορούσε κανείς, ποτέ, και υπό καμία συνθήκη να κλέψει αυτή την ταινία από τη Nicole Kidman. Ο Phoenix παρ’ όλα αυτά, σε έναν από τους λίγους δευτερεύοντες ρόλους του στη λίστα, ήταν ιδανικός για τον χαρακτήρα του Jimmy αλλά και για το πιο πειραματικό, παιχνιδιάρικο πνεύμα που έχει επιδείξει ποτέ ο Gus Van Sant. Άρρωστος με τον φαντασιόπληκτο, δολοφονικό χαρακτήρα της Kidman, ο Jimmy είναι γελοίος και σίγουρα διαταραγμένος. Δύσκολα, όμως, δεν θα νιώσει κανείς την ανθρώπινη πλευρά που του προσδίδει ο Phoenix, ειδικά όταν εξηγεί πώς έφτασε στα άκρα για τα μάτια της αγαπημένης του. (Ή, ας πούμε, πότε αισθάνεται κυρίως την ανάγκη να αυνανιστεί).

Οιωνός (2002)

 

Ανορθόδοξη ενδεχομένως επιλογή για τη λίστα, είναι όμως από τις ελάχιστες φορές που έχουμε ευχαριστηθεί το κωμικό timing του Phoenix. Στον ρόλο του μεγάλου αδελφού της οικογένειας που πρέπει να αντιμετωπίσει μια εξωγήινη εισβολή στην αυλή του, ο ηθοποιός είχε πολύ γλυκές, ήσυχες στιγμές, τον πιο ανθρώπινο τρόμο στις αντιδράσεις του και κωμικές ικανότητες που μας δείχνει σπάνια.

The Master (2012)

Το Master ήταν ο πρώτος ρόλος του Phoenix μετά τη φαινομενική απόσυρσή του από την υποκριτική και τις δημόσιες, αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις του για το I’m Still Here. Το να πούμε απλώς ότι θύμισε σε όλους μας τι μπορεί να κάνει θα ήταν η υποβάθμιση της πιο εφευρετικής, ίσως, ερμηνείας του μέχρι σήμερα. Ως ανήσυχος βετεράνος πολέμου που ψάχνει νόημα στην άστατη ζωή του, ο χαρακτήρας του Freddie πέφτει στον πειρασμό ενός χαρισματικού ηγέτη μιας αίρεσης. Με κάθε τους συνδιαλλαγή – και αυτές είναι οι κορυφαίες στιγμές που δίνει ο Paul Thomas Anderson στο φιλμ – η μορφή του Phoenix, η κινησιολογία του, το πρόσωπό του, όλα πάνω του μεταμορφώνονται μέχρι να γίνει ένας καταβεβλημένος χάρτης αποτυχίας.

Her (2013)

 

To φιλμ του Spike Jonze δεν είναι απλώς η ιστορία ενός μοναχικού άνδρα που ερωτεύεται μία φωνή τεχνητής νοημοσύνης – θα ήταν μια πολύ δίκαιη υποψηφιότητα για τη Scarlett Johansson τότε – αλλά αφορά στην αποξένωση των ανθρώπων, στο γεγονός ότι είναι μία μηχανή που βοηθά την ανθρωπότητα να κατανοήσει την αξία της επικοινωνίας μας, και στην ίδια τη φύση της αγάπης και των προεκτάσεών της. Ο Phoenix δεν έχει υπάρξει ποτέ πιο ανοιχτόκαρδος σε ρόλο του, πιο αγνά αξιαγάπητος και γεμάτος χάρη.

Inherent Vice (2014)

Δεν έχεις δει τον Joaquin Phoenix να παίζει μέχρι να τον δεις να πετιέται πάνω σε καπό αυτοκινήτου από τον Josh Brolin. Ο Larry ‘Doc’ Sportello του στο Inherent Vice του Paul Thomas Anderson δεν είναι αστείος με τον ταπεινό τρόπο του Merrill από τον Οιωνό. Είναι ξέφρενος, πολύ σωματικός στην κωμωδία του και κατά τόπους αμέριμνος αλά Dude. Ηρέμησε λίγο, φιλαράκι μου, μπορείς να τον φανταστείς να λέει. Η ζωή είναι ωραία. Η αφελής του παιδικότητα στα χέρια του Phoenix τον εμποδίζει κιόλας απ’ το να γίνει καρικατούρα.

Κάποτε στην Νέα Υόρκη (2013)

Η τέταρτη – και καλύτερη – συνεργασία του κατά σειρά με τον James Gray, είχε θαφτεί δυστυχώς από την εταιρεία παραγωγής του Harvey Weinstein κατά την περίοδο της κυκλοφορίας της. Εκεί ο Phoenix είχε υποδυθεί έναν ιδιοκτήτη θεάτρου που χρησιμοποιεί τον χώρο του ως κύκλωμα πορνείας, με μία μετανάστρια (Marion Cotillard) που περνά στη δούλεψή του όταν του τραβά την προσοχή. Ο χαρακτήρας του, Bruno, είναι ένας χειριστικός, βάρβαρος εκμεταλλευτής που πουλά το Αμερικανικό Όνειρο σε ανθρώπους που το εμπιστεύονται τυφλά, όμως ο Phoenix τού δίνει απροσδόκητα επίπεδα που σε αναγκάζουν να τον κατανοήσεις. Μέχρι και να ευχηθείς να έβρισκε κάπως την άκρη μέσα του.

C’Mon C’Mon (2021)

 

Ο Joaquin Phoenix υποδύεται τον Johnny, έναν δημοσιογράφο ραδιοφώνου που ενδιαφέρεται για τα όνειρα και τις απόψεις της νεότερης γενιάς και ταξιδεύει σε όλη τη χώρα για να μιλήσει μαζί τους. Μετά από έναν άσχημο χωρισμό, την απώλεια της μητέρας του και την τεταμένη σχέση με την αδερφή του, Viv (Gaby Hoffman), ο Johnny έχει αποτραβηχτεί από όλους και όλα, εκτός από τη δουλειά του. Και αυτή τη στιγμή η δουλειά του είναι να μιλάει σε παιδιά. Σύντομα θα αποκτήσει έναν δικό του προστατευόμενο, τον ανιψιό του, Jesse (Woody Norman), που θα χρειαστεί να προσέχει για κάποιες εβδομάδες.

Ο Phoenix ειδικά που μπορεί να ενεργοποιήσει αμέσως μία πληγωμένη παιδικότητα στις ερμηνείες του συντονίζεται ιδανικά στις ανάγκες του φιλμ, ακτινοβολώντας ζεστασιά από την αρχή ως το τέλος του. Είναι βελούδινος και ανοιχτόκαρδος, μίλια μακριά από τον ζόφο των τελευταίων του πρότζεκτ, επιδεικνύοντας κάτι φαινομενικά εύκολο αλλά καθόλου απλό στην υποκριτική: την ικανότητα απλώς να είναι.

Το Napoleon κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από τη Feelgood.