Με τι κολλήσαμε αυτή τη βδομάδα;

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το Pop Culture Calendar ο Γιάννης Σαχανίδης

Σκεφτόμουν συχνά τελευταία τι λείπει από τη ζωή μου. Ήρθε λοιπόν το Atlas Obscura και μας έδωσε το Pop Culture Holiday Calendar, για να κατανοήσω επιτέλους πως η μεγαλύτερη έλλειψη μέχρι τώρα ήταν ένας εύκολος τρόπος να θυμάμαι τις σημαντικές ημερομηνίες της ποπ κουλτούρας, όπως για παράδειγμα τη Judgement Day του Terminator ή τα γενέθλια του Mulder ή, εννοείται, την επέτειο από το θάνατο της Laura Palmer. Την Κυριακή ας πούμε είναι ημέρα μνήμης για τη δολοφονία των γονιών του Batman, κι αν δε σας το έλεγα εγώ τώρα (που το είδα στο ημερολόγιο) χαμπάρι δε θα παίρνατε για αυτή την τόσο σημαντική ποπ ημερομηνία που μας έδωσε έναν από τους πιο δημοφιλείς σουπερήρωες, σωστά; Αφήστε και έχασα και την ‘Ferris Bueller’s Day Off’ που ήταν στην αρχή του μήνα και είμαι να σκάσω είμαι.

Με το Euro 2016 (επιτέλους) ο Μάκης Ραπτόπουλος

Μας είπαν ότι εδώ μπορούμε να γράφουμε ότι θέλουμε, έχει/ δεν έχει σχέση με το αντικείμενό μας. Λοιπόν, τούτο δω είναι το αυθεντικό σκάλωμα, αυτό ακριβώς που ψάχνει η στήλη. Όταν ξεκινάει μία μεγάλη ποδοσφαιρική (και μπασκετική από το ’87 κι έπειτα) διοργάνωση εθνικών ομάδων, θέλω να δω όλα τα ματς. Μικρά, μεγάλα, ενδιαφέροντα, αδιάφορα, και στραβώνω όταν συμπίπτουν την ίδια ώρα στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων. Είναι ένα βασανάκι που ξεκίνησε δειλά-δειλά στο Μουντιάλ του ’82, εδραιώθηκε στο Euro του ’84, έγινε διευθυντής της ζωής μου στο Μουντιάλ του ’86, έχασα ολάκερη εξεταστική το ’98.

Δεν τα ‘χω καταφέρει ποτέ, πάντα κάτι γίνεται και χάνω κάποιο ματς, φέτος η Ε3 2016 με κατέστρεψε. Και στα επόμενα χρόνια δεν προβλέπεται να διορθωθεί, μόνο με τη συνταξιοδότηση έχω (λίγες) ελπίδες. Το Euro 2016 δεν λέει και πολλά, προς το παρόν, το νέο format με τους τρίτους που προκρίνονται έκανε ζημιά. Στα νοκ-άουτ ματς ίσως (;) φτιάξει η κατάσταση, το ελπίζω δηλαδή. Πάντως, σε προσωπικό επίπεδο, δεν μου λέει κάτι η ποιότητα. Είναι κόλλημα, είναι βάσανο, τέλος.

Με το ‘Going Home’ του Asgeir η Ναστάζια Καπέλλα

Ήθελα πάρα πολύ να κολλήσω με κάτι άλλο ή να βάλω ψέμματα ότι κόλλησα με κάτι άλλο γιατί ξέρω ότι είναι αυτό το είδος τραγουδιού που θα μισήσω μετά, αλλά λυπήθηκα να μην του δώσω τα credits. Κόλλησα λοιπόν πολύ και όλη μέρα και όλη τη βδομάδα με το “Going home” που το κλαίει ο Asgeir (Ισλανδός-δεν τον ήξερα), το οποίο παίζει χαλί σε μια διαφήμιση που βγήκε πρόσφατα. Κόλλησα μάλιστα με αυτό το version και όχι με το acoustic (που μικρή διαφορά έχει) και που παίζει στη διαφήμιση. Και κάθε βράδυ το άκουγα και από κάπου απέξω και στην αρχή είχα χαρεί ότι αδελφή ψυχή, μετά λέω stalker και μετά κατάλαβα ότι ήταν το απέναντι θερινό σινεμά που παίζει κάθε μέρα τη διαφήμιση πριν την ταινία. Και εννοείται σε όλες τις βερσιόν στο youtube υπάρχουν στα σχόλια “ήρθα και γω απ τη διαφήμιση”, “κανείς άλλος απ τη διαφήμιση;”, “α ρε διαφήμιση με τα ωραία σου” και εννοείται ότι έχω κάνει και γω upvote.

Με το “Identikit” των Radiohead ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Όπως θα έχετε καταλάβει λειτουργώ με χρονοκαθυστέρηση. Δεν αποκλείεται δηλαδή την επόμενη εβδομάδα να κολλήσω με τα Windows 98, το MS DOS, το φιδάκι, γιατί όχι και με το ραδιόφωνο. Τέλος πάντων, δεν είχα ακούσει ολόκληρο το “A Moon Shaped Pool” γιατί βαριόμουν να μπω στη διαδικασία να το κατεβάζω και περίμενα υπομονετικά να κάνει κωλοτούμπα ο Thom και να το ακούσω στο Spotify. Και την έκανε. Και το άκουσα. Και Identikit παιδιά. “Sweet-faced ones with nothing left inside” και 4.30 λεπτά που εύκολα γίνονται δυο ώρες με συνεχόμενα ριπίτ. Εύγε Thom.

(σσ. Ο Κωνσταντίνος ‘Κάλχας’ Αμπατζής έγραψε το παραπάνω κόλλημα πριν οι Radiohead βγάλουν στο Instagram μια βινιέτα που τους σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λάνθιμος για το συγκεκριμένο κομμάτι.)

Με το ‘Drop’ των Choe x Halle η Ιωσηφίνα Γριβέα

Οι αδερφές Bailey τράβηξαν την προσοχή της Beyoncé όταν ανέβασαν μία διασκευή του ‘Pretty Hurts’ στο Youtube. Της άρεσε τόσο πολύ το αποτέλεσμα που το μοιράστηκε στο Facebook της και κάπως έτσι έγιναν τα views πάνω από 11 εκατομμύρια. Έναν χρόνο αργότερα τους προσέφερε ένα συμβόλαιο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για τη δισκογραφική της εταιρεία Parkwood Enterntainment και πριν δύο μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο τους EP με τίτλο ‘Sugar Symphony’, το οποίο έγραψαν οι ίδιες. Από τότε κυκλοφορώ κι εγώ ρωτώντας τον κόσμο αν τις έχει πάρει είδηση. Πάρτε τις είδηση ντε.

Με το ‘UnREAL’ η Έρρικα Ρούσσου

Άργησα, άργησα το ξέρω αλλά ‘κάλλιο αργά παρά ποτέ’ θα πω και θα ξύσω σοφά το μούσι που δεν έχω. Δεν ξέρω αν είσαι στη φάση μου, αν βρίσκεσαι στο δεύτερο κύκλο και με γλεντάς ή αν δεν έχεις ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν ανήκεις στην τρίτη κατηγορία, ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ. Ο Θοδωρής έχει να σου δώσει 6 καλούς λόγους να το κάνεις και εγώ άλλον ένα: Είναι φανταστικό. Ποια παραλία και ποιο ποτό σε ταράτσα; Δεν βλέπεις τι ζέστη κάνει; Κάτσε παιδί μου σπίτι με το air conditionάκι σου.

Με τον Carl Barks ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ναι εντάξει συγγνώμη που διπλογράφω κάτι αλλά είναι αλήθεια. Όταν είχα την πανέξυπνη ιδέα να αρχίσω να γράφω για τη βιβλιογραφία του Carl Barks δεν είχα υπολογίσει πόσο θα ρούφαγε. Η αρχική ιδέα ήταν, “χέι, να κάνω μια στήλη για τις σημαντικότερες μεγάλες ιστορίες του Carl Barks;”. Το αποτέλεσμα στην πράξη ήταν να καταλήξω για μέρες να ξεκοκαλίζω τους τόμους της ‘Μεγάλης Βιβλιοθήκης’ συγκρίνοντας παλιές και νέες εκδόσεις ακόμα και για την τελευταία πιο ασήμαντη δεκασέλιδη που έγραψε, ξετινάζοντας ταυτόχρονα όλο το ίντερνετ για κάθε πιθανό ιστορικό παραλειπόμενο της καριέρας του Παπιάνθρωπου. Αυτό ήταν, αν είχα τρία λεπτά ελεύθερου χρόνου τα έχασα κι αυτά. Το πρώτο κείμενο της σειράς είναι αυτό, σύντομα θα ακολουθήσουν κι άλλα, όπως καταλαβαίνετε.

Με το stand-up comedy o Γιάννης Σαμούρκας

Μόνιμο σκαλωματάκι που έρχεται και φεύγει, σαν αυτοάνοσο νόσημα. Αυτή τη φορά εμφανίστηκε αφού εκτέθηκα για αρκετή ώρα στην πρόσφατη συνέντευξη του Louis CK στο New York Magazine. Μετά από μερικά χρόνια δεν έχω καταλήξει ακόμα ποιος είναι ο αγαπημένος μου κωμικός. Αν και καταλήγω ότι μάλλον είναι αυτός που με κάνει να γελάω λιγότερο. Δηλαδή αυτός που περισσότερο μου δίνει τροφή για σκέψη αλλά και αυτοκριτική παρά ο απλά αστείος που με κάνει να γελάω. Μ’ αυτή τη λογική μάλλον το βραβείο μου το δίνω στον μακαρίτη George Carlin. Βραβείο κυνικού κωμικού θα έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη στον Stewart Lee. Και ίσως έδινα και ένα ειδικό βραβείο στον Doug Stanhope για το γρέζι στη φωνή του που κάνει ακόμα και την καλημέρα του να ακούγεται ειρωνική. Μόνο που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα τον καινούργιο μου αγαπημένο. Ίσως γι’ αυτό έχω σκαλώσει πάλι. Τον ψάχνω.

Υ.Γ.: τα συγκεκριμένα links τα διάλεξα για ευνόητους λόγους.