Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

DERRY GIRLS DERRY GIRLS DERRY GIRLS, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ το ‘Derry Girls’. Teen κωμωδία του Channel 4 που ανανεώθηκε μετά από μόλις 1 επεισόδιο γιατί έκανε πάταγο. Coming of age, Βόρεια Ιρλανδία, ’90s, περίοδος των Ταραχών, φασαριόζικο/ξεκαρδιστικό καστ, αφίσα Cranberries στον τοίχο και ‘Dreams’ στην εισαγωγή με φόντο τανκς. Είναι 20λεπτα τα επεισόδια, μην στο σκέφτεσαι καν.

Με τον καθηγητή Συνολάκη, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν είμαι καλά με αυτή τη φοβερή περσόνα η οποία μοιάζει σαν να ξεπετάχτηκε μεσά από τις σελίδες του Κόμιξ και του Μίκυ Μάους. Φαντάζομαι τον Ντόναλντ και τον Σκρουτζ, μαζί με τα ανίψια φυσικά, να τα βάζουν με τον πανούργο καθηγητή Συνολάκη, διεκδικώντας έναν αμύθητο θησαυρό κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και την Λιμνούπολη. Ο δαιμόνιος Συνολάκης βέβαια, το παπιγιόν του οποίου εκτοξεύει σφαίρες και προκαλεί σεισμούς, συμμαχεί με τον μοχθηρό Γλίτσα Λέρα, ανατρέποντας τα πάντα. Ποιος θα κερδίσει;

Με το Nintendo “κι εσύ λάμπεις Νιντέντο μου” Labo, o Θοδωρής Δημητρόπουλος

https://www.youtube.com/watch?v=2UmRhLA3Qzk

Δεν είναι τέλειο πώς πάντα αυτή η εταιρεία μοιάζει στο χείλος της καταστροφής και του να μείνει πίσω από ανταγωνιστές, τεχνολογία και εποχή, και έτσι κάζουαλι μια φορά τη δεκαετία πετάνε μια ιδέα που όχι απλά τους σώζει αλλά αλλάζει την έννοια του πώς παίζουμε βιντεοπαιχνίδια και ξαφνικά όλοι μαζί είμαστε μετά σε φάση “α ναι προφανώς, πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς ως τώρα, χριστέ μου πώς παίζαμε games τόσο καιρό έτσι”;

Ενιγουέι, αυτά τα χαρτονάκια τα θέλω τώρα, ΤΩΡΑ, χτες.

Με το σκίτσο του Σταύρου Κιουτσούκη, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Γράφτηκαν (πάρα) πολλά για τον θάνατο του Τζίμη Πανούση τις τελευταίες μέρες. Αφιερώματα, τελευταίες συνεντεύξεις, πιο τελευταίες συνεντεύξεις, εξομολογήσεις κτλ. Νομίζω, όμως, πως ο καλύτερος… επίλογος “γράφτηκε” από τον σκιτσογράφο Σταύρο Κιουτσιούκη. ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΑ. 

Με το κόμικς ‘Tetris: The Games People Play’, ο Γιάννης Σαχανίδης

Για άνθρωπο που δεν είναι gamer εδώ και χρόνια, μοιάζουν να με ενδιαφέρουν ακόμα πολύ τα video games. Αγαπώ τα ντοκιμαντέρ που ασχολούνται με την ιστορία τους και έχω δει αρκετά, αν πιστέψω το Letterboxd μου, οπότε ήταν λογικό να ενθουσιαστώ με το κόμικς που έβγαλε πέρυσι ο Box Brown. Το βιβλίο αφορά την ιστορία του Tetris, του σπουδαιότερου βιντεοπαιχνιδιού στην ανθρώπινη ιστορία (fight me).  Η οποία ιστορία του είναι αρκετά περίπλοκη, γεμάτη νομικές κόντρες και εξαγορές δικαιωμάτων και περιλαμβάνει τουλάχιστον 3 ιστορικές εταιρίες του χώρου, ενώ εμπλέκει και τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Αμερικής και Σοβιετικής Ένωσης. Στο τέλος ήθελα να παίξω Tetris, οπότε υποθέτω τη δουλειά του την έκανε καλά. Μπορούμε τώρα να φτιάξουμε μια σειρά κόμικς που να ασχολούνται και με άλλα σπουδαία παιχνίδια; Θέλω ένα για Zelda άμεσα.

Με τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο του ‘MasterChef’, o Πάνος Κοκκίνης

Τον Κοντιζά τον ξέραμε και από πέρυσι. Εκείνον και το ψαρωτικό βλέμμα του που κόβει σαν κατάνα. Τον ίδιο και τον Ιωαννίδη που, ακόμη και όταν λέει όχι, κάτι που φέτος κάνει όλο και πιο συχνά, το κάνει με γλύκα. Αλλά ο ροκάς Λεωνίδας (ακούει Αγγέλακα, Panx Romana και Διάφανα Κρίνα), με τη μακρά θητεία στο εξωτερικό, είναι μια μικρή αποκάλυψη. Ένας θανατηφόρος νίντζα που χτυπάει πάντα απρόβλεπτα (είτε λέει ναι, είτε λέει όχι). Την επόμενη φορά που θα τον δεις μπροστά σου, πάτα το mute και παρατήρησε μόνο το βλέμμα του, που σε διαπερνά και σε σκανάρει ως το κόκκαλο.

Με τη συμμετοχή του Γιώργου Ελεύθερα στο ‘MasterChef’, η Ναστάζια Καπέλλα

Δε λέω τίποτα, μόνο δείχνω <3

Με τον χορό του Samuel T. Herring, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μπλέξαμε τις προάλλες σε μια κουβέντα με τον Μανιάτη και με άγγιξε το πόσο βαθιά αγαπάει τους Future Islands. Είπα κι εγώ τα δικά μου, ότι έχω ακούσει αρκετά, ότι μ’ άρεσε το ‘Seasons’, θυμήθηκα ένα παλιό φιλόδοξο άρθρο που τους παρομοίαζε με τους Joy Division υπό προϋποθέσεις, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΛΑΗΒ ΤΟΥΣ.

Και είδα.

Ε, και έμπλεξα μ’ αυτήν την αέρινη κίνηση, μ’ αυτήν την τρέλα, μ’ αυτό το βούτηγμα στο ημιξύπνιο της τέχνης. Και όχι, δεν ειρωνεύομαι ούτε στάλα.