Malignant: Ο showman του τρόμου επιστρέφει με το πιο παρανοϊκό θρίλερ της χρονιάς

Κάτοικοι του Seattle που συνδέονται μεταξύ τους με διάφορους τρόπους από το παρελθόν καταδιώκονται από τον Gabriel, έναν κατά συρροή δολοφόνο που η αστυνομία αρχίζει γρήγορα να καταδιώκει. Την ίδια στιγμή η Maddison (η Annabelle Wallis του Peaky Blinders), μία επιζώσα ενδοοικογενειακής βίας, αρχίζει να βλέπει σοκαριστικά οράματα που σύντομα ανακαλύπτει ότι είναι πέρα για πέρα αληθινά: Για κάποιο λόγο φαίνεται να μπορεί να δει τους φόνους του Gabriel τη στιγμή που συμβαίνουν. Αυτά είναι τα ελάχιστα, spoiler-free πράγματα που μπορούμε να αποκαλύψουμε εδώ για το Malignant.

Ο James Wan, ο δημιουργός που μετά τα Insidious και τα Conjuring αναδείχθηκε σε τσάρο του τρόμου την τελευταία δεκαετία, αντλεί έμπνευση από θεματικές όπως το παιδικό τραύμα, την παραδοσιακή ή μη δομή της οικογένειας και το σασπένς σινεμά για να επιστρέψει στο body horror που εν μέρει είχε προσεγγίσει με το Saw. Ο σκηνοθέτης έχει γίνει συνώνυμος με τα jump scares και αυτά με τη σειρά τους έχουν φορέσει την ταμπέλα του φτηνού τρικ τα τελευταία χρόνια. Στο Malignant επιστρατεύει πραγματικά ελάχιστα τέτοια, αν και δε μπορεί να αντισταθεί εντελώς σε προβλεπόμενα σχήματα όπως στα τηλέφωνα που χτυπούν ξαφνικά, τις πόρτες που ανοίγουν ύποπτα, ή στους χαρακτήρες που προκαλούν τη μοίρα τους παίρνοντας παράλογες αποφάσεις (αλήθεια, ποιος μπαίνει μόνος του, μεταμεσονύκτια, σε ερειπωμένα αρχοντικά στην άκρη γκρεμών όταν λυσσοκοπάει δολοφόνος εκεί έξω;).

Η τεχνική του εδώ πάντως μοιάζει να επηρεάζεται περισσότερο από το μεθοδικό χτίσιμο της έντασης α λά Brian De Palma που ξεδίπλωνε τον κίνδυνο σχεδόν σε real time ή, ακόμη καλύτερα, από την ηδονοβλεπτική δυσφορία που προκαλούσε ο Dario Argento όταν υπονοούσε ξεκάθαρα τον επίλογο μίας σκηνής αλλά μέχρι να τον δεις θα σε βασάνιζε με τα tracking shots του. Δε λείπει όμως και η δράση που έχουμε δει από τον Wan τελευταία.

Σε μία αιματηρή σεκάνς υψηλών ταχυτήτων, η χορογραφία και η κινηματογράφησή της θυμίζει την υπερηρωική στιγμή μάχης της Nicole Kidman στο Aquaman, ενώ μία άλλη νωρίτερα φέρνει στη video game αισθητική της δράσης στο Furious 7 ή στην καταδίωξη της Meera από τους στρατιώτες της Ατλαντίδας στις στέγες μίας ιταλικής πόλης.

Γενικά ο Wan περνάει καλά εδώ και αυτό βγαίνει προς τα έξω. H χρήση της μουσικής στην ταινία, κυρίως ένα synth μοτίβο-διασκευή του Where Is My Mind που επανέρχεται διαρκώς και σίγουρα το κομμάτι της εισαγωγής στο Malignant, είναι σχεδόν εξωφρενική. Το ίδιο και μέρος των γεμάτων exposition διαλόγων και της στομφώδους απόδοσής τους από ηθοποιούς που έχουν υπάρξει πιο συγκρατημένοι.

Μέχρι την τρίτη πράξη της ταινίας, ένα Frozen από το Upside Down που πρέπει να δεις για να πιστέψεις, το Malignant μοιάζει με ένα lounge πάρτι που βάζει τέρμα τα λαϊκά όταν δε φωνάζουν οι γείτονες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωσα ότι ο Wan τρολάρει και θέλει να το ξέρουμε. Το τέλος είναι εντυπωσιακά γελοίο – και οι θέσεις της ταινίας για το κόνσεπτ της οικογένειας εντελώς άμορφες – επιβεβαιώνει όμως τη θέση του Wan ως τον μεγαλύτερο showman στον τρόμο αυτή τη στιγμή.

Η ταινία προβάλλεται στις αίθουσες από την Tanweer.