ENTERTAINMENT

Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Όχι μόνο τα χέρια μας στα μελομακάρονα. Για περάστε.

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τη LEGO γαλοπούλα, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Κάθε Χριστούγεννο περιμένω πώς και πώς να δω τι θα σκαρφιστούν Playmobil και LEGO για τις γιορτές. Ανάμεσα σε νέες φιγούρες και καταπληκτικά σετ, λάτρεψα αυτή τη LEGO γαλοπούλα. Κατασκευασμένη από τουβλάκια μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια είναι ότι πιο άπαχο και όμορφο κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες στην αρχική μου. <3

Με τις best-of λίστες για το 2017​, ο Γιάννης Σαχανίδης

Οι καλύτερες σειρές, οι καλύτερες ταινίες, οι καλύτερες μουσικές, τα καλύτερα βιβλία, τα καλύτερα παιχνίδια, οι καλύτερες φωτογραφίες, τα καλύτερα tweets, τα καλύτερα κείμενα, τα καλύτερα apps, τα καλύτερα κόμικς, τα καλύτερα bloopers, τα καλύτερα memes, τα καλύτερα προϊόντα, τα καλύτερα podcasts, οι καλύτερες στιγμές στην πολιτική, οι καλύτερες στιγμές στον αθλητισμό, τα καλύτερα οτιδήποτε. Λίστες για να συγκεντρώσουμε τα πιο σημαντικά κομμάτια της χρονιάς σε ένα κείμενο και λίστες για να ανακαλύψουμε πράγματα που μας ξέφυγαν μέσα στο 2017. Στηρίζω πάρα πολύ.

Με το Elaine Βenes Hair Tutorial, η Ναστάζια Καπέλλα

Μέσα στον συρφετό των Youtubers που κάνουν τουτόριαλ το μαλλί της Arianna Grande υπάρχει μία συμπαθής κυρία, η οποία σε άλλο βίντεο δείχνει πώς φτιάχνεται το κεφίρ, η οποία κάνει τουτόριαλ το μαλλί της Elaine Benes. Κάπου εδώ θα πρέπει να μιλήσω και για το άλλο κόλλημα μου το ‘Seinfeld’. Είχα δει σκόρπια επεισόδια και ήξερα τι παίζει, αλλά το να το δω όλο ήταν ένα πρότζεκτ που ήθελα εδώ και δέκα χρόνια να αρχίσω. Για να είμαι ειλικρινής το είχα αρχίσει παλαιότερα και δεν μου άρεσε τόσο -foolish ignorant me. Τώρα όμως είναι το κόλλημα του μήνα.

Με τους Zola Blood, ο Κώστας Μανιάτης

Για όσους δεν ξέρουν τι είναι η Blogovision, να πούμε με απλά λόγια ότι είναι κάτι σαν μία ψηφοφορία για τα καλύτερα albums της χρονιάς, που γίνεται μεταξύ bloggers, οι οποίοι ποστάρουν στο Twitter τους αγαπημένους τους δίσκους για το 2017. Είχα πάρει μέρος το 2014 και από τότε ποτέ ξανά. Ωστόσο, συνηθίζω να κρύβομαι μοχθηρά στο σκοτάδι και να κατασκοπεύω κάθε χρόνο τι albums προτείνουν, ψάχνοντας έτσι για την καλή μουσική που έχασα τη χρονιά που φεύγει. Και έτσι μέσα στα σκοτάδια, σαν αποτυχημένος πράκτορας της Στάζι με ένα αραιό και καστανό ποντικομούστακο, είδα να ψηφίζουν ένα album με τον τίτλο “Infinite Games” από κάποιους Zola Blood. Και κόλλησα. Ακούστε τα Heartbeat, Miles and Miles, Play Out και κυρίως το ομώνυμο και θα με νιώσετε 100%. Electronica, ambient, πείτε το όπως θέλετε, εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά, είμαι ρουόκ, αλλά εδώ μιλάμε για αριστούργημα. Έπος.

Με το ”…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” του Χρόνη Μίσσιου, ο Γιώργος Μυλωνάς

Όχι, δεν με επηρεάζει το εορταστικό κλίμα και συνεχίζω να παραμένω εδώ και 2-3 χρόνια (όσον αφορά τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω) σε μετεμφυλιακό. Σήμερα στο τρόλεϊ είχα μπροστά μου μια κυρία με 4-5 τσάντες από τα Zara κι εγώ διάβαζα Χρόνη Μίσσιο. Έριξε μια ματιά στο εξώφυλλο και με στραβοκοίταξε. Ήμουν έτοιμος να της πω ”για να πηγαίνεις εσύ σήμερα στο Zara, κάποιοι κάποτε έλιωναν στη φυλακή”, αλλά κρατήθηκα. Σε αυτή την περίπτωση με άγγιξαν οι γιορτές.

Όπως και να έχει, το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μίσσιου σε πιάνει από το λαιμό από την πρώτη σελίδα και δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με όλα όσα έχει τραβήξει ο συγγραφέας στο κυνήγι του από εθνικόφρονες, Γερμανούς, δοσίλογους και χουντικούς. Οι σκηνές που περιγράφει ο Μίσσιος -δυστυχώς όχι fiction- είναι βγαλμένες από τα χειρότερα θρίλερ. Σκηνές που, όσο τις διάβαζα, με έκαναν να μορφάζω βολεμένος στη ζέστη θέση του τρόλεϊ, ενώ ο συγγραφέας τις είχε ζήσει στο πετσί του πριν μερικές δεκαετίες.

Με το ‘Τι τρελά μου ζητάς’ του Διονύση Σχοινά, ο Νίκος Δράκος

Πριν με κοροϊδέψεις, βάλε ξανά τα πρώτα δευτερόλεπτα του κομματιού και δώσε βάση στο σαξόφωνο. Έλα, πες αλήθεια, δεν είναι κολλητικό; Το ακούω από τη Δευτέρα στο ριπίτ. Εγώ που μέχρι την Κυριακή νόμιζα ότι στην Ελλάδα σαξόφωνο έχει παίξει μόνο ο Γιώργος Κατσαρός.

Με το ‘Στέλλα Κοιμήσου’ του Γιάννη Οικονομίδη, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Επειδή τίποτα δεν λέει “καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένος ο νέος χρόνος” όσο μια ασφυκτική θεατρική παράσταση για την καταπιεσμένη βία της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τον Πόλεμο Σε Τέσσερις Τοίχους μιας οικογένειας στη διάρκεια ενός απογεύματος γεμάτο με ταξική καταπίεση, τοξική πατριαρχία, φόβο, μίσος, εκμετάλλευση. Όλες οι ταινίες του Οικονομίδη μου αρέσουν, όμως η επιστροφή του στην ορμή και την ωμότητα ενός τόσο περιορισμένου σκηνικού βγάζει ξανά τις πιο επιθετικές (και πιο καθηλωτικές και εύστοχες) δημιουργικές του εντάσεις. Ό,τι καλύτερο έχει κάνει μετά την ‘Ψυχή στο Στόμα’. Γουέλ, ευτυχισμένος ο νέος χρόνος!