Ξενύχτησα βλέποντας τον 6ο “Παγκόσμιο Στρατιώτη”

Το μόνο καλύτερο πράγμα από το να ανακαλύπτεις μια γαμάτη ταινία, είναι να ανακαλύπτεις μια γαμάτη ταινία που δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα να είναι γαμάτη. Όπως δηλαδή το “Universal Soldier: Day of Reckoning” που βγήκε πρόσφατα σε DVD. Όχι, δεν κάνουμε πλάκα.

Δεν  έχω καμία σχέση με αυτή τη σειρά ταινιών, της οποίας έτσι κι αλλιώς οι μισές συνέχεις δεν ‘μετράνε’. Ίσως μικρός είχα δει στην τηλεόραση τον πρώτο “Παγκόσμιο Στρατιώτη” του Ρόλαντ Έμεριχ, αλλά ως εκεί, δεν είναι ότι το πολυθυμάμαι κιόλας. Έκτοτε ακολούθησαν κάποια σίκουελ τόσο κακά που, όταν βγήκε η 5η ταινία το 2009, αγνόησε την ύπαρξή τους και αποτέλεσε συνέχεια του πρώτου φιλμ από το 1992, σηματοδοτώντας εξάλλου την επιστροφή των Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και Ντολφ Λούντγκρεν στο franchise.

Όλα αυτά δε θα μας ένοιαζαν αν η καινούρια, φετινή, πρακτικά απευθείας-σε-DVD, 6η ταινία, δεν ήταν τόσο καλή. Όχι καλή ‘για DVD’. Καλή όπως λέμε, ‘τι περιπετειάρα είναι αυτή’.

Το παράδοξο είναι πως πολλοί φαν της σειράς (υπάρχουν, μαθαίνω) δεν την εκτίμησαν ιδιαίτερα, επειδή δε μοιάζει με ταινία της σειράς, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κι επειδή οι δύο μεγάλοι σταρ δεν κρατούν παρά εντελώς περιφερειακό (αλλά σημαντικό) ρόλο.

Οι Βαν Νταμ και Λούντγκρεν παίζουν πάλι τους δύο αρχικούς UniSols (δε χρειάζεται να ξέρεις πολλά- σκέψου υπερστρατιώτες που προέκυψαν από πειράματα της κυβέρνησης κι ας το αφήσουμε εκεί) που τώρα προσπαθούν να ηγηθούν της νέας τάξης πραγμάτων.

Δηλαδή μιας νέας υπερ-κοινωνίας υπερστρατιωτών, δίχως τα δεσμά και τον έλεγχο της κυβέρνησης. Συνεχώς δοκιμάζουν και τεστάρουν τον στρατό των UniSols που έχουν συγκεντρώσει, με στόχο να μείνουν οι πιο δυνατοί, δίχως κανένα δεσμό με το κυβερνητικό χαλινάρι, τον έλεγχο, τις αναμνήσεις τους.

Αυτό είναι το background.

Στο κέντρο της ιστορίας είναι ο Τζον (Σκοτ Άντκινς, μέγας) που ξυπνά από κώμα και αναζητά τον Λικ Ντεβερό (Βαν Νταμ) ο οποίος ευθύνεται για τη σφαγή της οικογένειάς του. Η ταινία εστιάζει στην αναζήτησή του, και είναι ένα φανταστικό μείγμα αστυνομικής ιστορίας με στοιχεία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, καθώς ο Τζον προσπαθεί να μάθει την αλήθεια για το φονικό και να την ξεχωρίσει από το ψέμα την ώρα που στο κατόπι του βρίσκεται ένας UniSol που δε σταματά με τίποτα ο κερατάς.

Το στόρι εξελίσσεται με θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στις ανατροπές, την ένταση, και τις άψογα χορογραφημένες σκηνές δράσης- κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτείς με τι έχει να δουλέψει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζον Χάιαμς. Χαμηλό μπάτζετ, μέτρια παραγωγή, παντελώς ξύλινο περιφερειακό καστ.

Σε κάνει να απορείς τι θα κατάφερνε αν είχε το κανονικό μπάτζετ μιας κινηματογραφικής παραγωγής και καμία υποχρέωση να βάλει την ιστορία του σε ένα μπλεγμένο προϋπάρχον σύμπαν.

Το “Universal Soldier: Day of Reckoning” δεν είναι απλά μια αγωνιώδης περιπέτεια που σε υποχρεώνει συνεχώς να μαντεύεις δίχως να χάνεις το ενδιαφέρον σου δευτερόλεπτο. Είναι και μια ματιά γεμάτη απόγνωση στον κύκλο της βίας, στην εκβιαστική μοίρα, στο βάρος των επιλογών, στην αξία της μνήμης.

Ανάμεσα στην χορταστική (ακόμα και ακραία, σε σημεία) βία, αναρωτιέται τι είναι αυτό που μας σχηματίζει, τι μας καθορίζει. Οι πράξεις μας; Το παρελθόν μας; Η ψυχή, ό,τι κι αν είναι αυτό;

(Αυτά σκέφτεσαι, χειροκροτώντας ταυτόχρονια για μια επική τσεκουριά του Τζον ή για Εκείνη τη Στιγμή στη φοβερή σκηνή στο μαγαζί αθλητικών ειδών.)

Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν αναλογιστείς από πού αντλεί επιρροές ο Χάιαμς.

Η εφιαλτική πρώτη σκηνή παραπέμπει απευθείας στην πρώτη προσώπου οπτική και τα strobe lights του Γκασπάρ Νοέ από το “Enter the Void”.

Σκηνές δράσεις και καταδιώξεις μοιάζουν να ξεπήδησαν απευθείας από τους “Εξολοθρευτές” του Τζέιμς Κάμερον.

Ο Ντεβερό αυτού του φιλμ χρωστά την ύπαρξή του στον Κουρτζ του “Αποκάλυψη Τώρα” παρά στο οποιοδήποτε προηγούμενο κεφάλαιο της σειράς.

Μια μπανάλ σκηνή σε ένα δωμάτιο μοτέλ μπορεί να μοιάζει με ερωτική καρτ-ποστάλ στον Ντέιβιντ Λιντς.

Μπορεί κανείς να πει πως υπάρχουν σημεία που το φιλμ ίσως μοιάζει λίγο πιο περίπλοκο από όσο αρμόζει σε μια τέτοια περιπέτεια, ή το παιχνίδι σινε-αναφορών του Χάιαμς (από Κρόνεμπεργκ μέχρι “Blade Runner”) είναι αχρείαστο σε ένα DTV σίκουελ, όμως το να υποστηρίξεις κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως θα έπρεπε καλά και ντε μια περιπέτεια να ακολουθεί ανέμπνευστα μια συγκεκριμένη φόρμουλα.

Το “Universal Soldier: Day of Reckoning” είναι μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς ακριβώς επειδή επιχειρεί να παίξει διαφορετικά. Και, κατά κύριο λόγο, τα καταφέρνει. Ενδιαφέρον, υποβλητικό, βίαιο, συναρπαστικό, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την όποια πολυδιαφημισμένη μπλοκμπαστεριά πλην του μπάτζετ και του hype. Η υπενθύμιση του πώς μπορείς να πετύχεις πολλά, με λίγα.

Ή, απλά, επειδή είναι γαμάτο.